Γόρδιος δεσμός και μεγάλη εθνική θυσία

Η χώρα χρειάζεται έναν Μέγα Αλέξανδρο, να κόψει τον Γόρδιο Δεσμό που πνίγει την Ελλάδα και την τραβάει στον πάτο. («Alexander cutting the Gordian Knot» του Donato Creti)

Το αδιέξοδο του Γόρδιου Δεσμού

Το καθοδικό σπιράλ, στο οποίο περιελισσόμενη καταβυθίζεται η χώρα, γίνεται σταδιακά αντιληπτό. Ελάχιστοι ακόμα, όμως, του εντοπίζουν αιτίες, διαστάσεις, συνέπειες. Μια σύντομη περιγραφή αυτού του αδιεξόδου θα μπορούσε να αποδοθεί συνοπτικά ως Γόρδιος Δεσμός.

Το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος (Π.Ι.ΠΑ.), ριζώνει στην Τουρκοκρατία και έκτοτε, με απρόσκοπτη δυναμική, ανα-καταρριχάται σε κάθε γωνιά της κοινωνίας. Καλπάζει/ευνοείται από λαϊκιστές ή στριμώχνεται από εκσυγχρονιστές ηγέτες, αλλά πάντοτε αποτελεί τον δομικό ιστό αυτού του Γόρδιου Δεσμού.

Περιφερειακά στοιχεία του είναι η ασφυκτική γραφειοκρατία και το διάσπαρτο στην πολυνομική/ανομική κοινωνία ηθικό πλαίσιο ανοχής, η οποία θυμίζει το παραδοσιακό «η-θεια-μου-η-Αμερσούδα, τρία-βρακιά-φορεί κι-ώσπου-να-βγάλει-το-ένα, τα-δυο-τα-κατουρεί».

Και τούτο, διότι ο δόλιος θρυλούμενος «βαρύτερα εργαζόμενος Ευρωπαίος» Τσιφτετέλληνας, τελικά, με την κουτοπόνηρη ανοργανωσιά του, καταφέρνει να καταναλώνει άπειρη ενέργεια για ελάχιστο αποτέλεσμα. Το υπόλοιπο εξαϋλώνεται ανεξήγητα, υπό το σκοταδιστικό Rule-of-dark-law, ως χαμένος καπνός που τον καταπίνει η μαρμάγκα του Π.Ι.ΠΑ.

Και ο βασανισμένος Τσιφτετελληνισμός παραμένει εγκλωβισμένος/σφιχτοδεμένος στον αδιέξοδο αυτό κόμπο. Πνιγόμενος, φαίνεται αδύνατο να απελευθερωθεί, βυθισμένος στις απερινόητες κουμουνιζμένες ιδεοληψίες του, απελπισμένος, άγεται από τον Παράκλητο ηγέτη που επέλεξε.

Και κάθε εισερχόμενη κουτόφραγκη βοήθεια, αναξιοποίητη, τζάμπα χάνεται στη μαύρη τρύπα. Ο φτωχοποιός Συσσιτιάρχης, αν και δεν κατάφερε να κάνει τον γάιδαρο να πετάξει, συνεχίζει να πουλάει τρέλα μέχρις εσχάτων με την μεγαλύτερη ακολουθία ψεμάτων που ξεστομίστηκε ποτέ στην Ιστορία του Νεοελληνικού Κράτους.

Χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση της Δημόσιας Διοίκησης και του Ασφαλιστικού των πενηντάρηδων συνταξιούχων, που η στραβωμάρα τους είναι και αποκλειστική γενεσιουργός αιτία του εθνικού αδιέξοδου Γόρδιου Δεσμού.

Ο Μεγαλέξανδρος που αρνείται να εμφανιστεί

Ώσπου να βεβαιωθούμε ότι μόνο αλεξανδρείως μπορεί να λυθεί ο αποπνικτικός αυτός Γόρδιος Δεσμός, έχουμε ακόμα πολύ να κάψουμε λίπος. Προσμένει εναγωνίως τη λύση του η ρημαγμένη κοινωνία μας από την ηθική κρίση, που ακόμα δεν έγινε «ανθρωπιστική», όπως την λέγανε προεκλογικά οι απατεώνες Μαδουρίστας.

Ας όψεται η οραματική ευρωπαϊκή παρακαταθήκη Καραμανλή/Σημίτη, που ακόμα μας κρατάει όρθιους (ως πότε;). Θα αποφύγουμε το Μεγάλο Κακό μέσω κάποιας Μωυσαϊκού τύπου μεταφυσικής καθοδήγησης προς την Έξοδο; Θα βυθιστούμε στην (ασυμπτωτική προς το μηδέν) μακροπρόθεσμη στασιμοχρεωκοπία, σύμφωνα με κάθε λογική ένδειξη;

Δυστυχώς, δεν δίνει η Μυθολογία τις μεγάλες λύσεις, αλλά η Ιστορία. Και δεν αναζητείται πλέον κάποιος μυθικός ήρως Ηρακλής, αλλά ο πραγματικός Μεγαλέξανδρος, του οποίου γνωρίζουμε την κόψη του σπαθιού την τρομερή που κατέλυσε τον Γόρδιο Δεσμό.

Δεν λύεται, λοιπόν, με ημίμετρα ο εθνικός κόμπος που μας πήρε και μας έδεσε για χάρη του Π.Ι.ΠΑ. και των σκιτζήδων σχεδιαστών του. Χρειάζεται ριζική αναδιάρθρωση της Δημόσιας Διοίκησης και του Ασφαλιστικού των πενηντάρηδων συνταξιούχων, που η στραβωμάρα τους είναι και αποκλειστική γενεσιουργός αιτία του εθνικού αδιέξοδου Γόρδιου Δεσμού.

Αυτό προσπάθησε και πέτυχε προ δεκαπενταετίας η «Ατζέντα 2010» του «Νεοφιλελεύθερου»-(γέλια…) Γκέρχαρντ Σρέντερ, στην εξαιρετικά πιο νοικοκυρεμένη Γερμανία, που έκτοτε πατάει γκάζι και τρώμε τη σκόνη της. Ανάλογα προσπάθησε ο Σημίτης, με την ατυχή συνδρομή Γιαννίτση, αλλά έφαγε τη σκόνη του προοδευτικού μας προσήμου, ώστε ακόμα τον βρίζουμε. Ανάλογα προειδοποιούσε και ο Στέφανος Μάνος, αλλά, να-ξέρετε-τώρα, εμείς βασικά είμαστε «αντινεοφιλελεύθεροι»-(γέλια…), τι-να-κάνουμε…

Μείωση του διεφθαρμένου/σπάταλου κράτους χτες και όλη η κοινωνία, συστρατευμένη κατά του εθνικού αφανισμού, πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, αλλιώς δεν θα αργήσει να έρθει η καταστροφή.

Μεγάλη Εθνική Θυσία

Έξυπνα παιδιά έχει πολλά η Ελλάδα, όμως, όχι και αρκούντως υπεύθυνα. Γι’ αυτό σημειώνεται λειψανδρία δραματική, χρεία σοβαρών/στιβαρών/γενναίων/φιλόδοξων πολιτικών, που θα τολμήσουν πατριωτικά να πουν την Μεγάλη Αλήθεια. Και αντί να περιμένουν να καταρρεύσει η κουμουνιζμένη/πλουτοβόρα ΔΕΗ, φερ’ ειπείν, θεμελιώνουσα το απέραντο εθνικό συσσίτιο, θα εξηγήσουν ότι απαιτείται η Θυσία των απερχόμενων γενεών υπέρ των επερχόμενων.

Οι σπάταλα/ξελιγωμένα δανειζόμενες διεφθαρμένες «σειρές» της φιλήδονης χλίδας και του πριαπικού Συβαριτισμού, που ρούφηξαν προκαταβολικά την ζωτική ικμάδα των κατιόντων, πρέπει τώρα να πληρώσουν. Αλλιώς θα εξαφανιστούμε από τον χάρτη σούμπιτοι, όπως ακριβώς η νωθρή/μαλθακή/τεμπέλα Σύβαρις…

Τέτοια αλήθεια κοφτερή σημαίνει σκληρά πράγματα για όσους Κωλοέλληνες κάνουν πως δεν ξέρουν, τι κακό εξακολουθούν να προκαλούν στα παιδιά τους. Γι’ αυτό κρύβεται και κάθε επίδοξος Μεγαλέξανδρος. Υπάρχουν γενναίοι Άνδρες στην Ελλάδα, λοιπόν, ή είναι όλοι κόττες λειράτες, που λέει και ένας λάλος ποιητής;

Μείωση του διεφθαρμένου/σπάταλου κράτους χτες, τέρμα κάθε σύνταξη κάτω των 60 και όλη η κοινωνία, συστρατευμένη κατά του εθνικού αφανισμού, πέφτει με τα μούτρα στη δουλειά, αλλιώς Χίος… Αυτό περιμένουμε να βγει να πει, όποιος έχει αρετή και τόλμη. Κάθε άλλη κουβέντα είναι μαυρογιαλούρικη και αναξιοπρεπής.

Τώρα πια καταλάβαμε. Οι αριθμοί συνιστούν όχι κάτι απάνθρωπο/εξωπραγματικό, αλλά πραγματική φωτογραφία των ανθρώπων και είναι δόλιος/αντικοινωνικός πράκτορας ΤΟΥ Συστήματος, όποιος εξακολουθεί αντιλέγων. Κυρίως, μάλιστα, οι αριθμοί είναι πρόμαχοι των αδύναμων και όχι των ισχυρών… Τέτοιοι αμείλικτοι αριθμοί επιβάλλουν, λοιπόν, τέτοια Μεγάλη Εθνική Θυσία. Ζητείται μόνο άξιος Μεγαλέξανδρος να την υποδείξει με την σπάθη του.

Διαβάστε ακόμα: Στυλ ή γοητευτική διακριτότητα

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

Αχ, Τζήμερε!…

Επειδή (ως τώρα) είδαμε-κι-αποείδαμε ότι Μεγαλέξανδρους ΔΕΝ έχει, περιοριζόμαστε/αρκούμαστε στις αλογόμυγες που τσιγκλάνε το εθνικό άλογο, μπας και ξυπνήσει/καταστεί-έλλογο και διασωθεί. Τέτοια αλογόμυγα υπήρξε ως τώρα και ο Τζήμερος. Διερωτώμεθα, με τόση αυτοϋπονόμευση που βαράει χρόνια τώρα, ακυρώνοντας το (κατά-τα-άλλα) σημαντικό έργο του, εάν αξίζει να εξακολουθεί αγωνιζόμενος.

Ο Τζήμερος εκ των πραγμάτων ήταν ένας («οσιο»)-μάρτυς που χτύπαγε ΤΟ Σύστημα σε διπλό ταμπλό. Και στην βλακεία του κυρίαρχου ανομισμού/αφισσοκολλητισμού (που κανοναρχεί την πυροβολημένη κοινωνία του «προοδευτικού προσήμου»), όπως θυμόμαστε τις πρόσφατες περιπέτειές του στη Δικτατορία του Τραμπου-κνατ-αριάτου. Αλλά και υπονομεύοντας ΤΟ Γαλάζιο-(λέγε-με-Μαντάμ-Βρύνα*)/Πράσινο/Ροζ/Κόκκινο Ενιαίο Καθεστώς, καθώς, πολύτιμος αζάν προβοκατέρ, συστηματικά στην Περιφέρεια (και αλλού**) τους πάει ολοφεράντζα…

Προχτές, όμως, ΠΑΛΙ με φλύαρη αυτοπεποίθηση διέπραξε νέα γκάφα ολκής, σχεδόν δικαιολογώντας ξεκούδουνα τον Κασιδιώταρο έναντι Δένδια, αν και φίλοι του τον απέτρεψαν! Λες και δεν υπάρχει καθολικά συνομολογημένη Απαράβατη Υγειονομική Ζώνη διαχωρισμού απέναντι στους Ναζί… Μπορεί ο ψυχαναλυτής να θεωρήσει πιθανό κίνητρο την πρόθεσή του να εξισώσει τα Άκρα. Όμως, οι ΚΚΕδες είναι τραμπούκοι/κολλημένοι/παλαιοημερολογίτες (που αυθάδικα/κακομαθημένα κάνουν «συμβιβασμένη» αβλαβή διέλευση), αλλά όχι και δολοφόνοι σαν τους υπόδικους γκεσταπίτες.

Είχαμε γράψει προ τριετίας κατόπιν υποδεέστερου ατοπήματος σημείωμα*** προειδοποιητικό: όσο δεν αυτολογοκρίνει την αμετροέπειά του, τόσο θα συντρίβεται η πολιτική αξιοπιστία του. Δεν έπαψε αυτοθαυμαζόμενος/αγνοών κάθε καλοπροαίρετη κριτική… Και συνεχίζει αγωνιζόμενος φιλότιμα, πλην, όμως, ολοένα πιο απαρατήρητος/ανυπόληπτος.

Κρίμα. Γιατί, εννιά στις δέκα γραπτές/ακτιβιστικές παρεμβάσεις του είναι σοβαρότατα/επιμελημένα Αντισυστημικές. Και πάνε στράφι, λόγω μιας δέκατης (συνήθως, λόγω κούρασης, ακόμα και ο Κύριος-Ημών-Ιησούς-Χριστός θα το πάθαινε, με τέτοια λογοδιάρροια εφ’ όλου του επιστητού), στην οποία ευλόγως εστιάζουν οι ορκισμένοι εχθροί του.

Ορθοπρέπειες

Το πιο αστείο/θλιβερό/κωμικοτραγικό: αγαπημένοι μου φίλοι εξυπνόφοβοι ομοϊδεάτες του, με σκυλίσιο Αντιτζημερικό μίσος, επιχαίρουν περισσότερο για τις Τζημερογκάφες, παρά οι ταλαίπωροι προαναφερθέντες Συστημικοί στόχοι του. Τράτζικ, αλλά αυτή είναι η Ελλάδα των διχασμένων Θερσιτών, που δίνουν-το-είναι-τους/προτάσσουν το μικρό του Μείζονος.

Τάχα αγωνιζόμενοι να ξυπνήσουν το άλογο, καταβάλλονται από ασύγγνωστη/κοντόφθαλμη ορθοπρέπεια (ήμαρτον, φτάνει, πήξαμε στις ποικιλώνυμες κορρεκτίλες) και δεν αντιλαμβάνονται ότι σκοτώνουν μια άλλη αλογόμυγα που πάει να ξυπνήσει το ίδιο άλογο!… Τους αρκεί που απλοϊκά τον έχουν καταχωρισμένο στο κουτάκι με τους αντι-τουριστικούς/αντι-αισθητικούς/«φασιστοειδείς».

Τους νοιάζει μόνο να κερδίσουν λίγη ασφάλεια συναισθηματική/ψυχολογική, αφού είναι τόσο-in, τόσο-της-μόδας, να βρίζεις ομοθυμαδόν τον Τζήμερο. Κι ας υπονομεύουν τον κοινό στόχο: το χτύπημα ΤΟΥ Συστήματος (το οποίο τρίβει τα χέρια ΤΟΥ, αφού έτσι εξουδετερώνεται μια τόσο δραστική/ενοχλητική αλογόμυγα)… Και πάλι τράτζικ.

*«Φθίνει, άραγε, η ταλάντωση του εκκρεμούς;»

** «Κουίζ»

*** «Το σύνδρομο του Ίκαρου»

Διαβάστε ακόμα: Έθνος άρρωστο, μονάχο, γυμνό στ’ αγκάθια