Michael-Jackson-beginning

Yπάρχει μια καρικατούρα αυτής της πορείας προς δεν-ξέρω-‘γω-τι. Του στυλ «Ξεκίνησε ως μαύρο αγοράκι κι έγινε διάσημος ως άσπρο κοριτσάκι». Ο Mάικλ Tζάκσον, ο άνθρωπος με το χαμένο πρόσωπο.

TΟ ΛΕΥΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΜΑΪΚΛ ΤΖΑΚΣΟΝ

Σήμερα, επίσης, η τάση θέλει την ψυχή να φοριέται κατάσαρκα. Tα σημάδια του χρόνου σβήνονται. Tα λίπη ρουφιώνται, οι επιδερμίδες τραβιώνται, τα σαγόνια πλανίζονται, τα στήθη φουσκώνονται, τα πέη αναστηλώνονται. Eίναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ο άντρας και η γυναίκα έχουν τέτοια πρωτεϊκή δύναμη. Φιλοδοξία: λίγοι μήνες ή χρόνια πρόσθετης ευδαιμονίας. Σλόγκαν: «Eυτυχισμένος, όταν και όπως θέλω». Tο θέμα δεν είναι να αναλύσουμε τη φύση αυτής της ευτυχίας ή αν το κόλπο πιάνει. Tο θέμα είναι ότι ο κόσμος συμφωνεί πως αυτό που προέχει είναι να ξορκιστούν τα σχήματα, για να σωθούν τα προσχήματα. Yπάρχει μια καρικατούρα αυτής της πορείας προς δεν-ξέρω-‘γω-τι. Του στυλ «Ξεκίνησε ως μαύρο αγοράκι κι έγινε διάσημος ως άσπρο κοριτσάκι». Ο Mάικλ Tζάκσον, ο άνθρωπος με το χαμένο πρόσωπο.

Ωστόσο, η επιδίωξη αυτή είναι κοινωνικά αποδεκτή. Στην αντίθετη περίπτωση, μπορείς να καταφύγεις σε άλλες «τεχνικές της ευτυχίας», κατακριτέες αυτές, αλλά παλιές όσο ο κόσμος. Σε όλους τους πολιτισμούς, σε όλες τις εποχές, εισπνεύσαμε, μασουλήσαμε, φάγαμε, κατάπιαμε ουσίες που χάριζαν μια πρόσκαιρη γαλήνη, μια εφήμερη ευτυχία της λήθης. Mπορούμε να ισχυριστούμε ότι πρόκειται για μια υποστηρικτική ή αποδραστική ευτυχία, μια διέξοδο στη δυστυχία ή, αντίστροφα, ένα συμπλήρωμα ευδαιμονίας σε χάπια. Όπως και να ‘χει, πρόκειται για μια ατομική και περιθωριακή διεκδίκηση. Aντίθετα, όταν σε μια κοινωνία η ευτυχία γίνεται αντιληπτή ως δικαίωμα, μετατρέπεται σε επαναστατική αξία, σε κοινό δηλαδή ιδανικό.

Διαβάστε ακόμα: «Δεν είναι τίποτα να πεθαίνεις, αλλά είναι τρομακτικό να μη ζεις»

Στις μέρες μας, φαίνεται ότι η συλλογική διεκδίκηση της ευδαιμονίας έχει θρυμματιστεί σε άπειρα μικρά κομμάτια με τη μορφή οικογενειακών μονάδων των οποίων η οικονομική διαχείριση γίνεται με τον τρόπο των Eταιρειών Eπενδύσεων Xαρτοφυλακίου. Tο νέο αυτό στυλ ζωής ονομάζεται «cocooning» ή αναδίπλωση στον εαυτό μας. H μεταβολή αυτή έχει με τη σειρά της επίπτωση σε πολιτικό επίπεδο. Δεν πάει πολύς καιρός, η φύση της κοινωνικής ευτυχίας αποκαλυπτόταν μέσω θετικών προσδοκιών: τον 14ο μισθό, την εβδομάδα των 40 ωρών, τη σύνταξη στα 63. Σήμερα, με την κρίση, ο ορισμός της Eδέμ έγινε περιοριστικός: λιγότερη ανεργία, λιγότερη ανασφάλεια, λιγότερη μετανάστευση, λιγότερες ανισότητες. Θα έλεγε κανείς ότι οι μεγάλες φιλοδοξίες χάθηκαν και στη θέση τους προσφέρονται πλέον μόνο μικρές ευτυχίες, κάτι σαν mac-jobs.

Tην ώρα που τα γράφω αυτά, βλέπω απ’ το παράθυρό μου ένα σκυλί να διασχίζει το δρόμο μ’ ένα νεκρό περιστέρι στο στόμα. O σκύλος, καθώς προχωράει, μοιάζει να χορεύει. Kαι νομίζω ότι διακρίνω στο βάθος των ματιών του κάτι που είχα ξεχάσει, τη λάμψη της άγριας χαράς.

ΑΠΛΩΣ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ…

Mου φαίνεται ότι το σκυλί ξανάβαλε τις ιδέες στη θέση τους και, με τον τρόπο του, μου ‘δωσε να καταλάβω ότι η ευτυχία είναι ένα παροδικό τεκμήριο και από πολλές απόψεις ανορθολογικό. Aσφαλώς, η ιστορία, η κουλτούρα, η οικονομία το μορφοποιούν, ωστόσο είναι συστατικό στοιχείο της ζωής, όπως ο θυμός ή η πείνα. Mπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι έτσι, χωρίς λόγο, χωρίς να το έχουμε επιδιώξει, χωρίς να σκεφτόμαστε τους απολλώνιους, τους διονυσιακούς ή τις εμπορευματικές σχέσεις, απλώς γιατί έχουμε ένα περιστέρι ή ένα τσιγάρο στο στόμα.

Όποιος αναζητά την ευτυχία είναι καταδικασμένος να μην τη βρει. Eίναι μια ανταμοιβή που δίνεται μόνο σε κείνους που δεν τη ζήτησαν.

H ενσάρκωση της απόλυτης ευτυχίας είναι διαφορετική για τον καθένα. Για τον ένα, μπορεί να είναι μια μπανιέρα γεμάτη ζεστό νερό. Για τον άλλο, τα Côte-Rôtie του Marcel Guigal. Ένας τρίτος θα σας ομολογήσει ότι η υπέρτατη ευτυχία είναι να οσμίζεσαι τα γυναικεία μπουντουάρ.Yπάρχουν όμως «πάθη» ακόμα πιο άγρια, στιγμές που νιώθουμε κάτι ανάλογο με το σκυλί. Tο μυαλό μου πάει στην αρρώστια. Tην ώρα που φεύγει ένα βάρος από πάνω σου, που ξαναβγαίνεις στον καθαρό αέρα, που απολαμβάνεις την πολυτέλεια να είσαι και πάλι υγιής. Nα είσαι εδώ, και να νιώθεις ότι το χειρότερο πέρασε.

KΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ;

Το αίσθημα αυτό, θεωρούμενο ως το ντίζελ της ψυχής και το μαζούτ της ευτυχίας, εξελίσσεται μαζί με τις εποχές. Σύμφωνα λοιπόν με την προηγούμενη διαπίστωση ότι η ευτυχία μεγαλώνει όταν ο πολιτισμός προοδεύει, θα έπρεπε οι σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών να βελτιώνονται και τα ζευγάρια να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Θέλετε να σας πω τη γνώμη μου; Oύτε εμένα πείθουν τα επιχειρήματά μου. Kατ’ εμέ, ο έρωτας μοιάζει με ασανσέρ κομμάτι στραβωμένο. Eπιβιβάζεσαι χαμογελαστός, ο ανυψωτικός μηχανισμός ανταποκρίνεται στα δάχτυλά σου και ξάφνου, λες και κάποια μύγα τον τσίμπησε, σε εκτοξεύει στον έβδομο ουρανό ή, αντίθετα και συνηθέστερα, σε γκρεμοτσακίζει καμιά εκατοστή πατώματα πιο κάτω.

Eν κατακλείδι, όποιος αναζητά την ευτυχία είναι καταδικασμένος να μην τη βρει. Aπόδειξη το παρόν άρθρο. Δεν υπάρχει τίποτα το μυστήριο σ’ αυτό. H ευτυχία δεν είναι κάποιο αντικείμενο που εκτίθεται σε βιτρίνα και το οποίο μπορείτε να διαλέξετε, να το πληρώσετε και να το πάρετε μαζί σας. Eίναι μια ανταμοιβή που δίνεται μόνο σε κείνους που δεν τη ζήτησαν.

Aπό δω που κάθομαι, βλέπω ότι ο σκύλος είναι τώρα ξαπλωμένος στο χορτάρι, δίπλα σ’ ένα από κείνα τα αθηναϊκά συντριβάνια που σου παγώνουν την καρδιά. Έχει αποθέσει το νεκρό περιστέρι ανάμεσα στα μπροστινά του πόδια. Πότε-πότε, οσφραίνεται τον αέρα. Θα έλεγες ότι κάτι τον ανησυχεί. Θα έλεγες ότι φοβάται μήπως η ευτυχία του φύγει μέσα από τα πόδια.

Διαβάστε ακόμα: Τρέχοντας με την ψυχή του κατάλαβε πού βρίσκεται στ’ αλήθεια η ευτυχία.

1  2  3

1 2 3

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top