Με ποια λογική πρέπει μόνο οι μαμάδες να μεγαλώνουν τα παιδιά μετά το διαζύγιο;

Πατέρας χωρίς τα παιδιά του; Ποιος το θέλει αυτό; (Konstantinos Tsakalidis / SOOC)

Τα συνθήματα που «κοσμούν» τους τοίχους της Αθήνας και τα πανό που κρέμονται από τις γέφυρες στην Εθνική Οδό, έχουν από γελοίο έως γραφικό περιεχόμενο. Κατά κανόνα  πολιτικού ή οπαδικού χαρακτήρα. Όταν πριν λίγους μήνες η στήλη εντόπισε το πρώτο πανό με το μήνυμα «Συνεπιμέλεια» απόρησε: Συνεπιμέλεια; Τι φρούτο είναι πάλι αυτό; Και μετά ντράπηκε. Γιατί, όπως, και η πλειονότητα των πολιτών διαπίστωσε πως είχε μαύρα μεσάνυχτα για ένα ζήτημα που συντρίβει τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Ενηλίκων και παιδιών. Ένα ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Αυτή την περίοδο βρίσκονται στην τελική ευθεία οι αλλαγές στο οικογενειακό δίκαιο, που θα καθορίζουν σε νέα βάση, με σύγχρονη – ελπίζουμε – ματιά, την επιμέλεια και το χρόνο που θα περνούν τα παιδιά με τους γονείς τους μετά το διαζύγιο. Κανονικά το θέμα αυτό θα έπρεπε να παίζει παντού «ψηλά», ειδικά από τα Μέσα που έχουν κάνει «καριέρα» εμπορευόμενα τον δικαιωματισμό. Αυτό δεν συμβαίνει για έναν απλό λόγο: Η Συνεπιμέλεια «καίει» κατά κύριο λόγο τους μπαμπάδες και έτσι το θέμα δεν είναι «πουληστερό».

Στην Ελλάδα η οικογενειακή ασπίδα ραγίζει για περίπου 15.000 ζευγάρια κάθε χρόνο. Τόσα είναι τα διαζύγια που εκδίδονται ετησίως. Το βασικό θέμα που αναδύεται μετά από κάθε διαζύγιο είναι το κομμάτι της επιμέλειας. Και αυτό «λύνεται» με τη μητέρα να επιλέγεται στο 90% των περιπτώσεων ως ο μοναδικός γονέας που καλείται να την αναλάβει, αφήνοντας τους πατεράδες να παλεύουν για να χωρέσουν μέσα σε λίγες ώρες τον μήνα, μια ολόκληρη ζωή με τα παιδιά τους.

Πόσο λίγες; Εξωφρενικά. Ή μάλλον εξοργιστικά. Σύμφωνα με την Ελληνική Ψυχολογική Εταιρεία, το σύστημα της αποκλειστικής επιμέλειας, όπως εφαρμόζεται στην Ελλάδα, συνεπάγεται, τυπικά, επικοινωνία του μη έχοντος την επιμέλεια γονέα με τα παιδιά για δύο διανυκτερεύσεις το μήνα, μία εβδομάδα Χριστούγεννα/Πάσχα και 2-3 εβδομάδες το καλοκαίρι. Μάλιστα, σύμφωνα με τα ισχύοντα, η επικοινωνία των παιδιών με τον μη έχοντα την επιμέλεια ορίζεται ως δικαίωμα του γονέα και όχι του παιδιού, όπως θα έπρεπε. Και όλα αυτά κόντρα στις σύγχρονες μελέτες που προσδιορίζουν τον χρόνο αυτό σε όχι λιγότερο από 35% του χρόνου του παιδιού (διανυκτερεύσεις και χρόνος, τόσο στην καθημερινότητα όσο και στις διακοπές).

Όταν οι δύο γονείς καταφέρνουν μετά το διαζύγιο να διατηρήσουν ένα ελάχιστο επίπεδο συνεννόησης, υπάρχει φως. Μοιρασμένος χρόνος με το παιδί, εναλλασσόμενη κατοικία κ.λπ.  Στις περιπτώσεις, όμως, που το δηλητήριο ενός κακού ή ατυχούς γάμου συνεχίσει να κυλά και μετά την έξοδο από το δικαστικό μέγαρο, το παιδί πολλές φορές «εργαλειοποιείται» και η αποξένωσή του από τον γονέα που δεν ασκεί την επιμέλεια γίνεται μοχλός πίεσης.

Όπως επιτάσσει το ψήφισμα 2079/2015 του Συμβουλίου της Ευρώπης, η αφαίρεση επιμέλειας θα πρέπει να ορίζεται μόνο σε περιπτώσεις προφανούς ακαταλληλότητας (παραμέληση, κ.λπ.) και όχι με βάση το φύλο του γονέα. Επιπλέον, με βάση έναν μεγάλο αριθμό ερευνών, τα παιδιά που ζούσαν υπό κοινή επιμέλεια αντιμετώπιζαν λιγότερα ψυχοσωματικά προβλήματα σε σχέση με αυτά που ζούσαν, ως επί το πλείστον ή αποκλειστικά, με έναν γονέα.

Τώρα, που τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν ένα από τα μεγάλα διακυβεύματα των καιρών μας, είναι ευθύνη της πολιτείας να δει τα πράγματα μέσα από ένα νέο πρίσμα. Η αποξένωση, οι δικαστικές διελκυστίνδες και τα ασφαλιστικά μέτρα δεν πληγώνουν μόνο τον γονέα. Τραυματίζουν βαθιά και το παιδί. Αν όχι τους μπαμπάδες, αυτά σίγουρα έχουμε την ιερή υποχρέωση να τα προστατεύσουμε.

Διαβάστε ακόμα: Η Χρυσή Αυγή συνετρίβη. Οι κόκκινοι φασίστες πότε;

TAGS :
γονεις ΔΙΑΖΥΓΙΟ παιδια ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook