Βάσει των σχεδίων του Ερντογάν, η Ελλάδα έχει μία επιλογή: ή θα γίνει μια χώρα στα πρότυπα του Ισραήλ ή θα οδηγηθεί στο περιθώριο (Nikos Libertas / SOOC).

Ελληνικό πολιτικό σύστημα και  κοινωνία έχουν αναπτύξει μια εξαιρετικά κακή σχέση με τον Νεύτωνα και τον νόμο του για τη βαρύτητα. Έτσι, κάθε τρεις και λίγο «πέφτουν» από τα σύννεφα. Ή μάλλον κάνουν ότι πέφτουν από τα σύννεφα.

Αν, λοιπόν, η οικονομική κρίση άφησε ενεούς αρκετούς «πεφτοσυννεφάκηδες», μπροστά μας ξεδιπλώνεται μία ακόμα, πολύ σοβαρότερη κρίση, σε σημείο που να λαμβάνει υπαρξιακά χαρακτηριστικά.

Ο λόγος για τις νεοοθωμανικές βλέψεις της Τουρκίας, που πάντα υπήρχαν και για τις οποίες κάποιοι μας προειδοποιούσαν εδώ και χρόνια. Απλά όπως ακριβώς είχε γίνει και με τον οικονομικό εκτροχιασμό, προτιμούσαμε να τους αγνοούμε – στην καλύτερη – ή να τους χαρακτηρίζουμε «εθνικιστές», «τουρκοφάγους» «στρατόκ@βλους» και άλλα νόστιμα επίθετα. Μέχρι που ήρθε ο Ερντογάν, ο πρώτος Τούρκος ηγέτης που λέει φωναχτά αυτό που χρόνια και με όλες τις κυβερνήσεις ψιθυριζόταν μεταξύ των επιτελών στην Άγκυρα: We own your ass!

Η Τουρκία εδώ και 45 χρόνια ακολουθεί ξεκάθαρα αναθεωρητική πολιτική απέναντι σε όλους τους γείτονές της.

Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμασταν μια σφαλιάρα για να έρθουμε στα συγκαλά μας. Η Τουρκία εδώ και 45 χρόνια ακολουθεί ξεκάθαρα αναθεωρητική πολιτική απέναντι σε όλους τους γείτονές της. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει ανοιχτά μέτωπα όχι μόνο με τις χώρες με τις οποίες συνορεύει, αλλά ακόμα και με την Αίγυπτο (με αφορμή τη στήριξη στους Αδελφούς Μουσουλμάνους) και την Κίνα (ελέω μουσουλμάνων Ουιγούρων). Η μοναδική, όμως, χώρα που ακολουθεί, σταθερά, πολιτική κατευνασμού απέναντι στο… σαράι είναι η Ελλάδα.

Το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στη δεκαετία του ’70 και την εισβολή στην Κύπρο. Από τότε όλες, ανεξαιρέτως, οι κυβερνήσεις έκαναν μικρά, μεθοδικά βήματα πίσω σε κάθε τουρκική διεκδίκηση. Παράλληλα ενστάλαζαν συστηματικά το υπνωτικό της υποχωρητικότητας στην κοινή γνώμη. Από το Πρακτικό της Βέρνης το 1976 και το Νταβός το 1987, μέχρι τα Ίμια το 1996 και τη «σεισμο-διπλωματία» του 1999, η ελληνική πλευρά ψάχνει αφορμή για κλωτσήσει το τενεκεδάκι παρακάτω, αποφεύγοντας να δει την αλήθεια κατάματα.

Το αποκορύφωμα, βέβαια, ήταν η περιβόητη Συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997 με την οποία Αθήνα είχε ήδη αποδεχθεί τα «νόμιμα και ζωτικά τουρκικά συμφέροντα» στο Αιγαίο. Ακολούθησε το 2003 η Συμφωνία του Ελσίνκι που προέβλεπε την εξής αστεία ασφαλιστική δικλείδα: «η Τουρκία θα έπρεπε να επιλύσει προηγουμένως υπάρχουσες διαφορές της όσον αφορά τα θαλάσσια σύνορα με την Ελλάδα για να συμμετάσχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Λες και του τουρκικό κατεστημένο ήθελε ποτέ πραγματικά να ενταχθεί η χώρα του στην ΕΕ.  Δύο συμφωνίες που η τότε κυβέρνηση και φιλοκυβερνητικός Τύπος παρουσίασαν περίπου ως νέα Συνθήκη Σεβρών, απαιτώντας από όσους εξέφραζαν διαφωνίες να σταματήσουν την «εθνικιστική ρητορική» που δηλητηρίαζε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο σήμερα. Ο Ταγίπ Ερντογάν ορθά, κοφτά διαμηνύει προς όλους με τις αποφάσεις του ότι το Διεθνές Δίκαιο είναι απλώς μια φαντασίωση. Πριμοδοτεί έμμεσα το ISIS, πραγματοποιεί εθνοκάθαρση των Κούρδων της Βόρειας Συρίας, έχει περικυκλώσει την Κύπρο με πλωτά γεωτρύπανα και πριν λίγες εβδομάδες πόζαρε μπροστά σε χάρτη που εμφάνιζε το μισό Αιγαίο τουρκικό.

Η τουρκική εισβολή στη βόρειο Συρία και το γενικότερο ξεσάλωμα του σουλτάνου Ταγίπ είναι η καλύτερη απάντηση στους εγχώριους «πεφτοσυννεφάκηδες».

Πέρα από τα πατριωτικά κ.λπ. στα οποία πολλοί δεν πιστεύουν για χ, ψ, ακατανόητους σε εμένα λόγους, ας πάμε στα πρακτικά: Στο Ανατολικό Αιγαίο κατοικεί περίπου το 10% του πληθυσμού της Ελλάδας και παράγεται επίσης περίπου το 10% του ΑΕΠ. Ας βρει κάποιος μία χώρα στον πλανήτη που μια γειτονική την απειλεί – γιατί αυτό ουσιαστικά γίνεται – με τέτοιου είδους ακρωτηριασμό και η πρώτη συνεχίζει να χασκογελά με τη λογική του «έλα μωρέ, ψεύτικο ήταν το πιστολάκι».

Η τουρκική εισβολή στη βόρειο Συρία και το γενικότερο ξεσάλωμα του σουλτάνου Ταγίπ είναι η καλύτερη απάντηση στους εγχώριους «πεφτοσυννεφάκηδες» που επικαλούνται συνεχώς το Διεθνές Δίκαιο και υιοθετούν «προχώ» επιδιώξεις της Τουρκίας περί αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου.

Το Διεθνές Δίκαιο έχει τόση ισχύ όση ακριβώς μπορείς πρακτικά να εφαρμόσεις. Συνεπώς η Ελλάδα έχει μία επιλογή: ή θα γίνει μια χώρα στα πρότυπα του Ισραήλ με σοβαρή πολιτική εθνικής ασφάλειας την οποία όλοι θα υπηρετούν, ή θα οδηγηθεί στο περιθώριο, σε μια γωνίτσα, εκεί στην πίσω αυλή της Τουρκίας.

 

Διαβάστε ακόμα: Chernobyl. έξι ώρες πολιτικής ιστορίας για την παράνοια του κομμουνισμού.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top