North Korea - Pyongyang - Childrens Palace - Mural (medium)

Καλή η πλάκα, αλλά να λέμε και την αλήθεια. Δεν έχουμε γίνει Βόρεια Κορέα, όσο κι αν κάποιοι θα το ήθελαν, τόσο στην αριστερά όσο και από δεξιά, για να αισθανθούν «δικαιωμένοι». (Εικόνα από το jamesthomassnyder.com)

Το πόρισμα της επιτροπής Λιάκου για την Παιδεία -και όχι κάποιος νόμος Φίλη όπως ψευδώς διαδίδεται- έχει ορισμένες καλές ιδέες και άφθονες καλές προθέσεις, ενώ πάσχει από έλλειψη συνεκτικού οράματος υπέρ της αριστείας, της αξιολόγησης και της λογοδοσίας.

Δίνει δυσανάλογο βάρος στο «φαντασιακό της παιδείας» με μια μαρξιστική – φροϋδική προσέγγιση χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα σε ορισμένο χρονικό ορίζοντα. Και προτείνει μπαρούφες, όπως η υπογραφή «συμβολαίου τιμής» από κάθε σχολιαρόπαιδο, oι οποίες αν ποτέ εφαρμοστούν θα έχουν ως μοναδικό αποτέλεσμα την περαιτέρω γελοιοποίηση του θεσμού του σχολείου στα μάτια των μαθητών.

Όμως, δεν απαγορεύει πουθενά -πώς θα μπορούσε άλλωστε;- να λέμε τα παιδιά μας πριγκιπόπουλα. Τα άρθρα που διακινούνται και το γράφουν αυτό είναι σχεδόν όλα αναπαραγωγές ενός δημοσιεύματος της εφημερίδας Πρώτο Θέμα που είχε αυτόν τον τίτλο.

Δυστυχώς, στις μέρες μας διαβάζουμε πιασάρικους τίτλους και όχι ολόκληρα άρθρα, πόσω μάλλον αναλυτικά πορίσματα 130 σελίδων. Ωστόσο, επειδή καλός πολίτης είναι ο ενημερωμένος πολίτης, ειδικά αν είστε γονιός ή εκπαιδευτικός μπορείτε να βρείτε το πλήρες κείμενο εδώ. (Με την ευκαιρία, θα σας πρότεινα να διαβάσετε και τα περίφημα μνημόνια, αρχίζοντας από το πρώτο. Θα εκπλαγείτε).

Στο επίμαχο σημείο λοιπόν, το πόρισμα Λιάκου αναφέρει επί λέξει: «Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο, είναι ένα παιδί ανθρώπων όπως κάθε παιδί ανθρώπων: Διαφορετικό, αλλά ίσο με τα άλλα, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο». Το πόρισμα δεν αναφέρει κάτι άλλο σχετικά.

Εσείς τι νομίζετε; Δεν πρέπει να πάψουμε να βλέπουμε τα παιδιά μας σαν πριγκιπόπουλα και να αρχίσουμε να τα αντιμετωπίζουμε σαν ανεξάρτητους ανθρώπους;

Όταν ο μέσος Νεοέλληνας βλέπει την κόρη του σαν πριγκήπισσα, ουσιαστικά τη φαντάζεται σα μικρογραφία της Ελένης Μενεγάκη.

Όταν ο μέσος Νεοέλληνας βλέπει την κόρη του σαν πριγκίπισσα ουσιαστικά τη φαντάζεται σαν μια μικρή Ελένη Μενεγάκη, φτιασιδωμένη με πλαστικά ροζ τσιμπιδάκια από τα Jumbo. Και το γιο του σαν τον Μέγα Αλέξανδρο που θα κατακτήσει τον κόσμο με το σπαθί του. Το παιδί αυτό μεγαλώνοντας αποκλείεται να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά τουλάχιστον θα παρκάρει όπου γουστάρει και θα νιώθει βασιλιάς στο ποδόσφαιρο ή στο μπάσκετ. Ενώ η μικρή Ελενίτσα θα αναζητήσει έναν τέτοιο γαμπρό με όσο το δυνατό μεγαλύτερο -αυθαίρετο- παλάτι…

Τα παιδιά λοιπόν δεν είναι πριγκιπόπουλα, αλλά ανεξάρτητοι και ελπίζουμε σκεπτόμενοι άνθρωποι που οφείλουν να αναπτύξουν ωριμότητα, ατομική ευθύνη και να μην περιμένουν από τους γονείς τους να τους κληροδοτήσουν μια τσίγκινη κορώνα. Ούτε όμως και από το τοξικό Κράτος να ρυθμίσει τη ζωή τους.

Ρισκάροντας να γίνουμε βαρετοί, νομίζουμε ότι από πορίσματα και ευχολόγια έχουμε χορτάσει. Είναι καιρός ο κύριος Φίλης να ασχοληθεί με απολύτως πρακτικά ζητήματα, ώστε τα σχολεία να είναι ανοικτά, καθαρά και λειτουργικά. Όχι υπό κατάληψη, βανδαλισμένα και εκκολαπτήρια μηδενισμού.

Βάζοντας τον πήχη στα υψίπεδα του «φαντασιακού της παιδείας», το μόνο που καταφέρνει είναι να αφήνει τη σκληρή πραγματικότητα να περνά ανεμπόδιστη από κάτω.

Και, βοηθούντος του πομπώδους και πομφολυγώδους ύφους του, να γίνεται ο ίδιος αντικείμενο κοροϊδίας, ευτελίζοντας την ίδια την Εθνική Παιδεία.

 

Διαβάστε ακόμα: Η ύβρις του Αλέξη Τσίπρα

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top