Η Φώφη Γεννηματά και η Ντόρα Μπακογιάννη στέκονται δυνατές μπρος στην ασθένεια (Sooc).

Δεν το εύχεσαι ούτε καν στον εχθρό σου. Κι όσοι το κάνουν, απλώς δεν έχουν το δικαίωμα να τοποθετούνται στην κατηγορία των πολιτισμένων ανθρώπων. Η αρρώστια δεν χωράει αντιπαλότητες ή προσωπικές κόντρες. Η αρρώστια δεν κοιτάζει χρώμα δέρματος, ύψος καταθέσεων, κοινωνική θέση: ισοφαρίζει τις ανθρώπινες πιθανότητες στην ίδια γραμμή. Μπρος σ’ αυτήν είμαστε όλοι ίσοι.

Η περιπέτεια της Φώφης Γεννηματά και της Ντόρας Μπακογιάννη δεν γίνεται να μας αφήσει ανεπηρέαστους. Μιλάμε για δύο γυναίκες που παίζουν σημαντικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας, προβεβλημένες και δυναμικές που τώρα εμφανίζονται να βρίσκονται σε μια δύσκολη φάση της ζωής τους.

Οφείλουμε να στεκόμαστε δίπλα στις γυναίκες μας, τις μανάδες μας, τις φίλες μας, τις αδελφές μας που περνούν αυτή τη στενωπό.

Ισως να ακουστεί παράξενο, αλλά στην ουσία δεν είναι: το γεγονός ότι δεν κρύφτηκαν σημαίνει πολλά. Η, δε, Ντόρα Μπακογιάννη εμφανίστηκε μαχήτρια, έτοιμη να κατατροπώσει τον καρκίνο. Μπορούμε να αντιληφθούμε πόσες γυναίκες παίρνουν κουράγιο από μια τέτοια αντιμετώπιση; Νομίζει κανείς πως όλο αυτό περνάει δίχως να ακουμπήσει την κοινωνία;

Για εμάς τους άντρες είναι, επίσης, ένα μάθημα που δεν τελειώνει εδώ, αλλά, δυστυχώς, είναι διαρκές όσο διαρκής είναι και ο καρκίνος. Οφείλουμε να στεκόμαστε δίπλα στις γυναίκες μας, τις μανάδες μας, τις φίλες μας, τις αδελφές μας που περνούν αυτή τη στενωπό. Μπορεί να ακούγεται προφανές όλο αυτό, όμως ακούγοντας καθημερινές ιστορίες οφείλεις να υποσημειώνεις ακόμη και τα προφανή.

Κι αν η προσωπική δέσμευση οφείλει να είναι δεδομένη, τι κάνεις με την πολιτική πλευρά του θέματος; Στο ΚΙΝΑΛ ήδη ασχολούνται με την επόμενη ημέρα της ανάδειξης προέδρου, ενώ στη Νέα Δημοκρατία δεν τίθεται ανάλογο θέμα, καθώς η Ντόρα Μπακογιάννη έχει πάψει προ πολλού να ανήκει στην κατηγορία των δελφίνων.

Ομως, το ζήτημα δεν είναι αυτό: εμείς ως πολίτες πώς τοποθετούμαστε στην ασθένεια ενός πολιτικού που μπορεί να μην ανήκει στο κόμμα της αρεσκείας μας; Το αντιμετωπίζουμε με αντικειμενικό τρόπο; Με αδιαφορία; Με μια δόση ίντριγκας; Υπάρχουν άνθρωποι, άραγε, που μπορεί και να χαίρονται;

Ολα αυτά είναι ανθρώπινα έως του σημείο που αρχίζουν να γίνονται απάνθρωπα. Κι εδώ η στάση μας οφείλει να είναι αταλάντευτη. Κάθε πολιτική διαφορά ωχριά μπρος στην υγεία. Οπως στην περίπτωση της Φώφης Γεννηματά το έδωσαν οι πολιτικοί αρχηγοί (ο Κυριάκος Μητσοτάκης την επισκέφθηκε ακόμη και στο νοσοκομείο), έτσι και όλοι μας οφείλουμε να παραμερίζουμε τις όποιες διαφορές μπρος στην ομοιότητα της ασθένειας. Είπαμε: δεν έχει στεγανά η ασθένεια, δεν αφήνει εκτός κάδρου κανέναν.

Είναι ένα μάθημα πολιτισμού ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την ασθένεια ενός πολιτικού.

Είναι ένα μάθημα πολιτισμού η ασθένεια ενός πολιτικού. Ας σκεφτούμε πως αντιμετώπισε η Γαλλία την πτώση του Μιτεράν και πώς εμείς την αντίστοιχη του Ανδρέα Παπανδρέου. Ας αναλογιστούμε πως οι Αμερικανοί μελετούν την υγεία των προέδρων ψάχνοντας να του βρουν ένα ψεγάδι που να αποδεικνύει πως δεν είναι ο ονειρεμένος Ρόμποκοπ.

Κι όμως, οι πολιτικοί είναι άνθρωποι. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ αυτό. Ενδέχεται κάποιες φορές να το ξεχνούν και οι ίδιοι, όμως, έρχεται η ζωή να υπενθυμίσει σε όλους μας πως είναι υπέρτερη των αξιωμάτων και των επιδιώξεων. Μπρος σ’ αυτήν υποτασσόμαστε όλοι. Το πώς, λοιπόν, αντιμετωπίζουμε τους πολιτικούς μας που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση, είναι ένα δείγμα και του πώς αντιλαμβανόμαστε την πολιτική και τους ταγούς της στη χώρα μας.

Αυτή η περιπέτεια, με την ελπίδα πως θα έχει αίσιο τέλος και για τις δύο, ας είναι ένα καλό παράδειγμα για να αποδεχόμαστε ολοένα και πιο ανθρώπινα τα γυρίσματα της τύχης.

 

Διαβάστε ακόμα: Έλεος, σταματήστε να ασχολείστε με τον Εμφύλιο. Η ζωή προχωράει…

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top