Γιώργος Αφρουδάκης: Η κολώνα της Εθνικής Ελλάδας στο πόλο

«Δούλεψα πάρα πολύ γι’ αυτή τη θέση. Με όλους μου τους προπονητές, και με τον Βαγγέλη τον Ρούπακα δεν σταμάτησα καθόλου να δουλεύω τα τελευταία χρόνια».

Το ’91 ήταν η χρονιά του ΝΟΒ: Νέοι, Γυναίκες, Άνδρες, όλα τα μεγάλα πρωταθλήματα Ελλάδας.
Εμείς οι Νέοι ξεκινήσαμε από τον Απρίλιο το… χορό. Οι Γυναίκες τον Ιούνιο στις 3, κι οι Άνδρες στις 14.

Η χρονιά που άλλαξε ίσως όλο το ελληνικό πόλο, όχι μόνο την ιστορία της Βουλιαγμένης…
Ναι. Προστέθηκε μια νέα μεγάλη δύναμη, που μια μέρα θα θριάμβευε και στην Ευρώπη.

Η ιστορία της Βουλιαγμένης μοιάζει πολύ και με την ιστορία τη δική σου, όπως τη διηγείσαι τώρα. Που από τη θάλασσα, από τα Βραχάκια και τα πρωταθλήματα Τρίτης Εθνικής στο Λιμάνι της Καλαμάτας μέσα, έφτασε μια μέρα σε κατακτήσεις Κυπέλλων Ευρώπης. Μέσα σε είκοσι μόλις χρόνια, σαν φαινόμενο παγκόσμιο πια.
Μόνο αυτό; Η Βουλιαγμένη τροφοδοτεί πόσα χρόνια όλες τις Εθνικές με απίστευτα μεγάλο αριθμό παικτών. Μην κοιτάς φέτος, που είχαμε όλοι ήδη φύγει τυπικά από τον ΝΟΒ. Πέντε και έξι παίκτες σε μια δεκατριάδα, μες στην τετράδα πια του κόσμου, είναι υπόθεση τρομερή. Το όραμα του Γιαννουρή δημιούργησε κάτι το ασύλληπτο κι έδειξε το μοντέλο δουλειάς για όλα τα σωματεία όχι μόνο εδώ, παντού στον κόσμο. Κι αυτό το οραματίστηκε και το άρχισε ο Γιαννουρής πριν από τριάντα χρόνια! Με παιδιά όλα δικά μας.

Και με τις περίφημες οικογένειες παραγωγής πρωταθλητών: Μαυρωτάδες, Ρούπακες, Πρωτοπαππάδες, Δήμου και, φυσικά, Αφρουδάκηδες.
Θέλει οργάνωση και αφεντικό τύπου Γιαννουρή, αφεντικό επιπέδου. Να μη μένει τίποτα στην τύχη. Ανθρώπους γνώστες του αθλητισμού, που θα μπορούν να χτυπάνε και το χέρι στο τραπέζι των διάφορων παραγόντων, που όλα τα ξέρουν.

Κι όλα τα μαχαιρώνουνε! Που διεκδικούν μέρος της εξουσίας, χωρίς να ξέρουν ούτε το άλφα για τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό.
Ακριβώς. Αλλά για μα μην το ξεχάσω κι αυτό, την εποχή που πήραμε το πρώτο μεγάλο μας πρωτάθλημα, εγώ ήμουνα ο οργανωτής της εξέδρας. Στρατολογούσα φιλάθλους από το σχολείο, όριζα θέσεις και ποιος θα φωνάζει τι. Με την ντουντούκα και τα τύμπανα επί σκηνής. Τέτοια φάση. Κόντεψα να πεθάνω από χαρά όταν πήραν οι Άνδρες το πρώτο πρωτάθλημα.

Δεν σκέφτηκες πως θα επισκίαζαν Γυναίκες κι Άνδρες τον θρίαμβο τον δικό σας, των Νέων;
Μα τι λες τώρα; Κοιτιόμασταν μ’ ένα φίλο μου, με τον Αναστάση τον Μαυροειδή, κι αγκαλιαζόμασταν και χορεύαμε σαν χαμένοι. Κι εγώ, που με πήγαιναν από τεσσάρων χρονών στο γήπεδο, που είμαι φόλα Απόλλων στο ποδόσφαιρο, νόμισα πως πήρε πρωτάθλημα η πιο μικρή ομάδα του κόσμου. Να, όπως με την Εθνική στην Πορτογαλία. Σαν φίλαθλοι τρελαθήκαμε. Και το ξέρεις, η χαρά του φιλάθλου είναι συχνά πολύ πιο μεγάλη από του αθλητή. Και μια και με τον Απόλλωνα μια ζωή παλεύαμε για να σωθούμε, η επιτυχία της Βουλιαγμένης, της τότε ακόμα μικρής, μου ’χε κάνει τεράστια εντύπωση.

