Ένας μικρός βωμός για τη μεγάλη απώλεια 57 ψυχών (φωτογραφία: Sooc).

Όπως πάρα πολλοί από εμάς, νιώθω μια μεγάλη οργή για την τραγωδία των Τεμπών. Για μένα, είναι ο συνδυασμός της εγκληματικής αδιαφορίας όλων των εμπλεκομένων που οδήγησαν στο δυστύχημα με τον τεράστιο κυνισμό και την πλήρη έλλειψη ενσυναίσθησης που το ακολούθησαν, από πλευράς κυρίως της κυβέρνησης.

Ένιωσα όμως και μια βαθιά συγκίνηση στο συλλαλητήριο της περασμένης Παρασκευής στην Αθήνα, και ευγνωμοσύνη που είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε μια τόσο πρωτοφανή και σημαδειακή συλλογική συγκέντρωση μαζί με την οικογένειά μου.

Τουλάχιστον ο Άγνωστος Στρατιώτης πέθανε για κάποιο λόγο (για την πατρίδα) ενώ οι 57 χωρίς λόγο (από την πατρίδα;).

Κάθε μέρα περπατάω μπροστά από τη Βουλή στον δρόμο προς την δουλειά μου. Έχει μείνει τώρα ένα πρόχειρο μνημείο για τα Τέμπη με κάποια λουλούδια και κεριά ακουμπισμένα στο τσιμέντο πάνω από τα κοκκινοβαμένα ονόματα των νεκρών, και μια λεπτή κόκκινη ταινία γύρω γύρω που στηρίζεται σε κάτι εξάδες πλαστικών μπουκαλιών νερού.

Τα τετράγωνο αυτό, περίπου 10 Χ 10 μέτρα, κατά την άποψή μου, προσφέρεται ιδανικά για ένα μόνιμο μνημείο, με μικρό κήπο και ένα γλυπτό στην μνήμη των συμπολιτών μας που έχασαν τόσο άδικα και πρόωρα την ζωή τους. Εκεί ακριβώς, κεντρικά, μπροστά από την Βουλή και στο προσκήνιο.

Aυτό το μνημείο αξίζει να υπάρχει για να θυμούνται για πάντα οι εκπρόσωποί μας στη Βουλή την τραγωδία αυτή και γιατί δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί.

Τουλάχιστον ο Άγνωστος Στρατιώτης πέθανε για κάποιο λόγο (για την πατρίδα) ενώ οι 57 χωρίς λόγο (από την πατρίδα;). Και ήταν όλοι τους γνωστοί μας, με κάποιο τρόπο – ίσως όχι άμεσα, αλλά έχουμε γνωρίσει τον πόνο των συγγενών τους. Θα πρότεινα λοιπόν στο σημείο αυτό να εγκατασταθεί ένα μνημείο του Γνωστού Πολίτη σε άμεση σχέση και διάλογο με το μνημείο ακριβώς από πίσω του Άγνωστου Στρατιώτη, για να θυμόμαστε και να τιμούμε την μνήμη και των μεν και των δε.

Επίσης για να θυμούνται για πάντα οι εκπρόσωποί μας στη Βουλή την τραγωδία αυτή και γιατί δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθεί. Τέλος, το μνημείο αυτό θα ήταν ένας ελάχιστος φόρος τιμής και μία ελάχιστη συγγνώμη από την πολιτεία προς τους αδικοχαμένους πολίτες αυτούς και τις οικογένειές τους, και μία συνεχής υπενθύμιση σε όλους μας για το πόσο σκληρά και υπεύθυνα πρέπει όλοι μας μαζί να εργαστούμε για το κοινό μας καλό και την κοινή μας προστασία.

 

Διαβάστε ακόμα: MAΤ και μπαχαλάκηδες. Αντίπαλοι των δρόμων ή… ξαδέλφια;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top