Credit: Josh Clark/Flickr

Να το πούμε αλλιώς: οι τράπεζες πάνε –σαν την Εφορία, δηλαδή– να φορτώσουν στους συναλλασσόμενους όλο το βάρος διαχείρισης. Credit: Josh Clark/Flickr

Είναι ο συνεργάσιμος δανειολήπτης, τον οποίο πάει να στήσει στα πόδια του η νομοθετική (και νουθετική) παρέμβαση προς τις τράπεζες μπροστά στην πραγματικότητα των 2.000.000 μη εξυπηρετούμενων/ «κοκκινισμένων» δανείων. Ακόμη κι αν αρκετά απ’ αυτά ανήκουν στα ίδια πρόσωπα (όποιος έχει στεγαστικό σε καθυστέρηση, δεν θα ΄χει και δυο-τρεις κάρτες να έχουν χτυπήσει;), ο αριθμός αυτός εκφράζει την μεγαλύτερη κοινότητα ανθρώπων στην Ελλάδα, μετά από των συνταξιούχων, αλλά μάλλον πριν απ’ εκείνην των ανέργων…

Αν αφεθεί το κύμα να μεγαλώσει και να συμπεριλάβει τους «Δηλαδή, εγώ κορόιδο είμαι;», θα έρθει συντόμως το τελικό τέλος.

Ξεκίνησε η περιγραφή του «συνεργάσιμου δανειολήπτη» (που, όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα, θα λάβει τη νομοθετική της μορφή ώστε να… δυσλειτουργήσει καλύτερα!) από μια γνήσια και σωστή ανάγκη: να ξεχωρίσουν όσοι άνθρωποι προσπαθούν να ανταποκριθούν, κάπως, στις υποχρεώσεις τους προς τις τράπεζες αλλά δεν τα καταφέρνουν, από εκείνους που απλώς είναι μπαταχτσήδες ή «παίζουν το σύστημα». Οι πρώτοι δικαιούνται σωστότερη μεταχείριση όχι μόνο για λόγους κάποιας συναλλακτικής ηθικής (ο άλλος έχασε την δουλειά του, κι εσύ πας να τον πνίξεις…), αλλά και για λόγους αυτοσυντήρησης των τραπεζών (άμα σου κοκκινίσει το μισό χαρτοφυλάκιο, θερμά συγχαρητήρια που οι νομικές σου υπηρεσίες έγδαραν τους πελάτες σου!). Οι δεύτεροι «πρέπει» να πιέζονται, πρώτον διότι δεν μπορεί οι άλλοι να πληρώνουν για τη ζημιά που αυτοί φορτώνουν στις τράπεζες (ενώ «μπορούν»: θυμηθείτε το κίνημα των «Δεν πληρώνω» της υπέροχης δεκαετίας του ΄80…) και δεύτερον διότι αν αφεθεί το κύμα να μεγαλώσει και να συμπεριλάβει τους «Δηλαδή, εγώ κορόιδο είμαι;», θα έρθει συντόμως το τελικό τέλος. Όμως…

…Όμως, ο τρόπος με τον οποίο πάει να στηθεί το προφίλ και (κυρίως) η διαδικασία του «συνεργάσιμου δανειολήπτη», και τούτο όχι τόσο με την απαίτηση να υπάρχει μια κάποια προσπάθεια εξυπηρέτησης του δανείου με έστω και μικρές πληρωμές, αλλά κυρίως με τη διαδικασία συνεχούς υποχρέωσης και αδιάλειπτης επαφής του οφειλέτη με ορισμένο πρόσωπο στην τράπεζα, με την υποχρέωση κοινοποίησης (εντός Χ ημερών) κάθε αλλαγής, π.χ. διεύθυνσης ή τηλεφώνου, ή κατάστασης (βρήκες δουλειά, έστω και πρόσκαιρη; έφυγες από την οικογενειακή στέγη;) αρχίζει να θυμίζει επικίνδυνα υφ’ όρους απόλυση κρατουμένων!

Να το πούμε αλλιώς: οι τράπεζες πάνε –σαν την Εφορία, δηλαδή– να φορτώσουν στους συναλλασσόμενους όλο το βάρος διαχείρισης. Και πάνε να το κάνουν στη ράχη των περισσότερων πιεζόμενων, υπό τις πιο δυσάρεστες συνθήκες. Δεν θα βγει κάτι καλό. Για κανέναν.

 

Ο Αντώνης Παπαγιαννίδης είναι δημοσιογράφος.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top