Και το ’97 φτάνετε και στην κορυφή της… κορυφής: πάλι με τον Γιαννουρή, να έχει γυρίσει από Ιταλία και Γαλλία στη βάση του, πάλι δύο πρωταθλήματα Ελλάδος και Κύπελλο Ευρώπης.
Μεσολάβησε το διάστημα της αλλαγής, της αποχώρησης των πρώτων «Μπέμπηδων», η προσπάθεια Ρεπέττο και Μπράσκο Κατά να βάλουν εμάς στην πρώτη ομάδα και το δυνάμωμα και του Ολυμπιακού εντός και εκτός πισίνας, όπου το πρωτάθλημα πήγαινε, με τους γνωστούς τρόπους αλλού… Γυρίζοντας όμως ο Γιαννουρής βρήκε πάλι εμάς, που μας είχε δουλέψει και σαν μικρούς, στην καλύτερή μας ομολογουμένως ηλικία. Για να κάνουμε όσα κάναμε.

Διαβάστε ακόμα: Josef Brasco, ο δάσκαλος των δασκάλων

Κύπελλο, λοιπόν, Κυπελλούχων. Πρώτο για την Ελλάδα στο πόλο αλλά και σε οποιοδήποτε σπορ, μετά την ΑΕΚ στο μπάσκετ το ’68. Τριάντα χρόνια μετά, και πάλι με όλο Έλληνες!
Χωρίς τον Τρμπόγεβιτς, το ξένο μας, που ήταν τότε εκτός μάχης, και μόνο με τον Λαμπάτο από την Πάτρα, όλα τα παιδιά ήμασταν και παραγωγή του ΝΟΒ. Οι δώδεκα από τους δεκατρείς παίκτες από μικροί στη Βουλιαγμένη. Άλλο παγκόσμιο φαινόμενο, πιστεύω. Κι αυτό είναι κάτι που, εγώ τουλάχιστον, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, το λέω. Ομάδα με όλους τους παίκτες φτιαγμένους από την ίδια να παίρνει Κύπελλο Ευρώπης!

Εκείνη τη μέρα το Ολυμπιακό Κολυμβητήριο σαν τρέιλερ των επερχόμενων Ολυμπιακών της Αθήνας έμοιαζε: φίσκα το ΟΑΚΑ, πολλές γαλανόλευκες και άνθρωποι πραγματικά ευτυχισμένοι, ούτε οπαδοί οργανωμένοι, ούτε καταστάσεις απόκοσμες.
Να σου εκμυστηρευθώ κι αυτό, Σωτήρη. Εγώ νιώθω πως και το χρυσό μετάλλιο να πάρω στο Πεκίνο με την Εθνική, δεν θα νιώσω τη χαρά που ένιωσα εκείνες τις στιγμές. Τόσο ήταν το πάθος όλων μας, μ’ όλον αυτόν τον κόσμο τρελαμένο μαζί μας, Ελλάδα η Βουλιαγμένη η μικρή ολόκληρη! Εμείς την αντιπροσωπεύαμε τότε πραγματικά τη χώρα μας, όχι όπως στο μπάσκετ κάποιες χρονιές ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός με δέκα ξένους. Κι ας μην ήμουνα σκέτος φίλαθλος πια, χάρηκα γι’ όλ’ αυτά απίστευτα. Γιατί κι εγώ, από το ’95 και μετά, αισθάνομαι πολίστας πραγματικός κι επαγγελματίας στο χώρο μου. Πως δεν είναι όλα πια στην πισίνα μέσα ένα παιχνίδι. Και βάζω έτσι στην άκρη και σπουδές και προσωπική ζωή, το καθετί σε δεύτερη μοίρα.

Σημείο σωστό, νομίζω, να πούμε και δυο λόγια για την ειδικότητά σου την… ηρωική: ο ΦΟΥ-ΝΤΑ-ΡΙ-ΣΤΟΣ! Εσύ, άλλωστε, είσαι κι ο πρώτος τελείως ολοκληρωμένος στη θέση, που γυρνάς πίσω όσο πιο γρήγορα γίνεται, που προσπαθείς στην άμυνα, που δεν είσαι… αγκυροβολημένος στα απέναντι τέσσερα μέτρα μέσα.
Εντάξει, δούλεψα πάρα πολύ γι’ αυτή τη θέση. Με όλους μου τους προπονητές, και με τον Βαγγέλη τον Ρούπακα δεν σταμάτησα καθόλου να δουλεύω τα τελευταία χρόνια.

Πώς γίνεται, δηλαδή, κανείς… αβύθιστος; Δεν… πατάει στις ρηχές μεριές της πισίνας, όπως κάποιοι, αιώνια βρωμόστομοι, αντίπαλοί σου γελοία διατείνονταν;
Με τη δουλειά. Με τη δουλειά γίνεται. Μυστικό άλλο δεν υπάρχει. Δουλειά, αντοχή και υπομονή. Ευτυχώς, υπομονή κι αντοχή είχα, και τη δουλειά, εσύ ειδικά, Σωτήρη Κακίση, την ξέρεις, γιατί καθημερινά την έζησες. Ξέρεις πόσο έχω ταλαιπωρηθεί για ν’ αποκτήσω τη δύναμη που λες. Βέβαια, χωρίς και κάποια φυσικά προσόντα, χωρίς φυσικό ταλέντο, δεν γίνεται.

Ο κόσμος που δεν ξέρει το πόλο, φοβάται μην… πνιγεί ο φουνταριστός καμιά φορά με τέτοια πίεση που δέχεται, μ’ ένα… τέρας συνήθως ανεβασμένο στην πλάτη του.
Καλά… Αλλά πράγματι δεν είναι κι εύκολα τα πράγματα. Ξέρεις πόσες σκηνές περνάνε κάθε φορά πάνω στη μάχη από το μυαλό μου; Όταν κουράζομαι και δεν αντέχω άλλο, φτάνω να ορκίζομαι μες στην πισίνα πως δεν πρόκειται να ξαναπαίξω πόλο! Σε τέτοια απελπισία οδηγείται κανείς, έτσι όπως γυρνάς πίσω ξεθεωμένος κι απογοητευμένος. «Δεν είναι δυνατό να το ξανατραβήξω αυτό!», λες. Ζαλίζεσαι, βλέπεις… φαντάσματα!

Η Εθνική, τώρα. Μια άλλη μεγάλη ομάδα, με παράλληλη πορεία μ’ εσάς και τον Ολυμπιακό διεθνώς, με την κορύφωσή της στην τετράδα των Ολυμπιακών της Αθήνας. Ας μην πήρατε μετάλλιο, ας μην καταλαβαίνουν οι τρίτοι κι οι γνωστοί… άσχετοι τι σημαίνει μια τέτοια κατάταξη στους Άνδρες.
Ας μην καταλαβαίνουν…

Εσείς, όλη η ομάδα όμως σχεδόν μαζί, με την εξαίρεση των μικρών που προστατεύσατε δικαίως και τον Λούδη, αν δεν κάνω λάθος, που… προστατεύτηκε μόνος του, πήρατε τότε μια πρωτοβουλία, πρωτοφανή για τα παγκόσμια ίσως χρονικά του αθλητισμού, βάζοντας το κεφάλι σας στον τορβά: επαναστατήσατε και εξεδιώξατε τον ως τότε προπονητή σας Ιωσηφίδη, με το αιτιολογικό της ανεπάρκειάς του…
Μάλιστα. Το κεφάλαιο Βουλιαγμένη το εξαντλήσαμε;

Εξαντλείται τόσο εύκολα ένα τέτοιο κεφάλαιο; Γιατί, θέλεις κάτι να συμπληρώσεις τώρα επ’… αυτής;
Θέλω να πω πως δεν μπορεί ίσως να καταλάβει ο κόσμος πόσο δύσκολο είναι να φτάνεις εκεί που φτάσαμε εμείς με τη Βουλιαγμένη.

Παλεύοντας συνέχεια ως ακταιωρός εναντίον αεροπλανοφόρων;
Ναι. Πόσο δύσκολο είναι να παλεύεις με το θηρίο που λέγεται Ολυμπιακός, που δεν μπορούν να τον κάνουν καλά ομάδες με κόσμο και χρήμα αντίστοιχο στο ποδόσφαιρο κι αλλού. Κι εμείς του πήραμε και τίτλους, τέσσερις σε Πρωτάθλημα και Κύπελλο, με όλα τα χαρτιά δικά του και σημαδεμένα, και τόσα χρόνια παλεύουμε μόνοι εναντίον όλων. Βάζοντας και στην πάντα ομάδες με φιλοδοξίες μεγάλες σαν τον Εθνικό, τον Παναθηναϊκό, τη Χαλκίδα, και μένοντας πάντα εμείς, αυτή η παρεΐτσα, ο βασικός του αντίπαλος.

Για τέτοιες όμως σκέψεις χρειάζεται και λίγο μυαλό παραπάνω όμως, και το μυαλό, φευ, δεν πουλιέται, ούτε το σπρώχνουν… ομοσπονδίες ολόκληρες!
Τα λέω αυτά για να σημειώσω πόσο περήφανος ήμουν γι’ αυτή την ομάδα, και για τους τίτλους που πήραμε, αλλά, προπαντός, για την πορεία μας τη μεγάλη μέχρι πέρυσι. Και το βλέπω αυτό ακόμα πιο καθαρά τώρα πια, που δεν είμαι στη Βουλιαγμένη.

Που είσαι… Πάνθηρας πια, μέτοικος;
Η Βουλιαγμένη ήταν ανέκαθεν μόνη της. Πάλευε πάντα εναντίον όλων. Κι αντί κι οι υπόλοιπες ομάδες να μας ζηλεύουν καλά για τα επιτεύγματα, μας ζηλεύουν κακά, μας μισούνε. Τους εκθέτουμε ίσως, ίσως δεν θα θέλανε να υπάρχουμε. Που είμαστε πραγματικοί
πρωταθλητές σ’ όλες τις κατηγορίες, Γυναίκες κι Άνδρες, κι όχι μόνο στα λόγια και στα τραγούδια.

Στην επόμενη σελίδα: «Δεν ξέρω τι κατάφερα τελικά. Ξέρω όμως πόσο προσπάθησα. Πόσο ξεπέρασα τον εαυτό μου»

1 2 3

TAGS :
Γιώργος Αφρουδάκης πόλο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook