giannouris4

«Χωρίς προκαταλήψεις, και με το χέρι πάντα στην καρδιά. Και στο μυαλό του, αν γίνεται».

Καλό σημείο να πούμε και για την Ιταλία: ο πρώτος Έλληνας προπονητής, σ’ οποιοδήποτε σπορ, που πάει σε μεγάλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, κι επιτυγχάνει. Μόνο ο Ρούπακας σας συναγωνίζεται σ’ αυτό, μιας κι έχει πάρει κι αυτός, με την Μπαρτσελονέττα, Κύπελλο Ισπανίας…
Τι να πω, Σωτήρη. Εμείς ως Έλληνες την έχουμε και την ξενομανία μας. Περισσότερο μας εντυπωσιάζει όταν ένας δικός μας πάει στο εξωτερικό, παρά όταν επιτυγχάνει πράγματα εντός έδρας. Βέβαια, η χρονιά στην Ιταλία και επιτυχημένη ήταν και γεμάτη από εμπειρίες. Κι εκεί ξεκίνησα δουλειά στις υποδομές, κι άφησα, κατά κάποιον τρόπο, έναν άνθρωπο να συνεχίσει το δύσκολο αυτό έργο. Εννοώ τον Πάολο Μαλάρα, που είναι τώρα στη Νις προπονητής.

Και κερδίζει τη Μαρσέιγ του Στάμενιτς.
Καλά, εκεί είναι ιδιαίτερα τα πράγματα, αφού μιλάμε για πολύ… πολυεθνικές ομάδες, κι ο έχων τα πιο πολλά λεφτά δεν «παίζεται» εύκολα. Αλλά και στη Μασσαλία, η εμπειρία και ο τρόπος μου δεν άλλαξαν, κι επωφελήθηκα για να προωθήσω νέα παιδιά από το πρωτάθλημα «ρεζερβών» που είχανε οι Γάλλοι, και που, ώς τότε, κι εμείς ως Μαρσέιγ κατεβάζαμε τους, εκτός ομάδας, μεγάλους πια σε ηλικία παίκτες. Αυτά μεμιάς τους τα κατάργησα. Το ξέρετε πως προσπάθησα παντού στο μοντέλο αυτό. Γι’ αυτό και με ζητάγανε, νομίζω, οι ξένοι. Μου λέγανε, «Θέλουμε να επαναλάβεις και σ’ εμάς το μοντέλο της Βουλιαγμένης». Γιατί τους εντυπωσίασε το γεγονός που μια ομάδα ώς τότε άγνωστη, ούτε Ολυμπιακός ούτε Εθνικός, τα κατάφερε τόσο καλά σε τόσο σύντομο χρονικά διάστημα, και εκ των ενόντων. Γιατί –αυτό το λέω για τους παράγοντες των σωματείων– χωρίς πρόγραμμα τετραετίας, πενταετίας, δεν γίνεται.

Χτίζεις στην άμμο παλάτια με κινήσεις τυχαίες, όπως εδώ γύρω συνηθίζεται. Στην Εθνική ο Γιαννουρής έμεινε λίγο…
Η Εθνική ήταν μετά τη Γαλλία. Αλλά, κι όσο έμεινα, προσπάθησα να καθιερωθούν τα μηνιαία κάμπινγκ, να περάσουν και να μετρηθούν όσο το δυνατό περισσότερα παιδιά, να θεσπιστούν νέα πρωταθλήματα μικρών κατηγοριών, κι ήρθαμε κι έβδομοι στο Παγκόσμιο, η πρώτη φορά που μπήκαμε με τους Άνδρες στην οκτάδα. Με ομάδα ανανεωμένη εκείνη την εποχή. Για λόγους όμως που όλοι λίγο-πολύ γνωρίζουνε, προτίμησα να αποχωρήσω από την Εθνική και να γυρίσω στη Βουλιαγμένη. Άλλωστε, η πιο παραγωγική δουλειά ενός προπονητή γίνεται στο σωματείο, καθώς και η καταξίωσή του.

Εξαρτάται.
Ναι. Από τον τρόπο που βλέπει ο καθένας μας τη δουλειά του. Εγώ δεν είμαι ο προπονητής που θα καθόμουνα οκτώ μήνες για να προπονώ τους δύο. Ήμουνα κάθε μέρα στην Ομοσπονδία, παρακολουθούσα πρωταθλήματα και παίκτες από κοντά, είχα πλήρες αρχείο με τις επιδόσεις τους, κι ήξερα ανά πάσα στιγμή την πρόοδο του καθενός. Αλίμονο αν ο προπονητής της Εθνικής περιμένει οκτώ μήνες για να πρωτοδεί τους παίκτες του στην πρώτη προπόνηση το καλοκαίρι.

