Αριστερά: Από την πρόσφατη επίσκεψη του υπογράφοντος στη Μαδρίτη και το γήπεδο της Ατλέτικο, όπου ένα μικρό Ελληνόπουλο είδε την πολιτισμένη πλευρά ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Δεξιά: Ο Φερνάντο Τόρες (σχεδόν) αυτοπροσώπως. (Φωτογραφία: Andro)

Είχα πρόσφατα την τύχη να βρεθώ στο Wanda Metropolitano, το υπερσύγχρονο, πεντακάθαρο και πάρα πολύ χαρούμενο γήπεδο της Ατλέτικο Μαδρίτης με έναν Έλληνα πιτσιρικά που είχε όνειρο ζωής να καμαρώσει τον Φερνάντο Τόρες από κοντά. Κάπως έτσι θυμήθηκα κι εγώ τα νιάτα μου με τις αφίσες του Σαραβάκου στον τοίχο του δωματίου μου και τις περιπέτειες του Ερίκ Καστέλ στα κόμικς που καταβρόχθιζα. Όσο όμως χαιρόμουν σαν παιδί κι εγώ τώρα για την εμπειρία στη Μαδρίτη, άλλο τόσο προβληματιζόμουν και μελαγχολούσα συγκρίνοντας την ατμόσφαιρα των Ισπανικών γηπέδων (και οποιουδήποτε γηπέδου εκτός Ελλάδας εδώ που τα λέμε) με το δικό μας μαύρο χάλι. Με την κατάντια του Ελληνικού ποδοσφαίρου, με τη νοσηρότητα και την παρακμή αυτού του οργανωμένου εγκλήματος που περιλαμβάνει σωματικές και ηθικές βλάβες, κουμπούρια, ναρκωτικά, διασπορά ψευδών ειδήσεων, εκβιασμούς, πολιτικές πιέσεις, παράνομο στοιχηματισμό και προτροπή σε δεκάδες ακόμα κακουργηματικές πράξεις.

Δεν πάνε πολλές εβδομάδες από την προηγούμενη μας επίσκεψη με τον μικρό στο γήπεδο, αυτή τη φορά στην τιμημένη Λεωφόρο. Εκεί όπου, για περίπου δυο ώρες ακούγαμε μερικές εκατοντάδες δυστυχισμένους μηδενιστές, πολλοί εκ των οποίων είναι βαριά τοξικοεξαρτημένοι και έχουν ανάγκη άμεσης ιατρικής βοήθειας, να βρίζουν έναν πρώην πρόεδρο της ομάδας, επί των ημερών του οποίου ο σύλλογος είχε γνωρίσει σαφώς καλύτερες ημέρες. Πόσο πιο looser μπορείς να είσαι από το να βρίζεις μαζί με εκατοντάδες άλλους μπαμπουίνους έναν τύπο που όχι μόνο απουσιάζει, όχι απλώς δεν σε ξέρει και δεν ενδιαφέρεται να μάθει ποιος είσαι αλλά επιπλέον έχει φύγει από την ομάδα εδώ και 10 χρόνια (!). Απτόητοι, οι οργανωμένοι οπαδοί της Θύρας 13 διάνθιζαν το ρεπερτόριο τους με αναφορές στα γεννητικά όργανα της μητέρας και του τωρινού, υπό αποχώρηση προέδρου της ομάδας.

Περιττό να τονίσουμε ότι και στις δυο περιπτώσεις μιλάμε για τη δική τους ομάδα, όχι για κάποιον «αιώνιο» ή μη αντίπαλο. Το τι συνέβαινε στο γήπεδο δεν έμοιαζε να τους απασχολεί ιδιαίτερα. Μπορείτε να φανταστείτε το πέταλο του Wanda Metropolitano να ασχολείται εν χορώ με τα γεννητικά όργανα της ηλικιωμένης μητέρας του προέδρου της Ατλέτικο Μαδρίτης;

Επεισόδια πριν την έναρξη του αγώνα ποδοσφαίρου Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού στο γήπεδο Απόστολος Νικολαΐδης το 2015, τα οποία οδήγησαν στην αναβολή του αγώνα. Ένα όχι και τόσο σπάνιο φαινόμενο στα Ελληνικά γήπεδα. (Φωτογραφία: Alexandros Michailidis / SOOC)

Η κερκίδα των «φανατικών» -ή ψυχικά ασθενών- της λεωφόρου ήταν κλεισμένη με δίχτυ, σαν κοτέτσι. Να αναφέρουμε παρενθετικά ότι το ίδιο ισχύει και στο μπάσκετ όπου για να δεις αγώνα χωρίς «φίλτρο» από νάιλον δίχτυ πρέπει να πληρώσεις τα τριπλά λεφτά και να καθίσεις στη μεριά των «επισήμων».

