δελλας

«Στο Ελλάς-Τσεχία 1-0 στο Πανευρωπαϊκό της Πορτογαλίας το 2004 θυμάμαι το σαν σε ταινία γκολ του Δέλλα με την κεφαλιά στο 105΄, το έσχατο ασημένιο γκολ της Ιστορίας, χρυσό, ολόχρυσο για μας».

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι στο Ελλάς-Ρωσία και στο Βουλιαγμένη-Ρόμα, στις θέσεις 5 κι 6 –στα νούμερα τα παλιά και ιστορικά των δύο σέντερ μπακ, μια και το 4 παλιά το φόραγαν τα χαφ τ’ αμυντικά, ίδε Ελευθεράκης…

Ξαναπάμε, άρα:

7. Το Ελλάς-Τσεχία 1-0 στο Πανευρωπαϊκό της Πορτογαλίας το 2004 θυμάμαι μετά, το σαν σε ταινία γκολ του Δέλλα με την κεφαλιά στο 105΄, το έσχατο ασημένιο γκολ της Ιστορίας, χρυσό, ολόχρυσο για μας, παρά τις αηδείς κραυγές του ανερμάτιστου μεταδότη, και του τηλεοπτικού και του ραδιοφωνικού, που θα λερώνουν στον αιώνα τον άπαντα τέτοιες στιγμές ανεπανάληπτες. Και τη θλίψη στο δοκάρι, του Κόλερ του γίγαντα την απελπισία, που κοίταζε και δεν καταλάβαινε τίποτα, ενώ ο Δέλλας σάρωνε όλο τον πάγκο τον ελληνικό, καταπάνω τους τρέχοντας αφιονισμένος.

8. Το Ελλάς-Γαλλία 67-66 στο Ευρωμπάσκετ του 2005 ο ημιτελικός, με το τέλος αυτό το εκτός πάντα συναγωνισμού, με το θάνατο των Γάλλων της αλεπούς, με το μάζεμα στο λεπτό τόσων πόντων, με τον Διαμαντίδη στο καλύτερο της δαφνοστεφανωμένης καριέρας του σουτ. Κι ύστερα, με τη Γερμανία σχεδόν περίπατος ο Τελικός, αλλά εμείς στον ημιτελικό κολλημένοι, μαγεμένοι, σ’ ένα ακόμα όνειρο γλυκά παραδομένοι.

9. Το Ελλάς-Αμερική 101-95 το 2006 στο Παγκόσμιο, με τον Big/Baby μας Sofo πιο big από ποτέ, και τους Καρμέλους τους… καραμέλους και τους Μπος τους… μπόσικους πολύ. Αυτές κι αν ήταν στιγμές να θυμόμαστε, αν και με τον Γαλακτερό σε άλλες, οριακές μας εποχές τα είχαμε ξανακερδίσει κανονικά τ’ αμερικανάκια, ας μας το είχανε τότε κλέψει το παιχνίδι οι διαιτητές, οι γκρίζοι πάντα λύκοι. Τώρα όμως κερδίζαμε και τους επαγγελματίες τους, Ντριμ Τιμ εμείς για μια φορά, οι Σπανο-Διαμαντίδηδες.

«Στο νούμερο 9 το Ελλάς-Αμερική 101-95 το 2006 στο Παγκόσμιο, με τον Big/Baby μας Sofo πιο big από ποτέ».

10. Το Ισπανία-Ρωσία 59-60 του Ευρωμπάσκετ του 2007 μες στην Ισπανία –θα σας παραξενέψω λίγο στο 10–, που πιο Ρωσία δεν είχα υπάρξει ποτέ στη ζωή μου, θυμωμένος με τη θρασυδειλία και τα θέατρα των κατά τ’ άλλα μεγάλων Ισπανών παικτών. Με άκουσε η Τέρρυ για μια στιγμή να κραυγάζω από το πάθος στο τέλος, όταν την υπεροψία την πήρε το ποτάμι εκδικητικά, μαζί με τη μικρότητα και την αλαζονεία των τόσο, μα τόσο αφιλόξενων φιλοξενούντων.

11. Το Ολυμπιακός-ΤΣ.Σ.ΚΑ. 62-61, πρόπερσι, στην Κωνσταντινούπολη μέσα, που δεν είχαν αφήσει τα κοράκια και τον Παναθηναϊκό να πάει τελικό, σε μαγιάτικο all-Greek-final ακόμα πιο συναρπαστικό. Κι ο Πρίντεζης σαν Δέλλας δαίμων της πιο οριακής στιγμής, ανορθόδοξα σκοράροντας όπως πάντα, με τη διαφορά των 19(!) πόντων πάλι να ’χει εκτάκτως και με υπερπροσπάθεια μαζευτεί. Τι να πεις, τι να πω…

(Και, μια και το πόλο υπήρξε, είπαμε, χαϊδεμένο μου άθλημα από παλιά, ας δώσω σαν στη 13άδα της υδατοσφαίρισης και δυο ακόμα συγκινήσεις μου bonus, που η 11άδα που σας υποσχέθηκα δεν τις χώρεσε:

12. Το Βουλιαγμένη-Εθνικός 5-4 στις Γυναίκες το 1991, στο μπαράζ, στην παράταση, στη διαδικασία του ξαφνικού θανάτου, στο κατάμεστο Ιλίσιο κολυμβητήριο, με τη Τζίνα Ρούπακα ν’ αποκρούει 3 πέναλτι και την Τέρρυ Ρούπακα να σκοράρει τρεις φορές, εν οις και την τελευταία με γυριστό… ψηλοκρεμαστό από άλλον πλανήτη φερμένο. Όπου και το πρώτο Πρωτάθλημα Ελλάδας σε μεγάλη κατηγορία για τη Βουλιαγμένη.

Και, τέλος, 13: Η Πατουλίδου, εννοείται, το 1992, στη Βαρκελώνη, στις 6 Αυγούστου στη γιορτή μου, στο σπίτι μου στη Βόρεια Εύβοια, που πάλι ούρλιαζα και δεν θυμάμαι κι εγώ να μου ’βγαινε φωνή).

Διαβάστε ακόμα: Η Ενδεκάδα των Μεγαλύτερών μου Συγκινήσεων (μέρος Α’)

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top