Από τις αρχές Μαΐου έχουμε νέο νόμο για το Περιβάλλον που ξεσήκωσε αντιδράσεις. Είναι δικαιολογημένες; (visitgreece.gr)

Από τις 7 Μαΐου 2020 η χώρα έχει έναν ακόμα νόμο για το περιβάλλον, με τον οποίο –κατά την άποψη του αρμόδιου υπουργείου, της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας της Βουλής- επιχειρείται εκσυγχρονισμός της περιβαλλοντικής νομοθεσίας.

Από την άλλη πλευρά η αντιπολίτευση, στο σύνολό της, καθώς και οι μη κυβερνητικές περιβαλλοντικές οργανώσεις, έχουν διατυπώσει διαφορετική άποψη, βλέποντας απειλή κατά του περιβάλλοντος και διατυπώνοντας ενστάσεις κατά της διαδικασίας που ακολουθήθηκε σχετικά με τη διαβούλευση πριν την ψήφισή του.

Για τη διαβούλευση.

Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο.

Το αρχικό σχέδιο νόμου τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση (στο opengov) στο τέλος Φεβρουαρίου, είχε διάρκεια περίπου 20 ημερών και διατυπώθηκαν περισσότερα από 1.500 σχόλια – παρατηρήσεις. Σχετικές συζητήσεις με φορείς είχαν ξεκινήσει από νωρίτερα, καθώς για διάφορα ζητήματα του νομοσχεδίου το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ) είχε αρχίσει να παρουσιάζει τις προτάσεις του από τον Οκτώβριο. Για παράδειγμα στις 13 Φεβρουαρίου είχε πραγματοποιηθεί σχετική συνάντηση του υπουργού με εκπροσώπους των περιβαλλοντικών οργανώσεων.

Με την εξαίρεση κεφαλαίων του νόμου που απουσίαζαν εντελώς από τη μορφή που είχε τεθεί σε δημόσια διαβούλευση και είχαν προστεθεί στο σχέδιο νόμου που κατατέθηκε στη Βουλή, όπως ρυθμίσεις σχετικές με ζητήματα ενεργειακής απόδοσης κτιρίων, εσωτερικής αγοράς φυσικού και κτηματολογίου, οι ενστάσεις περί περιορισμένης διαβούλευσης δεν έχουν ισχυρό έρεισμα, κατά τη δική μου κατανόηση.

Μήπως όμως η διαβούλευση ήταν προσχηματική;

Σε τρεις από τους τομείς που καλύπτει ο νόμος για τους οποίους –λόγω επαγγελματικής δραστηριότητας και τεχνικής / επιστημονικής εμπειρίας- έχω σαφή εικόνα (περιβαλλοντική αδειοδότηση, διαχείριση προστατευόμενων περιοχών και διαχείριση αποβλήτων), οι αλλαγές –απόρροια της διαβούλευσης- μεταξύ της αρχικής μορφής διατάξεων του σχεδίου νόμου και της μορφής που κατατέθηκε στη Βουλή για συζήτηση και ψήφιση- είναι εύκολα ορατές.

Παρακάτω, παρουσιάζοντας και σχολιάζοντας ορισμένες σημαντικές διατάξεις του νόμου, κυρίως σχετικά με την περιβαλλοντική αδειοδότηση, θα επιχειρήσουμε να επισημάνουμε τέτοιες αλλαγές.

«Δεν αντιλαμβάνομαι να δημιουργείται οποιοσδήποτε κίνδυνος για το περιβάλλον από τις αλλαγές αυτές, ωστόσο ο κάθε πολίτης με πληρότητα δεδομένων μπροστά του μπορεί να κρίνει».

Για το περιεχόμενο του νόμου.

Α. Για την περιβαλλοντική αδειοδότηση.

Σχετικά με την περιβαλλοντική αδειοδότηση, όπως έχει με το παραπάνω ειπωθεί, επιχειρείται (μικρή) σύντμηση προθεσμιών για την ανταπόκριση της δημόσιας διοίκησης στα διάφορα στάδια. Ας δούμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα.

Α1. Έλεγχος (τυπικής) πληρότητας φακέλου Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων.

– Ο χρόνος για τον έλεγχο (τυπικής) πληρότητας του φακέλου Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων (ΜΠΕ) ορίζεται σε δέκα (10) εργάσιμες ημέρες, από δεκαπέντε (15) που ήταν πριν.

– Αξίζει να αναφερθεί ότι στην αρχική μορφή του νομοσχεδίου που είχε τεθεί σε διαβούλευση ο αντίστοιχος προβλεπόμενος χρόνος ήταν πέντε (5) εργάσιμες ημέρες και με βάση τις παρατηρήσεις που υποβλήθηκαν έγινε τελικά δέκα (10).

– Προσωπικά, πιστεύω ότι θα αρκούσε υπεύθυνη δήλωση του μελετητή περιβαλλοντικών επιπτώσεων του έργου, ο οποίος –ας σημειωθεί- ακόμα και στην περίπτωση ιδιωτικών έργων πρέπει να έχει πιστοποίηση επαγγελματικής καταλληλόλητας (μελετητικό πτυχίο για περιβαλλοντικές μελέτες) από την αρμόδια δημόσια αρχή (Γενική Γραμματεία Δημοσίων Έργων) για να έχει τη δυνατότητα να εκπονεί και να υπογράφει ΜΠΕ.

Ας το αφήσουμε όμως αυτό, ας μείνουμε στα γεγονότα:

Μικρή μείωση της συγκεκριμένης προθεσμίας (για θέμα που έχει μηδενική τεχνική – επιστημονική διάσταση, αφού πρόκειται για απλό έλεγχο πληρότητας και όχι για αξιολόγηση περιεχομένου του φακέλου)

– Ενσωμάτωση παρατηρήσεων της διαβούλευσης με αποτέλεσμα η τελική αλλαγή να είναι σαφώς μικρότερη (καλώς ή κακώς, ο καθένας το αξιολογεί με τη δική του οπτική) από την αρχική.

Α2. Χρόνος για τη συλλογή γνωμοδοτήσεων από διάφορους φορείς.

Ο χρόνος για τη συλλογή γνωμοδοτήσεων από τις αρμόδιες υπηρεσίες έγινε τριάντα (30) ημέρες από σαράντα πέντε (45) που ήταν. Με τη διαβούλευση και πάλι το χρονικό διάστημα αυξήθηκε και μειώθηκε η σύντμηση χρόνου σε σύγκριση με το προηγούμενο καθεστώς.

Α3. Χρόνος για την αξιολόγηση της Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων.

– Ο χρόνος για την αξιολόγηση της ΜΠΕ και τη σύνταξη της απόφασης έγκρισης περιβαλλοντικών όρων (ΑΕΠΟ) ή της απόφασης απόρριψης γίνεται τριάντα (30) εργάσιμες ημέρες από σαράντα πέντε (45) τουλάχιστον που ήταν πριν.

– Στο νομοσχέδιο που τέθηκε σε διαβούλευση το προβλεπόμενο διάστημα ήταν τριάντα (30) ημέρες (ημερολογιακές). Με βάση τις παρατηρήσεις της διαβούλευσης η σύντμηση χρόνου περιορίστηκε.

Στιγμιότυπο από τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη Θεσσαλονίκη για το Νομοσχέδιο ( Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Συμπερασματικά:

– Πράγματι επέρχονται συντμήσεις χρόνου, δεν είναι μεγάλες, ήταν μεγαλύτερες στην αρχική μορφή του σχεδίου νόμου, μετά τη διαβούλευση περιορίστηκαν.

– Δεν αντιλαμβάνομαι να δημιουργείται οποιοσδήποτε κίνδυνος για το περιβάλλον από τις αλλαγές αυτές, ωστόσο ο κάθε πολίτης με πληρότητα δεδομένων μπροστά του μπορεί να κρίνει.

– Αντιθέτως, θα μπορούσα να παρατηρήσω ότι η επιχειρούμενη αλλαγή είναι ατελής, καθώς, για παράδειγμα, δεν υπάρχει καθορισμένη προθεσμία για την έκδοση ΑΕΠΟ στην περίπτωση που η λήψη της απόφασης χρειαστεί να φθάσει στο επίπεδο του Γενικού Γραμματέα Περιβάλλοντος ή του Συντονιστή Αποκεντρωμένης Διοίκησης, ανάλογα με το ποια είναι η αδειοδοτούσα αρχή.

Α4. Ιδιώτες Πιστοποιημένοι Αξιολογητές.

Ένα άλλο ζήτημα για το οποίο έγινε αρκετή συζήτηση είναι εκείνο των ιδιωτών Πιστοποιημένων Αξιολογητών στους οποίους μπορεί να ανατεθεί η άσκηση αρμοδιοτήτων αξιολόγησης των φακέλων περιβαλλοντικής αδειοδότησης, μετά από αίτημα είτε της αρμόδιας περιβαλλοντικής αρχής είτε του φορέα του έργου.

Καταρχάς η σχετική δυνατότητα για την αρμόδια περιβαλλοντική αρχή ισχύει από το 2011, τώρα απλώς προστέθηκε η αντίστοιχη για τον φορέα του έργου (δημόσιου ή ιδιωτικού). Ας δούμε κάποια σημαντικά σημεία.

– Θα υπάρχει Μητρώο Πιστοποιημένων Αξιολογητών, με ευθύνη του Υπουργείου Περιβάλλοντος (προβλέπεται ήδη από το 2011).

– Οι κανόνες εγγραφής στο Μητρώο και όλες οι σχετικές διαδικασίες, όπως π.χ. οι αμοιβές, θα καθοριστούν με Προεδρικό Διάταγμα (ΠΔ), το οποίο θα περάσει από τον έλεγχο του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ).

– Η ανάθεση αξιολόγησης φακέλου περιβαλλοντικής αδειοδότησης θα γίνεται με κλήρωση μεταξύ των πιστοποιημένων αξιολογητών του μητρώου.

– Η κλήρωση θα διενεργείται από την αρμόδια περιβαλλοντική αρχή.

– Ο ιδιώτες αξιολογητές θα υποβάλλουν την εισήγησή τους για την περιβαλλοντική αδειοδότηση στην αρμόδια περιβαλλοντική αρχή, η οποία έχει τη δυνατότητα να την υιοθετήσει ή όχι.

– Στην αρχική μορφή του σχεδίου νόμου ο φορέας του έργου (δημόσιου ή ιδιωτικού) μπορούσε να επιλέξει εκείνος τον πιστοποιημένο αξιολογητή από το Μητρώο, με βάση τις παρατηρήσεις κατά τη διαβούλευση η εκδοχή αυτή αφαιρέθηκε.

Δεν επιτρέπονται εξορυκτικές δραστηριότητες στις ζώνες απόλυτης προστασίας της φύσης και προστασίας της φύσης.

Με την ενεργοποίηση των ιδιωτών πιστοποιημένων αξιολογητών:

– Αυξάνονται οι διαθέσιμοι ανθρώπινοι πόροι για τις εργασίες περιβαλλοντικής αδειοδότησης.

– Οι εργασίες τους πραγματοποιούνται σε καθορισμένο και ελεγχόμενο από το δημόσιο πλαίσιο (Μητρώο, πιστοποίηση και αμοιβές με βάση διατάξεις που καθορίζονται με ΠΔ, κλήρωση για την ανάθεση του έργου, πραγματοποίηση του έργου υπό την εποπτεία / έλεγχο της αρμόδιας περιβαλλοντικής αρχής κ.λπ.).

Ακόμα και ο πιο εμμονικός κρατιστής θα δυσκολευτεί να στοιχειοθετήσει τεκμηριωμένη αρνητική κριτική στο θέμα.

Αντιθέτως, επιφύλαξη που θα μπορούσε να  διατυπωθεί είναι ότι δεν προβλέπεται η εισήγηση του ιδιώτη πιστοποιημένου αξιολογητή να έχει αποδέκτη τον προϊστάμενο στην αρμόδια περιβαλλοντική αρχή και όχι κάποιον εισηγητή στην υπηρεσία. Έτσι δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί πράγματι να επιτευχθεί αύξηση των διαθέσιμων ανθρώπινων πόρων και εξοικονόμηση χρόνου, όπως είναι ο στόχος.

Ολοκληρώνω το θέμα αυτό με μια γενικότερη παρατήρηση.

Με τη (σχετικά περιορισμένη, αλλά όχι αμελητέα) σύντμηση του χρονικού διαστήματος ολοκλήρωσης των διαφόρων σταδίων περιβαλλοντικής αδειοδότησης, καθώς και με την πρόβλεψη ότι ιδιώτες πιστοποιημένοι αξιολογητές μπορεί να ενεργοποιηθούν υποστηρικτικά / συμπληρωματικά προς το στελεχιακό δυναμικό των αρμόδιων περιβαλλοντικών αρχών και μετά από αίτημα του φορέα του έργου, η μεγαλύτερη βοήθεια δεν θα είναι τόσο προς τις μεγάλες επενδύσεις (που άλλωστε πιθανότατα έχουν επιλέξει τη διαδικασία των στρατηγικών επενδύσεων) όσο κυρίως προς τις μικρότερες είτε πρόκειται για νέες είτε για ανανέωση ή τροποποίηση περιβαλλοντικής αδειοδότησης.

Ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας, Κωστής Χατζηδάκης (Menelaos Myrillas / SOOC).

Β. Για τις προστατευόμενες περιοχές (δίκτυο NATURA κλπ).

Ζώνες εντός των προστατευόμενων περιοχών και χρήσεις που επιτρέπονται.

Με τον νόμο επιχειρείται, σε συνέχεια (συμπλήρωση και τροποποίηση) παλαιότερων διατάξεων,  να διαμορφωθεί σαφές γενικό πλαίσιο αναφορικά με τις επιτρεπόμενες δραστηριότητες στις επιμέρους ζώνες (Απόλυτης προστασίας της φύσης,  Προστασίας της φύσης, Διατήρησης οικοτόπων και ειδών και Βιώσιμης διαχείρισης φυσικών πόρων) των προστατευόμενων περιοχών.

Μέχρι σήμερα οι επιτρεπόμενες χρήσεις ανά ζώνη έμενε να προκύψουν –από πολύ μεγαλύτερο εύρος πιθανά επιτρεπόμενων δραστηριοτήτων- με την έκδοση σχετικών προεδρικών διαταγμάτων και σε ορισμένες περιπτώσεις κοινών υπουργικών αποφάσεων, σε συνέχεια ειδικής περιβαλλοντικής μελέτης (ΕΠΜ) για την οργάνωση της προστασίας και διαχείρισης της κάθε προστατευόμενης περιοχής.

Τώρα, μετά τον νέο νόμο 4685, η εκπόνηση ΕΠΜ και η έκδοση ΠΔ για τις προστατευόμενες περιοχές (που συνήθως περιλαμβάνουν περισσότερες ζώνες προστασίας) παραμένουν ως διαδικασίες, αλλά είναι ήδη καταρχάς καθορισμένες (από τον νόμο) οι επιτρεπόμενες χρήσεις ανά ζώνη.  Μπορεί να αφαιρεθεί κάποια από τις επιτρεπόμενες, δεν υπάρχει όμως περιθώριο να προστεθεί χρήση που δεν επιτρέπεται. Δύσκολα, εκτιμώ, η αλλαγή αυτή μπορεί να αξιολογηθεί ως απειλή για το περιβάλλον, μάλλον συμβάλλει στην εξουδετέρωση τοπικών και άλλων πιέσεων «να μπει νερό στο κρασί» κατά τη φάση εξειδικευμένου σχεδιασμού  προστασίας μιας περιοχής, χωρίς παράλληλα να  αναιρούνται ούτε η χρησιμότητα της λεπτομερούς επιστημονικής προσέγγισης (με την ΕΠΜ και άλλες συναφείς επιστημονικές ενέργειες) ούτε η σημασία του ειδικού θεσμικού πλαισίου προστασίας και διαχείρισης της κάθε περιοχής (με το ειδικό ανά περιοχή ΠΔ).

Αξίζει να σημειωθεί ότι και στην περίπτωση του τμήματος του νόμου που αφορά στη διαχείριση προστατευόμενων περιοχών υπήρξαν πολλές αλλαγές σε συνέχεια της διαβούλευσης, όπως προκύπτει από τη σύγκριση των δυο μορφών του νομοσχεδίου (όπως τέθηκε σε διαβούλευση και όπως κατατέθηκε στη Βουλή). Μάλιστα -αν δεν κάνω λάθος- στο πεδίο αυτό υπήρξε πρώτη αλλαγή / βελτίωση ενόσω ακόμα εξελισσόταν η διαβούλευση.

Εξορυκτικές δραστηριότητες στις προστατευόμενες περιοχές.

Διατυπώθηκαν επίσης πολλές ενστάσεις, που κωδικοποιημένα μπορούν να καταγραφούν ως «μα είναι δυνατόν να επιτρέπονται εξορυκτικές δραστηριότητες σε προστατευόμενες περιοχές»; Ας δούμε, ισχύει κάτι τέτοιο με βάση τις διατάξεις του νόμου;

– Δεν επιτρέπονται εξορυκτικές δραστηριότητες στις ζώνες απόλυτης προστασίας της φύσης και προστασίας της φύσης.

– Επιτρέπονται καταρχάς, με την επιφύλαξη της ειδικότερης αξιολόγησης του ζητήματος στο πλαίσιο της ΕΠΜ και της έκδοσης ειδικού ΠΔ για την προστατευόμενη περιοχή, στις ζώνες διατήρησης οικοτόπων και ειδών, καθώς και στις ζώνες βιώσιμης διαχείρισης φυσικών πόρων.

– Με δυο λόγια, δεν επιτρέπονται στις δυο ζώνες προστατευόμενων περιοχών με τις αυστηρότερες απαιτήσεις προστασίας και επιτρέπονται στις άλλες δύο.

Η διαβούλευση ήταν επαρκής και οι προτάσεις που διατυπώθηκαν αξιοποιήθηκαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό.

Είναι παράλογη ή έστω απειλητική για το περιβάλλον η ρύθμιση αυτή; Δύσκολα θα μπορούσα να το υποστηρίξω. Αντιθέτως, είναι μάλλον (για να μην γράψω σίγουρα) σε αρμονία με τις αντίστοιχες πρακτικές στα άλλα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Άλλωστε και με το προηγούμενο καθεστώς στην Ελλάδα θα ήταν μάλλον (για να μην γράψω σίγουρα) επιστημονικά απίθανο το πλαίσιο προστασίας που θα διαμορφωνόταν (με ΠΔ ή σε ορισμένες περιπτώσεις με ΚΥΑ), σε συνέχεια σχετικής ΕΠΜ, να απαγόρευε τις εξορυκτικές δραστηριότητες σε περιφερειακές ζώνες προστατευόμενης περιοχής, όπως είναι οι (με βάση τον 4685 σήμερα) ζώνες διατήρησης οικοτόπων ή  διαχείρισης φυσικών πόρων.

Απλώς σήμερα (σωστά, ας μου επιτραπεί να σημειώσω) το καταρχάς πλαίσιο τίθεται από τον νόμο, δεδομένο που διευκολύνει τόσο τη διαμόρφωση (στη συνέχεια) του εξειδικευμένου καθεστώτος προστασίας σε κάθε περιοχή όσο και την περιβαλλοντική αδειοδότηση δραστηριοτήτων στη μεταβατική περίοδο μέχρι να διαμορφωθεί το ειδικό ανά περιοχή πλαίσιο.

Η κύρια εξορυκτική δραστηριότητα στη χώρα μας σήμερα, σημαντική για την εθνική οικονομία, πραγματοποιείται σε χερσαίες και όχι σε θαλάσσιες περιοχές ( Nikos Libertas / SOOC).

Πιθανή εξόρυξη υδρογονανθράκων σε προστατευόμενες περιοχές.

Κατά τη συζήτηση για το ζήτημα της εξορυκτικής δραστηριότητας έγινε συχνά αναφορά στο θέμα της εξόρυξης υδρογονανθράκων. Ορισμένες σκέψεις επ’ αυτού.

– Η κύρια εξορυκτική δραστηριότητα στη χώρα μας σήμερα, σημαντική για την εθνική οικονομία, πραγματοποιείται σε χερσαίες και όχι σε θαλάσσιες περιοχές και αφορά άλλα ορυκτά και όχι υδρογονάνθρακες. Θεωρώ αυτονόητο ότι οι δραστηριότητες αυτές μπορούν να ασκούνται (και) στις ζώνες διατήρησης οικοτόπων ή  διαχείρισης φυσικών πόρων, στη βάση συγκεκριμένων αποφάσεων έγκρισης περιβαλλοντικών όρων για την κάθε δραστηριότητα.

– Είμαι πολύ επιφυλακτικός (για να μην γράψω αρνητικός) στην προοπτική περαιτέρω αξιοποίησης υδρογονανθράκων στη χώρα μας. Θεωρώ ότι ο δρόμος της οικονομίας μας και της κάλυψης των ενεργειακών μας αναγκών πρέπει να είναι διαφορετικός (μείωση εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, μετάβαση σε οικονομία μηδενικών εκπομπών άνθρακα κ.λπ.)

– Ωστόσο – με δεδομένη και τη γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος- αν η χώρα αποφασίσει (με τις δημοκρατικές διαδικασίες διακυβέρνησης που ισχύουν) να προχωρήσει στην εξόρυξη υδρογονανθράκων από θαλάσσια οικόπεδα, που βρίσκονται σε ζώνες προστατευόμενων περιοχών, όπως αυτές που –με βάση τον νέο νόμο- επιτρέπεται καταρχάς η εξόρυξη (ζώνες διατήρησης οικοτόπων ή διαχείρισης φυσικών πόρων), η προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να  αντιμετωπιστεί στο πλαίσιο των συνολικών μέτρων που θα σχεδιαστούν και θα ληφθούν.

– Με δυο λόγια, οι (εύλογες κατά την κατανόησή μου) επιφυλάξεις, ανησυχίες ή/και αντιθέσεις κατά της εξόρυξης υδρογονανθράκων είναι ανεξάρτητες από το τι επιτρέπεται (ή όχι) σε ζώνες διατήρησης οικοτόπων ή διαχείρισης φυσικών πόρων.

Αντί επιλόγου.

Δεν ισχυρίζομαι ότι ισχύει μόνο η «δική μου αλήθεια». Ενδεχομένως σε άλλες θεματικές ενότητες του νόμου (δασικοί χάρτες, οικιστικές πυκνώσεις κ.λπ.) που δεν αισθάνομαι την τεχνοκρατική επάρκεια να σχολιάσω να υπάρχουν αστοχίες που να έχουν διαφύγει της προσοχής μου.

Αυτό που κυρίως ισχυρίζομαι είναι ότι:

– Για την ολοκληρωμένη αξιολόγηση του περιεχομένου του νέου νόμου για το περιβάλλον πρέπει να ληφθούν όλα τα δεδομένα υπόψη, όπως αυτά που προσπάθησα να καταγράψω και

– Σε αντίθεση με την αντίληψη που επικράτησε, σε πολλά κρίσιμα περιβαλλοντικά ζητήματα του νόμου η διαβούλευση ήταν επαρκής και οι προτάσεις που διατυπώθηκαν αξιοποιήθηκαν σε πολύ μεγάλο ποσοστό.

Τέλος, θα ολοκληρώσω τις σκέψεις μου με αναφορά σε κάτι που η σημασία του βρίσκεται στο ότι είναι απολύτως αυτονόητο. Η προστασία του περιβάλλοντος διασφαλίζεται κυρίως από την ύπαρξη και λειτουργία αποτελεσματικών μηχανισμών εποπτείας και ελέγχου. Στον τομέα αυτό χρειάζεται βελτίωση και στην κατεύθυνση αυτή η αξιοποίηση ιδιωτών πιστοποιημένων Επιθεωρητών Περιβάλλοντος (κατ’ αναλογία των αξιολογητών για την περιβαλλοντική αδειοδότηση) μπορεί να έχει θετική συμβολή.

 

 

//Ο Ανδρέας Λουκάτος είναι Χημικός DEA, Σύμβουλος Περιβάλλοντος. Δραστηριοποιείται επαγγελματικά στους τομείς  Προστασίας & Διαχείρισης Περιβάλλοντος και Βιώσιμης Ανάπτυξης από το 1988. Είναι Γραμματέας Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου Βιομηχανιών & Επιχειρήσεων Ανακύκλωσης & Ενεργειακής Αξιοποίησης Αποβλήτων (ΣΕΠΑΝ), συνδεμένου μέλους της EURIC, και Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Διαχείρισης Αποβλήτων (ΕΕΔΣΑ), μέλους της ISWA.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Μεγάλος Περίπατος της Αθήνας: πώς η καρδιά της πόλης μπορεί να γίνει «κούκλα».

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top