Η σύλληψη του Δημήτρη Λιγνάδη έδωσε λαβή για φτηνή πολιτική αντιπαράθεση (sooc).

Αν έχεις πέσει θύμα σωματικής ή άλλης κακοποίησης το τελευταίο που σε νοιάζει είναι τα πολιτικά πιστεύω του θύτη ή τι ψήφισε στις τελευταίες εκλογές. Αυτός που σου έχει καταστρέψει τη ζωή, είτε δεξιός είναι είτε αριστερός, παραμένει στη ψυχή σου ένα μαύρο φάντασμα που θα σε καταδιώκει για χρόνια. Δεν έχει άλλον χρωματισμό ή διάσταση.

Για τα πολιτικά κόμματα, όμως, τα πάντα φέρουν ένα ιδεολογικό στίγμα. Ακόμη κι αυτή η ηρωική «έξοδος» των θυμάτων από τον χρόνιο τραυματισμό τους, έτσι όπως αναπτύσσεται στις μέρες μας με το ελληνικό #ΜeToo. Βρήκαν άλλη μια (φτηνή) ευκαιρία η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση να διασταυρώσουν τα ξίφη τους λες και ο βιασμός ενός προσώπου είναι το ίδιο πράγμα με το νομοσχέδιο για τη φορολογία ή την εξωτερική πολιτική που θα ακολουθήσει η χώρα. Για άλλη μια φορά η μικροπολιτική αντιστρατεύεται το κοινό καλό.

Πιστεύει, αλήθεια, κανείς ότι το θύμα ενδιαφέρεται αν η αποκάλυψή του θα χτυπήσει το δεξιό ή το αριστερό μαγαζάκι;

Πρόκειται για απίστευτη ύβρι κατά των θυμάτων όλων αυτό το blame game που χρησιμοποιούν τα δύο πολιτικά κόμματα για να ρίξουν στο καναβάτσο τον αντίπαλο και συνάμα να του κολλήσουν την ετικέτα του «παιδεραστή», του «βιαστή» ή του «φαύλου». Δείχνει, αν μη τι άλλο, την παντελή απουσία πολιτικού πολιτισμού και την αδυναμία των κομμάτων να αντιληφθούν τη μεγάλη εικόνα των θεμάτων που απασχολούν την κοινωνία.

Κλεισμένα στο καβούκι τους, τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα μέσω των κονδυλοφόρων και των τρολ τους, αρέσκονται σε τέτοιου είδους άσφαιρα πυρά αδιαφορώντας αν τους μόνους οπαδούς που βρίσκουν για να τους χειροκροτήσουν είναι οι κομματικοί επιτελείς και όχι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας που βλέπει -επιτέλους- να ξηλώνεται το πουλόβερ γύρω από τη σεξουαλική κακοποίηση με πρωταγωνιστές, μάλιστα, σημαίνουσες προσωπικότητες του κοινωνικού και καλλιτεχνικού βίου της χώρας.

Η σύλληψη του Δημήτρη Λιγνάδη, ο οποίος έγινε επικεφαλής του Εθνικού Θεάτρου επί ημερών Νέας Δημοκρατίας έχει πυροδοτήσει όλο αυτόν τον πολιτικό σπαραγμό. Ηταν αρεστός της Νέας Δημοκρατίας, άρα η κυβέρνηση αποδέχθηκε στους κόλπους της παιδεραστή, λέει μέσες-άκρες ο ΣΥΡΙΖΑ στα προσκείμενα σε αυτόν ΜΜΕ. Πρόκειται για νοητικό ακροβατισμό. Ομοίως με εκείνον των τρολ του κυβερνώντος κόμματος που επιστρατεύουν φωτογραφίες Συριζαίων με τον Λιγνάδη για να χτυπήσουν την αντιπολίτευση.

Ολα στο ίδιο τσουβάλι, όσο για χάρη της πολιτικής αντιπαράθεσης. Η μοναδική πολιτική χροιά της υπόθεσης αφορά μόνο τον υπουργό Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη που παραμένει εκτεθειμένη (και όχι εξαπατημένη) και η οποία έπρεπε χθες κιόλας να είχε παραιτηθεί.

Οποιος ψάχνει πολιτική εκμετάλλευση γύρω από το θέμα της κακοποίησης ψαρεύει σε θολά νερά.

Ολα τα υπόλοιπα είναι άσφαιρα πυρά. Αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία είναι πιο έτοιμη από ποτέ να μιλήσει ανοιχτά για όσα συμβαίνουν πίσω από κλειστές πόρτες, σε γυμναστήρια, σε θέατρα, σε σχολές και όπου αλλού αποδεχθεί ότι υπήρξαν θύματα κακοποίησης. Είναι μια μέγιστη ευκαιρία που έχουμε ως κλασική συντηρητική κοινωνία να βγούμε από το κουκούλι της σιωπής και να δώσουμε δύναμη στα θύματα να μιλήσουν ανοιχτά.

Πιστεύει, αλήθεια, κανείς ότι το θύμα ενδιαφέρεται αν η αποκάλυψή του θα χτυπήσει το δεξιό ή το αριστερό μαγαζάκι; Ο άνθρωπος που μιλάει, που βγάζει από μέσα του το χτικιό, που αποκαλύπτει μια οδυνηρή εμπειρία του που μπορεί να σώσει άλλους, το κάνει για προσωπική κάθαρση, αλλά και για να τείνει το χέρι του σε άλλα θύματα.

Οποιος ψάχνει πολιτική εκμετάλλευση γύρω από το θέμα της κακοποίησης ψαρεύει σε θολά νερά και το αποτέλεσμα που νομίζει πως πετύχει θα είναι μηδενικό. Το μοναδικό κέρδος που μπορεί να βγει από το εν εξελίξει #MeToo στη χώρα μας είναι να δικαστούν οι θύτες όπου αυτό μπορεί να γίνει (αρκεί να μην έχουν παραγραφεί οι υποθέσεις), να στιγματιστούν αυτοί που κηλίδωσαν ψυχές και σώματα ανθρώπων και να δοθεί ένα μάθημα σε όλους τους επίδοξους βιαστές ότι δεν πρέπει να θεωρούν τους εαυτούς τους υπεράνω νόμων.

Οσο για τα πολιτικά κόμματα, καμία απολύτως έκπληξη. Δυστυχώς, από τα χρόνια της οικονομικής κρίσης και μετά, ο πολιτικός διάλογος έχει ευτελιστεί. Οι ύβρεις, οι κουτσαβακισμοί και οι προσωπικές κατηγορίες έχουν υποκαταστήσει τα επιχειρήματα και τις ουσιαστικές προτάσεις. Πραγματικά κρίμα.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Δημήτρης Μοθωναίος και η κοινοτοπία του κακού.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top