Στους εταίρους επικρατεί πια μια αντίληψη ότι "κάτι κακό βρίσκεται (για την Ελλάδα) στην άκρη του δρόμου".

Στους εταίρους επικρατεί πια μια αντίληψη ότι “κάτι κακό βρίσκεται (για την Ελλάδα) στην άκρη του δρόμου”.

Πρόσφατα, η περιπλάνηση ανά τους διαδρόμους των Βρυξελλών, η ηχώ απο τις υπερατλαντικές συναντήσεις Βαρουφάκη, αλλά και η έντονη παραίνεση Κρούγκμαν προς την ελληνική πλευρά να μην καταλήξει σε Grexit ή χρεωκοπία εντός ευρώ, μας θύμισε σκηνή απο το “Πράσινο Μίλι”.

Εκεί, σε ένα κλειστό σύμπαν (των αμερικανικής λογικής φυλακών), όταν οι θανατοποινίτες οδηγούνται από τους δεσμοφύλακες – ένα ετερόκλητο ανθρώπινο σύνολο, με δείγματα από το χειρότερο έως το καλύτερο, όπως άλλωστε συμβαίνει και στη δημόσια ζωή – στην τερματική τους πορεία, τους συνοδεύει η βαριά μονωδία: “Dead man walking!”.

Δεν εννοούμε ότι συναντήσαμε κάτι το τόσο ακραίο, φυσικά. Όμως, μια τέτοια σουρεαλιστική αίσθηση συνοδεύει – πια – τις συζητήσεις περί Ελλάδας και των προοπτικών των “διαπραγματεύσεών” της με τους “εταίρους” της (ούτε το πράγμα αυτό που ζούμε είναι διαπραγμάτευση ούτε οι πιστωτές έχουν τίποτε το εταιρικό πάνω τους: όλα είναι δήθεν, εντός εισαγωγικών…).

Στα κέντρα διαμόρφωσης των αποφάσεων για το “πού θα το πάνε εφεξής το πράγμα”, σε αντιμετωπίζουν με βαθιά αίσθηση sympathy – δηλαδή όχι τόσο συμπάθειας όσο συμπόνοιας, σχεδόν στοργής.

Στα κέντρα διαμόρφωσης των αποφάσεων για το “πού θα το πάνε εφεξής το πράγμα”, ιδίως άμα τύχει να σε γνωρίζουν λιγάκι, σε αντιμετωπίζουν με βαθιά αίσθηση sympathy – δηλαδή όχι τόσο συμπάθειας όσο συμπόνοιας, σχεδόν στοργής, του τύπου “πω, πω, κακό που σας βρήκε τελικά!”

Υπάρχει κι ένα στοιχείο αναγνώρισης ότι το παλέψαμε, με τη διαπραγματευτική επανεμφάνιση της Ελλάδας μετά τις εκλογές. Όμως, θεωρείται ότι (ξανα)βάλαμε τον εαυτό μας σε αδιέξοδο, ότι “χάσαμε τα δίκια μας” με την σουρεαλιστική τακτική μας και – ακόμη περισσότερο – με τα διάφορα ρωσικά και κινεζικά χαρτιά που ρίχνουμε στην τσόχα.

Προπαντός, όμως, επικρατεί μια αντίληψη ότι “κάτι κακό βρίσκεται (για την Ελλάδα) στην άκρη του δρόμου”. Και αρχίζουν οι δήθεν τεχνικές αναφορές σε διπλό νόμισμα και IOUs και σε χρεωκοπία εντός ευρώ, με το Grexit να ξορκίζεται περισσότερο ως “πολιτική βούληση” παρά ως πραγματική κατάσταση.

Το ξαναλέμε: κάτι σαν αποδοχή του ότι είμαστε λίγο πριν από ένα τέλος, με σάστισμα και αποδοχή συνάμα του ότι το τέλος δεν θά ‘ναι καλόν πράγμα – και κρίμας! Δυσάρεστο.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο Γιάνης, το Χριστινάκι, ο ζηλιάρης Ομπάμα και η ανύπαρκτη διαπραγμάτευση.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top