Η φετινή Ανάσταση είναι διαφορετική. Είμαστε απομονωμένοι, αλλά δεν είμαστε μόνοι (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Πριν μερικές ημέρες και οι Έλληνες αναγνώστες είχαν την ευκαιρία να ενημερωθούν για ένα κείμενο του Γάλλου στοχαστή Μπερνάρ Ανρί Λεβί σχετικά με την πανδημία. Μέσες, άκρες ο Λεβί υποστηρίζει ότι το έχουμε παρακάνει – λίγο – με την καραντίνα που έχει επιβληθεί σε παγκόσμιο επίπεδο. Φέρνει, μάλιστα, ως παραδείγματα τις πανδημίες γρίπης του 1957 και του 1968 καθώς και τον θάνατο 25 εκατομμυρίων ανθρώπων από το AIDS. Αναρωτήθηκε, δε, ποια δικαιώματα θα κληθούμε να παραδώσουμε για χάρη ενός υγειονομικού Κράτους που θα μας θεραπεύει απ’ όλα μέχρι τον θάνατο. Ή τι θα γίνει με τη διακοπή της παραγωγής και τις επιπτώσεις που θα φέρει αυτό το πρωτόγνωρο lockdown.

E, λοιπόν ο Λεβί έχει άδικο. Η προσέγγισή του είναι επιδερμική, φοβική και σε τελική ανάλυση δεν λαμβάνει σοβαρά υπόψη του ότι τις τελευταίες δεκαετίες η ανθρωπότητα, στο σύνολό της, έχει κάνει τεράστια βήματα στην προστασία της ανθρώπινης ζωής. Αν και το παραδέχεται σε μια φράση του, για να είμαστε απολύτως δίκαιοι. Ωστόσο δεν φαίνεται να κατανοεί το μεγάλο διακύβευμα. Και δεν είναι ο μόνος, αφού υπάρχουν και άλλες φωνές που αναρωτιούνται «πόσο πια θα πάει αυτό το lockdown».

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ στο παρελθόν η ανθρώπινη ζωή δεν είχε τόση αξία όση σήμερα.

Το μεγάλο διακύβευμα είναι η ζωή. Mάλιστα όχι μόνο η δική μας, αλλά και η ζωή των άλλων. Γιατί εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν στωϊκά κλεισμένοι στα σπίτια τους για να προστατεύσουν εκτός της δική τους ζωή και τη ζωή των άλλων.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ στο παρελθόν η ανθρώπινη ζωή δεν είχε τόση αξία όση σήμερα. Και αυτό είναι μια κατάκτηση μόλις των τελευταίων δεκαετιών, η οποία προήλθε μετά από συγκλονιστικές τραγωδίες του 20ου αιώνα. Τα επίσημα στοιχεία τόσο του ΟΗΕ, όσο και της UNICEF δείχνουν ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε σημαντικά και η παιδική θνησιμότητα μειώθηκε κατακόρυφα. Σε όλο τον κόσμο.

Δεν ισχυρίζομαι ότι τα παιδιά στην υποσαχάρια Αφρική έχουν την ίδια υγειονομική φροντίδα με τα ελληνόπουλα ή τα γιαπωνεζάκια, για παράδειγμα. Ή ότι οι Αφρικανοί θα φτάσουν τα 80. Ωστόσο τα παιδιά που γεννήθηκαν στην υποσαχάρια Αφρική το 2018, δεν ήταν καταδικασμένα σε θάνατο πριν φτάσουν στα πέντε. Και οι ενήλικες σε αυτές τις χώρες δεν πεθαίνουν στα 40. Σε απλά ελληνικά, τα τελευταία τριάντα χρόνια όλα τα έθνη έχουν «εκπαιδευτεί» να υπερασπίζονται την ανθρώπινη ζωή όσο ποτέ στο παρελθόν.

Αυτό ακριβώς πρέπει να υπερασπιστούμε στην παρούσα κρίση. Την όχι και τόσο αυτονόητη κατάκτηση που ακούει στο όνομα «ανθρώπινη ζωή». Καραντίνα; Καραντίνα. Όσο πάει; Ναι, όσο χρειαστεί. Όσο μας πουν οι Τσιόδρες αυτού του κόσμου.

«Μα», ακούγεται ο αντίλογος, «τι θα γίνει με την παγκόσμια οικονομία;» Πρώτον, για να υπάρχει οικονομική δραστηριότητα πρέπει να υπάρχει εδραιωμένο αίσθημα ασφάλειας σε όλα τα επίπεδα. Αν είχαν ληφθεί έγκαιρα μέτρα περιορισμού και η επιδημία δεν εξελισσόταν σε πανδημία δεν θα φτάναμε σε πλανητικό lockdown. Αν τώρα «σπάσουμε»πρόωρα την καραντίνα, ένας Θεός ξέρει που θα καταλήξουμε από αριθμούς νεκρών και κατά συνέπεια οικονομικά.

Δεύτερον, ούτως ή άλλως κάτι… παγκόσμιο πρέπει να γίνει με την παγκόσμια οικονομία. Και θα γίνει τα επόμενα χρόνια με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Το 2019 το παγκόσμιο ΑΕΠ ήταν χοντρικά 87 τρισεκατομμύρια δολάρια. Το παγκόσμιο χρέος; 250 τρισεκατομμύρια! Όλοι χρωστάμε σε όλους και τα μέτρα στήριξης των οικονομιών λόγω κορονοϊού θα επιδεινώσουν την κατάσταση. Την ίδια στιγμή αναδυόμενες τεχνολογίες όπως η Τεχνητή Νοημοσύνη, το Industry 4.0 κ.ά., αναμένεται να καταστήσουν τη σημερινή παραγωγική διαδικασία τόσο επίκαιρη όσο και έναν υπέρβαρο Τρικεράτοπα, μέσα στα επόμενα χρόνια.

Kάποια στιγμή θα πρέπει, όλοι μαζί, να τραβήξουμε μια γραμμή για να γίνει η πραγματική επανεκκίνηση που θα διαμορφώσει τον κόσμο των επόμενων αρκετών δεκαετιών.

Το συμπέρασμα είναι απλό: κάποια στιγμή θα πρέπει, όλοι μαζί, να τραβήξουμε μια γραμμή για να γίνει η πραγματική επανεκκίνηση που θα διαμορφώσει τον κόσμο των επόμενων αρκετών δεκαετιών. Ένα νέο, παγκόσμιο, κοινωνικό συμβόλαιο. (Εντάξει, είπαμε να ζήσουμε σε «αποκαλυπτικούς» καιρούς, αλλά όλα εμείς πια;) Ας μην έχουμε χαραμίσει εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές στο μεταξύ. Για να μην υπάρξει κάποια παρεξήγηση, Άγιες μέρες που είναι, δεν μιλάμε για κατάρρευση του καπιταλιστικού οικονομικού μοντέλου, όπως κάποιοι θέλουν να φαντασιώνονται. Η αντιπρόταση είναι τόσο ψοφοδεής που δεν μπορεί να βγάλει ούτε τον πρώτο γύρο σε αγώνα κατς.

Συμπερασματικά, πιστεύω ότι για πρώτη φορά η ανθρώπινη ζωή πράγματι προστατεύεται ως το υπέρτατο αγαθό και δεν πρέπει να υποχωρήσουμε από αυτή την πρωτόγνωρη κατάκτηση. Η φετινή Ανάσταση είναι διαφορετική. Είμαστε απομονωμένοι, αλλά δεν είμαστε μόνοι. Κάνουμε το σωστό, γιατί η προστασία της ζωής δεν μπορεί παρά να είναι το σωστό. Αυτό άλλωστε είναι και το μήνυμα της Ανάστασης. Καλή Ανάσταση σε όλους.

 

Διαβάστε ακόμα: Αγαπητή Κίνα, αυτό δεν θα ξεχαστεί με 10 κιβώτια μάσκες.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top