
O Τραμπ και τα… τραμπάκια.
Aν οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν μια παγωμένη εικόνα, μια στιγμή μέσα στο πέρας του χρόνου, τότε αυτή που εμφάνισε χθες (22/1) το γκάλοπ της Metron Analysis, καλό είναι να την κάψουμε. Χίλια κομμάτια να την κάνουμε, στάχτη στον άνεμο. Αλλά, μήπως, είναι η μοναδική το τελευταίο διάστημα που εμφανίζει μια τάση προς τα άκρα της δεξιάς του ελληνικού πολιτικού φάσματος;
Αρχίζει να μπατάρει το καράβι προς εκείνη την πλευρά που τόσο έχει ταλαιπωρήσει τη χώρα: την άκρα δεξιά. Κάποιοι θα πουν ότι και η άκρα αριστερά έχει το δικό της μερτικό στην αποσταθεροποίηση. Αρκεί να σκεφτούμε πως τα πιο σκληρά παρακλάδια της πήραν τα κουμπούρια, έγιναν αυτόκλητοι τιμωροί, ενδύθηκαν το ρόλο του τρομοκράτη και ράντισαν κάμποσο αίμα τους δρόμους. Ναι, δεν γίνεται να αποκρυβεί αυτή η συνθήκη, ωστόσο, ομοίως οφείλουμε να παραδεχθούμε πως σε κάποιο σημείο η αστήρικτη θεωρία των δύο άκρων, έχει ένα δίκιο: τα άκρα πάντα συγκλίνουν. Ο λόγος τους, στο βάθος, ομοιάζει.
Με τη μόνη διαφορά ότι στα μέρη μας η άκρα δεξιά προβάλλει ως η μόνη που ονειρεύεται εξουσία, σε αντίθεση με την άκρα αριστερά που επιδιώκει να είναι πάντα ο αρνητής της καθεστυίας τάξης. Επιστροφή, όμως, στο εν λόγω γκάλοπ: ούτε λίγο ούτε πολύ εμφανίζει τα κόμματα που βρίσκονται πέραν της Νέας Δημοκρατίας ως τον δεύτερο πόλο αυτή τη στιγμή στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Μια απλή πρόσθεση θα μας πείσει: ο Βελόπουλος εμφανίζεται να είναι τρίτο κόμμα με 9,8%, ενώ έκτο (!) κόμμα εμφανίζεται η Φωνή Λογικής της Λατινοπούλου με 7,1%. Αν σε αυτά τα δύο κόμματα προσθέσει κανείς και το ισχνό -πλην υπολογίσιμο- 3% της Νίκης, φτάνουμε σε ένα 20%, το οποίο μπορεί να αντιπαρατεθεί με το 29,1% που εμφανίζει η κυβερνώσα παράταξη. Ναι, δεν είναι ενιαίο αυτό το 20%. Δεν είναι ένας πόλος που μπορεί από μόνος του να προκαλέσει άμεσα ρήγματα, αλλά είναι μια πρόθεση, είναι μια ευδιάκριτη τάση μέσα στην κοινωνία.
Μετά το αριστερό ρεσάλτο την περίοδο των Μνημονίων, οι έλληνες πολίτες πέρασαν στην άλλη όχθη. Πού θα πάει, κάποια στιγμή θα ενηλικιωθούν (δύσκολο) και θα καταλάβουν ότι οι λαϊκιστές (δεξιοί και αριστεροί) όχι μόνο δεν είναι λύση στο πρόβλημα, αλλά πρόβλημα χωρίς λύση. Βέβαια, γιατί οι Έλληνες να κατανοήσουν κάτι που οι Αμερικανοί δεν κατάλαβαν και εξέλεξαν ξανά τον Τραμπ;
Υπάρχει, λοιπόν, μια μεγάλη μερίδα των Ελλήνων που θα ήθελαν να έχουν κι αυτοί έναν Τραμπ να τους διαφεντεύει; Ως φαίνεται, ναι! Αρκετοί από αυτούς πιστεύουν πως ο Μητσοτάκης παραείναι κεντρώος και… προοδευτικός για τα γούστα τους. Γιατί να μην εμφανιστεί, λοιπόν, παρ’ ημίν ένας πολιτικός άντρας που δεν θα ορρωδεί μπρος στην αναδυόμενη woke κουλτούρα, δεν θα έχει ηθικά διλήμματα απέναντι στους καταπονημένους μετανάστες, δεν θα θέλει να βλέπει Τούρκο ούτε στο ένα χιλιόμετρο και δεν θα σκύβει το κεφάλι στο Πρυτανείο των Βρυξελλών;
Όσο κι αν θέλουμε να το κρύψουμε κάτω από το χαλί, εντός της ελληνικής κοινωνίας υπάρχει ένας ισχυρός (και ολοένα αυξανόμενος) θύλακας που πιστεύει ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ενδοτικοί, κάνουν ό,τι τους πουν οι «μεγάλοι» και «αόρατοι» εχθροί της πατρίδας, ενδιαφέρονται περισσότερο για τους ξένους παρά για τους Έλληνες και, τέλος πάντων, παρατράβηξε αυτό το αστείο με την αστική δημοκρατία.
Η επάνοδος του Τραμπ δίνει ένα επιπλέον πάτημα στους θιασώτες των ακραίων λύσεων: ιδού που οι Αμερικανοί είναι πιο έξυπνοι από εμάς. Χάνουν, βέβαια, το μέτρημα όταν τους λες ότι άλλο ΗΠΑ κι άλλο Ελλάδα. Τα μεγέθη δε βγαίνουν, η σύγκριση είναι ατυχής. Η επίκληση της λογικής δεν ήταν ποτέ το ισχυρό χαρτί των ακροδεξιών. Αυτοί προτιμούν να γέρνουν προς το λάβρο -πλην ψευδεπίγραφο- συναίσθημα: όλα για την πατρίδα. Ποια όλα, άραγε;
Δεν είναι κινδυνολογική η πρόθεσή μας, εντούτοις την περίοδο που η Χρυσή Αυγή αυγάτιζε τα ποσοστά της, όλοι ξέραμε με τι είχαμε να κάνουμε. Ήταν φανερό πως απέναντί μας υπήρχε μια εγκληματική οργάνωση, όπως και αποδείχθηκε στην αίθουσα του δικαστηρίου. Τώρα, τέτοιο φάντασμα δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Οι μέχρι πρότινος «συνοδοιπόροι» με τα μαύρα ρούχα και τα ξυρισμένα κεφάλια, άλλαξαν προβιά και ακολουθούν μια πιο ήπια τακτική. Αυτός είναι, πλέον, ο κίνδυνος. Όσο για τον Τραμπ αλά γκρέκα, βάρδα μην εμφανιστεί με τσαρούχια και φουστανέλα και γελάσει και το παρδαλό κατσίκι. Για όλα είμαστε ικανοί οι Έλληνες.
Διαβάστε ακόμα: Ζόφος. Διχαστικός, επιθετικός, σεξιστής ή απλώς… Ντόναλντ Τραμπ.