Διαφωνώ, άρα υπάρχω

Διαφωνείς για να μπορείς να υπάρξεις μέσα στο… σαλούν των social media (John Berkeley).

Μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην παραπονιέται. Έστω κι αν γίνεται ανυπόφορος για τους άλλους. Εγώ, ας πούμε. Ακόμα και όσοι παριστάνουν ότι διαθέτουν «θετική σκέψη» και κυκλοφορούν με το χαμόγελο ίσαμε τ’ αφτιά, γκρινιάζουν και μουγκρίζουν. Ο λόγος; Απλώς επειδή η ζωή δεν είναι τέλεια.

Βέβαια, το να εκφράζεις τα αρνητικά σου συναισθήματα δεν είναι αναγκαστικά κακό, μπορείς να το πεις φυσιολογικό ή και υγιές. Το να απωθείς την έλλειψη ικανοποίησης σημαίνει ότι κρύβεις κάτω απ’ το χαλί το πρόβλημα, που μπορεί να είναι σημαντικό. Αν όμως ξεσπάσεις, βάλεις σε λέξεις όσα νιώθεις, ενδεχομένως να μειώσεις το άγχος, να απελευθερωθείς από το βάρος.

Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Σε κοινωνικό επίπεδο, η διατύπωση μιας διαμαρτυρίας ενίοτε επιτρέπει να σχετιστείς με αγνώστους. Αν εκφράσεις τη δυσφορία σου για τα ΜΜΜ, πιάνεις πιο εύκολα συζήτηση με τους λοιπούς κυκλοφοριοπαθείς. Nα κάνεις και καμάκι.

Ωστόσο, το όριο ανάμεσα στην αιτιολογημένη αντιπαράθεση και την αβάσιμη ιερεμιάδα είναι ισχνό. Αν η διαφωνία αποτελεί μέρος των τρόπων επικοινωνίας σου, όπως συμβαίνει και με κάθε συναλλαγή, υπάρχει ο ενδεδειγμένος τόπος και χρόνος για να το κάνεις.

Συχνά, τα χώνουμε εξαιτίας μιας δυσάρεστης κατάστασης, χωρίς να έχουμε κάτι εποικοδομητικό να αντιπροτείνουμε. Δημιουργείται έτσι ένα σπιράλ αντεγκλήσεων από το οποίο δύσκολα ξεφεύγεις.

Αυτό είναι το ένα, στο πλαίσιο μιας πολιτικά ορθής (και βολικής) προσέγγισης think positive. Αλλά το χωριό μας έχει μια παράδοση στη διαφωνία. Οι λόγοι είναι πολιτισμικοί, αλλιώς δεν εξηγείται. Ακριβώς επειδή νιώθουμε ελλιπείς, ότι υστερούμε, προσπαθούμε με κάθε τρόπο να επιβληθούμε και να αυτοεπιβεβαιωθούμε, να διατρανώσουμε ότι έχουμε άποψη, ότι είμαστε ενημερωμένοι, ότι δεν μας πιάνουν κορόιδο. Οπότε διαφωνούμε. Για τα πάντα, πάντα. Από τη διδασκαλία των αγγλικών ως τον Μεγάλο Περίπατο κι από τις ανεμογεννήτριες ώς το περιβαλλοντικό νομοσχέδιο.

Το σαράκι της φυλής: ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης τα λένε ένα… χεράκι.

Πρόκειται για έναν τρόπο ύπαρξης. Ένα σαράκι. Διαφωνούμε για να υπάρξουμε. Διαφορετικά πιστεύουμε πως καταντάμε άνευρα ανδρείκελα που μας πιάσαν κότσο. Νιώθουμε μειονεκτικά και φωνάζουμε για να αποδείξουμε πως όχι.

Χώρια ότι το άθλημα μας φέρνει πιο κοντά. Αν η διαφωνία στα social media γνωρίζει τέτοιες πιένες είναι γιατί δίνει τη μοναδική δυνατότητα να συστεγαστούμε στη θύρα 13. Η συζήτηση είναι τόσο ξεφτίλα που δεν δεσμεύει κανέναν. Η διαφωνία πάση θυσία δεν απαιτεί σκέψη. Στην πραγματικότητα, ούτε καν θέση. Διανοητικά, είναι πολύ πιο εύκολο να τοποθετηθείς κατά από το τοποθετηθείς υπέρ. Μια μοναδική πατέντα ώστε να μη βρίσκουμε ποτέ λύσεις.

Τρίτο σχόλιο, γενικότερο, πιο «παγκοσμιοποιημένο»: Το Internet διαστρέφει την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, παρέχοντας τροφή στην τάση που έχουν οι άνθρωποι να υπερεκτιμούν τις γνώσεις τους (και τις ικανότητές τους) γύρω από τη λειτουργία του κόσμου.

Και μετά το πράγμα μπλέκεται, γιατί όλες οι έρευνες δείχνουν πως όταν υιοθετείς δημόσια μια άποψη μετά δύσκολα την παίρνεις πίσω. Εν ολίγοις, η έννοια της διανοητικής ταπεινότητας απουσιάζει εντελώς. Το ιντερνετικό οικοσύστημα θανατώνει το σωκρατικό «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», ανταμείβοντας τα αντηχεία και τις στρατεύσεις. Δημιουργώντας πομφόλυγες φίσκα από ανθρώπους εμφορούμενους από ιδέες προκάτ, τις οποίες στη συνέχεια αδυνατούν να εγκαταλείψουν ακόμα κι αν όλα τα στοιχεία τις διαψεύδουν. Έτσι αποκλείεται το ενδεχόμενο του επόμενου βήματος.

Διαβάστε ακόμα: Όταν οι γυναίκες βγάζουν νύχια.

TAGS :
social media αβρότητες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook