Kαλά τα έλεγε ο Sir Matt Busby. Δεν γίνεται να έχεις ποδόσφαιρο χωρίς τους οπαδούς.

Οι περισσότεροι οπαδοί του ποδοσφαίρου εξοργίστηκαν στην είδηση της δημιουργίας ενός πρωταθλήματος στο οποίο θα έχουν πρόσβαση μόνο 20 (12 ιδρυματικές που προσπαθούν να γίνουν 15, συν άλλες πέντε που θα μπαίνουν και θα βγαίνουν) από τις πλουσιότερες ομάδες της Ευρώπης. Λένε πως έτσι θα παραγκωνιστούν τα εγχώρια πρωταθλήματα, θα υποβαθμιστεί το λαϊκότερο των αθλημάτων και το ποδόσφαιρο θα αποκοπεί απ’ τους πραγματικούς του οπαδούς.

Τι είναι πράγματι το ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς; «Τίποτα», είχε πει ο Σερ Ματ Μπάσμπυ, προπονητής της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η φράση του κοσμεί αυτή την περίοδο το άδειο, λόγω πανδημίας, Ολντ Τράφορντ. Τι συμβαίνει όμως όταν οι οπαδοί γίνονται αγοραστικό κοινό;

Στόχος των ιδρυτικών ομάδων και των ιδιοκτητών τους είναι να επεκτείνουν το market share σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η ιδέα της νέας Super League μάλλον προσιδιάζει σε μια επιχρυσωμένη αρένα, ένα διεθνοποιημένο αθλητικό ριάλιτι με εκατομμυριούχους που κλωτσάνε το τόπι και κάθε χρόνο θα έχει επεισόδια αποχώρησης. Στόχος των ιδρυτικών ομάδων και των ιδιοκτητών τους είναι να επεκτείνουν το market share σε παγκόσμιο επίπεδο και πιθανώς να απαλλαγούν από τη μεσιτεία των ενδιάμεσων αξιωματούχων στα έσοδα τους.

Αυτό που πολύ σωστά επεσήμανε ο Γκάρυ Νέβιλ στο ξέσπασμα του στο Sky Sports, είναι ότι η κίνηση της νέας Super League είναι δείγμα της απληστίας των μετόχων. Μιλώντας συγκεκριμένα για την Premier League, το ιστορικότερο πρωτάθλημα στον κόσμο, είπε πως είναι ντροπή για τις ομάδες από την Αγγλία που συμμετέχουν σε αυτή την κίνηση γιατί έτσι εγκαταλείπουν κι υποτιμούν την μακρά παράδοση των υπόλοιπων ομάδων του Νησιού και τους οπαδούς που είναι τόσα χρόνια συνδεδεμένοι με τις ομάδες τους.

Γιατί όμως ο Γκάρυ Νέβιλ και οι απανταχού ψευτορομαντικοί του ποδοσφαίρου σοκάρονται τώρα; Γιατί έχει ξεκινήσει η ηρωοποίηση ομάδων που δε θα συμμετάσχουν στη νέα λίγκα, όπως η Μπάγερν, της οποίας στελέχη βρίσκονται πίσω από την σύλληψη αυτής της ιδέας (λέγε με Ρουμενίγκε), και της Παρί Σεν Ζερμέν, η οποία εδώ και χρόνια ζει και αναπνέει με το νεοπλουτισμό των εμίρηδων, υπερβαίνοντας κάθε οικονομικό όριο (λέγε με Νεϊμάρ).

Πρόκειται για μια υπόθεση που αφορά μόνο όσους διαχειρίζονται και καρπώνονται τα οφέλη των τηλεοπτικών και διαφημιστικών εσόδων.

Χάνεται η πιθανότητα να δούμε Σταχτοπούτες, λένε! Κι αν ο περσινός τελικός του Champions League ήταν μεταξύ των Μπάγερν και Παρί που απ’ ότι φαίνεται δε θα συμμετέχουν στη νέα Super League (για πόσο καιρό άραγε), τότε για να βρούμε μια φιναλίστ που δε θα λάβει μέρος στο νέο εγχείρημα θα πρέπει να γυρίσουμε στο 2013 και τη Ντόρτμουντ. Ύστερα, πρέπει να ανατρέξουμε στο έτος των ποδοσφαιρικών εκπλήξεων, το 2004, για να βρούμε την Πόρτο του Μουρίνιο και τη Μονακό του Άκη Ζήκου.

Όσο για το Europa League, αποτελεί μια προσωπική υπόθεση της Σεβίλλης, η οποία την τελευταία δεκαετία χάνει το δρόμο για τον τίτλο (μαντέψτε!) μόνο από ιδρυτικές ομάδες της νέας Super League.

Η Παρί στηρίζεται στα χρήματα του εμίρη της. Γι’ αυτό μπορεί να έχει στις τάξεις της τον Νεϊμάρ.

Τι γίνεται όμως σε επίπεδο εθνικών πρωταθλημάτων; Στην Ισπανία, τελευταία φορά που πήρε το πρωτάθλημα κάποια εκτός των Μπαρτσελόνα, Ρεάλ κι Ατλέτικο ήταν (πάλι!) το 2004 που το κατέκτησε η Βαλένθια. Στην Ιταλία, η Ρόμα το κατέκτησε το 2001, ενώ από εκεί κι ύστερα το μονοπώλιο κρατούν οι Ίντερ, Μίλαν και Γιουβέντους.

Στην Αγγλία, για να βρούμε έκπληξη πριν τη Λέστερ (η οποία είχε δισεκατομμυριούχο πρόεδρο) πρέπει να γυρίσουμε στο 1995 και τη Μπλάκμπερν η οποία είχε επίσης χώσει το χέρι στην τσέπη, αγοράζοντας τον μεγάλο γκολτζή Άλαν Σίρερ. Παρεμπιπτόντως, δύο χρόνια μετά, η Μπλάκμπερν κατάφερε να εντάξει τον Γιώργο Δώνη στο οπλοστάσιο της, χωρίς πάντως να συνεχίσει την επιτυχημένη της πορεία.

Στη Γαλλία και τη Γερμανία, την τελευταία δεκαετία, η Παρί έχει χάσει ένα πρωτάθλημα από τη Μονακό (το 2016), κι η Μπάγερν δυο πρωταθλήματα από τη Ντόρτμουντ (το 2012 και το 2013). Θέλω να πω, ποια είναι η γοητεία των εκπλήξεων όταν αυτές δε συμβαίνουν σχεδόν ποτέ;

Το ποδόσφαιρο είναι και μπίζνες. Ταυτόχρονα, όμως είναι πολλά παραπάνω.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια υπόθεση που αφορά μόνο όσους διαχειρίζονται και καρπώνονται τα οφέλη των τηλεοπτικών και διαφημιστικών εσόδων. Από τη διοίκηση της UEFA μέχρι τις ομάδες των μεγάλων πρωταθλημάτων, αυτοί είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Οι οπαδοί των μεγάλων ομάδων, όσο κι αν υπόσχονται μποϊκοτάζ, είναι σίγουρο πως θα παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον ένα πρωτάθλημα με τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης.

Oι οπαδοί της Λίβερπουλ αντέδρασαν άμεσα (Independent.co.uk).

Το οικονομικό μοντέλο της UEFA εστιάζει (λογικά) στις ομάδες των μεγάλων πρωταθλημάτων της Ευρώπης, ακριβώς για να είναι ανταγωνιστικό και να διεκδικεί μεγαλύτερο κομμάτι της διαφημιστικής πίτας. Ωστόσο, η είσοδος επιχειρηματικών κολοσσών και επενδυτικών σχημάτων σε συνδυασμό με την ουσιαστική αδυναμία επιβολής οικονομικών περιορισμών οδήγησαν στην ενίσχυση των ανισοτήτων, τόσο ευρωπαϊκά όσο και εθνικά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η ηγεμονία του Ολυμπιακού στην Ελλάδα, ο οποίος καρπώνεται επί σειρά ετών το οικονομικό πριμ του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό έχει σαν να διεκδικεί με περισσότερες αξιώσεις την ελληνική Super League και την έξοδο στην Ευρώπη και ταυτόχρονα να «απαιτεί» από τους μετόχους των άλλων να συμπεριφερθούν παράλογα επιχειρηματικά (να μπουν μέσα, δηλαδή) για να προσπαθήσουν να κάνουν τις ομάδες τους ανταγωνιστικές και να διεκδικήσουν κι εκείνες επί ίσοις όροις την έξοδο στις ευρωπαικές διοργανώσεις.

Αυτή η εν πολλοίς άπληστη κίνηση των «μεγάλων» είναι μια καλή ευκαιρία για όλους μας συνδεθούμε περισσότερο με την ομάδα της γειτονιάς και της πόλης μας.

Ναι, το ποδόσφαιρο είναι και μπίζνες. Ταυτόχρονα, όμως είναι πολλά παραπάνω. Ο βρετανός φιλόσοφος Σάιμον Κρίτσλεϋ αναρωτήθηκε στο ομώνυμο βιβλίο του «τι σκεφτόμαστε όταν σκεφτόμαστε το ποδόσφαιρο;» και απάντησε: Τον χρόνο, τον χώρο, λόγια, αξίες, λέξεις, αγάπη, ποίηση, συναισθήματα, εμπειρίες, τα πάντα.

Διαβάζω συχνά σελίδες αθλητικής ειδησεογραφίας, βλέπω τηλεοπτικές εκπομπές που σχολιάζουν τα ματς του Σαββατοκύριακου, αλλά αντλώ τη μεγαλύτερη απόλαυση ακούγοντας τα τηλεφωνήματα των οπαδών στο ραδιόφωνο. Ένας θρυλικός προπονητής, ο Μπιλ Σάνκλι της Λίβερπουλ, είπε το εξής: «Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου, μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως είναι κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό» κι όποτε συνδέομαι στο ραδιόφωνο, ειδικά μεταμεσονύχτια, διαπιστώνω την ευστοχία αυτής της φράσης.

O ιδιοκτήτης της Ρεάλ Μαδρίτης, Φλορεντίνο Πέρεθ, ηγείται του αντάρτικου (eurosport.com).

Προσωπικά, όσο κι αν παθιάζομαι παρακολουθώντας την αγαπημένη μου ομάδα, όσο κι αν γοητεύομαι βλέποντας έναν αγώνα υψηλού επιπέδου, μάλλον ταυτίζομαι με την άποψη ενός σπουδαίου προπονητή της Μίλαν, του Αρίγκο Σάκι που είχε πει πως «το ποδόσφαιρο είναι το σημαντικότερο από τα μη σημαντικά πράγματα στη ζωή».

Ίσως, αυτή η εν πολλοίς άπληστη και εκχυδαϊστική κίνηση των «μεγάλων» να απευθυνθούν στην παγκόσμια αγορά, δημιουργώντας ένα νέο ΝΒΑ, να είναι μια καλή ευκαιρία για όλους τους υπόλοιπους να συνδεθούμε περισσότερο με την ομάδα της γειτονιάς και της πόλης μας, αλλά κυρίως να διεκδικήσουμε αυτό που είναι πραγματικά σημαντικό. Δηλαδή καλύτερη πρόσβαση, -γήπεδα, προπονητές κι εγκαταστάσεις- στον αθλητισμό για όλους.

 

Διαβάστε ακόμα: Μια ραψωδία για τον Χατζηπαναγή.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top