Ο εθνικός Βασίλης Σπανούλης ή τώρα αρχίζει η ανηφόρα; 
Επίσημη αγαπημένη. Τώρα ξανά παγκόσμια… 
Θα σε ξανάβρω στις μπασκέτες 
Οδοιπορία στον πάγο και μπάσκετ στις φλόγες 
Ζούμε στην εποχή μιας καινούργιας έμπνευσης 
O κόσμος που αγαπάει την Εθνική μπάσκετ καταλαβαίνει (φωτογραφία: fiba.com).
Ξέρω-ξέρω, η αποτυχία είναι ένα πικραμύγδαλο που σου στέκεται στο λαιμό. Αν το καλοσκεφτούμε, όμως, τη μισή ζωή μας την περνάμε μηρυκάζοντας τα λάθη που κάναμε στην υπόλοιπη μισή. Η χαρά μπαίνει από τις χαραμάδες, είναι ολίγιστη, διαρκεί ελάχιστα και έχει την τάση να αναχωρεί πριν καν προλάβεις να τη γνωρίσεις.
Είμαστε τα νόθα τέκνα της επιτυχίας. Οι πραγματικοί «γονείς» μας είναι το σφάλμα, το λάθος, η αποτυχία. Ζούμε σε έναν στρόβιλο αντιύλης που επιδιώκει να περπατήσει (όχι ακροποδητί) όλες τις καλές προθέσεις μας. Τέρμα η πρόχειρη φιλοσοφία: ναι, η Εθνική μπάσκετ απέτυχε στο Ευρωμπάσκετ. Ο αποκλεισμός από τη Γερμανία είναι αυτό το πικραμύγδαλο που δεν κατεβαίνει από τον φάρυγγα. Δεν αφήνει τον εγκέφαλο να οξυγονωθεί.
Κάπως έτσι δημιουργούνται οι συγχύσεις, τα άκαιρα συμπεράσματα, οι ντεριλιακού τύπου κατηγορίες. Δεν χρειαζόμαστε τίποτα από όλα αυτά. Το να ξύνεις τις πληγές σου επ’ άπειρον θεωρώντας πως έτσι θα γιατρευτούν, συνιστά μια μορφή ταχύρυθμου μιθριδατισμού. Πίνεις όλο το δηλητήριο εξαρχής και δεν σε νοιάζει το παρακάτω. Δεν είναι, όμως, έτσι.
Ο αθλητισμός δεν είναι έκθεση ιδεών να ψάχνεις τον ιδανικό επίλογο έχοντας ήδη ολοκληρώσει έναν αγχωμένο πρόλογο και ένα εξίσου δύσβατο κυρίως θέμα. Παίζεις, χάνεις, πέφτεις, σηκώνεσαι, ξαναπέφτεις. Τι άλλο μπορείς να κάνεις; Ποιος είναι αυτός που θα σου υποσχεθεί πως στον αθλητισμό πάντα θα νικάς;
Το μπάσκετ δεν είναι καν τζόγος να ποντάρεις στον παράγοντα τύχη. Ακόμη κι αν σου προσφέρει τα θέλγητρά της για λίγο, είναι βέβαιο πως θα ζητήσει τον ανάλογο τόκο στη συνέχεια. Αυτό, λοιπόν, που οφείλει να κάνει η Ομοσπονδία και ο οργανισμός «Εθνική ομάδα» είναι να μην πέσουν στη λογική της ενδοσκόπησης.
Αυτό το εσωτερικό σπιράλ σκέψεων και κόντρα αναλύσεων (λες και πρέπει να ξαπλώσεις στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή) τις περισσότερες, αν όχι όλες, τις φορές οδηγεί σε μια εσωστρέφεια, την οποία το ελληνικό μπάσκετ έχει περάσει πολλές φορές και δεν είναι τώρα ανάγκη να την ξαναζήσει.
Αυτή τη στιγμή η συγκυρία δεν είναι καλή, ωστόσο αν δει κανείς τη μεγάλη εικόνα θα διαπιστώσει πως, όντως, το momentum μπορεί να γείρει υπέρ μας. Αυτό το Ευρωμπάσκετ δεν αφήνει μόνο πικρές εικόνες στο μυαλό, αλλά και όμορφες και ελπιδοφόρες.
Έχουμε μπροστά μας το στόχο του Μουντομπάσκετ, των Ολυμπιακών Αγώνων και φυσικά του επόμενου Ευρωμπάσκετ. Οι στόχοι δεν πρόκειται και δεν πρέπει να μας εγκαταλείψουν. Δεν έχει κανένα νόημα να μείνουμε στο Βερολίνο θεωρώντας πως ήταν ένας άδικος σταθμός. Η αδικία είναι μια μορφή εγκατάλειψης στη μοίρα, ειδικά όταν την εμπλέκεις με κάτι τόσο ενεργητικό όπως είναι ο αθλητισμός.
O Δημήτρης Ιτούδης είναι σημαντικό κεφάλαιο για την Εθνική μας (φωτογραφία: fiba.com).
Έχουμε το κεφάλαιο «Giannis» που πρέπει να το διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού. Ο ίδιος έδειξε πως αγαπάει την Εθνική και θέλει να ηγηθεί της προσπάθειας. Προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ θα γίνουν, αλλά ο πυρήνας της ομάδας είναι καλός. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ενταφιάσουμε τώρα την ποιότητα κάποιων παικτών. Αυτοκριτική θα πρέπει να γίνει, αλλά να μην εξελιχθεί σε αυτομαστίγωμα.
Το κυριότερο όλων: έχουμε έναν προπονητή, τον Δημήτρη Ιτούδη, μακράς πνοής. Είναι ο καλύτερος που έχουμε και δεν υπάρχει ουδείς λόγος να τον χάσουμε. Έχουμε μια Ομοσπονδία που ξεφεύγει σιγά σιγά από τα στεγανά του παρελθόντος και προσπαθεί να δει τα πράγματα με το πιο σύγχρονο μάτι. Άρα, τριγύρω από την ομάδα δεν υπάρχουν «λύματα» ή τοξικές αναθυμιάσεις.
Ας μην ξεχνάμε τι συνέβαινε παλαιότερα έπειτα από μια αποτυχία όπου τα πάντα και οι πάντες έμπαιναν με το ζόρι στο κρεβάτι του Προκρούστη μόνο και μόνο για είναι βολικό το σχήμα τους στους τότε παράγοντες της ΕΟΚ.
Ας δούμε τα δεδομένα με μια ψύχραιμη ματιά και όχι με το γνωστό ελληνικό θυμικό. Δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο. Χάσαμε, αλλά δεν μας έκοψαν και το κεφάλι. Ούτε κάποιος μας είχε εγγυηθεί μετάλλιο. Το θέλαμε, το αποζητούσαμε, το ονειρευόμασταν, θεωρούσαμε πως είμαστε πιο κοντά από ποτέ (τα τελευταία χρόνια), αλλά… μπάστα.
Τι είναι ορθότερο; Να παρελθοντολογούμε κλαίγοντας πάνω από το χυμένο γάλα ή να προσπαθήσουμε να γεμίσουμε ξανά την καρδάρα; Μια αποτυχία πονάει, αλλά δεν σε σκοτώνει. Ιδού ο καιρός της ανθοφορίας.
Διαβάστε ακόμα: Οδοιπορία στον πάγο και μπάσκετ στις φλόγες.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
