camel

Νέα αγωνίσματα κάνουν την εμφάνισή τους, όπως επινοούνται νέες δίαιτες και νέες φόρμουλες κατά της οδοντικής πλάκας.

Το ξέρω ότι θα μου την πέσουν ομαδικά, αλλά εδώ και 2.782 χρόνια με το χρονόμετρο (Jaeger LeCoultre Duometre a Chronographe), διακατέχομαι απ’ τη σφοδρή επιθυμία να ψελλίσω την αμέριστο συμφωνία μου με τον Ουίνστον. Το καταφέρνω 3.000 χρόνια μετά, απολαμβάνοντας το ξύλο που ρίχνουν οι χούλιγκαν, όταν βλέπουν 11 σερβομηχανισμούς που βρομοκοπάνε ιδρώτα, να προσπαθούν να κλωτσήσουν τα πόδια άλλων 11.

Ο απέχων τρέφει άσβεστος μίσος για τον εφευρέτη της «στρογγυλής θεάς», η οποία, ωστόσο, θεωρείται από τους ειδικούς αποφασιστικής σημασίας εξέλιξη σε σχέση με την παλιά τετράγωνη μπάλα. Ο απέχων ανιχνεύεται από τον τρόπο ομιλίας του. Έτσι, τις Κυριακές λέει «Βρέχει στην Αθήνα» και όχι «Βρέχει στο Καραϊσκάκη», όπως κάνουν οι άλλοι ξαναμμένοι, λες κι αυτό το είδος πάρκινγκ μακράς διαρκείας διαθέτει το δικό του μικροκλίμα, όπου μαίνονται όλες οι λαίλαπες του Λεκανοπεδίου – ιδιαίτερα αν ο Ολυμπιακός δεν προηγείται στο σκορ.

Ο απέχων αγαπάει τους χούλιγκαν. Τους βλέπει σαν μια hard έκδοση των κανονισμών, όπου το τόπι έχει αντικατασταθεί απ’ τα μπουκάλια, η σανίδα απ’ το καδρόνι, ο γεμάτος μίσος σοβινισμός απ’ το γεμάτο σοβινισμό μίσος.

Σήμερα μπορούμε να αγνοούμε τον Καρλ Μαρξ, όχι όμως και τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Οπότε  όλα στέκουν: το ξύλο και οι σκοτωμοί στα γήπεδα, οι χούλιγκαν, οι καθημερινές μεταδόσεις, τα μαλακισμένα σχόλια.

Απ’ την άλλη, ο απέχων σιχαίνεται τον οπαδό. «Οπαδός»: η χειρότερη βρισιά. Χειρότερη κι από «συνδικαλιστής», χειρότερη κι από «διανοούμενος». Του έκαναν σωματική έρευνα, τον περάσανε από ανιχνευτή μετάλλων, τον μυρίσανε τα σκυλιά, τον παρκάρανε πίσω από συρματοπλέγματα για κτηνοτρόφους. Σοκάρεται από την κάθε άλλο φιλική στάση του προς την αντίπαλη ομάδα. Εκείνος, ο απέχων, είναι εχθρικός απέναντι και στις δύο ομάδες. Μόλις ακουστεί το σφύριγμα έναρξης σημαντικής διοργάνωσης, αποδημεί, καταφεύγοντας στα δάση όπου αφιερώνεται στην αναπαραγωγή. Ωστόσο, είναι και ανεκτικός. Κατανοεί πόσο συναρπαστικό μπορεί να είναι να βλέπεις επί δίωρο τη ρόδα του Χάμιλτον πάνω στη ρόδα του Αλόνσο, και τη ρόδα του Φέτελ πάνω στη ρόδα του Ραϊκόνεν. Ο Φέτελ που αλλάζει ένα λάστιχο και ο Αλόνσο που αλλάζει δύο. Και δεν λέει λέξη για όλους αυτούς τους σπορτίφ που, για να πανηγυρίσουν, σκαρφαλώνουν ο ένας πάνω στην πλάτη του άλλου σαν τις φώκιες και είναι σκεπασμένοι με τόσα αυτοκόλλητα που θυμίζουν φράχτη (οι άνθρωποι αυτοί έχουν την αίσθηση της ετικέτας). Εκτιμά απλώς ότι για τις λατρείες υπάρχουν ειδικοί χώροι.

Ο απέχων δεν απεχθάνεται όλα τα σπορ στον ίδιο βαθμό. Για παράδειγμα, παλιά τον γοήτευαν οι μοναχικοί ιστιοπλόοι. Ήταν άνθρωποι που απ’ τη στιγμή που ξεκίναγαν έπαυε πια να γίνεται κουβέντα γι’ αυτούς –ποιος ο λόγος, αφού χάνονταν; Ο απέχων λατρεύει το Μουντιάλ και τους Ολυμπιακούς Αγώνες: γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια.

Δυστυχώς, αντίθετα απ’ ό,τι συμβαίνει με τη συνήθη ειδησεογραφία, η αθλητική πληροφορία δεν είναι ποτέ αυτοκαταστρεφόμενη. Νέα αγωνίσματα κάνουν την εμφάνισή τους, όπως επινοούνται νέες δίαιτες και νέες φόρμουλες κατά της οδοντικής πλάκας. Είναι πια αδύνατο να πας για ψάρεμα χωρίς να πέσεις πάνω σε ταχύπλοο με όνομα λουκάνικου ή σε κάποιον ηλίθιο που νομίζει ότι το moto-cross γίνεται στη θάλασσα. Ή πάνω σε ιστιοσανίδα. Τώρα κατασκευάζονται και με τρία πανιά. Αυτά τα Μογγολάκια έχουν αρχίσει να επινοούν το πλοίο.