Με άλλα λόγια αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα θεωρείσαι ότι ανήκεις στην «πλέμπα» και είσαι ύποπτος για ρίψη αντικειμένου, άρα εξορίζεσαι στο κοτέτσι. Μιλάμε ουσιαστικά για απαρτχάιντ αφού θεωρούνται επικίνδυνοι μόνο οι οικονομικά ασθενέστεροι ή όσοι δεν δέχονται να δώσουν 100 ευρώ για να δουν ένα μέτριας ποιότητας παιχνίδι σε ένα τοξικό περιβάλλον.

Αν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να κάτσεις στους «επισήμους» θεωρείσαι ύποπτος για ρίψη αντικειμένου, άρα εξορίζεσαι στο κοτέτσι. Μιλάμε ουσιαστικά για απαρτχάιντ.

Πίσω στη λεωφόρο, στη δική μας εξέδρα, απέναντι από τους επισήμους, σε καλές υποτίθεται θέσεις παρακολούθησης της πλέον «αστικής» και «ευρωπαϊκής» ομάδας της πατρίδας μας, καθόμασταν δίπλα σε κάτι φρικώδεις τύπους που εύχονταν με όλη τους την ψυχή και με όλο τους το είναι θαρρείς, στον διαιτητή να πάθει καρκίνο. Έβριζαν δε τον προπονητή της αντίπαλης ομάδας ως ομοφυλόφιλο με τέτοια ζέση και ευρηματικότητα που υπέκρυπτε σαφώς τη λαχτάρα αυτών των «σκληρών ανδρών» της κερκίδας να γονατίσουν μπροστά στην ιδρωμένη 11δα στα αποδυτήρια και να υποστούν όσα φώναζαν στην εξέδρα.

Βλέποντας τα παιδάκια ορισμένων ανθρωπόμορφων πιθήκων γύρω μου, ντράπηκα για τους γονείς τους. Υπήρχαν και λίγες μανάδες στα βρόμικα καθίσματα και αυτές έβριζαν το ίδιο. Σχεδόν όλοι κάπνιζαν και θυμήθηκα ότι και στα κλειστά γήπεδα μπάσκετ της χώρας μας εκατοντάδες εχθροπρεπείς τύποι φουμάρουν αρειμανίως. Τι να σκέφτονται άραγε οι ξένοι αθλητές που αγωνίζονται στις ομάδες μας διεκδικώντας επάξια κοτζάμ ευρωπαϊκά τρόπαια; Θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τόσο θλιβερό.

Στο Wanda Metropolitano, μία ώρα πριν την έναρξη δεν κάπνιζε κανείς, δεν έβριζε κανείς, δεν έφτυνε κανείς. Παντού έβλεπες παιδιά. (Φωτογραφία: Andro)

Αντίθετα, στο Wanda Metropolitano δεν κάπνιζε κανείς. Δεν έβριζε κανείς. Δεν έφτυνε κανείς. Παντού έβλεπες παιδιά. Αγοράκια αλλά και πολλά κοριτσάκια. Ο κόσμος παρακολουθούσε τις φάσεις και χειροκροτούσε τις όμορφες προσπάθειες. Τα τύμπανα των οργανωμένων ακούγονταν ρυθμικά. Οι σημαίες ανέμιζαν. Οι φίλαθλοι πετάχτηκαν όρθιοι 4 φορές. Τις τρεις μπήκε γκολ. Μυρίζονταν τις φάσεις. Διαμαρτύρονταν όταν ο διαιτητής σφύριζε λάθος. Χειροκροτούσαν τις καλές προσπάθειες. Υπήρχε παλμός. Ο κόσμος γελούσε. Χοροπηδούσε. Δεν ξέρναγε χολή. Δεν άναβε καπνογόνα. Δεν έβριζε μανάδες και πατεράδες, Χριστούς, Παναγίες και χριστοπαναγίες. Δεν φώναζε στους ποδοσφαιριστές «σκυλάραπα», «πουστάρα», ούτε τους εύχονταν να πεθάνουν από καλπάζοντα καρκίνο.


