Ευρωεκλογές 24: η Ελλάδα στις παραλίες αναστενάζει & τα κόμματα ψάχνουν μήνυμα

Η Νέα Δημοκρατία παραμένει στην πρώτη θέση, αλλά είναι πληγωμένη. (Φωτογραφία: Dimitris Kapantais / SOOC)

Με το ποσοστό συμμετοχής στις φετινές Ευρωεκλογές να φτάσει στο γλίσχρο 33%, τι να πεις και τι να αναλύσεις; Αν ήταν ποσοστό σε αγώνα μπάσκετ, άνετα θα μπορούσαμε να μιλάμε για  καθαρή αστοχία. Αυτό το μήνυμα, που είναι ποικιλόμορφο και δεν μπορεί να ενοποιηθεί σε μια συγκεκριμένη απάντηση της κοινωνίας, απευθύνεται προς όλα τα κόμματα. Μηδενός εξαιρουμένου.

Η ερμηνεία των αποτελεσμάτων αυτών των εκλογών δεν είναι εύκολη με την έννοια ότι δεν διακυβευόταν κάτι συγκεκριμένο για τους πολίτες. Το πόσους ευρωβουλευτές θα στείλουμε στις Βρυξέλλες και τι θα κάνουν αυτοί εκεί πέρα, τον μέσο έλληνα πολίτη δεν τον ενδιαφέρει. Κακώς, κάκιστα, αλλά δεν είναι της ώρας να το συζητήσουμε. Δυστυχώς, είμαστε μακριά από τα κέντρα των εξελίξεων ως περιφερειακή χώρα και με μιαν περίεργη σχέση με την Ε.Ε.

Κυβερνητική φθορά

Η Νέα Δημοκρατία παραμένει στην πρώτη θέση, αλλά είναι πληγωμένη. Πάει το όριο του 33% που έθεσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, καθώς γράφει «2» μπροστά στο ποσοστό της κι αυτό δεν το λες μεν συντριβή, αλλά σοβαρότατο καμπανάκι. Πέντε χρόνια διακυβέρνησης δεν είναι λίγα και σίγουρα προκαλούν φθορά.

Αν προσθέσει κανείς πως αυτή τη στιγμή το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν δείχνει σε εγρήγορση, τότε θα πρέπει να περιμένουμε από τον πρωθυπουργό κινήσεις άμεσες (ανασχηματισμός;) που μένει να φανεί αν θα είναι επιφανειακές και εντυπωσιασμού ή ουσιαστικές.

Επίσης, η Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να στρέψει το βλέμμα προς την δεξιά παρειά της, καθώς χάνει ολοένα και περισσότερες δυνάμεις πως ακροδεξιά σχήματα που ολοένα και περισσότερο κερδίζουν πόντους (φευ, και στην Ευρώπη το ίδιο).

Είναι φανερό πως η λάμψη του Στέφανου Κασσελάκη και η γκλαμουράτη αντιμετώπιση που έχει απέναντι στην πολιτική, δεν φτάνουν για να δελεάσουν τους πολίτες. (Φωτογραφία: Nick Paleologos / SOOC)

Η γκλαμουριά δεν φτάνει για τον ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει κι αυτός το όριο που είχε θέσει προεκλογικά (κάποιο στιγμή ο Κασσελάκης είχε μιλήσει και για 20%). Είναι φανερό πως η λάμψη του προέδρου και η γκλαμουράτη αντιμετώπιση που έχει απέναντι στην πολιτική, δεν φτάνουν για να δελεάσουν τους πολίτες και τους να πείσει ότι μπορεί να είναι η μόνη εναλλακτική λύση για να πάρει τη θέση της Νέας Δημοκρατίας.

Για το μόνο που μπορεί να χαίρεται είναι ότι παρέμεινε στη δεύτερη θέση που κάποιο διάστημα ήταν διαφιλονικούμενη με το ΠΑΣΟΚ και ότι είδε τα ποσοστά της Νέας Αριστεράς να φτάνουν στο σημείο της εξαφάνισης. Το μοναδικό που μπορεί να σώσει, πλέον, τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να ανοιχτεί στον κεντροαριστερό χώρο ώστε να εξασφαλίσει συνεργασίες. Το κακό είναι ότι θα βρει απέναντί του πολλούς τοίχους.

Η μάχη με το ΠΑΣΟΚ για τη δεύτερη θέση συνεχίζεται αδιάπτωτη. Ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να χαίρεται ότι δεν έχασε πολύ έδαφος από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, κακά τα ψέματα, ούτε κι αυτός παίρνει τα… χαμένα της Νέας Δημοκρατίας.

Η απελπισμένη λύση… Βελόπουλου

Η ραγδαία άνοδος του Κυριάκου Βελόπουλου θα πρέπει να μας προβληματίσει, αλλά όποιος δεν το περίμενε μάλλον ζει σε άλλη χώρα. Ο πρόεδρος της Ελληνικής Λύσης έχει πάψει εδώ και καιρό να είναι (μόνο) ο πωλητής των κηραλοιφών. Εχει αποκτήσει λόγο και διεισδυτικότητα στον ελληνικό λαό. Αυτό από μόνο του δείχνει πόσο απελπισμένος ή βαριεστημένος είναι ο έλληνας ψηφοφόρος.

Ένα πατριδοκάπηλο κόμμα, του οποίου η ρητορική δείχνει πως θέλει να μετατρέπει την ελληνική κοινωνία σε Ιράν, αυτή τη στιγμή είναι ρυθμιστής των εξελίξεων. Τι να πει κανείς;

Για το ΚΚΕ και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν έχει να πει κανείς πολλά. Όσα έδειχναν οι δημοσκοπήσεις αυτά αποτυπώνονται πάνω κάτω και στην κάλπη. Αν υπάρχει μια έκπληξη είναι η άνοδος της Λατινοπούλου. Μια γυναίκα που εξαπολύει πύρινους λόγους από το αυτοκίνητό της και ανεβάζει βίντεο στα σόσιαλ μίντια, έφτασε να διεκδικεί μια έδρα στην Ευρωβουλή. Αν αυτό δεν είναι δείγμα των στραβών καιρών μας, τότε τι μπορεί να είναι;

Η ακροδεξιά στροφή

Συνολικά, η ελληνική κοινωνία, όπως και όλη η Ευρώπη, στρέφονται ολοένα και περισσότερο προς τα δεξιά της δεξιάς. Τα αριστερά κόμματα είναι αμήχανα και μοιάζουν αδύναμα να διαχειριστούν την αλλαγή των συνθηκών. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εκφράζουν έναν λόγο που θυμίζει άλλες εποχές και όχι τις σημερινές.

Η αποχή δείχνει πως υπάρχει απόσταση ανάμεσα σε πολλούς πολίτες και την πολιτική ως έκφραση, βούληση και δράση στην καθημερινή ζωή. Οι νέοι ειδικά δείχνουν να προτιμούν την παραλία από την κάλπη. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ειδικά σε εκλογές που δεν κρίνουν σημαντικά πράγματα. Πρώτη φορά, όμως, η αποχή είναι τόσο μεγάλη. Θα έπρεπε να μας απασχολήσει κάτι τέτοιο, αλλά θα γίνει; Πολύ αμφιβάλλουμε.

Διαβάστε ακόμα: Ιστορική εκλογή για την Ελλάδα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.

TAGS :
ευρωεκλογές Κασσελάκης Κυριάκος Βελόπουλος Κυριάκος μητσοτάκης νεα δημοκρατία πασοκ Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook