Κουτσοί, στραβοί, μουσικοί: όλοι στην Ευρωβουλή

Δεν μας έκανε η Λοίζου; Δεν πειράζει, μας έκατσε η Χρηστίδου.

Εράνισμα από τον θαυμαστό κόσμο του Facebook. Το είδα σε «τοίχο» φίλου και η σκωπτική του διάθεση, έχω την αίσθηση, πως απηχεί τη γενικότερη κατάσταση: «Η είδηση της ημέρας: δεν είμαι υποψήφιος». Παλαιότερα λέγαμε πως αν φωνάξεις «πρόεδρε» στην Ομόνοια θα γυρίσουν πολλά κεφάλια. Κάθε Έλληνας, άλλωστε, κρύβει έναν πρόεδρο μέσα του. Ενίοτε είναι.

Πλέον, το trend της εποχής είναι να είσαι υποψήφιος. Δεν έχει σημασία πού, αρκεί να είσαι σε θέση να ζητήσεις την ψήφο του λαού. Αιρετός στις δημοτικές και τις νομαρχιακές εκλογές, υποψήφιος στην Ευρωβουλή ή στις επικείμενες βουλευτικές εκλογές. Βάλτε τώρα που γυρίζει και θα πάμε πολλές φορές στις κάλπες. Ή μήπως μια κι έξω όπως διατείνονται κάποιοι ότι θα κάνει ο Τσίπρας για να αιφνιδιάσει τους πάντες; Θα δείξει.

Ελάχιστοι πρέπει να είναι πλέον οι συμπατριώτες μας που δεν έχουν δεχθεί πρόταση, κρούση, διεμβολισμό ή στενό μαρκάρισμα από κάποιο κόμμα ή συνδυασμό για να τους εντάξουν στο ψηφοδέλτιό τους. Κάποιοι γυρίζουν σθεναρά την πλάτη του σ’ όλο αυτό το αλισβερίσι. Αρκετοί είναι αυτοί που ενδίδουν. Η εξουσία άλλωστε -άρα και η δύναμη που εκπορεύεται από την άσκησή της- έχει αφροδισιακές ιδιότητες.

Τι προσδοκά, άραγε, κανείς αποδεχόμενος μια τέτοια πρόταση; Αναγνωρισιμότητα; Οι περισσότεροι από τους «επώνυμους» κατά μια έννοια την έχουν αποκτήσει στο ελληνικό «χωριό». Ένα κάποιο όνομα το έχουν κάνει. Γιατί να μπλεχτούν με την πολιτική που θα τους οδηγήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην ανυποληψία και στα μαύρα κατάστιχα της ελληνικής κοινής γνώμης;

Ας μην κρυβόμαστε: πολλοί δημοσιογράφοι (ειδικά αυτοί) βλέπουν στην πολιτική μια επαγγελματική ευκαιρία, ειδικά τώρα που το επάγγελμα έχει φτάσει στο ναδίρ του και δουλειές δεν βρίσκονται εύκολα. Για τέσσερα-πέντε χρόνια ξενοιάζεις αν θα σε διώξει το αφεντικό ή θα κλείσει το «μαγαζί» που δουλεύεις. Άντε, και καλά συντάξιμα.

Άλλοι το κάνουν από μωροφιλοδοξία, για να ανεβάσουν το «κασέ» τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτή η κλασική σπουδαιοφάνεια. Κι άλλοι, όντως, ελάχιστοι βέβαια, από μια διάθεση να προσφέρουν. Πολύ σύντομα, φυσικά, θα δουν τα όνειρά τους να διαψεύδονται. Πώς και με ποιο τρόπο να προσφέρεις και σε ποιους;

Το αποτέλεσμα είναι προφανές: κουτσοί, στραβοί, φιλόμουσοι κι άλλες συμπαθείς κατηγορίες συνωθούνται στα εκλογικά κατάστιχα των κομμάτων, μπαίνουν σε λίστες, κάνουν δηλώσεις, αφαιρούν αιχμηρά σημεία από το βιογραφικό τους, προσθέτουν άλλα πιο σημαντικά (κι ας μην τα έχουν πετύχει) και ο μπαχτσές αποκτάει νέα φυντάνια.

Άνθρωποι που δεν έχουν δουλέψει ούτε μια ημέρα, που το μόνο τους περιουσιακό στοιχείο είναι το όνομα του μπαμπά ή της μαμάς, παίκτες σε reality shows, πρώην αθλητές, συγγραφείς που ξέχασαν από καιρό να γράφουν. Τέλος δεν έχει ο κατάλογος. Ψάχνεις με το κιάλι να βρεις ανθρώπους που κάτι έχουν κάνει στη ζωή τους, που έχουν να επιδείξουν ένα κάποιο έργο στον τομέα τους. Που δεν ετεροκαθορίζονται από την απόφαση του εκάστοτε κόμματος να τους εντάξει στο δυναμικό τους.

Δεν μας έκανε η Λοϊζου; Θα μας κάτσει η Χρηστίδου. Δεν πειράζει, όλα είναι μια πενιά κακοπαιγμένη, άτονη, εντελώς παράφωνη.

Από τα χρόνια των Μνημονίων και εντεύθεν έχουν παρελάσει από την ελληνική Βουλή άνθρωποι που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα είχαν περάσει ούτε έξω από το περιστύλιο. Που θα ήταν εξοβελισμένοι όχι λόγω κάποιας εστέτ άποψης περί δημοκρατίας και συμμετοχικότητας, αλλά λόγω πλήρους ανικανότητας. Απλώς δεν κάνουν και φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού.

Έτσι όπως πάμε, μέχρι και ο κάθε Ντάνος θα μπορεί να περάσει τις πύλες της Βουλής ή της Ευρωβουλής. Χμ, μήπως δίνω ιδέες; Μήπως πρόκειται να το δούμε κι αυτό να συμβαίνει; Εδώ είναι Ελλάδα, όλα πρέπει να τα περιμένουμε πλέον.

Διαβάστε ακόμα: Ας αφήσουμε ήσυχο τον Εθνικό Ποιητή.

TAGS :
βουλευτές εκλογές Ευρωβουλή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook