Γιάννη, καλό είναι να προσέχουμε πού τρώμε…

Kι όμως, το διέπραξε…

Στα χρόνια που έχω υπάρξει αθλητικός συντάκτης -πιστέψτε με, δεν είναι λίγα- έχουν δει τα μάτια μου και έχουν ακούσει τα αυτιά μου κάμποσα πράγματα σε συνεντεύξεις Τύπου. Μόνο ένα μικρό απάνθισμα αν ήθελα να διαλέξω, άνετα θα μπορούσα να φτιάξω ένα δραματικό και εξόχως χιουμοριστικό βιβλίο.

Λογικό, διότι στις συνεντεύξεις Τύπου που ακολουθούν κάθε αγώνα βγαίνει όλη η ένταση και το πάθος που μέσα στον αγωνιστικό χώρο, κάποιες φορές, εγκλωβίζονται στο σώμα και το μυαλό του παίκτη και του προπονητή. Στη συνέντευξη Τύπου έχεις την ευκαιρία να πεις μια κουβέντα παραπάνω, να δείξεις τη χαρά ή την απογοήτευσή σου. Τέλος πάντων, να βγάλεις τα εσώψυχά σου.

Ποιος μπορεί να ξεχάσει το απολαυστικό «Ma che cazzo» του Μαλεζάνι όταν ήταν προπονητής του Παναθηναϊκού, τα «γαλλικά» του Γιάννη Ιωαννίδη, τις ιοβόλες ατάκες του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ή τις ελληνικούρες του Μάκη Ψωμιάδη;

Έχω δει σε συνεντεύξεις Τύπου να πλακώνονται αντίπαλοι προπονητές, ή προπονητές με δημοσιογράφους ή δημοσιογράφοι μεταξύ τους. Γενικώς, υπάρχει, ενίοτε, μια… ωραία ατμόσφαιρα. Ομως, όχι, το ομολογώ: δεν έχω δει ποτέ κανέναν να τρώει εν ώρα συνέντευξης Τύπου.

Τέλος πάντων, ένα κομμάτι σοκολάτα ή μπανάνα δικαιολογούνται για έναν αθλητή που ζητάει ενέργεια μετά το τέλος του αγώνα, αλλά κοτόπουλο; Ποτέ! Το έπραξε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μετά το τέλος του αγώνα των Μπακς  με τους Καβαλιέρς.

Έκατσε μεγαλοπρεπώς στην καρέκλα, έβαλε πάνω στο τραπέζι ένα κουβαδάκι (!) με τηγανητές φτερούγες κοτόπουλου και άρχισε να τρώει λες και βρισκόταν στην κουζίνα του σπιτιού του. Την ίδια στιγμή οι δημοσιογράφοι ξεκίνησαν να του κάνουν ερωτήσεις για το τι έφταιξε και η ομάδα του έχασε το παιχνίδι.

Συγγνώμη, αλλά όλο αυτό το σκηνικό συνιστά μέγιστη προσβολή του θεσμού της συνέντευξης Τύπου, αλλά και του δημοσιογραφικού λειτουργήματος. Είναι, δε, μια αναιδής και αναιτιολόγητη πράξη από τον σούπερ σταρ του ΝΒΑ. Τον αγαπάμε και τον τιμούμε τον Giannis, έχει αποδείξει πως είναι μαχητής της ζωής, ένα ζωντανό παράδειγμα, αλλά όταν κάνει «φάουλ» πρέπει να μην κλείνουμε τα μάτια.

Εδώ έχει κάνει ένα κατάφωρο σφάλμα. Δεν πηγαίνεις στη συνέντευξη Τύπου σαν να είσαι στο σπίτι σου. Οτιδήποτε λέγεται ή συμβαίνει εκεί είναι δημόσιος λόγος και δημόσια εικόνα. Θα σε δουν και θα σε ακούσουν όλοι, τα φώτα είναι στραμμένα πάνω σου. Όπως δεν είναι σωστό να βρίζει κανείς σε μια συνέντευξη Τύπου (έχει τιμωρηθεί κοσμάκης από κάτι τέτοια), έτσι και δεν γίνεται να τρως μπροστά στους εκπροσώπους του Τύπου.

Ξέρω, θα βρεθούν κάποιοι που δεν πολυγουστάρουν τους δημοσιογράφους και τους θεωρούν τσιράκια του συστήματος που με περισσή αφέλεια θα πουν «σιγά, τα πρόσωπα που έθιξε» Μόνο που στις ΗΠΑ ο κόσμος -καλώς ή κακώς- έχει ακόμη άλλη εντύπωση για τους δημοσιογράφους. Μπορεί στην Ελλάδα να τους έχουμε μετατρέψει σε σάκους του μποξ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως συμβαίνει παντού.

Δεν είναι μόνο οι καλοί τρόποι που επιβάλλουν να είσαι «όπως πρέπει» σε μια συνέντευξη Τύπου. Το απαιτεί ο σεβασμός προς τη διαδικασία. Αν δεν είχε αξία η συνέντευξη Τύπου, πολύ απλά δεν θα είχε καθιερωθεί. Θα πήγαινε όποιος ήθελε, αν ήθελε και θα έλεγε ή θα έκανε ό,τι του κατέβαινε. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο (ευτυχώς).

Θα το πω με πάσα ειλικρίνεια και με αγάπη προς τον Γιάννη: την ώρα που έτρωγε αμέριμνος κοτόπουλο, το γέλιο του έδειχνε πως όχι μόνο απολάμβανε αυτό που έκανε, αλλά μπορεί μέσα του να το θεωρούσε ως μια εκκεντρική πράξη ενός σούπερ-ήρωα του μπάσκετ που του επιτρέπονται τα πάντα. Ε, όχι! Δεν επιτρέπονται τα πάντα, ακόμη και σε σούπερ σταρ του αθλητισμού.

Διαβάστε ακόμα: Γιάννη, εσύ GQ σταρ.

TAGS :
Γιάννης Αντετοκούνμπο ΝΒΑ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook