Τόμας Γουόκαπ, ο Έλλην.

Κανένας δεν είναι υποχρεωμένος να γνωρίζει πως ο μπασκετικός Ολυμπιακός διαθέτει, μεταξύ άλλων παικτών, τον Αμερικανό Τόμας Γουόκαπ. Καλό, όμως, είναι να γνωρίζουμε πως ο εν λόγω παίκτης, με διαδικασίες fast track, πήρε την ελληνική ιθαγένεια και πλέον λογίζεται ως έλληνας πολίτης καθώς δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης η τιμητική πολιτογράφησή του.

Δεν χωράει συζήτηση πως ο Γουόκαπ αγάπησε την Ελλάδα ενόσω αγωνίζεται στη χώρα μας. Αυτό είναι θαυμάσιο, αν μη τι άλλο. Δεν έχουμε λόγο να μην πιστέψουμε πως η αίτησή του να πολιτογραφηθεί Έλληνας αφορμάται από τη γνήσια αγάπη του προς τη χώρα μας. Τον καλωσορίζουμε.

Δεν χρειάζεται να λέγεσαι Τομ Χανς, Βικτόρια Χίσλοπ ή κάποιος ξένος επιχειρηματίας για να γίνεις αμέσως Έλληνας.

Το θέμα, όμως, είναι βασικά πολιτικό και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίσουμε: Πώς γίνεται να προχώρησε το ελληνικό κράτος στην ελληνοποίησή του από τη στιγμή που δεν πληροί τις τυπικές προϋποθέσεις και γιατί τόσο γρήγορα; Επίσης, το «τιμητικό» εκ μέρους μας (και της Προέδρου της Δημοκρατίας, βεβαίως) σε τι συνίσταται; Τι ακριβώς έχει κάνει ο Γουόκοπ, εκτός από το να παίζει επαγγελματικό μπάσκετ, για να του αξίζει να τιμηθεί με τέτοιο τρόπο;

Η ελληνική πολιτεία δείχνει ιδιαίτερα χαλαρά αντανακλαστικά σε ό,τι έχει να κάνει με αθλητές και γενικώς προβεβλημένα άτομα, την ίδια στιγμή που κλείνει τις πόρτες σε «απλούς» ανθρώπους που, ενώ πληρούν τις προϋποθέσεις, για να πάρουν το ελληνικό διαβατήριο χρειάζεται να περιμένουν χρόνια και χρόνια.

Δεν χρειάζεται να λέγεσαι Τομ Χανκς, Βικτόρια Χίσλοπ ή κάποιος ξένος επιχειρηματίας για να γίνεις αμέσως Έλληνας. Ο νόμος οφείλει να είναι ίδιος για όλους, αν όχι, τότε καθίσταται κενό γράμμα.

Ενδέχεται ένα παιδί να φτάσει στα 15 του κι ακόμη να περιμένει να πάρει ελληνική ιθαγένεια με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το πώς αντιμετωπίζεται από τον περίγυρό του.

Θα πρέπει να σημειωθεί πως στη χώρα μας δεν ισχύει το αυτόματο «δίκαιο του εδάφους» (Jus soli) αλλά το «δίκαιο του αίματος» (Jus sanguinis). Αυτό σημαίνει ότι η απόκτηση της ιθαγένειας γίνεται όταν το υποψήφιο άτομο -αν δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα- έχει ολοκληρώσει επιτυχώς 9 χρόνια σε δημοτικό και γυμνάσιο ή 6 χρόνια σε γυμνάσιο και λύκειο, είτε κατέχει απολυτήριο ελληνικού λυκείου και πτυχίο ελληνικού ΤΕΙ ή ΑΕΙ. Και αν έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, μπορεί να αιτηθεί απόκτηση ιθαγένειας από την πρώτη δημοτικού. Μόνο τα τρίτης γενιάς παιδιά αλλοδαπών γονέων αποκτούν αυτόματα την ιθαγένεια μόλις γεννηθούν.

Αυτό σημαίνει ότι ενδέχεται ένα παιδί που ήρθε μικρό στην Ελλάδα και γράφτηκε στο σχολείο, να φτάσει στα 15 του κι ακόμη να περιμένει να πάρει ελληνική ιθαγένεια με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την καθημερινότητά του και το πώς αντιμετωπίζεται από τον περίγυρό του. Κι ενώ ισχύει αυτό, πολλοί διατείνονται πως στη χώρα μας γίνονται εκατοντάδες χιλιάδες ελληνοποιήσεις, κάτι που ανήκει μάλλον στη σφαίρα της φαντασίας και του εθνικιστικού λαϊκισμού.

Η αλήθεια είναι πολύ πιο σκληρή: Όσα άτομα ενδιαφέρονται ν’ αποκτήσουν την ελληνική ιθαγένεια πρέπει να περάσουν από μια ιδιαίτερα δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία με πολλαπλά εμπόδια και μεγάλες καθυστερήσεις.

Υπάρχουν αποφάσεις πολιτογράφησης που έδωσαν το «πράσινο» φως έπειτα από 7 έως 10 χρόνια αναμονής του αιτούντος.

Αρκεί να σκεφτεί κανείς το εξής: ενώ το «γράμμα» του υπάρχοντος νόμου δηλοί πως η διαδικασία για την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας ολοκληρώνεται μέσα σε περίπου έναν χρόνο από την αίτηση, κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πράξη.

Υπάρχουν αποφάσεις πολιτογράφησης που έδωσαν το «πράσινο» φως έπειτα από 7 έως 10 χρόνια αναμονής του αιτούντος. Πρόσφατα υπήρξαν αποφάσεις για αιτήσεις που κατατέθηκαν το 1990 (!). Μέχρι τον περασμένο Μάιο οι εκκρεμείς αιτήσεις στη Γενική Γραμματεία Ιθαγένειας ξεπερνούσαν τις 30.000, ενώ καθυστερήσεις που φτάνουν τα 4 χρόνια σημειώνονται ακόμα και στην εξέταση αιτήσεων μεταναστών 2ης γενιάς -πρακτικά ελληνόπουλων δηλαδεή.

Όποιος, λοιπόν, πιστεύει πως ένα άτομο που είτε γεννήθηκε είτε ζει κάποια χρόνια στη χώρα μας θα λάβει αυτόχρημα την ελληνική ιθαγένεια, τότε μάλλον δεν γνωρίζει πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην πράξη. Επί του θέματος, γενικώς, υπάρχει μια στρέβλωση που ξεκινάει από τους γνωστούς «φύλακες» της «καθαρότητας» της φυλής και φτάνει έως τη σημερινή κυβέρνηση που έδειξε με τις πράξεις της πως δεν ήταν φίλα προσκείμενη στο να λαμβάνουν εύκολα την ελληνική ιθαγένεια αυτοί που ανθρωπίνως την δικαιούνταν.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο εθνικός μας Μιθριδατισμός είναι το θέμα, όχι ο κάθε Μιθριδάτης.

 

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top