Πώς να γίνεις Σπανούλης χωρίς να είσαι Γκάλης

Ο Βασίλης Σπανούλης αποχώρησε από το μπάσκετ έχοντας αφήσει το στίγμα του (Φωτογραφία: Andreas Papakonstantinou / Tourette Photography / SOOC).

Το ταλέντο βρυχάται εν μέση οδώ, δεν το μπερδεύεις. Είναι ο διάνος της κοινωνίας, ο πλουμιστός που ξεχωρίζει. Σε κοινωνίες μεγιστοποίησης των πάντων, όπως είναι οι δικές μας, ο ταλαντούχος έρχεται ωσάν εμπρηστής των συμβάσεων να δηλώσει την επιλεκτικότητα της τύχης.

Αλήθεια, ποιος ξέρει αν το αυτοφυές ταλέντο είναι αποτέλεσμα τυχαιότητας, παιχνίδι της μοίρας, γονιδιακό αποτύπωμα που μεταφέρεται από σώμα σε σώμα; Ποτέ δεν θα το μάθουμε, πάντως ένα είναι το σίγουρο: αν είσαι εξαιρετικό ταλέντο δεν σημαίνει ότι μεταβιβάζεις, εν είδει προίκας, στους επιγόνους σου το χάρισμα. Ας μην ξεχνάμε πως τα παιδιά του Αϊνστάιν (Εντουαρντ, Χανς-Άλμπερτ και Λίζερλ) ουδεμία σχέση είχαν με τον σεπτό πατέρα τους.

Στο προκείμενο: δεν γεννιούνται κάθε μέρα «Γκάληδες» (sic). Οπως δεν γεννιούνται καθημερινά Τζόρνταν, Πικάσο, Χέμινγουεϊ και Νίτσε. Με κάποιο τρόπο το ταλέντο χαρίζεται. Είναι μια μορφή συμπαντικής αποταμίευσης που μεταφέρεται σε λίγους. Οι οβολοί δεν φτάνουν για όλους.

Καθημερινά, όμως, μπορούν να γεννηθούν πολλοί Σπανούληδες. Τους βλέπεις τριγύρω, αισθάνεσαι τον μαγνητισμό τους, τη σκυλίσια επιμονή τους. Είναι οι άνθρωποι του «ανάμεσα». Ανάμεσα στους εκλεκτούς και στους άλλους που αποδέχονται την τετριμμένη φύση τους.

Ο Βασίλης Σπανούλης ολοκλήρωσε την αθλητική του πορεία ευδόκιμα. Αν το κριτήριο είναι οι τίτλοι (ομαδικοί και προσωπικοί) τότε, ναι, έχει να επιδείξει ένα πλουμιστό παλμαρέ. Αν το κριτήριο είναι η επιρροή του στο άθλημα, τότε και πάλι έχουμε να πούμε πολλά. Η πλέρια αποδοχή του από οικείους και αντιπάλους δεν είναι απλώς μια πράξη αβροφροσύνης σε κάποιον που αφυπηρέτησε «γεμάτος» και έμπλεος εμπειριών, αλλά μια ουσιαστική αποδοχή της μοναδικότητάς του.

Αλήθεια, τι είναι αυτό που κάνει τον Σπανούλη τότε ιδιαίτερο; Δεν πηδούσε στο… θεό όπως έκανε ο Γκάλης. Τα αθλητικά του προσόντα προσιδίαζαν σε κάποιον κοινό θνητό. Προφανώς και δεν του έλειπε το ταλέντο, ποιος μπορεί να πει το αντίθετο; Ομως δεν υπήρξε η περίπτωση του αθλητή που όπου κι αν τον έριχνες θα ζούσε ζωή χαρισάμενη. Ας πούμε, το πέρασμά του από το ΝΒΑ είναι ουσιαστικά ως μη γενόμενο.

Στην εξίσωση της δικής του επιτυχίας, το ποσοστό της επιμονής και της εργώδους προσπάθειας υπερτερεί εκκωφαντικά σε σχέση με την «άπλα» και τις «ευκολίες» που του πρόσφερε το προϋπάρχον ταλέντο. Οσοι έχουν συνεργαστεί μαζί του έχουν να λένε για την παροιμιώδη εργατικότητά του.

Δεν ήξερε γιορτή και σχόλη, δεν έκανε skip σε καμία προπόνηση, ερχόταν πρώτος και έφευγε τελευταίος. Ηταν ένας εμμονικός της δράσης; Κάποιο αρρωστάκι του μπάσκετ; Εύκολη απάντηση: ο αδελφός του αδικοχαμένου Ντράζεν Πέτροβιτς θυμάται τον μικρό του αδελφό να παίρνει κάθε πρωί μια μπάλα και να πηγαίνει στο παρακείμενο ανοιχτό γήπεδο να κάνει σουτ μέχρι εξαντλήσεως. Με χιόνι, με βροχή, με καύσωνα. Ο Ντράζεν ήταν εκεί με την μπάλα του να σουτάρει μέχρι να παγώσει ο ήλιος.

Θα πει κανείς (εύλογα) φτάνει να δουλεύεις σκληρά, να γίνεις ένα μυρμήγκι του αγρού, μια ταπεινή σταχανοβίτικη φιγούρα για να προοδεύσεις; Γιατί σε κάποιους έρχονται όλα βολικά και σε κάποιους άλλους ο ιδρώτας πρέπει να χυθεί ποτάμι; Πάλι δεν υπάρχει εύκολη εξήγηση. Η ζωή είναι έτσι κι όχι αλλιώς. Η συγκυρία των πραγμάτων είναι ουσιώδης παράγοντας. Η μοίρα του καθενός γράφεται καθημερινά βάσει των «όχι» που είπε και των «ναι» που δεν εξέφρασε. Τι τα θέλετε: πάντα ένα αίνιγμα θα μας κυνηγάει σαν τη σκιά μας.

Ο Σπανούλης, καίτοι επιτυχημένος, δεν υπήρξε η κλασική μορφή του επιτυχημενάκια. Ο,τι πέτυχε, πέρασε από πάνω τους σαν οδοστρωτήρας. Διαπέρασε κάθε ίντσα του κορμιού του. Η επιτυχία του είναι καρυκευμένη από μπόλικες αποτυχίες, τραυματισμούς, πόνους, απομαγεύσεις. Και πάλι, όμως, το ισοζύγιο είναι υπέρ του διότι εκείνος αποφάσισε πως θα είναι έτσι. Απλώς, δεν αρκέστηκε. Απλώς, δεν σταμάτησε να προσπαθεί για το καλύτερο του εαυτού του.

Ολοι παλεύουμε καθημερινά για το καλύτερο και το χειρότερό μας. Είναι μέρος του παιχνιδιού ευελπιστώντας πως κάποια στιγμή οι θεοί θα γείρουν την πλάστιγγα υπέρ μας. Δεν συμβαίνει πάντα. Ισως διότι οι θεοί οφείλουμε να είμαστε εμείς. Οι θεοί του εαυτού μας. Ακούγεται μεγαλαυχικό, αλλά ας φανταστούμε κάποιους μικρούς θεούς με ελαττώματα και επιθυμίες. Κάποιους που μας μοιάζουν, αλλά είναι μεγαλύτεροι σε εύρος από εμάς. Είναι ο εαυτός που θέλουμε κάποια στιγμή να φτάσουμε. Ένας ιδεατός όμοιός μας.

Ο Σπανούλης, εκ του αποτελέσματος, φαίνεται πως κατάφερε να φτάσει αυτόν τον άλλο εαυτό του. Ισως και να τον προσπέρασε, τελικά. Ναι, δεν υπήρξε ποτέ Γκάλης, αλλά δημιούργησε μια άλλη σχολή, ολότελα δική του. Για εμάς τους ταπεινούς ο Γκάλης θα είναι πάντα ο υπέρτατος, αλλά ο Σπανούλης θα είναι πιο απτός, πιο δικός μας. Ενα παράδειγμα που μπορείς να ακολουθήσεις, δίχως να οικτίρεις τη φύση και τη μοίρα που δεν σε προίκισαν με εκλεκτά και μοναδικά ταλέντα.

Διαβάστε ακόμα: Eθνική Γαλλίας – μια ομάδα που γουστάρεις να βλέπεις.

TAGS :
Μάικλ Τζόρνταν μπάσκετ Νίκος Γκάλης Σπανούλης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook