Κίμων Φραγκάκης: Ημερολόγιο Δημοψηφίσματος

Ναι, ήταν σαφώς εντονότερος ο παλμός στην τελική συγκέντρωση του ΟΧΙ, για όσους βασίζονται στο παιχνίδι των εντυπώσεων. Φωτογραφία: Nikos Libertas-Menelaos Myrillas/SOOC

Πέρασα και από τις δύο συγκεντρώσεις χθες βράδυ. Το ΝΑΙ ήταν αξιοπρεπές και πολύχρωμο αλλά ξενέρωτο. Σκεφτόμουν ότι κάτι τόσο μεγάλο, ιστορικό, λαϊκό εν τέλει όπως το Ευρωπαϊκό μας ανήκειν, Δρασο-ποιήθηκε, Ποταμο-ποιήθηκε, έγινε κάπως ελιτίστικο και όχι μαζικό.

Στο ΟΧΙ η φάση ήταν επιστροφή στο ’80. Από την μπουκωμένη μεγαφωνική εγκατάσταση η φωνή του Τσίπρα ακούγονταν -πραγματικά αυτή τη φορά- σαν του Αντρέα. Ανεβασμένα στα μαρμάρινα περβάζια της Μεγάλης Βρετανίας, όμορφα κοριτσόπουλα… Κρέας για τα κανόνια του λαϊκισμού.

Γκρούβαλοι, μικροαστοί, κουλτουριάρηδες, πολλά πιτσιρίκια, αι γενεαί πάσαι μεθούσαν με την πρέζα που έστελνε ο φύλαρχος από ψηλά: «Είμαστε μια μικρή χώρα που δεν έχει όπλα, δεν έχει σπαθιά (!) αλλά έχει το ανίκητο όπλο που είναι το δίκιο του λαού», και από κάτω, το όχι να δονείται δισύλλαβο, αμετάκλητο, Ο-ΧΙ!, Ο-ΧΙ!, Ο-ΧΙ!

Δύο πανίσχυρες συλλαβές που σου γεμίζουν το στόμα και φτύνουν οργή από το λαρύγγι βάραγαν ρυθμικά υποχώρηση, μασκαρεμένη σε έφοδο. Ήταν περισσότεροι, ήταν πιο καυλωμένοι. Έτοιμοι να πάνε, κι ας τους βγει και σε κακό.

7 μέρες νωρίτερα, Παρασκευή βράδυ προς Σάββατο πρωί: Η κυβέρνηση προσπάθησε να παγιδέψει τον ελληνικό λαό παραβιάζοντας ύπουλα την εντολή που έλαβε. Έφερε νύχτα ένα ψευτοδίλημμα: Εγκρίνετε ένα φοροληστρικό αντιαναπτυξιακό (αλλά και ανεπίσημο) draft πρότασης; Ας μην κοροϊδευόμαστε, κανείς εχέφρων δεν θα ήθελε να απαντήσει “Ναι” σε αυτό το ανυπόγραφο, κυνικό ντοκουμέντο. Ούτε, όμως, και να σκάψει το λάκκο του έξω από την Ευρώπη. Οπότε;

Γιατί αλήθεια η κυβέρνηση επέμεινε σε αυτό το παγιδευμένο δίλημμα μέχρι τέλους; Για να διχάσει τους πολίτες και να δημιουργήσει ένα fait accompli (τετελεσμένο); Την πραξικοπηματική -με αμεσοδημοκρατικό φερετζέ- έξοδο της πατρίδας μας από το κλαμπ των πολιτισμένων εθνών;

Ίσως η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στη μέση: Αρκεί να σκεφτούμε πολυπαραγοντικά, όχι διπολικά. Υπάρχουν πολλά αντικρουόμενα συμφέροντα και υπόγειες δυναμικές. Δείτε αυτή τη φωτογραφία:

Παρασκευή 3 Ιουλίου, σε περίπτερο στο Παγκράτι: Όσοι φίλοι ιδεολόγοι στηρίζουν το πρώτο πρωτοσέλιδο, ας προσέξουν μη γίνουν -άθελά τους- οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” για το δεύτερο.

