Γκουστάβο Πογέτ: ένας Ότο από το Μοντεβιδέο;

Nα είναι ο Πογέτ ο προπονητής που μας έλειπε; (Φωτογραφία: ΑFP, Nicolas Tucat).

H τελευταία φορά που η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου κατάφερε να φέρει στο «σπίτι» τρεις συνεχόμενες νίκες (update, 12/6/22: τέσσερις πλέον νίκες) σε επίσημες διοργανώσεις θα πρέπει να ήταν τότε που ο ήλιος έδυε στην Ανατολή. Τόσο παλιά, τόσο μακρινά. Αίφνης, η γαλανόλευκη άρχισε να εθίζεται στις νίκες και μάλιστα με μηδέν παθητικό.

Σαφώς, το Nations League και ειδικά η Γ’ κατηγορία στην οποία έχουμε ξεπέσει δεν είναι υψηλός στόχος, ούτε μπορεί να μας γεμίσει με υπέρμετρη σιγουριά για το μέλλον. Ομως, εδώ που φτάσαμε καλό είναι να βλέπουμε κάπως το ποτήρι μισογεμάτο. Στο κάτω κάτω, αυτή τη διοργάνωση έχουμε μπροστά μας σ’ αυτή οφείλουμε να πράξουμε τα δέοντα. Επιπροσθέτως, δεν έχουμε ως Εθνική ομάδα τη δυνατότητα να επιλέγουμε εμείς πού θα παίξουμε καλά. Τα πάντα υπόκεινται στο νόμο της συγκυρίας.

Η συγκυρία, λοιπόν, αυτή τη στιγμή είναι υπέρ μας, αλλά όχι τυχαία. Κάτι πρέπει να έχει κάνει στα αποδυτήρια ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής Γκουστάβο Πογέτ για να εμφανίζονται οι παίκτες μας στο γήπεδο λες και παίζουν στον τελικό του Euro.

Για να μην φανεί πως ξαφνικά γίναμε υπερομάδα: η Β. Ιρλανδία, το Κόσοβο και η Κύπρος δεν κατέχουν υψηλές θέσεις στις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές βαθμίδες. Δεν είναι μυλόπετρες που τις αποκρούσαμε. Ομως, υπό τις παρούσες συνθήκες ανασυγκρότησης, ακόμη κι αυτοί οι αγώνες δεν είναι προφανείς για εμάς. Μην ξεχνάμε πως οι νίκες σφυρηλατούν χαρακτήρα, ακόμη κι αν σημειώνονται σε φιλικούς αγώνες.

Οι καλά γνωρίζοντες λένε πως ενώ ο Φαν Σιπ (ο προηγούμενος ομοσπονδιακός τεχνικός) ζητούσε από τους παίκτες του την κατοχή της μπάλας, ο Πογέτ τους ζητάει να μην φοβούνται να σουτάρουν. Οι Έλληνες, κατά παράδοση, είμαστε του κλεφτοπόλεμου στην μπάλα. Ετσι δεν πήραμε το Euro; Η κατά μέτωπον επίθεση είναι για τους άλλους. Εμείς στήνουμε ενέδρες κι αν πιάσουν, έπιασαν.

Το να ζητάς από έναν έλληνα ποδοσφαιριστή να πετάξει από πάνω του το καχεκτικό μανδύα του διαρκώς αμυνόμενου και να τον προτρέπεις να δει την αντίπαλη εστία ωσάν κάτι που αξίζει να κατακτηθεί, τούτο από μόνο του συνιστά μέγιστη βελτίωση.

Aν μη τι άλλο, ο Πογέτ είναι ένας προπονητής με ισχυρή προσωπικότητα (Φωτογραφία: chroniclelive.co.uk).

Η Εθνική ομάδα επί Πογέτ αρχίζει να γίνεται ελκυστική. Δεν την βαριέσαι, δεν σιχτιρίζεις, δεν φτάνεις σε σημείο βρασμού με τον τρόπο που παίζει. Ναι, το δείγμα είναι μικρό. Αλλά και πάλι, τρεις νίκες σερί είναι… τρεις νίκες σερί. Μιλάμε για συγκομιδή που ούτε στα καλύτερα όνειρά μας δεν έχουμε πετύχει.

Το ενδιαφέρον με την περίπτωση του Πογέτ είναι ότι ως τώρα δεν έχει προπονήσει ποτέ Εθνική ομάδα. Ως γνωστόν: οι εθνικές ομάδες είναι ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο. Χρειάζονται ειδική μεταχείριση από τους προπονητές. Εύκολα ένας κόουτς την πατάει, ειδικά αν έχει μάθει να προπονεί συλλόγους. Φαίνεται πως ο Πογέτ έμαθε γρήγορα ή τουλάχιστον προσαρμόστηκε ταχέως.

Το πέρασμα του από την ΑΕΚ ενδέχεται να έχει παίξει ρόλο στην προσαρμοστικότητά του. Εμαθε το ελληνικό περιβάλλον, ξέρει τι να περιμένει και τι να μην περιμένει. Δεν ήρθε άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Δεν είναι εντελώς ανέγνωρος. Κάτι σκαμπάζει από το τι σημαίνει μέσος έλληνας ποδοσφαιριστής.

Οι αλλαγές σε πρόσωπα και συστήματα που εφάρμοσε του βγαίνουν. Επί του παρόντος όλα είναι ρόδινα. Οι αγώνες του Nations League δεν έχουν τελειώσει, αλλά μόνο με αυτοχειρία δεν θα ανέβουμε στη Β’ κατηγορία. Είναι κάτι, ένα μικρό βήμα. Είναι μια επιτυχία που μας λείπει και τη χρειαζόμαστε. Ας μην ξεχνάμε πως μέσω αυτής της διοργάνωσης μας δίδεται μια ακόμη ευκαιρία για συμμετοχή στο Euro 2024.

Θα είναι, άραγε, ο Πογέτ αυτός που θα μας οδηγήσει ξανά στο δρόμο της αρετής; Είναι ο άνθρωπος που θα πάρει μια ανυπόληπτη ομάδα (έτσι όπως μετατράπηκε η Εθνική ομάδα τα τελευταία χρόνια) και θα την μετατρέψει σε κύκνο;

Ξαφνικά την Εθνική ομάδα πάψαμε να την βαριόμαστε (Φωτογραφία: si.com).

Το σίγουρο είναι ότι έχουμε να κάνουμε με έναν προπονητή που διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα και ποδοσφαιρικό εκτόπισμα. Στοιχεία ικανά για να μπορεί να αποκρούσει τις όποιες παραγοντικές παρεμβάσεις δεχθεί (μην πέφτετε από τα σύννεφα), αλλά και τις συνήθεις γκρίνιες των παικτών. Ο Πογέτ δεν είναι Γκουαρδιόλα ή Αντσελότι, αλλά δεν είναι και ένας άγραφος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο.

Από την εποχή του Ότο Ρεχάγκελ έως τις μέρες μας, από τον πάγκο της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου έχουν περάσει επτά προπονητές. Αν εξαιρέσουμε τον Φερνάντο Σάντος που, όντως, πέτυχε, ουδείς άλλος μπορεί να πει πως σε βάθος χρόνου άντεξε στην ηλεκτρική καρέκλα.

Για τον Πογέτ αυτή είναι μόλις η αρχή ενός δρόμου που δεν ξέρουμε αν θα τον οδηγήσει κάπου (μαζί και την ομάδα). Σε πολλά πράγματα στη ζωή η αρχή είναι δηλωτική, στο ποδόσφαιρο όχι. Έχει αποδειχθεί πολλάκις ότι ένα καλό ξεκίνημα δεν εγγυάται την επιτυχία. Ειδικά στα μέρη μας που οι ισορροπίες είναι πάντα τρεμάμενες και επισφαλείς.

Ας ελπίσουμε ο 54χρονος προπονητής από το Μοντεβιδέο να διατηρήσει για καιρό την αύρα του νικητή μέσα στα αποδυτήρια και να μας θυμίσει πως υπάρχει μια Εθνική ομάδα που κάποτε κατέκτησε ένα μυθικό Euro και που, τέλος πάντων, αξίζει να την προσέχουμε και να την εκτιμάμε πού και πού.

Διαβάστε ακόμα: In memoriam Ίβιτσα Όσιμ. Αποχαιρετούμε έναν μετρ του ποδοσφαίρου.

TAGS :
Εθνική ομάδα ποδόσσφαιρο προπονητής

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook