constantine

«Το μόνο του λάθος ήταν η απειρία του».

Λοιπόν, καιρός ήταν, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος επιστρέφει σπίτι. Ο Thomas Wolfe έγραψε κάποτε το περίφημο «You Can’t Go Home Again», αλλά είχε μονάχα εν μέρει δίκιο. Αυτό που ο Wolfe εννοούσε στο κάπως φλύαρο προ 75ετίας μυθιστόρημά του ήταν ότι κανείς δεν μπορεί να ξαναβιώσει το παρελθόν. Και είναι αλήθεια. Αλλά, ταυτόχρονα, ισχύει ότι μπορείς πάντοτε να επανορθώσεις. Όχι πως ο Κωνσταντίνος είναι υπόλογος για πολλά, εκτός από ένα πράγμα που υπήρξε πέραν των δυνάμεών του: Την απειρία του.

Εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε καλά την ιστορία, όμως έχουν ειπωθεί και δημοσιευτεί τόσα ψέματα από το 1967, ώστε είναι αναγκαία μια ‒πολύ σύντομη‒ ανακεφαλαίωση.

Έχουμε και λέμε: Ο βασιλιάς Παύλος πεθαίνει το 1964, εν μέσω έντονης πολιτικής αναταραχής. (Σας θυμίζει κάτι;). Ο Κωνσταντίνος Β’ ανέρχεται στο θρόνο, στην ανώριμη ηλικία των 23 ετών. Κληρονομεί μια χώρα στης οποίας το κοινοβούλιο διεξάγονται περισσότερα κλωτσομπουνίδια παρά πολιτισμένες συζητήσεις. Ο «ανένδοτος αγώνας» του Γεωργίου Παπανδρέου έχει αποδώσει καρπούς οδηγώντας τον στην πρωθυπουργία, ενώ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά τη δήλωσή του ότι «η δημοκρατία είναι νεκρή στην Ελλάδα», έχει αυτοεξοριστεί στο Παρίσι.

Λίγο μετά την άνοδό του στο θρόνο, ο Κωνσταντίνος έχει να αντιμετωπίσει και τον γιο του Παπανδρέου, Ανδρέα. Ο Ανδρέας κατηγορείται από την δεξιά ότι προσπαθεί να ενσπείρει την ανατροπή στις ένοπλες δυνάμεις μέσω μιας κομμουνιστικής συνωμοσίας που ονομάζεται ΑΣΠΙΔΑ. Ταυτόχρονα, έχει καταφέρει να διχάσει την κεντροαριστερά, χάρη στη δυναμική του προσωπικότητα και τη φλογερή του ρητορική ενάντια στα κατεστημένα συμφέροντα.

Τον νεαρό βασιλιά πλαισιώνουν και συμβουλεύουν κυρίως ηλικιωμένοι στρατιωτικοί και δικαστικοί, οι περισσότεροι εκ φύσεως συντηρητικοί, ιδιαίτερα στις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Μετά από έντονες διαφωνίες για τον έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων, ο Κωνσταντίνος οδηγεί τον Γεώργιο Παπανδρέου σε παραίτηση. Κατόπιν, βάζει τα δυνατά του να ορκίσει διαδοχικές κυβερνήσεις, σε μια μάταιη προσπάθεια να προκύψει σταθερή πλειοψηφία. Το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 τους πιάνει όλους ‒συμπεριλαμβανομένου του βασιλιά‒ στον ύπνο. Όλοι γνωρίζουμε καλά τι ακολούθησε.

Η απόλυτη ειρωνεία είναι ότι ο δευτερότοκος γιος του, Νικόλαος, νοικιάζει σήμερα ένα διαμέρισμα από την κόρη του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αν είστε μελετητές της αρχαίας ελληνικής ιστορίας θα έχετε ήδη εντοπίσει ομοιότητες μεταξύ των τραγικών ηρώων των κλασικών χρόνων και των ηγετικών μορφών της επίμαχης περιόδου: Μπορούσε κανείς να μαντέψει ότι η βαθιά διάσπαση στο εσωτερικό του κόμματός του Παπανδρέου θα συνέβαινε μετά από μόλις ενάμιση χρόνο στην εξουσία; Ότι ο νέος βασιλιάς θα εξορίζονταν σε λιγότερο από τρία χρόνια;

Κι όμως, κανείς δεν έχει υποστεί μεγαλύτερη και πιο παρατεταμένη εχθρική προπαγάνδα από τον Κωνσταντίνο, παρότι το μόνο λάθος του ήταν η αδιαλλαξία του απέναντι στον Γεώργιο Παπανδρέου ‒όπως όμως είχε απόλυτο δικαίωμα, σύμφωνα με το τότε Σύνταγμα.

Το δημοψήφισμα του 1974 που τον απομάκρυνε οριστικά από την εξουσία δεν ήταν στημένο, αλλά, εδώ που τα λέμε, δεν θα είχε και μεγάλη διαφορά αν ήταν. Ας θυμηθούμε το μίσος που όλοι, εκτός από μια μικρή δράκα βασιλοφρόνων, εκτόξευαν εναντίον του.

Ωστόσο, από το ’74 και μετά ο Κωνσταντίνος έχει υπάρξει ο καλύτερος πρεσβευτής της Ελλάδας. Περιδιαβαίνει τον πλανήτη επιφυλάσσοντας μονάχα τα θερμότερα λόγια για τους Έλληνες και για τη χώρα του. Που όχι μόνο του γύρισε την πλάτη, αλλά δήμευσε την περιουσία που ο προπάππους του απέκτησε με χρήματα (δανέζικα και γερμανικά) της οικογένειας.

Η απόλυτη ειρωνεία είναι ότι ο δευτερότοκος γιος του βασιλιά, πρίγκιπας Νικόλαος, νοικιάζει σήμερα ένα διαμέρισμα από την κόρη του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Ανδρέας λήστεψε τον βασιλιά, και οι εξίσου ληστρικοί υπουργοί της ΕΕ και νομικοί του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αποζημίωσαν τον Κωνσταντίνο με λιγότερο από το ένα τοις εκατό της πραγματικής αξίας της περιουσίας του. (Ο Κωνσταντίνος παρέδωσε πάνω από 12 εκατομμύρια ευρώ της αποζημίωσης σε ελληνικό φιλανθρωπικό ίδρυμα).

Στη διάρκεια της μακράς φιλίας μου με τον Κωνσταντίνο, ποτέ δεν έπαψε να με εκπλήσσει η γνώση της ελληνικής πολιτικής και ιστορίας που διαθέτει. Έχει διαβάσει όσα βιβλία έχω διαβάσει ‒και είναι άφθονα πιστέψτε με‒ μαζί με ένα σκασμό περισσότερα από όσα έχω ακούσει ποτέ μου. Κάποτε μου εξομολογήθηκε πως όταν το βιβλίο μου «The Greek Upheaval» κυκλοφόρησε το 1975, το διάβαζε μόνο τα πρωινά, επειδή του ξυπνούσε δυσάρεστες αναμνήσεις.

Αν και ποτέ δεν το έχει αναφέρει, δεν νομίζω ότι ο βασιλιάς διαθέτει σημαντικά πλούτη. Σίγουρα του φτάνουν για να ζει, όμως από εκεί και πέρα ποτέ μου δεν τον άκουσα να διαμαρτύρεται για την οικονομική αδικία του ελληνικού δημοσίου εναντίον του. Εδώ και 40 χρόνια έχει κάνει το γύρο του κόσμου υμνώντας την Ελλάδα και προτρέποντας σημαντικούς ανθρώπους να την επισκεφθούν και να επενδύσουν στη χώρα μας. Κι ας έχει λάβει ως μοναδικό αντάλλαγμα από εμάς, ύβρεις και ψέματα για τον ίδιο και την οικογένειά του.

Κανένας άλλος Έλληνας δεν έχει υποστεί τέτοια ψυχική οδύνη ‒να βλέπει το όνομά του να σέρνεται στη λάσπη από διεφθαρμένους πολιτικούς, τους ίδιους Καραμανλήδες και Παπανδρέου που κατέστρεψαν τη χώρα, και των οποίων οι διάδοχοι ακολουθούν πιστά το παράδειγμα.

Δεν υπάρχει χειρότερο από τις δύο φαμίλιες, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον ανιψιό του, και τον Ανδρέα Παπανδρέου με τον γιο του Γιώργο. Κι όμως, όλα τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν φροντίσει διαχρονικά να ενοχοποιούν τον Κωνσταντίνο για την επιλογή που έκανε ως 23χρονος πίσω στο 1965.

Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε ο πρώτος που αντιστάθηκε στους πραξικοπηματίες ‒και σίγουρα αυτός δεν ήμουν εγώ‒ να είναι εκείνος τον οποίο οι Έλληνες θεωρούν υπεύθυνο για την άνοδο τους στην εξουσία.

«Go figure» (τρέχα γύρευε), που λένε και στο Μπρούκλιν.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top