Το περιπολικό πρέπει να γίνει και ταξί, όταν χρειαστεί 
5η φορά «σερίφης»: θα στηριχτεί σε τούτο τον «γύρο» ο Χρυσοχοΐδης; 
Πώς γίναμε έτσι; Πώς αποκτηνωθήκαμε; 
Φοβού τον άνθρωπο υπεράνω πάσης υποψίας; 
Φταίει η Αριστερά για το μπάχαλο στα πανεπιστήμια; 
Μπορούμε να φανταστούμε μια χώρα όπου κάθε πολίτης θα έχει τον αστυνομικό του; (George Vitsaras / SOOC)
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: τρεις κουκουλοφόροι εισέβαλαν στο σπίτι μιας οικογένειας στα Γλυκά Νερά. Έδεσαν τον άντρα και, τελικά, με αδυσώπητο τρόπο στραγγάλισαν τη γυναίκα του μπρος στα έκπληκτα μάτια του μόλις 11 μηνών παιδιού τους. Κι όλα αυτά για ένα μάτσο χιλιάρικα.
Δεν χωράει αμφιβολία πως τέτοιου είδους ειδεχθή εγκλήματα όπου ο δράστης λειτουργεί με ψυχρό αίμα, δεν συμβαίνουν πολύ συχνά στη χώρα μας. Η Ελλάδα δεν είναι Άγρια Δύση όπου δρουν απειράριθμες συμμορίες κακοποιών, όπου τα όπλα βγαίνουν για ψύλλου πήδημα και όπου η ανθρώπινη ζωή λογίζεται όσο ένα κέρμα στην τσέπη.
Να, όμως, που συνέβη και μάλιστα σε μια ήσυχη περιοχή όπου η εγκληματικότητα δεν είναι μεγαλύτερη από άλλες αστικές περιοχές. Η πρώτη -ανθρώπινη- αντίδραση είναι ο αποτροπιασμός. Η δεύτερη (εξίσου ανθρώπινη) είναι ένα γενικευμένο αίσθημα ανασφάλειας και φόβου. Πρέπει, άραγε, να φοβόμαστε από εδώ και πέρα;
Η δολοφονία στα Γλυκά Νερά, ξαφνικά, αλλά -δυστυχώς- αναμενόμενα ξέφυγε από το προφανές αστυνομικό πλαίσιό της και απέκτησε και πολιτική χροιά. Για να αποδειχθεί άλλη μια φορά πως στη χώρα μας τα πάντα είναι πολιτική.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης έσπευσαν να ρίξουν τον… οβολό τους στην υπόθεση συδαυλίζοντας τους φόβους του συλλογικού θυμικού. Από τον ΣΥΡΙΖΑ έως τον Βελόπουλο, ο καθένας ανάλογα με την πολιτική αισθητική και την ιδεολογία του, κατακρίνουν την κυβέρνηση πως το σύνθημα «τάξη και ασφάλεια» που ευαγγελιζόταν αφού ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, μπάζει από παντού. Ακόμη και στελέχη του κυβερνώντος κόμματος (ιδιαιτέρως εκείνα που ανήκουν στα συντηρητικά «φτερά» της) βλέπουν πως υπάρχει ένα έλλειμμα αστυνόμευσης.
Δεν είναι μικρή υπόθεση η δολοφονία στα Γλυκά Νερά. Αυτό το κατέστησε σαφές το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, με τον επικεφαλής του, τον υπουργό Μιχάλης Χρυσοχοΐδη, να μιλάει δημόσια επ’ αυτής. Λίγο αργότερα, οι δράστες επικηρύχθηκαν με το διόλου μικρό ποσό των 300 χιλιάδων ευρώ. Κάτι που δείχνει πως αυτή η στυγερή δολοφονία κρύβει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό για τους πολίτες.
Έχει αξία να σημειώσουμε πως η εξιχνίαση της υπόθεσης προέχει της όποιας αντιπολιτευτικής τακτικής; Είναι προφανές, αλλά ας το σημειώσουμε άλλη μια φορά. Κανένα κόμμα δεν πρόκειται να «δικαιωθεί» όσο οι τρεις αυτοί άντρες που μπούκαραν στο σπίτι δεν συλληφθούν και δεν οδηγηθούν στο δικαιοσύνη για τα περαιτέρω.
Από εκεί και πέρα: υπάρχει ένα παράδοξο που οφείλουμε να του δώσουμε την πρέπουσα σημασία. Από την αρχή σχεδόν της θητείας της, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει κατηγορηθεί από τα κόμματα της αντιπολίτευσης για αστυνομοκρατία. Τώρα κατηγορείται για έλλειψη αστυνόμευσης. Αυτά τα δύο δεν γίνεται να συμβαδίζουν.
Προφανέστατα και το αίσθημα ασφάλειας είναι προαπαιτούμενο σε μια ευνομούμενη κοινωνία. Δεν νοείται προηγμένη χώρα με φοβισμένους πολίτες. Από την άλλη, ακόμα και αν υπήρχε περίπτωση να αντιστοιχεί ένας αστυνομικός για έναν πολίτη, αυτό δεν θα ήταν λύση. Ποτέ δεν θα επαρκούν οι αστυνομικοί σε μια χώρα.
Στις ΗΠΑ, την Αγγλία ή τη Γαλλία συμβαίνουν συχνά ειδεχθή εγκλήματα. Δυστυχώς, το έγκλημα είναι μέρος της σκληρής καθημερινότητας. Μπορούμε να φανταστούμε τις κατά τόπους αστυνομικές Αρχές να βρίσκονται σε κάθε σημείο της χώρας;
Υπάρχουν περιπτώσεις που η αστυνομία οφείλει να λειτουργεί αποτρεπτικά και σε άλλες προτρεπτικά. Μπορεί, όμως, να συμβαίνει πάντα αυτό με επιτυχία; Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην εξίσωση μπαίνουν και οι αποφάσεις των δικαστηρίων (απότοκες του ποινικού κώδικα) όπου καταδικασμένοι για βαριά εγκλήματα έπειτα από κάποια χρόνια φυλακής βγαίνουν «αναβαπτισμένοι» έξω στην κοινωνία και όχι πάντα για καλό.
Το έγκλημα (οργανωμένο ή μη) είναι μια δύσκολη εξίσωση που υπερβαίνει την εκάστοτε κυβέρνηση ή τη διοίκηση της αστυνομίας. Είναι μια συνθήκη που την αντιμετωπίζει καθημερινά η οργανωμένη πολιτεία. Άλλοτε βρίσκεται μπροστά από τα γεγονότα κι άλλοτε δρα όταν αυτά έχουν προκληθεί. Γνωρίζει, άραγε, κανείς άλλον τρόπο; Η αρτιότερη οργάνωση της αστυνομίας με σύγχρονα μέσα είναι ένα ζητούμενο που όλοι το θέλουμε, όμως, το να ζητάμε να προλαβαίνει τα πάντα είναι φύσει αδύνατον.
Εντέλει, υπάρχουν ζητήματα που πέραν του στενού κομματικού συμφέροντος χρήζουν μιας άλλης αντιμετώπισης. Δεν ξέρουμε αν αυτό λέγεται «συναίνεση» ή ευρύτητα σκέψης.
Θα είναι αυτό το τελευταίο στυγερό έγκλημα που θα ακούσουμε; Ας είμαστε ειλικρινείς: θα συμβούν κι άλλα. Ουδείς μπορεί να ελέγξει την κτηνώδη πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Αυτό που χρειάζεται είναι να οικοδομηθεί η αίσθηση πως η Ελλάδα δεν είναι άντρο εγκληματιών και ότι για κάθε έγκλημα δίδεται κάθε δυνατή προσπάθεια για να βγουν στο φως οι δράστες. Αυτό πρέπει να γίνει και τώρα. Δίχως κονταροχτυπήματα και πολιτικές καντρίλιες. Η σύλληψη των εγκληματιών θα ανακουφίσει την ελληνική κοινωνία σε μεγάλο βαθμό. Ας ελπίσουμε να γίνει άμεσα.
Διαβάστε ακόμα: Όταν τα social media επιδρούν θετικά και γίνονται «τιμωροί» επίδοξων βιαστών.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