«Εμείς ως Έλληνες την έχουμε και την ξενομανία μας. Περισσότερο μας εντυπωσιάζει όταν ένας δικός μας πάει στο εξωτερικό, παρά όταν επιτυγχάνει πράγματα εντός έδρας».

Επιστροφή στη Βουλιαγμένη: κορύφωση με Πρωταθλήματα και Κύπελλο Ευρώπης το ’97. Μεγάλες στιγμές για όλον τον ελληνικό αθλητισμό: μια ομάδα από το μηδέν στο άριστα, όλο με παιδιά δικής της παραγωγής, με τον ξένο της εκτός μάχης, μόνο με το Βασίλη τον Λαμπάτο από την Πάτρα, έτσι για… ξεκάρφωμα!
Μιλάμε για πολύ ιδιαίτερες στιγμές, και για μένα βέβαια και για όλους τους συντελεστές της προσπάθειας αυτής. Η συγκυρία μιας πολύ καλής φουρνιάς παικτών, της διοίκησης του σωματείου, όλων μεταξύ μας η άριστη συνύπαρξη, μας οδήγησε σε μια αήττητη ευρωπαϊκή πορεία.

Κάνατε μόνο μία ισοπαλία στην Ιταλία και αντιμετωπίσατε μάλιστα και ιταλική ομάδα στον τελικό. Κι αυτό έχει τη σημασία του.
Κι αυτό, και το γεμάτο ΟΑΚΑ του Τελικού. Μια πόλη σαν τη Βουλιαγμένη των τριών χιλιάδων κατοίκων έγινε ξαφνικά… πάμπλουτη σε κόσμο. Έχω μια πολύ καλή ανάμνηση, ομολογώ, και τη συγκρίνω και με τη μετέπειτα, επίσης επιτυχημένη ιστορία του Ολυμπιακού στην Ευρώπη. Κατά βάθος, ο κόσμος, που συνήθως είναι από το ποδόσφαιρο οπαδός μιας από τις μεγάλες ομάδες, πάντα τρέφει μια συμπάθεια σε προσπάθειες σαν της Βουλιαγμένης.

Είμαστε, σε δεύτερη ανάγνωση, αντιεξουσιαστές λέτε;
Ίσως. Κι αυτό το βλέπουμε και σ’ άλλα αθλήματα. Στο βόλεϊ, και στο μπάσκετ ακόμα.

Η απόφαση για το αχανές Ολυμπιακό Κολυμβητήριο ξέρουμε πως ήταν του Γιαννουρή. Οι παίκτες κι οι άνθρωποι του ΝΟΒ στην αρχή είχαν τις αμφιβολίες τους. Πίστευαν πως θα τους έλειπε η στήριξη της κοντινής κερκίδας.
Μα δεν μπορούσαμε να παίξουμε έναν Τελικό σε κάνα κλουβί μέσα, με το πρόσχημα του τσαμπουκά και του κόσμου. Ο παίκτης μπορεί να επιθυμεί ένα μικρό, ζεστό κολυμβητήριο, αλλά κι ένα στάδιο ολυμπιακό γεμάτο είναι υπόθεση μεγάλη. Αυτή ήταν μια απόφαση που από την αρχή θέλησα να πάρουμε, γιατί πηγαίναμε για πολλά, όχι για λίγα.

giannouris5

Καλαμάτα 1975: ο Γιάννης Γιαννουρής αριστερά, με την Πρωταθλήτρια Ευρώπης στο σκι Τίνα Καμπάνη και τον Σωτήρη Κακίση.

Τι θά ’λεγε ο Γιάννης ο Γιαννουρής για το ίδιο το πόλο, την υδατοσφαίριση ως άθλημα; Έχει τίποτα παραπάνω από τα άλλα συγγενή του, με μπάλα αθλήματα;
Δεν είμαι από αυτούς που θά ’λεγαν αβασάνιστα κάτι τέτοιο. «Παραπάνω» υπάρχει στο παιχνίδι μέσα, αλλά αυτό είναι μια τεχνική λεπτομέρεια.

Το νερό το ίδιο δεν είναι παραπάνω;
Κι ο άλλος έχει παρκέ, ταρτάν, γκαζόν, πάγο… Όλες οι μορφές αθλητισμού παρόμοια συναισθήματα δημιουργούν και κρύβουν, χαρές, πίκρες, ομάδες πρωταθλητισμού, ομάδες φυτωρίου. Άμα κοιτάξει κάποιος το πράγμα σφαιρικά, εκεί μάλλον θα καταλήξει. Το πόλο, αν θέλαμε να πούμε προς… τιμήν του κάτι, έχει πολύ παλιά Ιστορία. Είναι άθλημα πάρα πολλών ετών, γοητευτικό γι’ αυτό… παραπάνω.

