Ούτε με τη Χρυσή Αυγή ούτε με την Αυγή και τον Δημητριάδη

Δυστυχώς, τα ακραία δημοσιεύματα δεν βοηθούν να δούμε το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής στις σωστές του διαστάσεις.

Με την Αυγή ή με τη Χρυσή Αυγή; Με τον Δημήτρη Δημητριάδη ή με τον ΣΥΡΙΖΑ; Με τη Νέα Δημοκρατία ή με τους ακροδεξιούς; Το πιο εύκολο -αλλά, συνάμα, και το πιο επικίνδυνο- είναι να περιπέσεις σε διλήμματα που βρίσκουν τοίχο. Το θύμα σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι η κοινή λογική.

Η καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων θα έπρεπε, υπό κανονικές συνθήκες, να μας προσφέρει μια άμεση ανακούφιση, μια κάθαρση που την χρειαζόταν η κοινωνία των πολιτών με δημοκρατικά φρονήματα (άρα, η πλειοψηφία) και σε δεύτερο χρόνο να μας βάλει σε μια διαδικασία περισυλλογής για το πώς φτάσαμε εδώ.

Στην Ελλάδα, όμως, πάντα βιαζόμαστε. Επιδιώκουμε να βγάζουμε άμεσα, βολικά και συχνάκις «τσαλακωμένα» συμπεράσματα. Τελούμε υπό το κράτος μιας στρεβλής εικόνας που αδυνατεί να δει το όλον. Προτιμούμε τη μικρή εικόνα που θα μας δείξουν οι παρωπίδες μας. Το αποτέλεσμα είναι ότι ποτέ δεν μπαίνουμε εις βάθος σε ένα γεγονός. Μόνο που το πλατσούρισμα σε ρηχά νερά δεν σε μαθαίνει κολύμπι.

Κατά την εφημερίδα Αυγή, οι Σαμαράς και Μητσοτάκης είναι ένοχοι για τη ραγδαία άνοδο της Χρυσής Αυγής. Ούτε λίγο ούτε πολύ, η εφημερίδα ταυτίζει εκλεγμένους πρωθυπουργούς με τη βαναυσότητα των νεοναζιστών. Ενώ κατά τον συγγραφέα Δημήτρη Δημητριάδη (με άρθρο του στο iefimerida) δεν υπάρχει η θεωρία των δύο άκρων, καθώς πάντα μόνο ένα άκρο υπήρχε: ο ΣΥΡΙΖΑ. Δηλαδή, ταυτίζει ένα κυβερνητικό κόμμα με τη λογική της συμμορίας. Αμφότερες οι τοποθετήσεις λαμπρύνονται διά της σκιάς τους. Ας μείνουμε σε αυτές τις δύο παρότι υπάρχουν δεκάδες ακόμα αρνητικά παραδείγματα στα media και στα social media.

Έχουν γίνει πολιτικά λάθη που έδωσαν το δικαίωμα στους χρυσαυγίτες να πάρουν κεφάλι μέσα στην κοινωνία. Προφανώς και το πολιτικό κατεστημένο βρέθηκε εξαπίνης και όταν κατάλαβε τι συνέβαινε άλλοτε προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το φαινόμενο και άλλοτε να το πολεμήσει με λάθος τρόπο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ συνέπλευσαν με το ναζιστικό μόρφωμα. Ή, ακόμη χειρότερα, ότι πρέπει να στηθούν σε ένα άλλο δικαστήριο και να πάρουν τώρα σειρά για να καταδικαστούν. Έτσι δεν θα τελειώσουμε ποτέ.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οι ιδεολογικές διαφορές μας δεν γίνεται να μας αποξενώνουν από τη κοινή γραμμή άμυνας που είναι η προάσπιση της δημοκρατίας. Θα πει κανείς πως η Χρυσή Αυγή με τις ψήφους κάποιων πολιτών μπήκε στη Βουλή. Δυστυχώς ναι, ισχύει. Μακάρι να μην είχε συμβεί, αλλά είναι αλήθεια. Με τη μόνη διαφορά ότι οι εκλογές αποτέλεσαν ένα ισχυρό προκάλυμμα για τον Μιχαλολιάκο και τους μπράβους του ώστε να κρύψουν την πραγματική του δράση. Προσπάθησαν να στήσουν ένα μικρό παρακράτος με τη χυδαιότητα των μπράτσων τους.

Ούτε η Νέα Δημοκρατία ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν τέτοιους μηχανισμούς ή βλέψεις. Είναι κοινοβουλευτικά κόμματα, ταγμένα στον κοινοβουλευτισμό. Μπορεί να έχουν διαφορετικές ιδεολογικές ταυτότητες, αλλά, αλίμονο, αυτό είναι και το ζητούμενο σε μια ελεύθερη κοινωνία. Αυτό είναι και μια απάντηση σε όσους έλεγαν την περίοδο της διακυβέρνησης από τους Σαμαρά-Βενιζέλο ότι ζούμε μια χούντα. Προφανώς, εκείνες τις ημέρες επισκέφθηκαν τη Γυάρο και την είδαν γεμάτη από αντιμνημονιακούς. Αστειότητες.

Πριν καν βγουν οι ποινές για τα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης έχει στηθεί μια φτηνή μάχη χαρακωμάτων για το ποιος έφερε τη Χρυσή Αυγή στα πράγματα. Λες και στην κοινωνία οι δυνάμεις μετακινούνται με μιαν απόφαση ή σύμφωνα με τις βλέψεις ενός προσώπου. Ουδείς εξ αυτών που ερίζουν είναι σε θέση να καταλάβουν πως οι συσχετισμοί αλλάζουν με την πάροδο του χρόνου. Ο πολιτικός χρόνος λειτουργεί σωρευτικά και όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου μετασχηματίζει τα ιζήματα που κάθονται στον πάτο της κοινωνίας σε δυνάμεις που αποζητούν ζωτικό χώρο.

Η Χρυσή Αυγή δεν προέκυψε ξαφνικά. Ήταν αποτέλεσμα μιας διεργασίας δεκαετιών και φυσικά δεν εξαλείφεται με την καταδίκη της. Ο άγονος αγώνας για το ποιος φταίει (μήπως να στήσουμε και κρεμάλες στο Σύνταγμα για τους ψηφοφόρους της;) θα μας οδηγήσει σε λίγα ή πολλά χρόνια στην επανάληψη του φαινομένου με άλλο όνομα και άλλον μανδύα.

Ο χρυσαυγιτισμός ανθεί πάνω στα αποκαΐδια που αφήνουν όσοι ομνύουν στη δημοκρατία, αλλά στην ουσία με τις πράξεις και τα λεγόμενά τους της ρίχνουν βουρδουλιές με το ιδεολογικό τους φραγγέλιο. Τι κρίμα που ούτε αυτή τη φορά καταλάβαμε τι μας συνέβη.

Διαβάστε ακόμα: Η πραγματική ιστορία της Χρυσής Αυγής.

TAGS :
αντώνης σαμαράς Κυριάκος μητσοτάκης Σύριζα χρυσή αυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook