Κυρανάκης, Μπογδάνος, Πλεύρης. Είναι αυτή η εκκολαπτόμενη τριανδρία της Ελληνικής “νέο-Δεξιάς/μετα-Δεξιάς”; (Photo: SOOC).

Ξεκινούσαμε να καταθέσουμε μερικές σκέψεις για τον πολιτικό Γολγοθά του Κυριάκου Μητσοτάκη, που χρειάζεται τώρα να τον περπατήσει στο Προσφυγικό/Μεταναστευτικό, όσο κι αν μέχρι στιγμής τον απέφυγε στο Μακεδονικό. Το Προσφυγικό/Μεταναστευτικο το οποίο απειλεί να ανατινάξει όχι μόνο τον ίδιο ή την Κυβέρνησή «του» (αναγκαία τα εισαγωγικά…) αλλά όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα.

 Όμως έτσι όπως συνηθίζουμε να προ-συζητούμε με φίλους γύρω από καφέ τις σκέψεις προτού τις απιθώσουμε στο χαρτί, μας προέκυψε παρευθύς η αντίρρηση/ αντιπαρατήρηση: «Γιατί, δηλαδή; Και ο πεφωτισμένος Μακρόν δεν στρέφεται πιο συντηρητικά, δεν εκκαθαρίζει καταυλισμούς προσφύγων, δεν μπλοκάρει κινήσεις στην Βαλκανική μας γειτονιά – όλα αυτά μήπως και μαζέψει ψήφους από δεξιά, που αλλιώς θα καταλήξουν στην Μαρίν Λεπέν;».

Ανακαθίσαμε. Και συνειδητοποιήσαμε ότι ο –Γαλλοφερμένος, τόχε αυτό μια γενιά– φίλος είχε δίκιο και άδικο. Μαζί. Γιατί η Ελληνική εκδοχή (επαν)επωαζόμενης νέο-Δεξιάς/μετα-Δεξιάς, που έρχεται να αδειάσει από τα μέσα (να hollow-out) την απόπειρα ΚεντροΔεξιάς που πήγε να στηθεί από τον Κυριάκο σε ένα υπόστρωμα παραδοσιακής/Καραμανλικής Δεξιάς, με ισχυρή ΔεξιοΔεξιά («Δεξά», κατά Κώστα Σημίτη) παρουσία, μάλλον αλλού έχει την ρίζα. Και πάντως απ’ αλλού θα ωφεληθεί όποιος προσπαθήσει να βρει λειτουργικές ομοιότητες.

Ομοιότητες θα βρεί όχι στην Μακρονική Γαλλία, όπου όντως η σκιά της (περί το 45%, φορές-φορές, δημοσκοπικά σε αντιπαράθεση των δυο) Μαρίν Λεπέν βαραίνει δυσάρεστα. Όχι στην ούτως ή άλλως πολυδιασπασμένη Ιταλία, με την (επαν)ανάδυση του Ματέο Σαλβίνι, ο οποίος στην δική του σταυροφορία κατά του μεταναστευτικού ρεύματος έχει χτίσει την εσωτερική κυριαρχία του στα Δεξιά, παρά τις προσπάθειες επιβίωσης Μπερλουσκόνι ή παρά τα Αδέλφια της Ιταλίας της Τζώρτζιας Μελόνι. Όχι καν στην μετα-Μέρκελ Γερμανία, όπου η σταθερά ανερχόμενη AfD στρέφει την ήδη συντηρητικοποιημένη Χριστιανοδημοκρατία (και μάλιστα την Βαυαρική CSU) όλο και δεξιότερα…

Αλλά στην Alt-Right/Alternative Right, δηλονότι εναλλακτική και κατά πολύ μεγάλο μέρος διαδικτυακή (κρατήστε το αυτό) Δεξιά που αναδύθηκε την τελευταία δεκαετία στις ΗΠΑ. Με ρίζες βαθύτατα εθνικιστικές/λευκής κυριαρχίας, στις οποίες προστέθηκε πολύς απομονωτισμός, ισχυρή φοβικότητα κατά του κύματος/επιδρομής μεταναστών από τον Νότο (εμβληματικό προϊόν το Τείχος στα σύνορα με το Μεξικό) και της αλλοίωσης του πληθυσμού των ΗΠΑ. συν ο ιντερνετικός ακτιβισμός του Breitbart, του διαδικτυακού μηντιακού πόλου του Steve Bannon, που τόσα προσέφερε στην καμπάνια Τραμπ που «απέδωσε» την προεδρία το 2015.

