Αν και δεν λείπουν τα παρατράγουδα (π.χ. η αδέξια διαιτησία), το Ευρωμπάσκετ του 2022 είναι ένα από τα ωραιότερα στην ιστορία του θεσμού, και επειδή συμμετέχουν μερικοί από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών, και (ή κυρίως) επειδή λίγες είναι οι ομάδες που περιφέρονται στη φάση των ομίλων ως αμνοερίφια επί σφαγήν.
Η Ουκρανία δεν είναι μια από αυτές, όπως περίτρανα απέδειξε ταπεινώνοντας την Ιταλία μπροστά στο κοινό της και χτυπώντας τα τύμπανα του πολέμου ενόψει του αγώνα με την Ελλάδα. Θα μου πείτε, εδώ οι άνθρωποι κέρδισαν κοτζάμ… Γιουροβίζιον, θα φοβηθούν το Ευρωμπάσκετ;
Ας πούμε λοιπόν ότι οι Ουκρανοί είναι οι «καλοί Ευρωπαίοι» που έψαχνε ο Φρειδερίκος Νίτσε, ου μην και οι Ευρωπαίοι της Χρονιάς για το έτος 2022. Η αξία τους δίνει δόξα στην εμφατική νίκη της εθνικής μας, σε έναν αγώνα που κανείς δεν περίμενε ότι θα ήταν το ντέρμπι κορυφής για τον όμιλο.
Βεβαίως, το ντέρμπι κράτησε μόνο για ένα ημίχρονο, για το οποίο νομίζω ότι χρωστάμε ευγνωμοσύνη στους σκληροτράχηλους Ουκρανούς, εφόσον οι αυξημένες απαιτήσεις τελετουργούν ετοιμότητα. Το τουρνουά είπαμε ότι είναι ωραίο, αλλά τα καλύτερα έρχονται: first we take Milan, then we take Berlin. Όλα στην ώρα τους.
Το πρώτο ημίχρονο κόντρα στην Ουκρανία ήταν διδακτικό και ψυχωφελές, καθότι ανάγκασε την εθνική μας να κυνηγήσει στο σκορ για πρώτη φορά σε τέτοιο σημείο του αγώνα. Οι 46 πόντοι που δεχθήκαμε μπορεί να δηλώνουν την αμυντική ολιγωρία, όταν οι Ουκρανοί γκαρντ διέσχιζαν τη ρακέτα μας με ένδυμα περιπάτου, αλλά πιστεύω ότι το πραγματικό πρόβλημα ήταν η επιθετική δυστοκία απέναντι στο σετ παιχνίδι, με μιαν αμήχανη φλυαρία χωρίς αποτέλεσμα – χώρια τα φτηνά λάθη.
Το ξέρω ότι όλα ξεκινούν απ’ την άμυνα, πιστεύω όμως ότι κάθε ξεκίνημα θα πρέπει κάπου να οδηγεί, εν προκειμένω στο πιο δυνατό σημείο αυτής της ομάδας, που βρίσκω να είναι το transition game και τα γρήγορα, έξυπνα τελειώματα. Αντιθέτως, κι όταν έβγαιναν οι άμυνες στο πρώτο ημίχρονο, η ομάδα καθυστερούσε επιτρέποντας στους ούτως ή άλλως αθλητικούς Ουκρανούς να οχυρωθούν και να παίξουν ξύλο, ανεβάζοντας την ένταση και επιδεινώνοντας τη δική μας έλλειψη καθαρού μυαλού.
Το μείζον που αποκαταστάθηκε στο δεύτερο ημίχρονο, με τη συγκέντρωση των παικτών μας, δεν νομίζω ότι ήταν η αναμφισβήτητη διάθεση και ενέργεια στην άμυνα, αλλά η ευφυής αξιοποίησή της, που άνοιξε το γήπεδο και έδωσε εύκολους πόντους, φαντεζί ενέργειες προς ψυχική ανάταση και (προ πάντων) χαρά στα παιδιά.
Θέλω να πω, αυτό που αποκαταστάθηκε ήταν η βασική αρχή της ανθρώπινης ύπαρξης, η αριστοτελική πρώτη ώθηση, τουτέστιν η κίνηση: ο ΡΥΘΜΟΣ. Το πρώτο κινούν, ο ακίνητος νους που διευθύνει την εκτέλεση της χορογραφίας, είναι βέβαια ο κόουτς Ιτούδης, για τον οποίο ταιριάζει η φράση «the right man for the job», αν και ίσως έπρεπε να γράψω: «for the mission». Σε κάθε περίπτωση, ο κόουτς δίνει ρέστα.
Υπαινίσσομαι εδώ την υπέροχη (τη λυτρωτική) απλότητα στο παιχνίδι της Ελλάδας κατά το δεύτερο ημίχρονο, και επιφυλάσσομαι να πω περισσότερα όταν τελειώσει η φάση των ομίλων.
Για την ώρα, μένω στην κίνηση, στον ζωοδόχο ρυθμό του τρίτου δεκαλέπτου, όταν ο Γιάννης σέρνει τον χορό, κάτι ανάμεσα σε καλαματιανό και σε τσάμικο, στον οποίο συμμετέχουν άπαντες και το χαίρονται με την ψυχή τους.
Δεν πιστεύω να σας φανεί υπερβολικό που πιο πολύ κι από τους 41 πόντους του Γιάννη χάρηκα χθες με τα τρίποντα του Καλάθη (ειδικά το buzzer beater), τη συνεργασία του Σλούκα με τον Παπαγιάννη, και εκείνο το χαμόγελο του Παπαπέτρου, που μου είχε λείψει πολύ. Για να το θέσω και στα αγγλικά της Ουκρανίας: Hey, hey, hey, hey! Ας έχουμε ελπίδα.
Με την ελπίδα θα ήθελα να κλείσω τώρα, επιστρέφοντας στην Ουκρανία σαν να την αποχαιρετώ με μιαν επιστολή που έγραψαν ο Άλεξ Λεν και ο Σβι Μιχάιλιουκ στις 25 Φεβρουαρίου 2022: «Ουκρανοί, κρατήστε γερά. Δύναμη μας είναι η ενότητα. Είμαστε μαζί σας».
Διαβάστε ακόμα: 1987- 2022: Ευρωμπάσκετ, με έμπνευση τον Νίκο Γκάλη.