Διαβάστε ακόμα: Πώς «κόβεις» τους κάφρους γονείς από τα παιδικά γήπεδα; Η Σουηδία (ίσως και να) βρήκε τη λύση


Η Ατλέτικο μέχρι το ‘60 ήταν στο 0-0 εντός έδρας με την προτελευταία στο ταμπλό Λας Πάλμας πράγμα όσο να’ναι αποκαρδιωτικό και με τον διαιτητή να φαίνεται να την αδικεί σε αρκετά σφυρίγματα. Στην εξέδρα δεν επικρατούσε ο παραμικρός εκνευρισμός και ένιωθες ότι ακόμα και αν έμενε απροσδόκητα πίσω στο σκορ η γηπεδούχος από μια στημένη φάση, δεν θα άνοιγε ρουθούνι. Για την ιστορία, ο αγώνας τελείωσε 3-0 με τρία γκολ στο τελευταίο ημίωρο. Οι φίλαθλοι της γηπεδούχου χάρηκαν που κέρδισαν, και αυτό ήταν όλο. Δεν κραύγασαν στην εξέδρα των φιλοξενούμενων ότι τους λιάνισαν, ότι τους εξευτέλισαν, ότι τους ταπείνωσαν τις μανάδες, τις αδερφές και τις κόρες τους επειδή 11 πολυεκατομμυριούχοι με κόκκινες και μπλε φανέλες έστειλαν τρεις φορές μια φουσκωτή μπάλα πέρα από ένα σημείο στο γρασίδι που έχει σημαδευτεί με άσπρη μπογιά.

Στο εξωτερικό ο κόσμος πάει στο γήπεδο για να δει ένα αθλητικό υπερθέαμα. Για να θαυμάσει και να χειροκροτήσει τους ταλαντούχους αθλητές. Για να ζήσει αυτή την όμορφη γιορτή ξανά και ξανά. (Φωτογραφίες: Andro)

Θυμήθηκα άλλα ματς στην Ελλάδα που είχα την ατυχία να παρακολουθήσω. Στις ήττες η εξέδρα έβριζε και στη νίκη πάλι εκατοντάδες μπαμπουίνοι έβριζαν τον αντίπαλο επειδή τον είχαν λέει σοδομίσει. Ποιοι; Μερικές εκατοντάδες θρασύδειλοι νόμιζαν ότι είχαν βιάσει ομαδικά 11 επαγγελματίες ποδοσφαιριστές.

Και λέω εκατοντάδες διότι λογικό είναι εκτός από ορισμένα μεγάλα ντέρμπι τα ελληνικά γήπεδα να είναι σχεδόν άδεια. Ποιος στοιχειωδώς σοβαρός άνθρωπος αποφασίζει να εκτεθεί σε αυτή την ασκήμια πάνω από δυο – τρεις φορές, μέχρι δηλαδή να βεβαιωθεί ότι πρόκειται περί αυτοκτονικής συνήθειας και να εγκαταλείψει οριστικά τα γήπεδα;

Την ίδια ώρα, το θηριώδες Wanda Metropolitano των 67.700 θέσεων ήταν σχεδόν γεμάτο για τον αγώνα της Ατλέτικο ενάντια στη Λας Παλμας – σα να λέμε ΠΑΟ εναντίον Κέρκυρας. Οι λόγοι είναι απλοί. Πρώτον τα εισιτήρια διαρκείας είναι πολλές χιλιάδες καθώς το κοινό δέχεται να πληρώσει ένα αξιόλογο ποσό για να εξασφαλίσει μόνιμη θέση σε αυτό το αθλητικό υπερθέαμα. Για να θαυμάσει και να χειροκροτήσει τους ταλαντούχους αθλητές με τα φοβερά κορμιά και την ατσάλινη πειθαρχία. Για να ζήσει αυτή την όμορφη γιορτή ξανά και ξανά.

Και δεύτερον διότι οι αγώνες αυτοί των μεγάλων ομάδων στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις αποτελούν και σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο. Επισκέπτες από την Αμερική ως την Ασία λαχταράνε να θαυμάσουν από κοντά τον Μέσι στη Βαρκελώνη, τον Νεϊμάρ στο Παρίσι ή τον Πογκμπά στο Μάντσεστερ και γι αυτό κλείνουν θέσεις μέσω Ίντερνετ εβδομάδες πριν, όπως έκανα κι εγώ.

Από την Αθήνα περνάνε εκατομμύρια τουρίστες. Γιατί να μη θέλουν κι αυτοί να επισκεφτούν ένα από τα γήπεδα μας;

Από την Αθήνα περνάνε εκατομμύρια τουρίστες. Γιατί να μη θέλουν κι αυτοί να επισκεφτούν το σύγχρονο στάδιο Καραϊσκάκη για να δουν τη δημοφιλέστερη Ελληνική ομάδα ή την ιστορική λεωφόρο (ή το Ολυμπιακό Στάδιο) για να χειροκροτήσουν την Αθηναϊκή ομάδα με τα 110 χρόνια ιστορίας που έχει πάει και σε Ευρωπαϊκό τελικό; Αν σας φαίνεται αστείο, αναλογιστείτε αν θα θέλατε να πάτε με το γιο σας να δείτε την Άντερλεχτ, τη Σπόρτινγκ Λισαβώνας ή την AIK Στοκχόλμης. Όλες αυτές οι ομάδες ανήκουν σε χώρες αντίστοιχες πλυθησμιακά με την Ελλάδα.

Δεν τολμώ να σκεφτώ τον τρόμο που θα έχουν ζήσει κάποιοι ξένοι πατεράδες που με άγνοια κινδύνου θα πήγαν τα παιδιά τους να δουν κάποιο ντέρμπι στην Ελλάδα θέτοντας σε κίνδυνο ακόμα και τη σωματική τους ακεραιότητα.

Χθες ο πλέον ανερχόμενος ποδοσφαιρικός παράγοντας Ιβάν Σαββίδης μπήκε στο γήπεδο με ρεβόλβερ. Δεν έχει πιο κάτω ή μάλλον θα είχε πιο κάτω μόνο αν έβγαζε το σιδερικό και πυροβολούσε στο ψαχνό. (Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC)

Αυτό δεν είναι άλλο ένα άρθρο χλεύης απέναντι στο λούμπεν προλεταριάτο που στα γήπεδα αναστενάζει (και ψηφίζει «λάθος», βλέπει «λάθος» εκπομπές κλπ.) Αντίθετα θα μπορούσε κανείς να πει ότι το μεγαλύτερο μέρος του λαού φέρεται ώριμα και γυρνάει την πλάτη στα ελληνικά γήπεδα. Αν κάποιος είναι υπεύθυνος για την κατάντια αυτός είναι η επίορκη πολιτική ηγεσία και οι γκανγκστερικές διοικήσεις των ομάδων που δίνουν το πρόσταγμα και το παράδειγμα. Όχι διαχρονικά όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά τώρα. Χθες ο πλέον ανερχόμενος ποδοσφαιρικός παράγοντας Ιβάν Σαββίδης μπήκε στο γήπεδο με ρεβόλβερ. Δεν έχει πιο κάτω ή μάλλον θα είχε πιο κάτω μόνο αν έβγαζε το σιδερικό και πυροβολούσε στο ψαχνό. Οι δικαιολογίες ότι ο Βαγγέλης Μαρινάκης, ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο Κούγιας ή ο Μπέος έχουν επίσης φερθεί τραμπούκικα δεν έχουν καμία σημασία. Μοναχά το τώρα έχει σημασία. Και στην Αγγλία υπήρχαν κάποτε οι χειρότεροι χούλιγκαν της Ευρώπης, αληθινοί μαχαιροβγάλτες, μέχρι που τους τσάκισε η Θάτσερ.

Έχουμε σήμερα κυβέρνηση; Να τα βάλει σήμερα με το οργανωμένο έγκλημα των γηπέδων προτού θρηνήσουμε (κι αλλά) θύματα. Αν δεν μπορεί να επιβάλλει το νόμο ας διακόψει το πρωτάθλημα επ’ αόριστον. Αν λιποψυχίσει ο Τσίπρας, η ευθύνη θα περάσει στον Μητσοτάκη και στον κάθε επόμενο πρωθυπουργό χωρίς κανένα ελαφρυντικό λόγω ολιγωρίας Τσίπρα.

Γι αυτό γιε μου, λυπάμαι που στην επίμονη ερώτηση σου «πότε θα πάμε στο γήπεδο να δούμε από κοντά και τον Παναθηναϊκό με τον Ολυμπιακό», η απάντηση είναι δεν ξέρω. Μπορεί και ποτέ.

 

Διαβάστε ακόμα: Ζητείται Θάτσερ για να τσακίσει τους χούλιγκαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top