Ξεκολλήστε: ένας ωραίος άντρας μια χαρά μπορεί να είναι με μια «άσχημη»

Από το Ημορολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς. Που καθόλου άσκημη δεν ήταν, κι ας προσπαθούσαν πολλοί να μας ψήσουν ότι δεν ήταν αντάξια του Χιου Γκραντ.

Ο Πασκάλ μιλούσε για την δικτατορία των όμορφων πριν ενσκήψει, ωσάν αθεράπευτος ιός, στην καθομιλουμένη η έννοια της απροσμέτρητης καλλονής, που μπρος στη θωπεία της δεν έχεις δικαίωμα να εκφέρεις μια διαφορετική άποψη.

Το να μην σου αρέσει το παραδεκτά όμορφο, να μην ομνύεις στις καλοσυγκερασμένες θεότητες των περιοδικών, να μην δελεάζεται από τις θεσπέσιες οδαλίσκες της ποπ κουλτούρας, όλα τούτα μοιάζουν στις μέρες μας με ασθένεια.

Έχουμε φετιχοποιήσει τόσο πολύ την έννοια της ομορφιάς που οποιαδήποτε παρέκκλιση από τη «νόρμα» τείνει να θεωρείται εκτροπή από το μέτρο, αποβολή από αυτό που η πλειοψηφία θεωρεί καλό κι αγαθό. Μόνο που η ομορφιά ποτέ δεν ήταν ένα αντικειμενικό δεδομένο και σίγουρα δεν μπορεί να περιοριστεί στην κατατομή του προσώπου, στις φτερούγες των μαλλιών, στην τελειότητα των λοβών ή στις γωνίες των χειλιών.

Οι άνθρωποι δεν είμαστε Guinea Pigs που χρησιμοποιούνται στα εργαστήρια για πειράματα. Δεν βγήκαμε όλοι από τη φασκιά μας έχοντας απολλώνεια χαρακτηριστικά. Ούτε όλες οι γυναίκες φέρουν το αναλλοίωτο σημάδι μιας Αφροδίτης που μπρος στο κάλλος της ανοίγουν στη μέση οι ωκεανοί, τα βουνά διαλύονται και οι θεοί υποβάλλουν τα σέβη τους.

Γιατί, λοιπόν, να κοιτάζουμε με σκεπτικισμό όταν ένας όμορφος άντρας παντρεύεται μια άσχημη; Ακόμη και οι χαρακτηρισμοί «όμορφος» και «άσχημη» ήδη πάσχουν εν τη γενέσει τους, καθώς λειτουργούν προσχηματικά. Είπαμε: την έννοια της ωραιότητας δεν μπορείς να την περιγράψεις με απαράβατους κανόνες. Δεν είναι κάποιο θέσφατο που οφείλεις να αποδεχθείς ντε και καλά.

Είμαστε τόσο συντηρητικοί, δε, που στην αντίθετη περίπτωση (μια όμορφη να παντρευτεί έναν άσχημο) απαντούμε πως τον θέλει για τα χρήματά του ή για τη φήμη του. Το γεγονός ότι και στις δύο περιπτώσεις ενδέχεται να είναι άλλος ο λόγος που αυτοί οι δύο άνθρωποι ενώθηκαν, πέραν της εξωτερικής τους εμφάνισης, ενδέχεται να μην μας περνάει καν από το μυαλό.

Το αφροδιασιακό του καθενός είναι διαφορετικό κι αν όλοι οι υπόλοιποι είναι υποταγμένοι σε μια κανονιστική ομορφιά από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν, κακό του κεφαλιού τους. Επομένως, πώς μπορείς να κατηγορείς, να οικτίρεις, ακόμη και να κοροϊδεύεις (με χύδην χαρακτηρισμούς) έναν άντρα που επιλέγει κάτι που δεν αρέσει στους πολλούς;

Τι κι αν αυτός ο άντρας είναι ονείρωξη πολλών γυναικών; Ποιος νόμος τον υποχρεώνει να ακολουθήσει την… κοινωνική μοίρα που θέλει τον ωραίο αντάμα με την ωραία; Ποια αρχή είναι αυτή που ορίζει πώς θα ενώνονται οι άνθρωποι;

Τίνος άγραφου νόμου το γράμμα οφείλουμε να ακολουθούμε για να είμαστε αρεστοί; Πρώτα και κύρια: γιατί πρέπει να είμαστε αρεστοί; Γιατί πρέπει σε όλους μας να αρέσουν τα ίδια πράγματα και οι ίδιοι άνθρωποι; Και πότε, επιτέλους, θα κατανοήσουμε ότι το βάθος μιας σχέσης δεν δημιουργείται με το να κοιτάζονται και οι δύο καθημερινά στον καθρέφτη έτσι ώστε να μην ξεφύγει ούτε μια τρίχα από το άθραυστο προφίλ τους;

Το συναίσθημα, αν είχε πρόσωπο, θα είχε όλα τα χαρακτηριστικά: τραχύ, απαλό, σκληρό, καλοσχηματισμένο, παχύ κλπ. Διότι έτσι είναι η πραγματική ζωή: ωμή και τραχιά με κάποια βελούδινες περιοχές που τις φτιάχνουν οι άνθρωποι από κοινού.

Κανένας όμορφος δεν είναι a priori ευτυχισμένος. Αν ήταν έτσι η Μέριλιν Μονρόε θα ζούσε ακόμη. Επομένως, το πώς δείχνουμε στους άλλους δεν περιορίζεται μόνο στον εικονοποιητικό υμένα του προσώπου μας. Ας ψάξουμε και κάπου αλλού, πιο βαθιά, πιο ουσιαστικά.

Μήπως, λοιπόν, αυτός ο ωραίος άντρας βούτηξε βαθιά σε εκείνη τη γυναίκα που εμείς θεωρούμε άσχημη και βρήκε έναν θησαυρό που πάντα έψαχνε; Μήπως; Τροφή για ουσιαστική σκέψη.

Διαβάστε ακόμα: Το πρόβλημα κάθε άντρα. Κοιτάς άλλη γυναίκα όταν συνοδεύεις την καλή σου;

TAGS :
ερωτας σχέσεις

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook