Κι ο καημένος ο Μπουχαλάκης που κάτι λέει, που έχει ωραίο διασκελισμό, κι αυτός δεν σταύρωνε σουτ για σουτ από ένα σημείο και μετά, ας είναι.
Ο άλλος έγραφε προχτές πως όλοι καλοί του φάνηκαν, εκτός από τον Μπουγαΐδη! Και η αποθέωση της υπόλοιπης φουρνιάς, μέχρι και πριν το τελευταίο παιχνίδι, ακόμα και του προπονητή της, ήταν καθολική, καταιγιστικά ομόφωνη. Μετά το Ουζμπεκιστάν τα μαζέψανε λίγο τα πράγματα, τους την πέσανε και λίγο που δεν μας βγάλανε ασπροπρόσωπους, τελοσπάντων οι πιο πολλοί συνέχισαν να μιλάνε για το ευρύ μέλλον αυτών των παιδιών. Που κάποια ήδη παίζουν και στο εξωτερικό, κι άλλα πρόκειται κι αυτά σε ξένες ομάδες να συνεχίσουν.
Μάλιστα. Πολύ δουλειά, λέω εγώ, θα ’χουν οι προπονητές τους εκεί στα ξένα. Γιατί, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, εγώ είδα πως αυτά τα παιδιά κουβαλάνε όλα τα ελαττώματα του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Και μην ξεκινήσουμε από τα αγκαλιάσματα μες στην περιοχή, που έβαλαν την ταφόπλακα στην πορεία τους, μια και ολόκληρη Ιταλία από τα ίδια πάσχει, και εντός τη γλυτώνουνε, κι εκτός τους παίρνει ο Διάολος (ο διαιτητής)…
Εκτός από τα μετόπισθεν, με τον Καπίνο κατ’ εμέ μια χαρά, και τους κεντρικούς αμυντικούς ως συνήθως εδώ γύρω ικανούς, πιο πέρα, από πλάγια μπακ, κέντρο και επίθεση, ο Θεός του Δέλλα και της Πορτογαλίας βοηθός. Τα ζώα μου αργά, πολύ γύρω-γύρω, βασανισμός μπάλας απηνής, αδυναμία ανάπτυξης του παιχνιδιού τραγική, και μπροστά-μπροστά, α, μπροστά-μπροστά! Μεσαιωνικές τρίπλες τα πολύφερνα εξτρεμάκια, οι νέοι Κατίδηδες, και σέντερς τρίτης Εθνικής, άντε να κατεβάσουμε, άντε μήπως γυρίσουμε, άντε μήπως δεν βγει αράουτ το σουτ μας. Κι ο καημένος ο Μπουχαλάκης που κάτι λέει, που έχει ωραίο διασκελισμό, κι αυτός δεν σταύρωνε σουτ για σουτ από ένα σημείο και μετά, ας είναι.
Πολλά, πάρα πολλά χρειάζονται για ν’ αλλάξει κάτι ουσιαστικά στο ποδόσφαιρό μας. Ας είμαστε κατά λάθος στην 11η (!) θέση παγκοσμίως. Γιατί και η μεγάλη Εθνική του Σάντος στα ίδια ελαττώματα …επιδίδεται, όπισθεν συνεχίζει να παίζει, κι εμείς να κοιτάμε, και να ξανακοιτάμε έντρομοι τις διάδοχες του Καραγκούνη κουβαρίστρες.
Θέλω να πω: ας πάει επιτέλους αλλού το πράγμα. Σε άλλες επιλογές, σε άλλον τρόπο. Ας βρεθούν άνθρωποι λίγο πιο ανοιχτόμυαλοι, με επίγνωση του πού βρίσκεται πια το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Να μη καθόμαστε για πάντα πάνω στα πέντε μας κεκτημένα, του πάθους, του πείσματος, της αυτοθυσίας, του φιλοτίμου, της μαγκιάς. Ας μαθαίναμε ν’ αλλάζουμε και καμιά μπαλιά και στο ποδόσφαιρο, όπως στο μπάσκετ, και να τρέχουμε, να τρέχουμε, να τρέχουμε! Όχι στο γάμο του Καραγκιόζη, αλλά προσπαθώντας να καλύπτουμε τους χώρους σωστά, επιτυχημένα.
Να μιμούμαστε, δηλαδή, τις άλλες εθνικές τις καλές σε τέτοια πράγματα. Κι όχι μόνο σε χαμηλού άι-κιου κουρέματα, κι όχι μόνο σε ηλίθια, κι ως εκεί, παρόμοια κόλπα και τατουάζ.
Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
