Ο Ευρωπαίος πολίτης βλέπει έναν όχλο που δεν μπορεί να συμφωνήσει σε τίποτε και αυτό από μόνο του ανατροφοδοτεί το (αντικειμενικά) αβέβαιο μέλλον μας. Photo Credit:Mehran Khalili/flickr

Με ψύχραιμη ματιά, οι συμφωνίες ΟΠΑΠ, Astir Palace, πάρκου Ελληνικού κλπ αφορούν τις αποδόσεις και φόρους στο ελληνικό κράτος. Δεν συμπαρασύρουν αυτόματα την κοινωνία μας σε προετοιμασία για αλλαγή και δράση. Δημιουργούν θετική κουβέντα από στόμα σε στόμα διεθνώς, αλλά οι Έλληνες πολίτες είναι «μαγεμένοι» στο να μιλούν για εχθρούς. Photo Credit:Mehran Khalili/flickr

Η νέα σχολή οικονομολόγων, του facebook, ξιφουλκούσε με σπουδή για την έξοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές. Οι διάλογοι, τα σενάρια, και οι αποκαλύψεις συνωμοσίας σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα προκαλούσαν γέλια, τώρα είναι για κλάματα. Οι διάλογοι καφενέ σε social media ήταν… ακριβέστατοι επιστημονικά: «Και γιατί 5% επιτόκιο;» «Δηλαδή πόσο να ’ναι;» «Να ’ναι 2% από Ευρώπη.» «Βρε, το κάνουν για τις εκλογές.» «Πυροβολισμός στα πόδια μας.»

Ας το παραδεχτούμε: Στη χώρα όπου επί 30 χρόνια, κανείς δεν ήξερε τι έτρωγε, τι πλήρωνε, τι χρώσταγε, από πού ερχόταν το 40% κάθε ευρώ που έβγαζε, στη χώρα που έχουμε ακόμη αναλφαβητισμό, στη χώρα που η ενημέρωση γίνεται από blogs, σε αυτή τη χώρα έχουν μαζευτεί χιλιάδες έγκριτοι οικονομολόγοι και αναλυτές! Και όπως έγραψε εύστοχα ο φίλος A. Τσιρίδης: «Το επιτόκιο των αγορών δεν σας αρέσει. Σας αρέσει το επιτόκιο της Τρόικας, αλλά χωρίς τα μέτρα. Βγάλτε, ρε παιδιά, τη σοκολάτα χωρίς θερμίδες να χεστούμε στο τάλιρο. Αφού έχετε την τεχνογνωσία!»

Το χειρότερο είναι ότι ο δημόσιος διάλογος γίνεται τόσο χυδαίος και τόσο αγοραίος, που υποτιμά συνεχώς τη χώρα εκ των έσω. Με απλά λόγια, ο Ευρωπαίος πολίτης βλέπει έναν όχλο που δεν μπορεί να συμφωνήσει σε τίποτε και αυτό από μόνο του ανατροφοδοτεί το (αντικειμενικά) αβέβαιο μέλλον μας. Να πανηγυρίσουμε; Όχι βέβαια. Να κατηγορήσουμε; Όχι. Θέλει πάντα ψυχραιμία και σκέψη σε καθετί, και σαν υπεύθυνοι πολίτες να ερμηνεύουμε βήμα-βήμα τη χώρα –ούτε την κυβέρνηση, ούτε την αντιπολίτευση, αλλά την πορεία της χώρας.

Βγήκαμε στις αγορές ως μια δοκιμή αν οι διεθνείς επενδυτές θα αγοράσουν ελληνικό χρέος μετά από 25 εκατ. αρνητικά δημοσιεύματα. Ζούμε σε οικονομίες χρέους, άλλωστε, και στην Ευρώπη ήδη, χαμηλόφωνα, συζητείται η αμοιβαιοποίηση του χρέους, αφού όλες οι χώρες ΕΕ είναι λίγο-πολύ στο κόκκινο. Η δοκιμή αυτή είναι ένα μήνυμα της ΕΕ, ως «προστάτη» της διευθέτησης του χρέους μας, στους επενδυτές. Έτσι, θα ξέρουν πόσο πιθανή είναι η μελλοντική χρηματοδότηση της Ελλάδας. Τα ομόλογα θα λειτουργήσουν ως μικρά χρηματοδοτικά κενά, όπως είναι και τα έντοκα.

«Ποια χρήματα; Τζάμπα είναι η καλοπέραση!»

Δεν θα αυξηθεί το χρέος; Ναι, αλλά λογιστικά θα υπάρξει ένα μικρό έσοδο. Βεβαίως θα είμαστε ακόμη σε μνημόνιο συνεργασίας, δεν αλλάζει αυτό επειδή πουλήσαμε κάποια ομόλογα. Η χρηματοδότησή μας λήγει το 2016 και οι μνημονιακές υποχρεώσεις αρκετά αργότερα. Αυτή λοιπόν η αγορά χρέους λειτουργεί ως θετικό word-of-mouth σε διεθνείς οίκους και βοηθά τις 30-35 μεγάλες ελληνικές εξαγωγικές επιχειρήσεις να δανειστούν διεθνώς. Ας γνωρίζουμε ότι έως και σήμερα όσες επιχειρήσεις ζητούν εγγυητικές για να κάνουν δουλειές, αυτές αντιλογίζονται σε συγκεκριμένες τράπεζες… ως μη αξιόπιστα ελληνικά χρήματα!

Η έκδοση ομολόγου πέτυχε, αλλά, δυστυχώς, η κοινωνία μας συνεχίζει να είναι αποτυχημένη. Με παλαιών αντιλήψεων πολιτικούς (όλους ανεξαιρέτως) και κακομαθημένους, στα εύκολα, πολίτες, όσο και αν πέτυχε μια οικονομική δράση, οι δομές της οικονομίας και της κοινωνίας δεν μετασχηματίζονται για να αντεπιτεθεί με ωριμότητα και πράξεις στο μέλλον μας. Οι πολίτες συζητούν, μονότονα «ναρκωμένοι» στο μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αν έπρεπε να δανειζόμαστε με το επιτόκιο της Τρόικας, σαν να είμαστε εσαεί η οικονομία της Ελβετίας.

Έως και σήμερα όσες επιχειρήσεις ζητούν εγγυητικές για να κάνουν δουλειές, αντιλογίζονται σε συγκεκριμένες τράπεζες… ως μη αξιόπιστα ελληνικά χρήματα!

Η συγκυριακή πρόσβαση του δημοσίου στις διεθνείς αγορές δεν ταυτίζεται σε τίποτε με την ανάκαμψη της οικονομίας. Ξέρουμε πια τόσα προβλήματα, αλλά κανείς δεν τα συζητά, και περισσότερο κανείς δεν πράττει συγκεκριμένα. Ενώ η ανεργία είναι διαρθρωτική, γιατί το δυναμικό μας εκπαιδεύτηκε 20 χρόνια πριν χωρίς καμία ανάπτυξη νέων ικανοτήτων, δεν υπάρχει σχέδιο (μόνο επιδόματα). Οι κοινωνικές υπηρεσίες πρέπει –σε ώρες συναγερμού– να δίνονται με κλιμάκωση και προτεραιότητα στους πιο αδύνατους, αλλά οι πολιτικοί μιλούν και υπόσχονται ακόμη στο «ευρύ κοινό». Το σύστημα εκπαίδευσης είναι ανεπίκαιρο, κάνει δυστυχισμένα τα παιδιά, δεν εστιάζει σε νέους τομείς και ικανότητες, αλλά τίποτε δεν αλλάζει. Οι εξαγωγείς δεν χρειάζονται πρωτίστως επιδοτήσεις αλλά σχέδιο στόχευσης αγορών και εμπορικά δίκτυα συνεργασίας, κι εμείς ανεχόμαστε επιμελητήρια, που είναι χώροι πολιτικής και προβολής νέων βουλευτών.

Η αδιαφάνεια μπορεί να αντιμετωπιστεί με τεχνολογικά μέσα, βάσεις δεδομένων, ηλεκτρονικούς ελέγχους, αλλά εμείς επιμένουμε να δίνουμε ρόλο σε επίορκους και να βασανίζονται οι επαγγελματίες. Ξέρουμε ότι στα Industries που έχουμε κάποια πλεονεκτήματα, προϊόντα και υπηρεσίες, υπάρχει τεράστιος διεθνής ανταγωνισμός, αλλά εμείς επιμένουμε να ρίχνουμε λεφτά ΕΣΠΑ στην εσωτερική αγορά και όχι αποκλειστικά σε όσους εξάγουν. Αυτά και πολλά ακόμη αποδεικνύουν ότι η κοινωνία μας είναι αποτυχημένη και δεν βλέπει στο μέλλον, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται αυτό δεν πειράζει και πολύ, τους πολλούς, στο δημόσιο διάλογο.

Η Goldman Sachs διένειμε ένα report με τους τρείς λόγους επιτυχίας των ελληνικών ομολόγων (3 δις ευρώ με 4,95%): α) το ετήσιο πλεόνασμα (με μείωση 25% του ΑΕΠ), β) τη βιώσιμη επιμήκυνση του εθνικού χρέους (με ζημιές των ομολογιούχων και όλων των κυβερνήσεων που δείχνει πολιτική συναίνεση) και γ) κάποιες σαφείς προσπάθειες ανοίγματος της οικονομίας, καθώς και της μερικής άρσης των εμποδίων στην επιχειρηματικότητα (εκτιμά ότι θα προσελκύσει στα επόμενα χρόνια επενδυτές και δραστηριότητες).

Αλλά και εδώ με ψύχραιμη ματιά, οι συμφωνίες ΟΠΑΠ, Astir Palace, πάρκου Ελληνικού, έργα ιδρύματος Νιάρχου, τα 40 εκατ. δολάρια της Onex / Lockheed Martin για τις ιχθυοκαλλιέργειες με τηλεματική στην Κρήτη, ο αγωγός ΤΑΠ, η αξιοποίηση αεροδρομίων και μαρίνων κλπ αφορούν τις αποδόσεις και φόρους στο ελληνικό κράτος. Δεν συμπαρασύρουν αυτόματα την κοινωνία μας σε προετοιμασία για αλλαγή και δράση. Δημιουργούν θετική κουβέντα από στόμα σε στόμα διεθνώς, αλλά οι Έλληνες πολίτες είναι «μαγεμένοι» στο να μιλούν για εχθρούς.

Εγώ, με τα λίγα που καταλαβαίνω, μια χώρα που παίρνει δάνεια, προσπαθεί να παλέψει το χρέος της, αλλά έχει πολίτες του καφενέ, δεν έχει μέλλον.

Διαβάστε ακόμα: Αυτόκλητοι μπάτσοι στο Διαδίκτυο

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top