Πέθανε, τι άλλο θέλεις επιτέλους;

Θεόδωρος Πάγκαλος, Κωνσταντίνος, Γιώργος Γεωργίου. Τα άκουσαν για τα καλά με το πέθαναν.

Η καταλαλιά του κόσμου βγάζει νύχια. Δεν δείχνει έλεος, δεν ορρωδεί ούτε μπρος στο θάνατο. Καμία ταπεινότητα, ούτε ένα μικρό ψήγμα ενσυναίσθησης. Τα πάντα θα κριθούν τώρα, στο διαδικτυακό δικαστήριο, το οποίο, μεταξύ μας, σπάνια αθωώνει.

Είναι να μην πέσεις στα δόντια των απύλωτων στομάτων. Μην σε πιάσει η σοσιαλμιντική χλεύη κι αρχίζει να σε πετσοκόβει. Δεν έχεις καμία τύχη ως ζωντανός, όπου, ας πούμε, διαθέτεις ακόμη φωνή να εναντιωθείς και να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, φαντάσου, λοιπόν, τι γίνεται όταν πεθάνεις. Κόλαφος, λοιδορία, πύρινοι λόγοι, κατάκριση και δεν συμμαζεύεται.

Συνέβη με τον θάνατο της Ελισάβετ (διότι ο μέσος έλληνας χρήστης των social media έχει άποψη και για τα ζητήματα του βρετανικού παλατιού), συνέβη με την αποχώρηση από αυτόν τον μάταιο κόσμο του Κωνσταντίνου, με την εκδημία της Κικής Δημουλά, με τον πρόσφατο «φευγιό» του Θεόδωρου Πάγκαλου και εσχάτως με την απώλεια του Γιώργου Γεωργίου.

Πριν καν παγώσει το σώμα, πριν καν ο θρήνος των οικείων τους υψωθεί σαν αναθηματικό κερί στ’ αστέρια, πριν καν σιγήσει η είδηση, τα πυρωμένα δάχτυλα ενίων άρχισαν να πυροβολούν λέξεις επί λέξεων, να αναρτούν φλεγόμενα «στάτα», να φορούν την τήβεννο του δικαστή και να σέρνουν τα εξ αμάξης στον νεκρό.

Ποιος πεφιλημένος; Οι χριστιανοί ξεχνούν (το έχουν αυτό το ιδίωμα) ότι ο Χρυσόστομος έλεγε το εξής: «Με την κατάκριση ανατράπηκαν και βυθίστηκαν ψυχές», ενώ ο Απόστολος Παύλος δίδασκε σε όλους ότι αυτός που κατακρίνει δεν μπορεί να απολογηθεί. Διότι για το κρίμα που κατακρίνει τον άλλον, κατακρίνει τον εαυτό του.

Υπάρχει μια στρέβλωση σ΄όλο αυτό το πηγαίο μίσος. Ο αποθανών δεν δεδικαίωται για τις πράξεις του όσο βρισκόταν εν ζωή. Οι «δικαστές» λένε πως το ότι πέθανε κάποιος δεν τον αθωώνει. Πιθανόν αν μιλάμε για τον Χίτλερ, τον Στάλιν ή άλλους αιμοσταγείς δικτάτορες ή δολοφόνους, να μην μπορείς να αντέξεις το βάρος και να αισθάνεσαι μέσα σου μια πλέρια χαρά για τον θάνατό τους. Ωστόσο, αυτές είναι ακραίες περιπτώσεις.

Τι το φοβερό μπορεί να έχει διαπράξει ένας δημοσιογράφος, ένας πολιτικός ή μια ποιήτρια που να αξίζουν τέτοιο ξόδι γεμάτο όξος και χλεύη; Ποιος ωφελείται από όλο αυτό; Αλήθεια, δεν αισθάνονται αυτοί που πράττουν μ’ αυτόν τον τρόπο ότι η τοξικότητα δεν θάβεται, δεν ξεχνιέται, αλλά συνεχίζει να αιωρείται και να δηλητηριάζει;

Ακόμη κι αν οι απόψεις τους ήταν ακραίες, ακόμη κι αν δεν ήταν οι πιο νηφάλιοι άνθρωποι επί της γης και προκάλεσαν ουκ ολίγες δημόσιες αντιπαραθέσεις, μπρος στον θάνατό τους δεν υπάρχει λόγος να τραβήξει κανείς το σπαθί από το θηκάρι ζητώντας, τι άραγε; Εκδίκηση; Δικαίωση; Τιμωρία;

Για κάθε θνητό η μόνη οριστική τιμωρία που τον περιμένει είναι ο θάνατός του. Είναι το τίμημα που πληρώνει η ζωή μας από την πρώτη στιγμή που μας έρχεται ως δώρο. Κι αυτή την τιμωρία θα την υποστούμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου.

Θα πεθάνει ο ενάρετος, θα πεθάνει και ο ανίερος. Θα πεθάνει ο φτωχός, θα πεθάνει και ο πλούσιος. Κανένας δεν γλιτώνει. Αν, όμως, μας έλεγε κάποιος ότι με το που θα πεθάνουμε θα ανοίξει ο πίθος των Δαναϊδων κι από εκεί μέσα θα αρχίσει να τρέχει σκοτεινό νερό βουλιάζοντας τη θύμησή μας, πώς θα μας φαινόταν; Θα μας άρεσε; Θα αισθανόμασταν δικαιωμένοι για τη ζωή που κάναμε;

Εκτός και πιστεύει κάποιος πως έζησε ως άγιος σε τούτη τη ζωή, ότι πάνω του δεν κόλλησε καμία ρετσινιά, ότι δεν έκανε ποτέ κάτι πραγματικό αισχρό έναντι άλλου ανθρώπου. Μην κρίνεις για να μην κριθείς. Ή, όπως έλεγε, ο Χριστός (ω ναι, πάλι οι χριστιανοί τον ξεχνούν): «Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».  Για να δούμε, ποιος θα ρίξει την πρώτη πέτρα…

Διαβάστε ακόμα: Γ.Π. Μαλούχος. «Πεθαίνουμε και δεν υπάρχει επέκεινα. Όποιος τάζει κάτι άλλο μας βυθίζει σε πλάνη».

TAGS :
αθανασία θανατος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook