Μια διαφορετική προσέγγιση στον κακότυχο ΕΝΦΙΑ

Όσοι σχετίζονται με την επαρχία είχαν ανέκαθεν την τάση να τοποθετούνται σε ακίνητα, αλλά δεν είχαν ποτέ σχέση με τον Έφορο. Photo Credit: R D L/flickr

Υπάρχει μια πρώτη αλήθεια που, άμα κάποιος δεν την παραδεχτεί, απλώς βολεύεται με την υποκρισία. Καλός φόρος είναι εκείνος που πλήττει τους άλλους, πάντως όχι εμένα ή τους κοντινούς μου (ή εκείνους με τους οποίους συμπαρατάσσομαι κοινωνικά, πολιτικά – ό,τι πεις!). Κακός φόρος είναι εκείνος που πλήττει εμένα και τους δικούς μου.

Υπάρχει και μια δεύτερη πραγματικότητα – αρκεί κάποιος να δει τα κείμενα των διεθνών οργανισμών για να τη διαπιστώσει. Ή πάλι να μελετήσει την εξέλιξη των φορολογικών συστημάτων στις πλούσιες χώρες διαχρονικά: η τάση είναι προς την άντληση περισσότερων εσόδων από τους φόρους περιουσίας, και μάλιστα από τους φόρους επί των ακινήτων. Αναζητήστε τη λογική αυτή στη διαπίστωση ότι έχουμε περιέλθει σε μια φάση συσσώρευσης πλούτου και αυτό τραβάει τις οικονομίες προς τα κάτω (το βασικό επιχείρημα της θεωρίας του Piketty) ή πάλι σε μια προσέγγιση που θέλει να πιέζεται ο πλούτος, ώστε να επενδυθεί παραγωγικά. Πάντως, αυτή είναι η μεγάλη τάση.

Κάπου εδώ ξεκίνησε η υπόθεση του γενικού φόρου στα ακίνητα – ήδη από τον καημένο το ΦΑΠ-άγγιγμα επί Αλογοσκούφη, ο οποίος έγινε ΦΜΑΠ («να πληρώνουν μόνο οι πλούσιοι») επί ΓΑΠ / Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ξέφυγε ως μεγα-ΦΑΠ / ΕΤΗΔΔΕ ή «χαράτσι Βενιζέλου», για να καταλήξει στον ψιλο-εφιαλτικό ΕΝΦΙΑ. Θα μας επιτραπεί να τον ξαναδούμε σε μιαν άλλη βάση, διαφορετική από την κυρίαρχη της κατάρας και της δαιμονοποίησης. Ας πούμε, σε μια βάση που συνδυάζει Τρόικα και Σοφία Βούλτεψη – μη φωνάζεις, φίλε αναγνώστη, θα δεις τι εννοούμε.

Πρώτον, όταν ο Βαγγέλης Βενιζέλος έριξε έξω το καράβι με την «πολιτική διαπραγμάτευση» με την Τρόικα, η τελευταία δεν -ΔΕΝ- επέβαλε τον ΕΤΗΔΔΕ ούτε ως ποινή ούτε καν για να μαζέψει γρήγορα πόρους: πρότεινε δύο -ΔΥΟ – εναλλακτικές, είτε έναν προσωρινό (ναι, ναι, προσωρινό!) φόρο στα ακίνητα, εύκολα εισπραττόμενο / δύσκολα φοροδιαφεύγοντα, είτε ένα αντίστοιχο τέλος επί των καταθέσεων (όσων δεν είχαν φύγει ακόμη το 2011 από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα). Προκρίθηκε η πρώτη λύση. Γιατί; Γιατί κρίθηκε ότι, άμα αγγίζονταν οι καταθέσεις, θα έπεφτε το ταβάνι! Αλλά και επειδή η Τρόικα θεωρούσε εξαρχής ότι «στο γιαπί» είχε διαχρονικά ενσωματωθεί μεγάλο μέρος της εκτεταμένης – κυρίως δε της μεσαίας, αλλά πολύ εκτεταμένης – φοροδιαφυγής/φοροαποφυγής.

Πάλι μην εκρήγνυσαι, φίλε αναγνώστη. Διάβασε λίγο παρακάτω! Υπάρχει μια πρώτη διάσταση αυτής της αντίληψης, η οποία στηρίζεται σε ωμά στατιστικά: ιδιαίτερα οι τάξεις των ελεύθερων επαγγελματιών και των επιτηδευματιών (που παλιότερα φοροδιέφευγαν, τώρα… δεν έχουν δουλειά), αλλά και όσοι σχετίζονται με επαρχία (που, δεν είναι ίσως του συρμού να λέγεται, αλλά δεν είχαν ποτέ σχέση με τον Έφορο) είχαν ανέκαθεν την τάση να τοποθετούνται σε ακίνητα. Ένα το κρατούμενο.