Είναι κι αυτή η δερμάτινη, η αρχαία μπάλα που σώζεται στην κατοχή σας. Την προλάβατε, παίξατε μ’ αυτή;
Όχι. Δεν την πρόλαβα δυστυχώς. Ήταν ακριβώς πριν από τη δεκαετία του ’70.

Να σας πω ένα μυστικό; Εγώ την πρόλαβα! Στη θάλασσα πάλι, στη Βούλα το 1966…
Το πόλο είναι το πρώτο ομαδικό άθλημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Παίζεται μες στο νερό βέβαια, κι αυτό του δίνει μια επιπλέον χροιά, αλλά του δυσκολεύει πολύ τη ροή της ανάπτυξης. Αυτό είναι η μεγαλύτερη αντιξοότητά του, κι όχι οι επαφές και συγκρούσεις των σωμάτων, όπως θεωρεί ο πολύς ο κόσμος. Ας συμβαίνουν όσα συμβαίνουν εκτός και εντός νερού. Οι φίλαθλοι πιο πολύ από τις σώμα με σώμα μάχες συγκινούνται, αλλά όλα τ’ αθλήματα έχουν πάλι τα δικά τους.

«Θέλω να πιστεύω πως ένας προπονητής που θήτευσε στο σχολείο της Βουλιαγμένης πήρε κάτι από ’κει, και θα συμπληρώσει με τη δική του πείρα για να κάνει τις αντιλήψεις του ακόμα καλύτερες».

Υπάρχει κι ένα ελάττωμα στο πόλο: η τηλεόραση. Ακόμα δεν έχει καταφέρει να το δείξει… μυθοποιητικά. Αντίθετα με το μπάσκετ, που στην τηλεόραση θριαμβεύει, ενώ ζωντανό μάλλον υστερεί του πόλο.
Εδώ παίζουν ρόλο πολλά. Οι περισσότερες κάμερες, τα πολυπληθέστερα επιτελεία, οι πιο ειδικευμένοι σχολιαστές. Αλλά και υποβρύχιες κάμερες πια βλέπουμε, κι αρκετές σοβαρές προσπάθειες γίνονται. Είναι λάθος όμως να επιχειρούμε να συγκρίνουμε ανόμοια, τελικά, πράγματα. Άλλο ένα παιχνίδι ποδοσφαίρου ή μπάσκετ, κι άλλο ένα παιχνίδι πόλο.

Γιατί;
Πρώτα-πρώτα, το πόλο δεν είναι σπορ μαζικό, όπως το ποδόσφαιρο. Ούτε καν όπως το μπάσκετ. Αυτά τ’ αθλήματα, παρότι έχουν παρόμοιες αρχές με το πόλο, άμυνα-επίθεση, ζώνη-πρέσινγκ, δίχτυα-καλάθι, είναι πολύ πιο εύκολα «προσβάσιμα» στον κόσμο. Αρκεί μια μπάλα στο ξεκίνημα, ένα πεζοδρόμιο, ένα χωράφι, μια μπασκέτα. Ενώ στο πόλο πρέπει να ξέρεις και κολύμπι, να υπάρχει και πισίνα κοντά σου, για να επιδοθείς. Γι’ αυτό η ανάπτυξή τους είναι δυσανάλογη. Το πόλο παραμένει πάντα στο δικό του κοινό, στους φανατικούς της πισίνας πάντα.


Διαβάστε ακόμα: «Αυτοί είναι οι Έλληνες τερματοφύλακες του πόλο που ξεχώρισα εγώ απ’ όσους πρόλαβα και είδα»


 

giannouris6

Ο Γιάννης Γιαννουρής με τη δερμάτινη, αρχαία μπάλα, που σώζεται στην κατοχή του.

Οι οποίοι από καιρού εις καιρόν τα κάνουνε και Γης Μαδιάμ όλα. Αλλά όποιος «μπερδευτεί» με την πισίνα, δεν ξεκολλάει εύκολα, είν’ η αλήθεια.
Είναι και πιο «οικογενειακή» υπόθεση το πόλο. Βλέπουμε συχνά από παππού σε πατέρα κι εγγονό μετά να πηγαίνει το πράγμα, αδέλφια επίσης. Αυτή είναι ίσως κι η ομορφιά κι η εσωστρέφειά του. Εγώ δεν νιώθω άσχημα που δεν μπορεί το πόλο να συγκριθεί με τη μαζικότητα του ποδοσφαίρου ή του μπάσκετ.

Καλό θά ’ταν πάντως όσο είναι, νά ’ναι και… καλό. Όχι μες στη μιζέρια ή στην αδικία. Τα «λαμόγια» κι οι ποδοσφαιρικής νοοτροπίας κακοί παράγοντες να μας είχαν από καιρό αδειάσει τη γωνιά.
Αυτό πάει μαζί με την κοινωνία, γενικότερα. Οι άνθρωποι που «τρέχουν» δίπλα στον αθλητισμό έχουν διάφορους, άσχετους συχνά με το άθλημα, λόγους για να το κάνουν, κι εξυπηρετούν συμφέροντα δικά τους συχνά. Και, βέβαια, πίσω από τη δικαιολογία του ερασιτέχνη μπορούν πάρα πολλοί να κρύψουν την ασχετοσύνη ή την ιδιοτέλειά τους. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν και καλοί παράγοντες που κάνουν σωστά τη δουλειά τους.

Είναι τραγικό, όμως, να καταστρέφεται κάτι υγιές από τους «ανάμεσα». Από εκείνους που λιγότερο τους ανήκει.
Σωστό ακούγεται αυτό, αλλά η πραγματικότητα αυτή είναι. Κομμάτι και της κοινωνίας και της ζωής είναι κι αυτοί που λέτε.

Καμιά συμβουλή για ν’ απαλλαγούμε από τα… Άνθη αυτά του Κακού;
Νομίζω πως όσο ανεβαίνει το επίπεδο, όλοι σε κάτι βελτιώνονται. Κι ο οπαδός γίνεται λιγότερο χούλιγκαν, κι παίκτης, κι ο προπονητής ακόμα. Πού θα πάει, θα εξελιχθούν και οι παράγοντες. Γιατί κι ένας καλός παράγοντας μπορεί με τη στάση του να αναβαθμίσει ένα δοκιμαζόμενο άθλημα.

Πόσο σας έχει λείψει αυτά τα τέσσερα χρόνια το πόλο, Γιάννη;
Για νά ’μαι ειλικρινής, μού ’λειψε. Αυτή όμως την αναγκαστική παύση μάλλον τη χρειαζόμουνα, μετά τόσα χρόνια συνεχούς καθημερινότητας και παρουσίας στις πισίνες. Ύστερα, πέρα από το γεγονός της συμμετοχής σε κάτι από μόνο του τόσο σημαντικό, και οι εμπειρίες και οι γνώσεις που αποκομίζει κάποιος, κέρδος οπωσδήποτε είναι. Κι η τεχνογνωσία που αποκτιέται είναι εξαιρετικά δυσεύρετη.

Ανάμεσα στο… Πεκίνο δηλαδή με πολλά λεφτά και στην Εθνική Ιταλίας με λιγότερα, τι θα προτιμούσατε;
Δεν το βάζω έτσι. Γιατί από την πρώτη στιγμή είπα πως, τελειώνοντας τις εδώ υποχρεώσεις μου, θα επέστρεφα στο πόλο. Αρκεί να υπάρξουν πάλι κάποιες υγιείς προϋποθέσεις, εννοείται. Και στόχοι.

Βέβαια, στο… εθνικό μας σπορ της καταδίωξης των αρίστων, φτάσαμε στο σημείο να σας ζητάνε οι Ιταλοί για την Εθνική τους, κι οι εδώ μεγαλ…ασχήμονες να σφυρίζουν αδιάφορα.
Τι ν’ απαντήσω εγώ σ’ αυτό; Ο Καμπάνια, άλλωστε. είναι και καλός μου φίλος και καλός προπονητής, επιτυχημένος ήδη στην Ελλάδα. Το ότι ακούστηκε τ’ όνομά μου πρόσφατα για την ανάληψη της θέσης ομοσπονδιακού της Εθνικής Ιταλίας είναι νομίζω τιμητικό, αλλά σημαίνει όσα ακριβώς πράγματα και… δεν σημαίνει. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του. Χωρίς προκαταλήψεις, και με το χέρι πάντα στην καρδιά.

Όχι στην μπάλα;
Στην καρδιά. Και στο μυαλό του, αν γίνεται.

//Πρώτη δημοσίευση: περιοδικό «WATERSPORTS», τεύχος 2ο, Δεκέμβριος 2004.

 

Διαβάστε ακόμα: Josep Brasco – O δάσκαλος των δασκάλων.

1 2

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top