Αγιούμπ Ελ Κααμπί: Η μηχανή των γκολ που δεν είχε προσέξει ποτέ η Ευρώπη 
Έφερε «το πρώτο το ευρωπαϊκό» και τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο 
ΠΑΟ VS Ολυμπιακός στον κόσμο των Final Four: τί συνέβη τις προηγούμενες φορές; 
Ποια Πρέμιερ Λιγκ; Για μια ημέρα το ελληνικό πρωτάθλημα θύμιζε Αγγλία 
Είναι ο Κώστας Σλούκας ο «Kill Bill» της εποχής μας; 
Γουίλιαν και Φουρνιέ: δύο παικταράδες στο ίδιο λιμάνι.
Ποδόσφαιρο και μπάσκετ εν αγαστή σύμπνοια. Μέσα σε ένα 24ωρο ο Ολυμπιακός προσέφερε διπλή μεταγραφική ευφορία στους οπαδούς του. Η απόκτηση του Βραζιλιάνου Γουίλιαν στο ποδόσφαιρο και του Εβάν Φουρνιέ στο μπάσκετ δείχνουν μια δυναμική, όσο και αν οι θερινές επευφημίες στο αεροδρόμιο δεν εγγυώνται και επιτυχία την άνοιξη.
Κι αν για τον Βαγγέλη Μαρινάκη είναι σύνηθες κάθε καλοκαίρι να διεκδικεί κάποιους ονομαστούς παίκτες στο μεταγραφικό παζάρι (έστω κι αν πλέον οι συγκεκριμένοι δεν είναι στην πρώτη νιότη τους), θέλοντας έτσι να δείξει πως εντός των συνόρων είναι ο μόνος που μπορεί να κάνει τέτοιες κινήσεις, για τους αδελφούς Αγγελόπουλους ήταν μια κίνηση εκτός φιλοσοφίας.
Υπέρμαχοι της λογικής ότι οι ομάδες χτίζονται και δεν αγοράζονται, όλα αυτά τα χρόνια δεν έκαναν κινήσεις εντυπωσιασμού και μετρούσαν κάθε σεντ που έδιναν σε παίκτες, θέλοντας έτσι να διατηρήσουν τις ισορροπίες εντός της ομάδας.
Φέτος, αυτή η «στάση» διαφοροποιήθηκε αισθητά με τον ερχομό του Βεζένκοφ, η επιστροφή του οποίου μόνο μικρής ισχύος δεν είναι με αγωνιστικούς και οικονομικούς όρους. Ωστόσο, η έλευση του Φουρνιέ που αφήνει το ΝΒΑ για τα 5 και βάλε εκατομμύρια ευρώ που βρήκε «εύκαιρα» στον Πειραιά, δηλώνει τη διάθεση της ΚΑΕ Ολυμπιακός να πρωταγωνιστήσει φέτος σε όλα τα πεδία.
Ίσως η περσινή πλήρης αποτυχία σε Ελλάδα και Ευρωλίγκα να πείσμωσε τους προέδρους της ομάδας και να τους έκανε να αλλάξουν στρατηγική βλέποντας πως οι άμεσοι αντίπαλοί τους όχι μόνο δεν κατεβάζουν τα μπάτζετ τους, αλλά τα «φουσκώνουν» ακόμη περισσότερο φέρνοντας παίκτες που μπορούν να κάνουν τη διαφορά.
Ο γάλλος γκαρντ είναι μια τέτοια περίπτωση. Το είδαμε, άλλωστε, και στο πρόσφατο Ολυμπιακό τουρνουά, αλλά τον ξέρουμε και από τη θητεία του στο ΝΒΑ. Είναι ένας παίκτης ηγέτης που φτιάχνει φάσεις για τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του, είναι μόνιμα συνδεδεμένος με το καλάθι και στην καλή του μέρα μπορεί να σμπαραλιάσει κάθε άμυνα.
Αυτό που έλειψε πέρυσι από τον μπασκετικό Ολυμπιακό ήταν το εύκολο καλάθι. Ένας παίκτης, δηλαδή, που θα πάρει πάνω του τις «χαμένες» επιθέσεις και θα τις ολοκληρώσει με επιτυχία. Αν και είναι διαφορετικοί παίκτες, ο Βεζένκοφ και ο Φουρνιέ έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά. Προφανώς έχουμε να κάνουμε με ένα δίδυμο φωτιά που θα δώσει άλλη ποιότητα στην επίθεση των «ερυθρόλευκων».
Η περίπτωση του Γουίλιαν είναι διαφορετική. Ναι, δεν είναι στην πρώτη ακμή του. Ναι, τα καλά του ποδοσφαιρικά χρόνια βρίσκονται πίσω, αλλά όχι και τόσο πολύ. Δεν είναι σαν την περίπτωση του Μαρσέλο που από την πρώτη στιγμή έδειξε πως ήρθε στην Ελλάδα για διακοπές.
Άλλωστε και στη συνέχεια, φεύγοντας άρον άρον από τον Πειραιά, απέδειξε πως ελάχιστα σκέφτεται πλέον την μπάλα. Το μυαλό του είναι στο ραχάτι και τα «εύκολα»λεφτά. Ο Γουίλιαν είναι μια εντελώς άλλη περίπτωση ποδοσφαιριστή.
Πολλά λόγια δεν χρειάζονται, καθώς ο καθρέφτης όλων είναι το χορτάρι, αλλά ο Βραζιλιάνος έρχεται σε μια οργανωμένη ομάδα και σίγουρα δεν έρχεται ως Μεσσίας, αλλά ως ένα ακόμη ονομαστό γρανάζι στη μηχανή του Μεντιλίμπαρ.
Το θετικό είναι ότι προέρχεται από μια φουλ σεζόν με τη Φούλαμ στην Πρέμιερ Λιγκ, άρα δεν τα έχει… ρίξει στον κόκορα (όπως ο Μαρσέλο) και γενικώς δείχνει πως παρά τα 36 χρόνια του παραμένει ανταγωνιστικός και διψασμένος για επιτυχίες.
Αν τα προηγούμενα χρόνια ο Ολυμπιακός μπορούσε να προσεγγίσει τέτοιους παίκτες λόγω της «τρέλας» του προέδρου, τώρα μπορεί να χρησιμοποιήσει ως καλό διαπραγματευτικό χαρτί την κατάκτηση του Conference League. Δεν είναι μια άγραφη ομάδα, αλλά ένα κλαμπ που μόλις πέρυσι κατέκτησε έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Αυτό κι αν είναι παράσημο στο μεταγραφικό παζάρι.
Δικαίως οι οπαδοί των Πειραιωτών πανηγυρίζουν για τις δύο απανωτές μεταγραφές σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως οι μεταγραφές πέραν της πρακτικής τους ωφέλειας (γίνονται για να δυναμώσουν μια ομάδα) είναι και σόου. Σου φτιάχνουν την ημέρα, σε κάνουν να φουσκώνεις από περηφάνια, σου δημιουργούν όνειρα και αυταπάτες, αρχίζεις να φαντασιώνεσαι μεγαλεία.
Όμως είπαμε: άλλο το αεροδρόμιο κι άλλο το γήπεδο. Εκεί κρίνονται όλοι. Απλώς, αυτοί οι δύο παίκτες έχουν ήδη κριθεί για την αξία τους, επομένως δεν έρχονται ως δύο άγνωστοι στην ίδια πόλη, αλλά ως σπουδαίες μορφές που αποφάσισαν να φορέσουν τα κόκκινα.
Διαβάστε ακόμα: Αγιούμπ Ελ Κααμπί. Η μηχανή των γκολ που δεν είχε προσέξει ποτέ η Ευρώπη.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