Ύστερα, ο ίδιος ο θεσμός της αντιπαροχής -ο οποίος κυριολεκτικά «έχτισε την Ελλάδα»- ενώ είναι μια εκπληκτική μηχανή αυτοχρηματοδότησης, είναι ταυτόχρονα και μια μηχανή παραγωγής υπεραξιών, τις οποίες ο Έφορος άγγιζε μόνο στη δεύτερη μεταβίβαση (Προσοχή! Αυτό δεν είναι φοροδιαφυγή. Είναι νομιμότατο. Δημιούργησε, όμως, επί 4 δεκαετίες -1960 μέχρι 2000- πελώριες αφορολόγητες υπεραξίες). Ύστερα, «έπαιξε» για μια δεκαετία η φούσκα των ακινήτων με το φτηνό, ιστορικά μοναδικό, χρήμα λόγω Ευρωζώνης – ώσπου έπεσε το ταβάνι, εδώ.

Αυτή ήταν η βάση που έκανε την Τρόικα -ακόμη και πριν από την άστοχη/καταστροφική στάση Βενιζέλου, η οποία μας χάρισε το ομώνυμο χαράτσι- να τάσσεται «υπέρ» του φόρου ακινήτων. Εκεί, όμως, μπαίνει στη μέση και λίγη Σοφία Βούλτεψη. Πάλι θα παρακαλούσαμε τον αναγνώστη να μην εκραγεί, να προχωρήσει λίγο ακόμη! Όταν η Σοφία μάς πέταξε ότι τα χρήματα που έβαλαν οι Έλληνες σε ακίνητα πήγαν χαμένα, εκείνο που αποτύπωσε ήταν -με καφενειακό/τηλεπαραθυρικό τρόπο- τη θέση ότι πρόκειται για μια επένδυση που μπορεί μεν να έχει πολλαπλασιαστή στο ξεκίνημα, «στο γιαπί» (quand le batiment va, tout va), αλλά δεν είναι στη συνέχεια παραγωγική. Η πίεση είναι πλέον να στραφούν οι επενδύσεις των Ελλήνων προς περισσότερο παραγωγικές και, κυρίως, εξωστρεφείς κατευθύνσεις. Βέβαια, οι απαξιωτικές διατυπώσεις δεν βοηθούν στην κατανόηση της ουσίας.

Και η ουσία είναι ότι βρισκόμαστε σε μια φάση «φορολογικής αποθάρρυνσης» του ακινήτου (Φανταστείτε, για μια στιγμή, μια αντίστοιχη Σοφία Βούλτεψη να εξηγεί ότι «οι καταθέσεις είναι λεφτά που κοιμούνται και πρέπει να τις ξυπνήσουμε επενδύοντάς τες για το κοινό καλό». Άλλωστε, περίπου έτσι το είχε πει ο Μανώλης Γλέζος, όχι;)

Η δική μας κατάληξη: ο ΕΝΦΙΑ, ο οποίος προέκυψε έτσι βαρύτατος επειδή το ΠΑΣΟΚ (ποιος άλλος;), για να δείξει τη σοσιαλιστική του ρίζα, σώρευσε ένα ΦΜΑΠ πάνω από ένα γενικευμένο ΦΑΠ, στη συνέχεια δε επειδή οι σημερινοί μαθητευόμενοι μάγοι της Οικονομίας πήραν ως βάση επιβολής του φόρου ό,τι μεγαλύτερο μπορούσαν (η διόρθωση στις επαρχίες άφησε στον αστικό ιστό το τερατούργημα «αντικειμενικών αξιών» κατά 30% και 50% και 70% πάνω από τις καταβυθισμένες εμπορικές), δεν πρέπει να καταργηθεί.

Πρέπει να διορθωθεί – σοβαρά.
Πρέπει να συμμορφωθεί – ειλικρινά.
Πρέπει κυρίως να εξηγηθεί – ως φόρος δικαιοσύνης, όχι ως σοσιαλ-ληστεία ή ως χαράτσι. Και, έτσι, να μείνει.

Διαβάστε ακόμα: Για τα κόκκινα δάνεια, κρατήστε μικρό καλάθι.

TAGS :
ενφια ΕΤΗΔΔΕ Πολιτική σπιτι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook