Αυτή τη στιγμή χρειαζόμαστε εθνική ενότητα αδύναμης ηγεσίας/κοινωνίας και εξάντληση του σχετικά αδύναμου τεχνικού/ευρωπαϊκού πλεονεκτήματός μας. Διαφορετικά η Ελλάδα θα συνεχίσει να βυθίζεται υπό την καθοδήγηση του πατριδοκάπηλου Εθνολαϊκισμού εκτεθειμένη στον τουρκικό αναθεωρητισμό. (Φωτογραφία: Andrea Bonetti / PM Handout / SOOC)

Το ερώτημα είναι ρητορικό, η απάντηση δυσάρεστη. Το θέτουμε απλώς και μόνο για να διεγείρουμε προληπτικής και όχι άμεσης αξίας αντισώματα. Θα μπορούσαν μεσομακροπρόθεσμα να βοηθήσουν προς το στόχο του Πάσχα της εθνικής ανασυγκρότησης, χωρίς την οποία ουδέποτε θα αποκτήσουμε αποτρεπτική ισχύ. Όμως, έτσι και γίνει τώρα/άμεσα η στραβή, μια βροχή μας σώζει: μετά όσο κι αν τρέχουμε δεν θα μαζεύεται. Ας αναλύσουμε τη στενάχωρη κατάσταση και τις ελάχιστες πιθανές θετικές διεξόδους της.

 

Ύβρις-Άτη-Νέμεσις-Τίσις, Συβαριτική Σήψη

Το προσφυές/σοφό αρχαιοελληνικό πακέτο «ΥΒΡΙΣ (υπερφίαλη/αλαζονική-συμπεριφορά), ΑΤΗ (προτιμωρητική-τύφλα-που-μας-στέλνουν-οι-θεοί), ΝΕΜΕΣΙΣ (θεϊκή-εκδίκηση-για-κάθε-νέα-επερχόμενη-ύβριν), ΤΙΣΙΣ (τελική-τιμωρητική-καταστροφή)» μάς διδάσκει το δρόμο. Αλλά, αναξιοπαθούντες εμείς, κακώς το αγνοούμε επίμονα.

Περάσαμε τη μεταπολιτευτική Ύβριν (ευνοούμενοι ως κακομαθημένα παιδιά της Ιστορίας, τεμπέλικα/αυθάδικα/αυτιστικά, πιστεύοντας ότι μας χρώσταγαν οι Κουτόφραγκοι, υπερτιμώντας/κατασπαταλώντας το διττό σοβαρό ιστορικό-γεωπολιτικό μας βάρος, το οποίο, αν λίγο αξιοποιούσαμε ορθολογικά, θα γινόμασταν επιτυχημένο έθνος).

Έκτοτε διαρκεί η Άτη (διατηρούμε τυφλο-χαυνωμένοι όσα προνεωτερικά ανακλαστικά ανιχνεύουν/καταδεικνύουν οι αντιφατικές δημοσκοπήσεις: «μας ψεκάζουν» 25-35%, «μας επιβουλεύονται συνωμοτικά οι κακοί Άλλοι» 65-75%, «η-ΕΕ-κερδίζει-από-μας-όχι-εμείς-από-την-ΕΕ» και λοιπές ασύγγνωστες/ψεκαζμένες/αντιμνημονιακές της μαύρης τύφλας μας απερινόητες γελοιότητες των «διαφωτισμένων» Τσιφτετελλήνων).

Πλέον κλιμακωτά εξαπολύονται τα χαστούκια της Νεμέσεως (χρεωκοπία, καθοδικό σπιράλ, ξενοφοβικό Αντιμνημονιακό-Αντιπολιτικό-Βαϊμαρικό-Ποικιλόχρουν-Ακροδεξιό-Φαινόμενο, διευρυνόμενη Εξαρχείωση και Εκσομαλισμός μέσα από τη διαλυτική κυριαρχία του Δόγματος-Εχθρός-Μίσος-Βία), που λόγω τύφλας/Άτης αδυνατούμε πάντα και να κατανοήσουμε.

