Πόσο παράξενη είναι η φετινή 25η Μαρτίου… (George Vitsaras / SOOC).

Φέτος η 25η Μαρτίου δεν έχει θόρυβο. Είναι εσωτερική – κυριολεκτικά – διαφορετική από όσες έχουμε ζήσει. Διαφορετική απ΄ όσες έχουν ζήσει και θυμούνται ακόμη και αυτοί που βρίσκονται σε βαθιά γεράματα. Γιατί για πρώτη φορά η Ελλάδα μαζί με ολόκληρο τον πλανήτη είναι κλειδωμένη πίσω από σφραγισμένες πόρτες, φοβισμένη από τον ήχο ενός φτερνίσματος.

Ακόμα και οι ήρωες είναι διαφορετικοί φέτος.  Όχι δεν ξεχνάμε όσους κρατούν όρθιο τον Έβρο και όσους θαλασσοδέρνονται στο Αιγαίο. Ποτέ δεν τους ξεχνάμε. Δικαιωματικά, όμως, οι ήρωες που φέτος μας φέρνουν κόμπο στον λαιμό φορούν άλλες στολές. Με ενιαία απόχρωση του πράσινου. Χωρίς παραλλαγές. Και στο χέρι κρατάνε καθετήρες, «πεταλούδες» και αναπνευστήρες.

Ο δε αρχιστράτηγος, είναι κάποιος που μέχρι πριν λίγους μήνες αγνοούσαμε. Αθόρυβος, από τους ανθρώπους που έχουμε μάθει να μην «μετράμε», μέχρι να κάτσει η στραβή. Αυτός, όμως, σύμφωνα με τη Le Figarο είναι «ο λόγος για τον οποίο οι Έλληνες έχουν αποφύγει να συνομιλήσουν με το θάνατο». Κάθε απόγευμα στις έξι ένα ολόκληρο έθνος μετρά τις κουβέντες του μία, μία. Με μεγαλύτερη προσοχή και από τα δυσάρεστα νούμερα που ανακοινώνει.

Η οικονομική κρίση συμμάζεψε τις εξαλλοσύνες μας. Αλλά δεν σμίλεψε χαρακτήρα. Τώρα, ίσως, κατακτήσουμε αυτό που μας έλειπε: πίστη σ’ εμάς.

Ίσως τελικά η φετινή 25η Μαρτίου να είναι ο βατήρας της πραγματικής ανάτασης. Με σβέρκο ακόμα κόκκινο από τη φάπα της δεκαετούς οικονομικής κρίσης, ψάχναμε λίγο μουδιασμένοι τα πατήματά μας για την επόμενη μέρα. Εντάξει, μια μορφή κανονικότητας είχε επανέλθει. Η αισιοδοξία επίσης. Και στο ύφος της εξουσίας η διαφορά είναι χαώδης. Από δαύτους που έσπειραν το μίσος στην κοινωνία και υπουργούς που καταχέριζαν τους καμένους στο Μάτι την επόμενη μέρα της τραγωδίας, περάσαμε σε ανθρώπους που κατά τα φαινόμενα τουλάχιστον, νιώθουν το βάρος της ευθύνης που κουβαλούν.

Όμως κάτι έλειπε. Το διαπίστωνες στον αέρα. Το μέτραγες στις κουβέντες δίπλα σου. «Και τώρα τι»; Η οικονομική κρίση συμμάζεψε τις εξαλλοσύνες μας. Αλλά δεν σμίλεψε χαρακτήρα. Δεν έδωσε χαριστική βολή σε χρόνιες παθογένειες. Για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς μεταξύ μας, έτοιμοι ήμασταν να επαναλάβουμε κάποια από τα λάθη του παρελθόντος.

Και ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα σε μόλις 30 ημέρες ενώπιον δύο κρίσεων με δυνητικά υπαρξιακό χαρακτήρα. Τον εκβιασμό από το κράτος τραμπούκο στον Έβρο και την επέλαση ενός φονικού ιού, που θα ανατρέψει στιβαρούς – πραγματικά στιβαρούς – πυλώνες του παγκόσμιου σκηνικού τους επόμενους μήνες.

Ίσως, λοιπόν, η φετινή 25η Μαρτίου αποδειχθεί η πιο ηρωική απ’ όλες. Αν καταφέρουμε να σταθούμε όρθιοι, αν ανατρέψουμε τις εις βάρος μας πιθανότητες, αν πετύχουμε εκεί που πλουσιότερα και πιο ανεπτυγμένα κράτη αποτυγχάνουν, αν σώσουμε τις ζωές των γονιών και των παππούδων μας, τότε ναι, θα έχουμε κατακτήσει αυτό που μας έλειπε: αυτοπεποίθηση, πίστη στις δυνάμεις και τους εαυτούς μας. Αυτή τη φορά μόνο εμείς μπορούμε να μας σώσουμε.

Όχι η φετινή 25η Μαρτίου δεν είναι μια όμορφη, συνηθισμένη γιορτή. Ούτε μια χαλαρή αργία για να μαζέψουμε ήλιο. Είναι ζόρικη και σκοτεινή. Έχει πόνο, αγωνία, φόβο, ανασφάλεια. Έναν χρόνο πριν τα διακόσια από την επέτειο της παλιγγενεσίας, είμαστε σε πόλεμο. Αν βγούμε νικητές, του χρόνου τέτοιο καιρό θα είμαστε μια διαφορετική χώρα, από διαφορετικούς Έλληνες, έτοιμοι για την επόμενη στροφή στην ιστορία. Και η γιορτή που θα μας περιμένει σε 365 ημέρες από σήμερα δεν θα έχει «ξαναματαγίνει». Θυμηθείτε το.

Πίστη, κουράγιο και Χρόνια Πολλά σε όλους μας. Να τα καταφέρουμε. Θα τα καταφέρουμε…

 

Διαβάστε ακόμα: Tο τέλος του αντιεμβολιαστικού εγκλήματος.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top