Σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει. Ο Γιάννης Παπαπέτρου το επιβεβαίωσε στο ματς με τους Τσέχους (φωτογραφία: Fiba.com).

Τον αγώνα της Ελλάδας με την Τσεχία ξέρω ότι τον έχετε δει, καθότι σας άκουγα από τα αντικρινά μπαλκόνια να πανηγυρίζετε την πρόκριση στον επόμενο γύρο, εκεί όπου μας περιμένει η οικοδέσποινα Γερμανία. Η φιλοξενία στο Βερολίνο, παρεμπιπτόντως, κερδίζεται με ιδρώτα, ενίοτε και αίμα και δάκρυα, εφόσον, και όπως δήλωσε χθες ο κόουτς Ιτούδης, τα κλειδιά των παικτών μας για το ξενοδοχείο ανανεώνονται με κάθε κερδισμένο ματς. Αν δεν θέλουμε, δηλαδή, να μας πετάξουν στον δρόμο, θα πρέπει συνεχώς να κερδίζουμε. Νομίζω ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό κίνητρο.

Πίσω στον αγώνα με την Τσεχία, τίποτε απολύτως δεν βρίσκω να πω, μιας και τα κείμενα που σχεδίαζα (in my mind) όσο παρακολουθούσα το ματς, με περιγραφές, λογοπαίγνια, αναγωγές και τα συναφή, τα σκόρπιζαν όλα, κατ’ επανάληψιν, οι φωνές και τα χειροκροτήματα πάντων υμών, των γειτόνων μου. Δεν σας κρύβω ότι με ανακουφίζει αυτό, που δεν χρειάζεται να γράψω για τον αγώνα, διότι έχει πάει κιόλας μία μετά τα μεσάνυχτα, και αύριο το πρωί πρέπει να σηκωθώ για δουλειά.

Οι Γιάννηδες έκαναν όλη τη δουλειά χθες κόντρα στην Τσεχία.

Το μόνο κακό είναι που είχα βρει μερικούς νόστιμους τίτλους, ειδικά κατά το τέταρτο δεκάλεπτο, αλλά δεν γίνεται να τους χρησιμοποιήσω χωρίς περιεχόμενο. Θα αναφέρω ωστόσο τρία παραδείγματα, τα αγαπημένα μου, για να μην πάνε χαμένα. Το πρώτο κείμενο θα είχε τον τίτλο: «Σπίτι δίχως Γιάννη, Γιαννούλη, Ιωάννη, προκοπή δεν κάνει». Ένα άλλο θα ήταν γκανγκστερικό: «Το σαρανταπεντάρι των Γιάννηδων». Και το τρίτο, το πιο εξωφρενικό, θα ήταν το ακόλουθο: «Ιωάννηδων Αποκάλυψη».

Τώρα που έγραψα αυτά τα άγραφα κείμενα, απορώ πώς δεν έκανα και κάποια σύνδεση με την Κυρά της Λίμνης και τα όμορφα Γιάννενα – και την Άρτα. Θα φταίει που πανηγύριζα με την υπόλοιπη γειτονιά. Εντάξει∙ ας μιλήσουμε και λίγο σοβαρά.

Η αλήθεια είναι ότι όσα είχα σκεφτεί να σημειώσω εδώ έκαναν φτερά κατά την τρομερή εκείνη στιγμή, όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ύστερα από έξι άστοχα τρίποντα, έβαλε (ή: μπουμπούνισε, έσταξε, χλάτσωσε κτλ.) το δεύτερο τρίποντό του στον αγώνα, στο τέλος του τετάρτου δεκαλέπτου, κρίνοντας ουσιαστικά και το ματς.

Αλλά αυτή δεν είναι ολόκληρη η αλήθεια∙ στην πραγματικότητα, η αδυναμία μου να γράψω οτιδήποτε οφείλεται στο αμέσως επόμενο πλάνο, που εμείς το είδαμε σε αργή κίνηση, όταν ο Γιάννης επιστρέφει στην άμυνα μετά το τρίποντο και κοιτάζει προς την κερκίδα με ένα βλέμμα που δεν περιγράφεται. Είμαι βέβαιος ότι το θυμάστε.

Την ώρα που ο Ποτζέκο αγκαλιάζει τον Giannis, ο απίθανος Ιταλός μοιάζει με την… Ελλάδα.

Ήταν σαν την Πανσέληνο του Θέρους, μπορεί και του Θεριστή. Τι να γράψει κανείς; Εδώ μετά δυσκολίας θα κοιμηθούμε, παρά το ξενύχτι. Αντί άλλης φλυαρίας, λοιπόν, θα δώσω τον λόγο στην πιο Μεγάλη Κυρία του ελληνικού μπάσκετ, Εβίνα Μάλτση, σε ένα σχόλιό της που το άκουσα σαν προφητεία, για τον αντίκτυπο που μπορεί να έχει η ομάδα του Δημήτρη Ιτούδη στην καθημερινή ζωή της Ελλάδας.

«Η πορεία της εθνικής ομάδας», λέει η Μάλτση, «θα επηρεάσει πάρα πολύ, γιατί βλέπουμε ήδη ότι το μπάσκετ έχει ξαναμπεί στα σπίτια των Ελλήνων τηλεθεατών, έχει φτάσει σε κάθε σπίτι, σε κάθε γονιό, σε κάθε παιδί. Εγώ ήδη λαμβάνω από τον χώρο στον οποίο κινούμαι το ενδιαφέρον των μικρών παιδιών. Ήδη έχουμε σημειώσει κάποιες καινούργιες εγγραφές, καινούργια δελτία εννοώ, από καινούργια παιδιά στο άθλημα.

»Όσο περισσότερο προχωράει η εθνική μας ομάδα, και όσο περισσότερο βέβαια κι ο Γιάννης κάνει αυτό που κάνει στο ΝΒΑ, ανεξάρτητα από την εθνική ομάδα, μόνο οφέλη μπορούν να προκύψουν.

»Εμείς βέβαια ασχολούμαστε περισσότερο με την εθνική ομάδα, και θέλουμε να κάνει κάτι καλό, για να στραφεί ξανά η προσοχή [της χώρας] στο μπάσκετ. Όπως εμείς ήμασταν παιδιά του ’87 και 12 παίκτες τότε μας τράβηξαν εμάς και μας βγάλαν στους δρόμους να παίζουμε μπάσκετ, έτσι θα γίνει και τώρα. Τα παιδιά θα βλέπουνε την εθνική μας ομάδα, θα βλέπουνε τους 12 παίκτες, αυτούς που θα θαυμάζουνε και θα θέλουν να τους μοιάσουνε, και θα βγουν ξανά στους δρόμους να παίξουνε μπάσκετ».

Η Εβίνα τα είπε αυτά στον καλό δημοσιογράφο Αντώνη Καλκαβούρα, στην εκπομπή της ΕΡΤ για το Ευρωμπάσκετ, στις 10 Σεπτεμβρίου, το Σαββατόβραδο. Και όταν η Μάλτση πήρε ανάσα, ο Καλκαβούρας συνόψισε έξοχα την προφητεία, με τη φράση που δίνει τον τίτλο στο παρόν κείμενο, που θα συμφωνήσετε ότι είναι απείρως καλύτερος από όλα όσα είχα σκεφτεί εγώ παρακολουθώντας το ματς με την Τσεχία.

Ο Καλκαβούρας είπε: «Ζούμε στην εποχή μιας καινούριας έμπνευσης». Το αποψινό παιχνίδι πιστεύω να τον επιβεβαιώνει, όπως και οι φωνές όλων μας από τα μπαλκόνια στις γειτονιές. Την ίδια τη Μάλτση, από την άλλη, την προφητεία της, την επιβεβαίωσαν νωρίτερα σήμερα, μπροστά στα μάτια μου, κάτι παιδιά στις μπασκέτες της Μιχαλακοπούλου, που μέχρι πρόσφατα ήταν έρημη χώρα και καμένη γη. Αλλά άνθισε, με το αεράκι από το Μιλάνο και το Βερολίνο. Το πνεύμα όπου θέλει πνέει.

Τη χαρά μου γι’ αυτή την εξέλιξη ίσως την εκφράσω μιαν άλλη φορά, με ένα κείμενο αντάξιό της. Για την ώρα, την εκφράζει ένας γνήσιος cartoon hero, ο Ιταλός κόουτς Τζιανμάρκο Ποτζέκο, στη φωτογραφία που τον δείχνει να έχει αγκαλιάσει τον Γιάννη (με χέρια και πόδια) οιστρηλατημένος από μια σπάνια στιγμή ευτυχίας.

Επειδή είναι και περασμένη ώρα, δεν θα σας πειράξει που ισχυρίζομαι ότι στο συγκεκριμένο στιγμιότυπο ο απίθανος Ποτζέκο μοιάζει με την Ελλάδα.

 

Διαβάστε ακόμα: Ποιος είναι πραγματικά ο Δημήτρης Ιτούδης.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top