hft-debate-evolves-950

Όταν δύο πολιτικοί στην τηλεόραση τσακώνονται για κάτι και ένας επιτέλους λέει κάτι ουσιώδες, άμεσα σχετικό και σημαντικό, η αφοπλιστική απάντηση που θα λάβει είναι το «Σας παρακαλώ πολύ, κύριε!»

Η προεκλογική περίοδος τελειώνει. Αυτό σημαίνει ότι όπου νά ‘ναι θα ηρεμήσουμε από τις διαφημίσεις και τις πάμπολλες δημόσιες τοποθετήσεις και θα κληθούμε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα. Πολλοί δεν παρακολουθούν τόσο στενά τις εξελίξεις, και είναι λογικό γιατί δεν έχουν όλοι το χρόνο, αλλά ούτε και τη θέληση να το κάνουν.

Για όσους όμως άντεξαν να τις παρακολουθήσουν, πιστεύω πως θα συμφωνήσουν μαζί μου με τις παρακάτω απλουστεύσεις, εκτός βέβαια κι αν είναι ταγμένοι σε κάποια πολύ συγκεκριμένη ιδεολογία. Τότε, είναι με μαθηματική ακρίβεια σίγουρο (ζητώ συγγνώμη από τους φίλους μου μαθηματικούς γι’αυτήν την ποιητική άδεια) ότι θα τους διαφύγει τόσο το χιούμορ του άρθρου όσο και η σοβαρότητα του προβλήματος που προσπαθώ να μεταφέρω.

Ιδού λοιπόν δυο γενικεύσεις που βοηθάνε να καταλάβουμε πώς λειτουργεί αυτή η χώρα. Και αν κάποιος ισχυριστεί ότι δεν μπορείς να κρίνεις από μεμονωμένα περιστατικά, παρακαλώ σκεφτείτε πως ό,τι έχω να πω αναφέρεται στους υποψήφιους εκπροσώπους του λαού. Μιλώντας γι’ αυτούς, νομίζω πως μιλάω για όλους μας.

Το πρώτο είναι ο γνωστός λαϊκισμός που όλα τα κόμματα, ανεξαιρέτως, χρησιμοποιούν για τη προώθηση δύο πραγμάτων: Του «πόσο καλοί είμαστε εμείς» και «πόσο κακοί είναι αυτοί». Αναρωτιέμαι αν έχουμε ξεχάσει όλοι τι είναι ο λαϊκισμός, γιατί φαίνεται πως μαζί με την επίδραση χάθηκε και η έννοια. Λαϊκισμός είναι η εκούσια έκκληση προς τους ψηφοφόρους για την ψήφο τους μέσω της υπόσχεσης της ενδυνάμωσής τους. Είναι παραπλάνηση που ποντάρει στη συναισθηματική φόρτιση, και ο ελληνικός λαός έχει τεράστια ανάγκη για ανύψωση.

O λαϊκισμός είναι παραπλάνηση που ποντάρει στη συναισθηματική φόρτιση, και ο ελληνικός λαός έχει τεράστια ανάγκη για ανύψωση.

Το δεύτερο εμφανίζεται αποκλείστηκα στην τηλεόραση. Δεν έχει συγκεκριμένη έννοια ως φαινόμενο, οπότε το έχω ονομάσει «το καλύτερο επιχείρημα στην Ελλάδα». Το σκηνικό είναι γνωστό: αρχίζουν οι ειδήσεις και καλεσμένοι είναι δύο ή περισσότερα μέλη αντίπαλων παρατάξεων. Ξέρουμε πλέον ότι δεν γίνεται ποτέ πραγματική συζήτηση, γιατί θα υπάρξουν φωνές, κάποιος θα αγνοεί τον άλλον ή θα καγχάζει και τα λοιπά. Αυτά είναι γνωστά, όλοι μας μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε ως έλλειψη επιπέδου σοβαρότητας και, σε πολλές περιπτώσεις, στοιχειώδους ευγένειας. Αυτό, όμως, που δεν βλέπουμε όλοι είναι ότι πάλι δεν υπάρχει ουσία, ασχέτως του τρόπου έκφρασης.

Εκεί εμφανίζεται και το «καλύτερο επιχείρημα στην Ελλάδα», το οποίο είναι το εξής: όταν οι δύο καλεσμένοι τσακώνονται για κάτι και ένας επιτέλους λέει κάτι ουσιώδες, άμεσα σχετικό και σημαντικό, η αφοπλιστική απάντηση που θα λάβει είναι το «Σας παρακαλώ πολύ, κύριε!» Αυτό φαίνεται είναι υπεραρκετό για χαθεί και πάλι η κουβέντα σε ανούσια θέματα και το ζήτημα ποτέ να μην απαντάται.

Η χρήση αυτών των δυο μεθόδων ταρακουνάει και παρακινεί ώστε να προωθηθεί ο ένας έναντι του άλλου αντί της επιχειρηματολογίας. Για την ουσία κανείς δεν μιλάει. Την ευθύνη λοιπόν ας τη χωρίσουμε σε αυτόν που ταΐζει και αυτόν που τρώει, γιατί εμείς που δεν έχουμε επιλογή θα φάμε κάτι από αυτό που μας δίνεται. Σήμερα είδαμε την ευθύνη αυτού που μας ταΐζει. Για μας που τρώμε είναι άλλη συζήτηση.

Καλή ψήφο εύχομαι.

 

Διαβάστε ακόμα: Η Δανιμαρκία, ο Ανατολίτης μέσα μου και τα μοντέλα ανάπτυξης.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top