Ο χώρος για τα κανιά σας δεν αυξάνεται ως διά μαγείας. Το μόνο που καταφέρνετε (ηθελημένα) είναι να κάνετε δύσκολη τη ζωή του συνεπιβάτη σας (Alamy Stock Photo).

Γουστάρω ταξίδια με αεροπλάνο. Η ροή των επιβατών, οι σέξι φωνούλες για τις αναγγελίες, ο ήχος που κάνουν τα ροδάκια της βαλίτσας, οι κυλιόμενοι διάδρομοι, όλα αυτά με ξεκουράζουν. Και βρίσκω τις απογειώσεις συναρπαστικές – γιατί ακόμα δεν έχω καταλάβει την επιστήμη ή τη μαγεία που κρατάει τα γαμημένα στον αέρα.

Υπάρχουν, όμως, και πράγματα που σιχαίνομαι στην οικονομική θέση. Και δεν είναι τα πανάκριβα εισιτήρια ούτε ο μπέμπης που δεν λέει να το βουλώσει τρεις θέσεις παραπέρα. Είναι οι ανθρωπίδες που ρίχνουν το κάθισμά τους, περιφρονώντας πλήρως τον πισινό τους και παραβιάζοντας την υποψία ζωτικού του χώρου. Ο οποίος πισινός οφείλει να έχει κάνει 5μηνη δίαιτα προτού επιβιβαστεί.

Να είμαι σαφής: Το μπατάρισμα του καθίσματος είναι απολύτως αποδεκτό σε μακρινές πτήσεις (άνω των 4 ωρών), ιδίως βραδινές. Αλλά αν πετάτε μεσημεριάτικα για Θεσσαλονίκη, ελπίζω η πτήση σας ν’ ακυρωθεί ή να κολλήσετε επί 5ωρο στο Φιουμιτσίνο της Ρώμης ή στο Ράιν-Μάιν της Φρανκφούρτης με μια βόμβα στον κώλο κι έναν καφέ της παρηγοριάς προς 5 ευρώ έκαστος.

Ο κόσμος τό ‘χει τούμπανο κι οι αεροπορικές κρυφό καμάρι ότι δεν υπάρχει πια περίπτωση να πετάξεις σαν άνθρωπος. Προκειμένου να βγάλουν παραπάνω φράγκα, σε συσκευάζουν εν είδει κονσέρβας με σαρδέλες Flokos. Τα καθίσματα έχουν γίνει μικρότερα κι από μένα κι ο χώρος για τα πόδια της Σαρλίζ Θέρον, με την οποία είθισται να συνταξιδεύω, έχει εκμηδενιστεί.

Σύμφωνα με μία αναγκαστική προσγείωση της Telegraph, η απόσταση μεταξύ των καθισμάτων έχει μειωθεί κατά 3 ίντσες στις υπερατλαντικές πτήσεις τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, το ύψος έχει περιοριστεί στις 28, ενώ το φάρδος τους συρρικνώθηκε κατά τουλάχιστον 4. Οι μετακινήσεις των φίλων μου Ρήγα, Δεληγιάννη, Πενταρβάνη εμφανίζουν ξάφνου προσκόμματα. Δεδομένης και της κάβλας της αερομεταφοράς (αεροσυνοδών συμπεριλαμβανομένων), το πράγμα γίνεται οριακά δύσκαμπτο.

Ο χώρος για τα κανιά σας δεν αυξάνεται ως διά μαγείας. Το μόνο που καταφέρνετε (ηθελημένα) είναι να κάνετε δύσκολη τη ζωή του συνεπιβάτη σας.

Κατά τον έγκριτο Forbes, αυτή η ταλαιπωρία των πελατών της οικονομικής θέσης οδήγησε σε μια αύξηση του επιβατικού κοινού της τάξης του 32%, χάρη στην πρόσθεση μερικών σειρών καθισμάτων.

Έτσι, όταν στοιβαζόμαστε στο ιπτάμενο cargo μας (ή τσίρκο, όπως προτιμάτε), ξέρουμε ότι ενόσω βρισκόμαστε σε ύψος κρουαζιέρας, υποχρεούμαστε να θυσιάσουμε μέρος της επικράτειάς μας και τα μπουτάκια μας να μουδιάσουν. Κι αυτό εξαιτίας του μαλάκα μπροστά μας, ο οποίος πληρώνει τα ίδια κερατιάτικα, αντί να τον εκσφενδονίσουν στον τουρμποκινητήρα εν είδει χελιδονόψαρου (Ξέφυγα, δεκτό).

Ας είμαστε πραγματιστές. Αυτοί οι 3 επιπλέον βαθμοί της κλίμακας Ρίχτερ (άλλως σκάλες) στην επίκυψη του καθίσματος δεν προσθέτουν στην άνεση του εμετικού Εγώ σας. Ο χώρος για τα κανιά σας δεν αυξάνεται ως διά μαγείας. Το μόνο που καταφέρνετε (ηθελημένα) είναι να κάνετε δύσκολη τη ζωή του συνεπιβάτη σας. Έχει ποτήρι μπροστά του; Δεν σκεφτήκατε να το εξακριβώσετε προτού ξαπλάρετε πάνω στην Coca Cola του διαίτης, έτσι δεν είναι; Δουλεύει στο laptop του; Ας πρόσεχε!

Mήπως στο πιλοτήριο είναι καλύτερα; (youtube).

Το γεγονός είναι πως δεν σας διέφυγε. Το ξέρετε πολύ καλά, αλλά τον γράφετε. Και βάζω στοίχημα ότι είσαστε ο τύπος που ρίχνει κλωτσιές στο κάθισμα του μπροστινού όταν κάνει το ίδιο ή ξεραίνει με τον αγκώνα του το χέρι του διπλανού του. Δηλαδή, δεν καταλαβαίνω: Τόσο δύσκολο είναι να έχετε για μια φορά το κάθισμά σας σε όρθια θέση;

Ειδάλλως, αν θέλετε οπωσδήποτε να παραστήσετε τον πασά, σκάστε τα για ένα εισιτήριο business class, κι αφήστε εμάς την πλέμπα να υπομείνει μια ήδη αφόρητη κατάσταση στωικά. Ο πολιτισμός προϋποθέτει το σεβασμό του άλλου.

 

Διαβάστε ακόμα: Η δυστυχία του «αθλητικού» look.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top