Με την εμφάνιση του Eurosport, ο απέχων νόμισε πως επιτέλους όλοι εκείνοι οι σερβομηχανισμοί με τα κοντά παντελονάκια θα εξαφανίζονταν μια και καλή. Οι ελπίδες του αποδείχτηκαν φρούδες. Διαπίστωσε πως όσο περισσότερα κανάλια υπάρχουν τόσο περισσότερα αθλητικά έχει το καθένα. Είναι το φαινόμενο της φυσούνας, όπως στα τούνελ των εθνικών οδών. Ο αθλητισμός είναι σαν την παραγωγή ηλεκτρισμού: δεν σταματάει ποτέ. Είναι απολύτως βέβαιο ότι μια μέρα η τηλεόραση θα ’ναι αποκλειστικά αθλητική, μαζί με κάποιο σποτ αφιερωμένο στην Τουρκία.

Ο απέχων ανιχνεύεται από τον τρόπο ομιλίας του. Τις Κυριακές λέει «Βρέχει στην Αθήνα», και όχι «Βρέχει στο Καραϊσκάκη».

Ο αθλητισμός σήμερα δεν είναι ρατσιστικός: ένας αράπης με καλό διασκελισμό είναι ένας καλός αράπης. Ο αθλητισμός δεν είναι ουδέτερος: προτείνει φυλετικούς αγώνες σε παγκόσμια κλίμακα, χάρη στην τηλεόραση. Ο αθλητισμός δεν είναι εκ φύσεως καλός: γεννήθηκε από τη λατρεία της δύναμης. Ο αθλητισμός δεν είναι υγιής, μιμείται την υγεία: σήμερα είναι το νοσοκομείο ενός άρρωστου κόσμου που θάβει γρήγορα τους νεκρούς του και δεν αφήνει να εισχωρήσουν οι εξωτερικοί θόρυβοι. Ο αθλητισμός είναι κατά βάση αστείος: αν κόψετε τον ήχο, βλέπετε Max Brothers. Ο αθλητισμός είναι ένα γενικευμένο βίτσιο. Παλιά οι διανοούμενοι ήταν κάποιοι μαλάκες που έδιναν υπερβολική σημασία στις εγκεφαλικές δραστηριότητες, ενώ με μια απλή σπονδυλική στήλη μπορείς να απολαύσεις πολύ μεγαλύτερες χαρές. Σήμερα, ρίχνονται με τα μούτρα. Σύμφωνα με τους Δυτικούς, αυτό συνέβη για πρώτη φορά όταν η Φρανσουάζ Σαγκάν παραβρέθηκε σ’ έναν αγώνα ράγκμπι: αυτό το τελείως παρανοϊκό παιχνίδι όπου πρέπει να οπισθοχωρήσεις για να προχωρήσεις και προσπαθείς να θάψεις την μπάλα δίχως να χρησιμοποιήσεις φτυάρι. Σήμερα, μπορούμε να αγνοούμε τον Καρλ Μαρξ, όχι όμως και τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Αν δεχτούμε τη διάγνωση αυτή, όλα στέκουν: το ξύλο και οι σκοτωμοί στα γήπεδα, οι χούλιγκαν που τα κάνουνε μαντάρα μέσα κι έξω απ’ το στάδιο, οι καθημερινές μεταδόσεις, τα μαλακισμένα σχόλια. Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι αντικειμενικά κακοί. Ούτε καν ηλίθιοι, σε αρκετές περιπτώσεις. Αυτό που εξοντώνει τον απέχοντα είναι η τυφλή τους ευγένεια. Η καλή τους θέληση προκαλεί φόβο. Υπακούουν στο σπορ όπως υπακούει κάποιος σε εντολές. Γιατί το σπορ έχει πάντα δίκιο.

Στο μετρημένο αυτό άρθρο, του οποίου η ήρεμη αντικειμενικότητα είναι πρόδηλη και εγγυημένη εκ του γεγονότος ότι δεν γνωρίζω τίποτα για το θέμα, απέστερξα του να κάνω χρήση αντιαθλητικών επιχειρημάτων. Ως απέχων, ξέρω καλά ότι ο αθλητισμός χαλάει το σώμα και ότι είναι κάτι τρομακτικά κουραστικό. Με τη γυμναστική σφίγγεται το στομάχι σου, κι άντε να φας μετά. Η ίδια η επιστήμη αποδεικνύει ότι η καθημερινή κατανάλωση πίτας με γύρο είναι πολύ λιγότερο επικίνδυνη για το μηνίσκο σας. Αν σας μιλάω για πίτα με γύρο, είναι γιατί μόλις έφαγα την τέταρτη, παρακολουθώντας τον αγώνα Παναθηναϊκού-Καλλονής (φυσικά υποστήριζα την Καλλονή). Η αγαπημένη μου πάντα δίπλα. Βράχος! Ξέρω ότι με θέλει για τα λεφτά, όχι για το κορμί μου! Πράγμα που την ανεβάζει πολύ στην εκτίμησή μου!

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top