Ομιλούμε για εθνολογικές προσεγγίσεις «καθαρότητας», δίπλα σε αντιμεταναστευτικές αλλά και αντιφεμινιστικές τοποθετήσεις, που παντρεύονται αρμονικά με προστατευτισμό/απομονωτισμό στην εξωτερική πολιτική, ή μάλλον στην αντιδιεθνιστική κοσμοθεωρία – όλα αυτά με ισχυρές ενέσεις φόβου-που-γεννά-επιθετικότητα και με έναν λόγο εχθροπάθειας μέσα από τα ιντερνετικά πρόθυμα εργαλεία (οι 140 χαρακτήρες του Twitter, άντε και να γίνουν 280, συν η χολή ανωνυμίας του Facebook, τι καλύτερο!). Σας θυμίζουν τίποτε;

Μην αποκλείετε και πρόωρες κάλπες «εκκαθάρισης πεδίου» ενόσω ισχύει το 18μηνο. (Ποιο; Της λίστας!).

Ασφαλώς όταν κάποιος βρίσκεται στην εξουσία και στραφταλίζουν τα μάτια του από την άσκησή της –παρατηρήστε την μετεξελισσόμενη φιγούρα του Αδώνιδος Γεωργιάδη– ή ένταση υποχωρεί, εγκιβωτιώνεται: χαρακτηριστική η σχεδόν ευθυγράμμισή του με την αποστροφή π.χ. της Ντόρας Μπακογιάννη εναντίον της πολιτικής δια της τσίκνας του χοιρινού σουβλακιού και της μπύρας ή του τσίπουρου εναντίον των προσφύγων-που-δεν-είναι-παρά-μετανάστες, όπως την «ανέβασαν» οι διαβόητοι πλέον Ενωμένοι Μακεδόνες και την θαύμασε/ανέδειξε/στήριξε ο Κωνσταντίνος Κυρανάκης, από δίπλα κι ο πιο «βαρύς» Θανάσης Πλεύρης.

Όμως η ευκολία με την οποία κάθε τόσο επανέρχεται η συζήτηση, στους κύκλους της ΝΔ οι οποίοι «χρειάζεται να αντιμετωπίσουν τους ψηφοφόρους, που αγωνιούν για τους λαθρομετανάστες και της εγκληματικότητα» για έναν αυριανό Σεμπάστιαν Κούρτς – στην Ελλάδα που θα βρεθεί μεθαύριο και με «μεταβατική» εκλογή με απλή αναλογική, ενδεχομένως (κρατήστε το κι αυτό) – είναι εντυπωσιακό. Ενώ οι selfies του έτερου Κωνσταντίνου Μπογδάνου, με γερόντισσες προφητικές ή με ανθρώπους των Σωμάτων Ασφαλείας που υπόσχονται «απελευθέρωση» της Αθήνας, μαζί και με την ιντερνετική υπερδραστηριότητα, δεν απέχουν και πολύ.

Υπό συνθήκες το Μεταναστευτικό/Προσφυγικό μπορεί να διαλύσει τη συνοχή της κυβέρνησης Μητσοτάκη (Photo: George Vitsaras / SOOC).

Τόσο, που οι πολύ-πολύ βαθύτερες κινήσεις περί τον Αντώνη Σαμαρά αλλά και τον πυρήνα μνήμης του αλήστου μνήμης ΛΑ.Ο.Σ/Γιώργου Καρατζαφέρη, σχεδόν περνούν σε δεύτερο πλάνο. Δεν θάπρεπε, βέβαια. Όμως ο συνδυασμός τσίκνας και Twitter/Instagram αποτελούν προς το παρόν –για μας– την Ελληνική εκδοχή του Alt Right. Γι αυτό, μην αποκλείετε και πρόωρες κάλπες «εκκαθάρισης πεδίου» ενόσω ισχύει το 18μηνο. (Ποιο; Της λίστας!). Όλα αυτά, δε, ενόσω δεν μας προκύπτει «μεγάλο τραπέζι διαπραγμάτευσης» για την Ανατολική Μεσόγειο. Στην οποία δεν βρίσκεται το Αιγαίο – ή μήπως θα επιμείνουμε ότι βρίσκεται; Γιατί… άμα ανοίξει κι αυτό, τότε η πολιτική δια της τσίκνας και του Twitter μπορεί να οδηγήσει σε καταβυθίσεις χωρίς επαναφορά.

 

Διαβάστε ακόμα: Χατζιδακισμός, η ιδεολογία που λείπει από τη σημερινή Ελλάδα.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top