Οσονούπω πλησιάζει και η Τίσις. Μία ακόμα αρχαιοελληνικής προέλευσης θεώρηση αυτού του πακέτου προσομοιάζει στην κατάντια μας. Η Σύβαρις, αποικία στον Κάτω-Ιταλικό Τάραντα, αρχικά πάμπλουτη, λόγω εύφορου περιβάλλοντος και λαμπρής εμπορικής άνθησης, σταδιακά βυθίστηκε σε ανάλογη τρυφηλή-ηδονιστική χλίδα και μαλθακά έχασε κάθε δημιουργική ικμάδα, ώσπου υπέστη Τίσιν και διαλύθηκε/εξαφανίστηκε.

Μας περιτριγυρίζουν ικανές ενδείξεις ότι ο Συβαριτισμός μας τείνει να προσεγγίσει αντίστοιχη Τίσιν. Άλλωστε, μην ξεχνάμε και ότι τουλάχιστον οι Συβαρίτες δημιούργησαν οι ίδιοι τον πλούτο που τους διέφθειρε. Η μεταπολιτευτική μας κοινωνία όχι. Άλλωστε, επίσης, κακώς πολλοί ανησυχούν διαπιστώνοντας ότι «διερχόμαστε παρακμή». Μήπως πρόκειται για σήψη;

Η υπερθερμασμένη οικονομική φούσκα της Τουρκίας απειλείται με απότομο ξεφούσκωμα: ο Σουλτάνος το νοιώθει, αγριεύει και γίνεται επικίνδυνος.

 

The torture never stops

Ό, τι κι αν είχε κατά νου ο αείμνηστος Frank Zappa, είτε τη μίζερη καθημερινότητα είτε τα βάσανα που βαράνε τα θηλυκά στους αρσενικούς, ίσως μάλλον και τα εν γένει πάθη του ημιτελούς χόμο σάπιενς, η αλήθεια για τους Σίσυφους είναι ότι «The torture never stops». Οπότε, εκείνο που μόνο αλλάζει είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεις τέτοια βασανιστήρια: όταν η αμείλικτη κυκλικότητα της Ιστορίας γεννάει στραβωμάρες, τότε των φρονίμων τα παιδιά ξέρουν να φυλάγονται, ενώ των Τσιφτετελλήνων τα παιδιά σκούζουν, τύπου τρεχάτε ποδαράκια μου…

Κάτι τέτοιες στιγμές ξαναθυμόμαστε τη διαφωνία μας με τις γραμμικές φαντασιώσεις όσων εξαγγέλλουν κάποιο «Τέλος της Ιστορίας»: τότε είναι που έρχεται ο ανωμαλάρας Χίτλερ/Ταγίπ-και-δεν-συμμαζεύεται και σπάει τις ορθολογικές γραμμικότητες. Το αυθάδες/υπεραισιόδοξο λάθος, το οποίο αγνοεί την κυκλικότητα των αναθεωρητικών φαινομένων και την ιστορική περιοδικότητα του ανθρώπινου πολιτισμού, προετοιμάζει χαλαρά/ανυποψίαστα ήθη και συχνά κοστίζει ακριβά στους αγνοούντες.

 

Ο Ερντογάν αντί να σχολιάζει την κατάρρευση της λίρας, σφυράει επικοινωνιστικό αχταρμά τύπου πάμε να απαυτώσουμε το σάπιο Γιουνανιστάν.(Φωτογραφία: George Vitsaras / SOOC)

Μην υποτιμάμε τον απασφαλισμένο σουλτάνο

Είναι αδιαμφισβήτητη η διαπίστωση ότι η Τουρκία ίσως είναι η πιο καυτή στρατηγικά χώρα του πλανήτη, φτάνει να κοιτάξει κάποιος τους χάρτες. Όμως, ακόμα κι αυτό συνιστά εκτίμηση που δεν πρέπει να υπερτιμάται. «Σαγγάριος,-σαλαμούρ, ξεροκέφαλοι-παππούδες-των-Ελλήνων-στο-βυθό-του-Αιγαίου, αχ-αχ,-τσοκ-τσοκ, ζαμάν-ζαμάν, ζωές-θα-δώσουμε-και-θα-πάρουμε (…)-για-να-χτίσουμε-τη-μεγάλη-Τουρκία»… Τέτοια ξερνάει η αμετροεπής εθνολαϊκιστική τρέλα του σουλτανικού μεγαλείου, η οποία εσχάτως ως κλιμακούμενη τουρκική αναθεωρητική ρητορική έχει απασφαλίσει.

Στο χτεσινό Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας της Τουρκίας ακούστηκαν περισσότερες απειλές. Όμως, η υπερθερμασμένη οικονομική φούσκα της απειλείται με απότομο ξεφούσκωμα του πρωτοφανούς οργασμού που διεγείρει εθνική αυτοπεποίθηση: ο Σουλτάνος το νιώθει, αγριεύει και γίνεται επικίνδυνος. Έτσι, χτες, αντί να σχολιάζει την κατάρρευση της λίρας, σφυράει επικοινωνιστικό αχταρμά τύπου πάμε να απαυτώσουμε το σάπιο Γιουνανιστάν.

Ελλειπούσης της κριτικής από τον καθολικά εξαγορασμένο Τύπο, μάλιστα, αποφεύγει ακριβώς να μιλήσει για τα τρέχοντα οικονομικά αδιέξοδα που εσχάτως η υπερφίαλη επιπολαιότητά του προκάλεσε. Δεν είναι πλέον ο ίδιος σεμνός/συνετός ηγέτης που αρχικά/παλιότερα έγινε παντοδύναμος, στήνοντας το πετυχημένο εργοτάξιο της δραματικά αναπτυσσόμενης Τουρκίας.

Δεν έχουν καμιά αξία κάποιες ψαρωτικές «στρατηγικές αναλύσεις», ανιχνευτικές των σουλτανικών προθέσεων. Γιατί ο λεγάμενος είναι σαλταρισμένος/ανορθολογικός: άρα δεν συλλαμβάνονται/ανιχνεύονται ορθολογικά τα ασταθή/ανισόρροπα πλάνα του. Όπως κάθε μέθυσος που εξαγγέλλει ιταμές/αλαζονικές αναθεωρητικές πιπεριές και προετοιμάζει δυστυχία για τους λαούς εαυτού και αλλήλων.


Διαβάστε ακόμα: Τι είπαν, λέει, οι Παμμακεδονισμένοι, Κυριάκο;


 

Υπάρχουν και κακά σενάρια

Ίσως σύντομα επέρχεται κάποια Τίσις, λοιπόν, κάποια διάλυση ως αποτέλεσμα της σήψης που δεν ανατάσσεται. Έτσι-κι-έρθει-κάτι-τέτοιο, κατόπιν θα απαιτηθεί καιρός πολύς για να ανορθωθεί ο Ελληνισμός. Άλλως ειπείν, Τίσις σημαίνει αυτό που έβλεπε με δρασκελιές να πλησιάζει ο Εθνικός Διονύσης στους Κωλοέλληνες: «Πέντε-αιώνες-Δύσης/Εθνικής-θα-ζήσεις/από-δω-κι-εμπρός».

Δεν είναι πανδύσκολο να εξαχθούν τέτοια μαύρα/απαισιόδοξα συμπεράσματα από την παραπάνω ανάλυση, εφόσον της επιθέσουμε στοιχεία της ελληνοτουρκικής επικαιρότητας. Κάθε σοβαρός Έλληνας-ή-ξένος αναλυτής εκφράζει εύλογη ανησυχία για κάποιο «θερμό επεισόδιο». Αλλά τι σημαίνει αυτό; Κάποιο μικρό σοκ που θα μας ταρακουνούσε και μετά πάλι θα ήταν όλα ήσυχα-κι-ωραία;

Θερμό επεισόδιο μπορεί να είναι ένα απλό γεγονός τύπου «χάσαμε αεροσκάφη χωρίς ανθρώπινες απώλειες» ή τύπου 1987 ή ακόμα τύπου Ύμια-1996. Αλλά μπορεί να «αναβαθμιστεί» πανεύκολα, όταν η μια πλευρά έχει λόγους να επιδείξει προς τρίτους τα δόντια της, κάτι που ως τώρα ΔΕΝ έχουμε γνωρίσει.

Ποιος μπορεί ασφαλώς εφεξής να αποκλείσει μια κυκλικού τύπου επανάληψη κάποιας υπερδιεγερμένης νευρικότητας της Τουρκίας; Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να απορρέει από δραματικό πιθανό σκάσιμο της υπερθερμασμένης οικονομικής φούσκας Ερντογάν ή κι από μια επικίνδυνη κλιμάκωση της αλαζονικής πολυμέτωπης πολεμικής στρατηγικής του Σουλτάνου, η οποία κάλλιστα θα προκαλούσε ανεξέλεγκτα αλυσιδωτά φαινόμενα.

Τέτοιες δυσάρεστες εξελίξεις δυνάμει μπορούν να ζημιώσουν ή και να ευνοήσουν τον πρόξενό τους, ανάλογα με συγκυρίες τυχαίες/απρόβλεπτες/απροσδιόριστες, όπως συμβαίνει συχνά με στριμωγμένους γκάμπλερς που μοχλεύουν επιθετικά το πεδίο δράσης τους σε στυλ όλα-ή-τίποτε. Τότε μπορεί να καταστρέψουν εαυτούς ή/και αλλήλους («μετά των αλλοφύλων»)… Δεν απέχει πολύ από κάτι τέτοιο η προηγουμένως αναλυθείσα περίπτωση του σαλταρισμένου σουλτάνου.

Ποιος, λοιπόν, μπορεί ασφαλώς να αποκλείσει μια δυναμική μετεξέλιξη ενός τυχαίου θερμού επεισοδίου σε πολεμική κρίση τύπου 1974 (αγνοώντας κάποιες -μικρές έστω- σημερινές αναλογίες με τη διαλυμένη από τη Χούντα πατρίδα) και σε νέο -άλλου τύπου πιθανότατα- Εθνικό Ακρωτηριασμό;

Επιμένουμε να θεωρούμε πονηρούς τους τρέχοντες καιρούςΓιατί έχει μέλλον η ρευστή Εποχή των Τεράτων»): αυτή η εποχή ίσως αλλάζει δομικά κάποιες βεβαιότητες για την εξελισσόμενη ιδιοσυστασία του Ανθρώπινου Πολιτισμού στον 21ο αιώνα.

Σε αυτό το πλαίσιο, ευνοούνται σενάρια αβανταρίσματος παρανοϊκών αναθεωρητών που περνάνε απέναντι, σπάζοντας τις γραμμικότητες και τις ώριμες-πλην-κουρασμένες συντεταγμένες ισορροπίες.

Θεωρούμε αναμενόμενη την επιφυλακτικότητα στις απόψεις μας αυτές από αγαπητούς σοβαρούς αισιοδοξότερους ημών αναλυτές. Τους καλούμε να καθησυχάσουν αυτές τις ανησυχίες μας με αντεπιχειρήματα: ίσως τυχόν άλογοι απαξιωτικοί μορφασμοί δεν αποβούν αρκετοί/ικανοποιητικοί.

Η Ελλάδα, παρά την κατάσταση σήψης που διέρχεται, διατηρεί ακόμα τεχνικά το ισχυρό ευρωπαϊκό της στάτους. Αυτό την κρατάει ακόμα και τώρα ζωντανή δια του αναπνευστήρα.

 

Μονόδρομη θετική διέξοδος

Μόνον από συνειδητοποίηση τέτοιων πιθανών κινδύνων και από σχετική αναπάντεχη εθνική περίσκεψη/ενότητα θα μπορούσαν να απομονωθούν τα εθνολαϊκιστικά στοιχεία που μας έφεραν ως εδώ και συνετότεροι ηγέτες να συγκροτήσουν κάποιο Μέτωπο Εθνικού Συναγερμού.

Η Ελλάδα, παρά την κατάσταση σήψης που διέρχεται, διατηρεί ακόμα τεχνικά το ισχυρό ευρωπαϊκό της στάτους. Αυτό την κρατάει ακόμα και τώρα ζωντανή διά του αναπνευστήρα. Δυστυχώς εκούσα εξακολουθεί να μην εκμεταλλεύεται τις δυνατότητες που της παρέσχον οι δύο εκσυγχρονιστές ηγέτες της Μεταπολίτευσης.

Θυμίζουμε, ο Καραμανλής μάς έβαλε στο ευρωπαϊκό τρένο και ο Σημίτης (δες πρόσφατη βαρυσήμαντη δήλωσή του) μάς προώθησε στην Πρώτη Θέση. Αυτοί μας ανέσυραν από τον πάτο των εθνών, προς τον οποίο οι υπόλοιποι εθνολαϊκιστές πιεστικά/συστηματικά μας ξανατραβούν πάλι.

Καλύτερα να ανησυχούμε/γρηγορούμε αντιλαμβανόμενοι και τα δυσάρεστα σενάρια ως πεδίο προς αποφυγήν. Αλλιώς, θα συνεχίζουμε τη μακάρια/συβαριτική αφασία μας, όπου η επικαιρότητα της σήψης και η προσήλωση στα θριαμβεύοντα ριάλιτι δεν επιτρέπουν δημιουργικό προβληματισμό αντιστεκόμενο στην εθνολαϊκιστική κατηφόρα μας.

Τα κουκιά είναι μετρημένα όσο ο τόπος βυθίζεται στο καθοδικό σπιράλ ΤΟΥ Συστήματος. Σε (άμεση) περίπτωση ελληνοτουρκικής εμπλοκής, την οποία έχει (τώρα) συνήθεις ιστορικούς λόγους να επιδιώξει η αναθεωρητική γείτων, χρειαζόμαστε εθνική ενότητα αδύναμης ηγεσίας/κοινωνίας και εξάντληση του σχετικά αδύναμου τεχνικού/ευρωπαϊκού πλεονεκτήματός μας.

Σε μακρινότερη προβολή του εθνικού θέματος, αναζητείται ο επόμενος εκσυγχρονιστής που θα μας εμπνεύσει/ανασύρει από τους πάτους, ανασφυρηλατώντας αισιοδοξία, προκρίνοντας ως γενεσιουργό βάση εθνικής ανασυγκρότησης τον Οδύσσειο Λογισμότυπο έναντι του Καραγκιόζειου Λογισμότυπου.

Τέτοιο σχήμα μόνο μπορεί να γεννήσει αποτρεπτική ισχύ έναντι του πάγιου Τουρκικού Αναθεωρητισμού (ο οποίος κυκλικά ανεβοκατεβαίνει βαθμίδες αντιστρόφως ανάλογα της ελληνικής «φυσικής κατάστασης»)…

Όσο δεν αναπτύσσεται/διαδίδεται τέτοιου τύπου πατριωτική λογική τόσο η Ελλάδα θα βυθίζεται υπό την καθοδήγηση του πατριδοκάπηλου Εθνολαϊκισμού, εκτεθειμένη στον τουρκικό αναθεωρητισμό. Εάν συμφωνείτε, διαιδόσται.

 

Διαβάστε ακόμα: Αλέξης – Ταγίπ, βίοι παράλληλοι

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top