Τοπίο αποκάλυψης και φέτος (φωτογραφία: Dimitris Kapantais / SOOC).

Το Μάτι ήταν το κολαστήριο. Δεν άφησε τίποτα άκαυτο και άκλαυτο έξω μας και μέσα μας. Αποτέλεσε αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης και δικαστικής διερεύνησης. Ηταν ολοφάνερο πως υπήρξε μια σωρεία «τεχνικών» λαθών για να φτάσουμε σ’ εκείνη την τραγωδία που ακόμη και σήμερα σκέπει από πάνω μας σαν μαύρη σκόνη.

Οι περσινές φωτιές κουβάλησαν πολύ πόνο και οικτιρμούς για τα λάθη που έγιναν στο σχεδιασμό. Ηταν φουντωμένη και η κομματική μάχη κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μετατεθεί η δημόσια συζήτηση από το φλέγον (κυριολεκτικά) στο πολιτικά έλασσον.

Με εξαίρεση κάποιους κατ’ επάγγελμα πολιτικάντηδες των social media, όλοι οι υπόλοιποι στέκουμε θλιμμένοι μπρος σε μια ακόμη καταστροφή.

Μακάρι να μην χρειαζόταν να κάνουμε συγκρίσεις, αλλά, φευ, έχουμε και φέτος φωτιές σε εξέλιξη, ενώ δεν γνωρίζουμε τι μας επιφυλάσσει το άμεσο μέλλον. Οσο οι θερμοκρασίες ανεβαίνουν σε επικίνδυνα επίπεδα και η ξηρασία απλώνεται σαν καυτή πούδρα πάνω από τα δάση και τις πόλεις μας, ουδείς μπορεί να μας επιβεβαιώσει πως αυτό που ζούμε τούτες τις μέρες θα είναι και το τελευταίο (για φέτος).

Ωστόσο, φαίνεται πως οι συνεχείς καταστροφές δεν μας έκαναν περισσότερο χοντρόπετσους ή, έστω, ηττοπαθείς για να δεχόμαστε το μοιραίο στωικά, όσο περισσότερο σοφούς για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστροφές.

Με εξαίρεση κάποιους κατ’ επάγγελμα πολιτικάντηδες των social media που ακόμη και μέσα στη φωτιά θα έχουν να λένε το κοντό τους και το μακρύ τους, όλοι οι υπόλοιποι στέκουμε θλιμμένοι μπρος σε μια ακόμη καταστροφή. Θλιμμένοι, αλλά όχι αγανακτισμένοι ή έτοιμοι να ρίξουμε το ανάθεμα. Σαν να καταλάβαμε πως η τοξικότητα δεν είναι το καλύτερο «υλικό» για να σβήσει μια φωτιά.

Αυτή τη φορά η τοξικότητα δεν υπερπήδησε τη σφοδρότητα της φωτιάς. Σαν κάτι να μάθαμε.

Φέτος έχουμε περισσότερα μέσα πυρόσβεσης. Αυξήθηκε ο στόλος των οχημάτων που διαθέτουμε. Εχουμε περισσότερους εθελοντές, ενώ τα εναέρια μέσα αυξήθηκαν σημαντικά σε σχέση με το 2019. Λύσαμε, άραγε, το πρόβλημα; Οχι, διότι προβλήματα όπως είναι οι μαζικές πυρκαγιές δεν γίνεται να λυθούν ακόμη κι αν διαθέταμε ένα αεροπλάνο για κάθε σπίτι ή χωράφι. Κάτι που καμία χώρα δεν διαθέτει, άλλωστε.

Οι μεγάλες φωτιές που πλήττουν την Ελλάδα (και όχι μόνο) καταδεικνύουν εν πολλοίς την εγγενή αδυναμία του ανθρώπου να τα βάλει με κάτι που τον ξεπερνάει. Αυτό σημαίνει πως πρέπει να δεχθούμε με μοιρολατρία το κακό ριζικό μας; Επ’ ουδενί. Ωστόσο, δεν είναι λύση να μετατρέπουμε μια καταστροφή σε πολιτικό παίγνιο.

Προερχόμαστε από μια πρόσφατη εκλογή, τα κόμματα της αντιπολίτευσης κατατρίβονται με τα δικά τους και επιπλέον σοβαρά λάθη οργάνωσης δεν έχουν εμφανιστεί ως τώρα στη μάχη με τη φωτιά (μελανό σημείο είναι το πώς ανταποκρίθηκε ο μηχανισμός στα άμοιρα άλογα και ζώα που χάθηκαν άδικα). Ολα τούτα ενδέχεται να εξηγούν γιατί αυτή τη φορά η τοξικότητα δεν υπερπήδησε τη σφοδρότητα της φωτιάς.

Ως κοινωνία πρέπει πάντα να ελέγχουμε τους κρατούντες και να τους ρίχνουμε τον λίθο της ενοχής όταν αποδεικνύουν με την απραξία τους ή τις πλημμελείς ενέργειές τους ότι δεν μας προστατεύουν. Δεν χρειάζεται, όμως, να ρίχνουμε το ανάθεμα μόνο για να το ρίξουμε.

Οι φωτιές, δυστυχώς, είναι ένα ζήτημα που θα μας απασχολεί από εδώ και πέρα ολοένα και πιο συχνά. Δεν είναι φτηνό άλλοθι η κλιματική κρίση, είναι μπροστά μας. Είναι εύκολο να λες πως πάλι βρήκαν δικαιολογία οι πολιτικοί την ώρα που λιάζεσαι στην Ψαρρού (!). Μήπως, όμως, πρέπει να ασχοληθούμε πραγματικά όλοι μας -καθημερινά και εντατικά- με τα ζητήματα που μας θέτει ευθέως η φύση και το περιβάλλον;

Είναι εύκολο να λες πως πάλι βρήκαν δικαιολογία την κλιματική κρίση οι πολιτικοί την ώρα που λιάζεσαι στην Ψαρρού!

Αν περιμένουμε από μια κυβέρνηση να διαθέτει υπεράνθρωπες δυνάμεις και να σβήνει όλες τις φωτιές με το που ξεσπούν, τότε μάλλον αναζητούμε μια ιδεατή λύση που δεν υπάρχει. Το σωστό είναι να ζητάμε από μια κυβέρνηση να σώζει ό,τι μπορεί να σωθεί και να μην αφήνει στο έλεος τις ζωές και τις περιουσίες των ανθρώπων επειδή κάποιοι μηχανισμοί του κράτους παραμένουν εγκληματικά σκουριασμένοι.

Όσο για την τοξικότητα, όσο καταφέρνουμε να την ξεφλουδίζουμε από πάνω μας, ειδικά σε κρίσιμες στιγμές όπως η τωρινή, μόνο κέρδος θα έχουμε ως κοινωνία. Είναι καιρός να βλέπουμε τα προβλήματα κατάφατσα και όχι με τα χαλασμένα γυαλιά της μισαλλοδοξίας που έχει ως ζητούμενο μόνο ένα ευτελές και πρόσκαιρο κομματικό συμφέρον.

 

Διαβάστε ακόμα: Τελικά θέλουμε περισσότερες γυναίκες στην πολιτική ή όχι;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top