Το τζάκι και ο jackass

Ένα τζάκι περιορίζει δραματικά τις εναλλακτικές διαρρυθμίσεις σε ένα δωμάτιο. Αλλά εμάς το μόνο που μας νοιάζει είναι να χτίζουμε και να αλλάζουμε το όνομα περιοχών από “Βοϊδόλακκος” στο πιο νεοπλουτέ in “Λόφο Τέσλα”.

Φωτιά. Εστία. Από πολύ παλιά στην ανθρώπινη ιστορία, θέρμανση, μαγείρεμα, σύσφιξη σχέσεων. Χωριά και τζάκι, σχεδόν στερεοτυπική εικόνα. Μετά αρχίσαμε να μαζευόμαστε στις πόλεις, κουβαλώντας κολλήματα που θεωρούμε παράδοση. Αγνοώντας και, ενδεχομένως, μη αντιλαμβανόμενοι διαφορετικούς κώδικες συμπεριφοράς, κάναμε τις πόλεις μεγάλα χωριά. Ευτυχώς, στην αρχή, τα τζάκια ήταν λίγα. Λογικό, ο κόσμος και η τεχνολογία προχωράει και εγκαταλείπει έναν εξαιρετικά αναποτελεσματικό τρόπο θέρμανσης.

Αργότερα, το χρήμα άρχισε να ρέει και οι νεόπλουτοι πολλαπλασιάστηκαν. Δυστυχώς, αστική τάξη δεν υπήρξε ποτέ, ούτε καν αστικές συμπεριφορές. Αν και ζούμε στην Αθήνα, θυμηθήκαμε πάλι το χωριό μας. Το τζάκι άρχισε να γίνεται σήμα κατατεθέν μεγάλων αντιαισθητικών σπιτιών, κιτς σαλονιών, κακών και άσχημων κατασκευών από αεριτζήδες. Ούτε που καταλάβαμε ότι ένα τζάκι περιορίζει δραματικά τις εναλλακτικές διαρρυθμίσεις σε ένα δωμάτιο. Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να χτίζουμε και να αλλάζουμε το όνομα περιοχών από “Βοϊδόλακκος” στο πιο νεοπλουτέ in “Λόφο Τέσλα”.

Ο νεόπλουτος πήγαινε με την γκόμενα στου Ψυρρή όπου έτρωγε φιλετάκια μινιόν με σος Μπεζανσόν και βατόμουρα Αντικυθήρων μαριναρισμένα με φυστικοβούτυρο Νότιας Καρολίνας και γαρνιρισμένα με σαφράν Ματσαβουντού και πλήρωνε αγόγγυστα, έως και χαρούμενα, €72,5 για ένα πιάτο διαμέτρου 57 εκατοστών με 68 γραμμάρια φαγητού. Αλλά μετά θα γύριζε στη “θαλπωρή” του τζακιού, επιδεικνύοντας πλούτο και άγνοια.

Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες και η κρίση. Η απαράδεκτη άνοδος των τιμών για το πετρέλαιο θέρμανσης σε συνδυασμό με τη νεοελληνική άγνοια αριθμητικής και το ζαμανφουτισμό δημιούργησαν ένα βρωμερό μείγμα. Οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να μοιράσουμε 2, άντε 3, γαϊδουριών άχυρα.

Δεν είναι πυρηνική φυσική. Δεν καθήσαμε να υπολογίσουμε, να πάρουμε ένα εξελάκι, μολύβι και χαρτί έστω, τι μας κοστίζει κάποια άλλη, διαφορετική μορφή θέρμανσης. Αμέσως τρέξαμε στο τζάκι, να κάψουμε ό,τι υπάρχει, παραμένοντας πιστοί στην NIMBY νοοτροπία μας “Eγώ να ζεσταθώ και οι άλλοι να παν να εισπνεύσουν τον καρκίνο από την καμινάδα μου”.

Φυσικά, στις πολυκατοικίες δεν καταδεχτήκαμε καν να το συζητήσουμε με τους συγκατοίκους μας. Εδώ δεν τους λέμε μια καλημέρα, θα μιλήσουμε τώρα για πράγματα που χρειάζονται στοιχειώδη σκέψη και συνεννόηση; Κρύβομαι πίσω από τη μείωση του εισοδήματός μου, ενίοτε δεν πληρώνω επειδή έτσι γουστάρω και ανάβω τζάκι. Δεν θερμαίνει παρά ελάχιστα τετραγωνικά, η ενεργειακή του απόδοση είναι πολύ χαμηλή και οι ρύποι που εκπέμπει εξαιρετικά επικίνδυνοι.

Ας προσπαθήσουμε λίγο. Ας μην ανάβουμε το τζάκι. Ας κάνουμε την πόλη μας πιο υγιεινή.

Διαβάστε ακόμα: Η λακκούβα στο δρόμο και η αισθητική στην καθημερινότητα.

TAGS :
Αθήνα αιθαλομίχλη αποψη Πόλη τζάκι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook