Koρίτσια, πείτε συγγνώμη στον εαυτό σας.

Ηδεία και λυπημένη όπως εσύ. Γλυκιά δίχως τις αμυχές σου, τις τόσο δικές σου. Στητή σαν τίποτα να μην μπορεί να σε περισώσει. Ούτε καν ο αέρας που πνέει στα μαλλιά σου. Σου τα έχουν μαζέψει γιατί έτσι θα τα ήθελε ο δυνητικός πελάτης. Κορίτσι του GNTM, πού έδυ σου το κάλλος;

Κατανοώ την εφηβική απείθεια που θέλει να λερώσει την ομορφιά, να την τσαλαπατήσει, να την κάνει να πονέσει. Είναι ο τρόπος που έχουν οι πιτσιρικάδες να φτύσουν τους κακομούτσουνους (που έλεγε και ο φίλτατος Μπορίς Βιάν). Κατανοώ την ανάγκη τους να σπάσουν τα στεγανά, τις παραδεδεγμένες απόψεις τους για την ευταξία των ωραίων.

Δεν μπορώ, όμως, αντιστοίχως να κατανοήσω τι μπορεί να κινητοποιεί ένα νέο κορίτσι, μέσα στην ελαφρότητα της ηλικίας του, να χωρέσει το φρέσκο σαρκίο του σε ένα τόσο κλισέ ντύμα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φυσιογνωμιστής ή να έχει δίπλωμα ψυχολόγου για να δει τις ρυτίδες άγχους κάτω από τα στιλπνά δέρματα των κοριτσιών που μετέχουν στο συγκεκριμένο τηλεοπτικό σόου.

Ευτελίζουν αυτό που με τόση περίσσεια τους πρόσφερε η φύση για μια πόζα, για έναν ακκισμό, για το αγελαίο επιφώνημα ενός κριτή.

Πιέζονται να γίνουν κάτι που δεν χρειάζεται. Τραβούν των παθών τους τον τάραχο για το τίποτα. Ευτελίζουν αυτό που με τόση περίσσεια τους πρόσφερε η φύση για μια πόζα, για έναν ακκισμό, για το αγελαίο επιφώνημα ενός κριτή που με τη σειρά του είναι μέρος της ίδιας σκουριασμένης αλυσίδας. Κάποτε το λέγαμε σταρ σίστεμ όλο αυτό, κόσμο της μόδας (ας πούμε) κι άλλα ηχηρά παρόμοια. Στην πραγματικότητα το γνωρίζουν άπαντες πως πρόκειται για ασκήσεις υπτίου σε ρηχά νερά.

Ούτε Παρίσι είμαστε ούτε και θα γίνουμε ποτέ. Η νικήτρια του παιχνιδιού στην καλύτερη των περιπτώσεων θα κάνει ένα δύο εξώφυλλα στα εναπομείναντα glossy περιοδικά, θα περάσει μονοπλάνο από κάποια κουτσομπολίστικη εκπομπή, θα κάνει και δύο-τρεις καμπάνιες όσο το όνομά της είναι στο αφρό και στο τέλος θα καταλήξει να φωτογραφίζεται για την κολεξιόν του κάθε ανθυπομόδιστρου.

Ολα προς τι; Θα ήταν χαζό να πεις σ’ αυτά τα κορίτσια «καλύτερα να πας στο Πανεπιστήμιο να σπουδάσεις». Πρώτον διότι τέτοιου είδους συμβουλές είναι ανέξοδες και δεύτερον δεν γίνεται όλα τα νέα παιδιά να γίνουν επιστήμονες. Αυτό που πρέπει να της πεις, όμως, είναι το γνωστό Καβαφικό: «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις/τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις».

Κανένα σόου και κανένας κριτής δεν έχει το δικαίωμα να σου πάρει το πιο πολύτιμο που κουβαλάς (όχι, δεν είναι η ομορφιά) κι αυτό είναι το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και του αυτεξούσιου της προσωπικότητάς σου. Κρατώντας έντρομη ένα φίδι για τις ανάγκες μιας (ας πούμε) καλλιτεχνικής φωτογράφησης, ποζάροντας εν μέση οδώ, ωσάν σφαχτό που το πάνε στο ψυγείο, άλλο δεν κάνεις από το να θέτεις τον εαυτό σου αυτοβούλως στην υπηρεσία μιας κρεατομηχανής που θα σε λιανίσει πριν τελειώσεις με την μετεφηβεία σου.Ύστερα, το πουλάκι της ζωής θα έχει πετάξει προ πολλού.

Θα φτάσεις κάποια στιγμή στα πρώιμα «άντα» και να αισθάνεσαι σαν τους ήρωες του Requiem for dream.

Για να συνεχίσω Καβαφικά, γιατί όλη αυτή η «καθημερινήν ανοησία»; Για να μπεις στο ντεφιλέ της μαντάμ Σούλας; Για να φτάσεις κάποια στιγμή στα πρώιμα «άντα» και να αισθάνεσαι σαν τους ήρωες του Requiem for a dream; Ολότελα καθημαγμένη, με κορμί σταλακτίτη που στάζει, με ένα σωρό ανασφάλειες για το αν παραμένεις όμορφη και θελκτική για τα μέτρα της αγοράς;

Κι αν ο άντρας που διάλεξες να έχεις κοντά σου σε δεχθεί για τις μικρές φλέβες που άρχισαν να πετούν στα πόδια σου και για τις ζάρες στα μπράτσα και το δίχτυ των ρυτίδων κάτω από τα μάτια; Αν τα δεχθεί όλα αυτά, του αρέσουν και πει πως αυτό είναι η ομορφιά, τότε τι θα κάνεις; Τι θα σκεφτείς; Πως τα «ουάου» της Καγιά και το δήθεν ξινισμένο βλέμμα του Μπράτη ήταν η άλλη όψη της ασχήμιας;

Τι κρίμα που θα έχεις χάσει το τρένο της πραγματικής ωραιότητας.

 

Διαβάστε ακόμα: «Αιώνιοι» φοιτητές, get a life!

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top