Αριστερά, βλέπετε το ημιεπίσημο όργανο της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης. Δεξιά, μια πειρατική φυλλάδα του λόμπι της δραχμής. Όσοι φίλοι ιδεολόγοι στηρίζουν το πρώτο πρωτοσέλιδο, ας προσέξουν μη γίνουν -άθελά τους- οι “χρήσιμοι ηλίθιοι” για το δεύτερο…

Ο αντίλογος είναι ότι όλα τα συστημικά κανάλια -και οι συστημικοί σελέμπριτις- έχουν βαλθεί να προπαγανδίσουν απροκάλυπτα το ΝΑΙ. Βλέπω κι εγώ το ΣΚΑΪ για παράδειγμα, να προβάλει μονομερώς το ΝΑΙ. Και το θεωρώ αντιδεοντολογικό, τουλάχιστον στα δελτία ειδήσεων. Όμως, δεν ενημερώνομαι μόνο από το ΣΚΑΪ και την Καθημερινή. Κάθε μέρα μπαίνω στην Αυγή για να διαβάσω τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ, στο Iskra για να πάρω μυρωδιά από τη στάση της “Αριστερής Πλατφόρμας” και των Λαφαζανικών, ακόμα και στο Ριζοσπάστη κλικάρω που κηρύττει το εξόχως πάνκικο “όχι στο όχι, και όχι στο ναι”.

Είναι περιττό να αναφέρω ότι τα παραπάνω sites δεν έχουν ίχνος αντικειμενικότητας. Ωστόσο, τα σέβομαι περισσότερο από τα sites του λόμπι της δραχμής, τύπου Newsbomb και Makeleio. Διαβάζοντας λοιπόν τα στρατευμένα αριστερά sites και το μεσσιανικό τους κήρυγμα, είναι που βεβαιώνομαι για την αναγκαιότητα του ΝΑΙ.

Στις τάξεις του ΟΧΙ είναι διαδεδομένη η τυφλή άρνηση και η επιθετικότητα -συχνά κάτω από τη ζώνη. Όμως, και στο στρατόπεδο του ΝΑΙ παρατηρήθηκε ένας ενοχλητισμός εξυπνακισμός και μια αφ’υψηλού χαιρεκακία για το στραπάτσο της χώρας. Δεν μου αρκεί να είναι περισσότεροι αυτοί που βρίζουν τον “σακάτη” Σόιμπλε και λιγότεροι όσοι ειρωνεύονται τους απελπισμένους για την ανορθογραφία τους. Ήθελα το φιλοευρωπαϊκό μέτωπο να επικρατήσει κατά κράτος σε επίπεδο αισθητικής, ήθους, αξιών. Να δώσει περιεχόμενο στο ΝΑΙ και για την επόμενη μέρα. Να μην το χαρίσει στους μοιραίους του ΠαΝΔοκ.

Δεν θέλω να ψηφίσω ΝΑΙ από φόβο, αλλά από επιλογή. Να ψηφίσω όσο γίνεται θετικά. Είμαι ευρωπαϊστής, φεντεραλιστής, και έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους θεσμούς της ΕΕ από ό,τι της Ελλάδας. Δεν θεωρώ ότι αυτό με κάνει αρνησίπατρι. Αντιθέτως, πιστεύω ότι είναι η πατριωτική επιλογή για την Ελλάδα στην παρούσα ιστορική, γεωπολιτική (περισσότερο και από οικονομική) συγκυρία.

Μακάρι να χαράξουμε κάποτε ένα δικό μας τρίτο δρόμο ανάμεσα στην ορθολογική Δύση και στην αισθαντική Ανατολή. Να ακτινοβολεί η Ελλάδα παγκοσμίως ως δελφικό σταυροδρόμι πολιτισμού, ειρήνης, ολυμπισμού και μερακλίδικης ποιότητας ζωής. Με ακλόνητους θεσμούς, επενδυτές από όλο τον πλανήτη και -γιατί όχι- δικό μας νόμισμα.

Ξέρω ότι δεν θα ζήσω να το δω, αλλά θα ήθελα να αγωνιστώ ειρηνικά όσο ζω για να μη δω το αντίθετο: Την Ελλάδα να αυτοχειριάζεται και να κυλάει στον απομονωτισμό και στο διεθνές περιθώριο, κυνηγώντας μια φαιοκόκκινη χίμαιρα.

Προφανώς η απόφασή μου δεν με καλύπτει πολιτικά και δεν με ικανοποιεί συναισθηματικά. Είμαι βέβαιος πως οι σκεπτόμενοι πολίτες θα θέλαμε να το παίξουμε με τριπλή παραλλαγή 1,2,Χ:

1. “Όχι” στη φορομπηχτική αντιαναπτυξιακή λιτότητα που δεν οδηγεί πουθενά.

2. “Ναι” στην Ευρώπη και στον εκσυγχρονισμό του ελληνικού Κράτους.

Χ. “Ούτε – ούτε”, γυρίζω την πλάτη στα εκβιαστικά διλήμματα.

Δυστυχώς η δυνατότητα αυτή δεν υπάρχει. Κατά συνέπεια, όσοι δεν διαπνέονται από προσωπικό συμφέρον, τυφλή άρνηση ή αδιαφορία, θα επιλέξουν το 1, το 2 ή το Χ με βάση ένα πρόχειρο cost/benefit analysis (στάθμιση κόστους προς κέρδος):

-Οι συναισθηματικοί, οι ενστικτώδεις, οι νέοι, όσοι νομίζουν πως δεν έχουν τόσα να χάσουν, αναμένεται να οδηγηθούν κατά πλειοψηφία στο 1, επιλέγοντας το instant gratification (πρόσκαιρη ικανοποίηση) του θυμικού.

-Οι ορθολογιστές, οι γονείς, όσοι αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο μεγαλύτερης απώλειας ασφάλειας και περιουσίας, οι λεγόμενοι νοικοκυραίοι δηλαδή, αναμένεται να επιλέξουν κατά πλειοψηφία το 2 κινούμενοι μεσομακροπρόθεσμα, επενδύοντας στο μέλλον ή έστω κερδίζοντας χρόνο.

-Οι εναλλακτικοί, oι ιδεολόγοι αναρχικοί, oι ορθόδοξοι κομμουνιστές, αλλά και κάποιοι κλασικοί φιλελεύθεροι που έχουν να χάσουν, αλλά είναι έτοιμοι να πάρουν τη ζωή τους αλλιώς ανά πάσα στιγμή θα επιλέξουν τον τρίτο δρόμο του Χ σε ένα πολιτικό hedging που θα τους εγγυηθεί ψυχολογικό αντιστάθμισμα ό,τι κι αν επικρατήσει, ώστε να παραμείνουν “εναλλακτικοί” και από Δευτέρα.

Παρότι ανήκω εν πολλοίς στους εναλλακτικούς και περιβάλλομαι από αρκετούς φίλους που υπάγονται στους συναισθηματικούς / ενστικτώδεις, θα συμπλεύσω με τους ορθολογικούς από συναίσθηση ευθύνης: Διότι έχω υποχρεώσεις απέναντι σε συνεργάτες, εξαρτώμενα μέλη (παιδιά) και -κυρίως- πιστεύω ότι είναι η επιλογή με το μικρότερο κόστος για την εθνική ασφάλεια στην παρούσα φάση.

Να το πω και με άλλα λόγια: Το ερώτημα του δημοψηφίσματος είναι δυσκοίλιο στη διατύπωση, ληγμένο διαπραγματευτικά και εκβιαστικό πολιτικά, αφού σε βάζει στο λεγόμενο “impossible situation”. Όμως είναι και σαφές: εγκρίνεις ναι ή όχι (για την ακρίβεια όχι ή ναι) την τάδε πρόταση;

Η συνειδησιακή μου απάντηση είναι πως όχι, δεν την εγκρίνω. Ωστόσο, σκοπεύω να απαντήσω ότι ναι, την εγκρίνω. Γιατί αυτή η αντίφαση πεποίθησης και πράξης; Διότι αντιλαμβάνομαι με τη χρήση της λογικής ανάλυσης, συνυπολογίζοντας την ασφυκτική συγκυρία, το διεθνή παράγοντα και τους μύχιους πόθους ορισμένων στο εσωτερικό ότι η ψήφος μου θα παράξει άλλο αποτέλεσμα από αυτό για το οποίο ρωτήθηκα.

Σύμφωνα με τη λογική της “στρατηγικής ψήφου”, θα επιλέξω κάτι που δεν με εκφράζει, για να αποτρέψω κάτι που φοβάμαι περισσότερο.
Η στρατηγική ψήφος είναι διαδεδομένη στις δημοκρατίες όπου πολλοί ψηφίζουν κάποιον που δεν εκτιμούν ούτε πιστεύουν, μόνο και μόνο για να φράξουν το δρόμο σε μια άλλη, χειρότερη επιλογή.

Επειδή στο πολιτικό μας σύστημα είχαμε πάντα μικρότερες εναλλακτικές (οικολόγους, φιλελεύθερους, πειρατές, μικρά αριστερά κόμματα, τον Λεβέντη), μέχρι σήμερα απέφυγα τη στρατηγική ψήφο και είχα ήσυχη τη συνείδηση μου. Όμως, στο δημοψήφισμα δεν υπάρχει τρίτος δρόμος άλλος από αυτόν της αποχής (δεν έχω απόσχει ποτέ από τα δημοκρατικά μου καθήκοντα) και του άκυρου, το οποίο είναι μια επιλογή εκλογικού βανδαλισμού που έχει υιοθετήσει το ΚΚΕ στην παρούσα αναμέτρηση.

Συνεπώς, σταθμίζοντας τις έμμεσες συνέπειες της στρατηγικής ψήφου και με βασικό κριτήριο το κεντρικό στρατηγικό δόγμα της χώρας που είναι η ευρωπαϊκή της πορεία, επιλέγω το ΝΑΙ. Πέρα από την όποια δανειακή σύμβαση, η παραμονή στο ευρώ είναι, σε αυτήν την ιστορική συγκυρία, ζήτημα εθνικής ασφάλειας.

Μια ζωή ψήφιζα εκτός διπόλων, μην υποκύπτοντας σε εκβιαστικά διλήμματα. Για να μπει ο Συνασπισμός στη Βουλή, η Δράση στην Ευρωβουλή, ακόμα και τον αείμνηστο Λέοντα Αυδή του ΚΚΕ έχω ψηφίσει σε Δημοτικές Εκλογές. Σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία μου και τις ηθικές μου αρχές, σήμερα θα ήθελα να απέχω από ένα ψευδεπίγραφο δημοψήφισμα. Να μην υποκύψω στα εκβιαστικά διλήμματα. Δεν θα το κάνω.

Αφού φτάσαμε στην κάλπη θα ψηφίσω ΝΑΙ με ήσυχη τη συνείδηση μου. Ως πολίτης, ως Έλληνας, ως Ευρωπαίος. Και ως μπαμπάς.

Διαβάστε ακόμα – Θοδωρής Τσεκούρας: Αυτό το δημοψήφισμα είναι το μεγαλύτερο ξέπλυμα ευθύνης που έχει γίνει στην ελληνική ιστορία.

TAGS :
δημοψήφισμα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook