Τα γυρίσματα της Disney στα Σεπόλια για την ταινία που αφορά τη ζωή του Γιάννη Αντετοκούμπο συνεχίζονταν ως την ώρα που ο ίδιος πανηγύριζε το πρώτο του δαχτυλίδι, τον παρθενικό μπασκετικό τίτλο της καριέρας του.
Αναρωτιέμαι αν η ταινία θα αφορά μια ιστορία ενηλικίωσης. Ωριμάζεις αρκετά, άραγε, όταν μεταναστεύεις από την πατρίδα σου για να κυνηγήσεις το όνειρο σου; Μεγαλώνεις απότομα όταν χάνεις τον πατέρα σου; Γίνεσαι άντρας όταν παντρεύεσαι και αποκτάς το δικό σου παιδί;
Φαντάζομαι ότι οι δημιουργοί της ταινίας θα ενσωματώσουν το πλέον πρόσφατο κεφάλαιο της ζωής του, την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Ένα επίτευγμα που δεν έχει κατορθώσει για παράδειγμα ο κορυφαίος Κρις Πολ, που στάθηκε το μεγαλύτερο εμπόδιο του Γιάννη στη σειρά των τελικών. Και άλλοι παιχταράδες δεν το έχουν καταφέρει, όπως ο Καρλ Μαλόουν, ο Τσαρλς Μπάρκλει, ο Ρέτζι Μίλερ, ο Στιβ Νας, όλοι ηγέτες στις ομάδες τους.
Το έχουν βέβαια κατακτήσει άλλοι, με πλείστους όσους τρόπους, ελάχιστοι όμως το κατάφεραν τόσο κυριαρχικά, υπερβαίνοντας τον εαυτό τους, όπως ο Γιάννης. Υπάρχει ένα στατιστικό που είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό: τα ξημερώματα της Τετάρτης, σημείωσε 17 στις 19 βολές. Όταν όλη τη χρονιά σουτάρει με ποσοστό 58.7%, όταν από το πρώτο ως το τρίτο παιχνίδι τελικών 1-3 σούταρε με 66% και στο 4ο και το 5ο παιχνίδι με 42%, τότε μιλάμε για ένα πραγματικό άθλο, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτοσυγκέντρωσης.
Βάζοντας τις βολές, ο Γιάννης κατάφερε να καλύψει τη μοναδική του αχίλλειο πτέρνα και βάδισε άτρωτα προς τη νίκη. Μπήκε στο πάνθεον, έγινε αθάνατος. Έχω την αίσθηση ότι ο Γιάννης είναι ένας μεγάλος άντρας εδώ και πολλά χρόνια.
Το αποδεικνύει και η προσωπική του διαδρομή. Προσγειώθηκε σαν εξωγήινος στον θρόνο του μαγικού κόσμου του NBA από τα ταπεινά Σεπόλια. Γεννήθηκε και έζησε ως παιδί μεταναστών, έχοντας ζήσει τις δυσκολίες που έχει αναφέρει στο παρελθόν, σε μια ιδιαίτερα περίεργη και ντροπιαστική περίοδο της χώρας, με τη Χρυσή Αυγή να αλωνίζει στο κέντρο της Αθήνας και κατάφερε να κατακτήσει τη σπουδαιότερη μπασκετική κορυφή.
Το αποδεικνύει και ο λόγος του, που είναι μεστός, ώριμος, φιλοσοφημένος, ενώ καταφέρνει να διατηρεί τον ενθουσιασμό του. Στις δηλώσεις της απονομής ξεχείλιζε από χαρά, ίσως να ξεπέρασε και τα όρια, αλλά ποιος μπορεί να τον ψέξει; “You fucking did it” είπε απευθυνόμενος στον μπασκετικό του διόσκουρο, τον Κρις Μίντλετον. “We fucking have it” προσέθεσε αναφερόμενος στον εαυτό του και τον Θανάση, τον αδερφό του, που έγιναν κι αυτοί κάτοχοι ενός NBA ring, μετά τον έτερο αδελφό τους Κώστα. Ο πατέρας τους θα έσφυζε από περηφάνια, εκείνος που τους έπαιζε και τους χαιρόταν από μωρά. Τώρα τους χαίρεται ολόκληρος ο πλανήτης.
Ξέφυγε ο Γιάννης, μεγάλωσε, γιγαντώθηκε κι η παλάμη του χωράει πια όλο τον κόσμο. Τόσο γνωστός έγινε, τόσο σπουδαίος. Διαθέτει περισσεύματα ταλέντου και μπασκετικής ευφυίας και τα συνδυάζει με ανεξάντλητη προπόνηση, επιμονή και προσήλωση στη λεπτομέρεια και την επανάληψη.
Για 8 χρόνια πάλευε να αντρειωθεί και να μετριέται ανάμεσα στους καλύτερους, όχι τους σύγχρονους, αλλά όσους ποτέ έπαιξαν το άθλημα. Γιατί όχι, να αναγνωριστεί ένας από τους καλύτερους αθλητές, γενικά. Με το παράδειγμα του παρέσυρε τους συμπαίκτες του, την οικογένεια του, μέχρι τους θνητούς που είχαμε εναποθέσει ένα μέρος των ονείρων μας πάνω του.
Έτσι, μόνο, εξηγείται το μέγεθος της λύτρωσης, η ένταση της χαράς μετά τη νίκη των Bucks. Τα όνειρα μιας γενιάς, που δεν αντιμετώπισε τους καλύτερους οιωνούς, ταυτίστηκαν εδώ και μια σχεδόν δεκαετία, με το ταξίδι ενός τύπου που παίζει μπάσκετ, επειδή διάλεξε να το κάνει με τον δικό του τρόπο, με το δικό του, μαχητικό και ψυχωμένο τρόπο και το παράδειγμα του να λάμπει αστραφτερά.
Ίσως να πιστεύουμε ότι καθρεφτίζει κι εμάς λίγο καλύτερους. Ένα είναι σίγουρο: ο Γιάννης κέρδισε με στυλ.
Διαβάστε ακόμα: Δείτε τους αδελφούς Αντετοκούνμπο στο φακό του Andro το 2014.