Η ΧΑ και η κυριαρχία του φτηνού συναισθήματος

Ώρες – ώρες νομίζω ότι ως λαός είμαστε φτιαγμένοι μονάχα για τις επιφανειακές χαρές, τα γλέντια, τα πανηγύρια. Τα Euro 2004, τα Ευρωμπάσκετ, τα ντοπαρισμένα μετάλλια, το απαστράπτον κιτς της Eurovision… Credit: Chris Martino/Flickr

Τις τελευταίες ημέρες βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μια ιστορική επιχείρηση και ταυτόχρονα η πιο ευχάριστη είδηση που έχει ακουστεί στην Ελλάδα εδώ και τρία χρόνια. Χαρά με αστερίσκο όμως. Χαρά μισή, ενοχική.

Κανείς, φυσικά, δεν πιστεύει ότι οι συλλήψεις του Μιχαλολιάκου και της συμμορίας του σημαίνουν ταυτόχρονα και το τέλος του φασισμού στην Ελλάδα. Ή, εν πάση περιπτώσει, όποιος το πιστεύει, μάλλον δεν έχει αντιληφθεί ακόμα το βάθος του προβλήματος.

Κανείς επίσης δεν παραβλέπει τις ενοχλητικές παραμέτρους και τα βασανιστικά ερωτήματα που προκύπτουν μετά την αποστομωτικά αποφασιστική δράση της αστυνομίας και της δικαιοσύνης. Με σημαντικότερο όλων το γιατί δεν κινήθηκαν νωρίτερα.

Ωστόσο, ώρες – ώρες νομίζω ότι ως λαός είμαστε φτιαγμένοι μονάχα για τις επιφανειακές χαρές, τα γλέντια, τα πανηγύρια. Τα Euro 2004, τα Ευρωμπάσκετ, τα ντοπαρισμένα μετάλλια, το απαστράπτον κιτς της Eurovision. Την αληθινή χαρά, όταν και εφόσον μας προκύπτει, την αντιμετωπίζουμε με επιφύλαξη. Με ένα «τι έγινε, ρε παιδιά;». Και γιατί έγινε; Τι κρύβεται από πίσω; Ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί η διάλυση της Χρυσής Αυγής; Μήπως έρχονται σκληρά μέτρα και θέλουν να μας αποσπάσουν την προσοχή;

Μάλιστα. Λογικά, αυτό είναι. Διότι, ως γνωστόν, αν δεν είχε αποσπαστεί η προσοχή μας, ήμασταν έτοιμοι να βγούμε στους δρόμους και να ανατρέψουμε το σύστημα!

Υπάρχει και το άλλο, το πιο αριστερό, που λέει ότι όλα αυτά είναι απλώς μέρος της «αστικής αντεπανάστασης απέναντι στη λαϊκή εξουσία» (το αντέγραψα από status φίλης στο Facebook). Για να είμαι ειλικρινής, αυτό το σέβομαι περισσότερο. Διαφωνώ, βέβαια, ως μέλος της αστικής αντεπανάστασης κι εγώ, αλλά το σέβομαι. Οι άνθρωποι που σκέφτονται με τον συγκεκριμένο τρόπο, βρίσκονται σε διαρκή μάχη και άρα δεν έχουν κανένα λόγο να χαρούν με πρόσκαιρες νίκες, που για εκείνους άλλωστε δεν είναι καν νίκες.

Οι υπόλοιποι όμως, αυτοί που προτάσσουν τους αστερίσκους εις βάρος του ίδιου γεγονότος, φοβάμαι ότι έχουν βυθιστεί τόσο πολύ στη μιζέρια που, ακόμα κι αν αύριο η Ελλάδα βγει με μαγικό τρόπο από την κρίση, δεν θα σκάσουν ούτε χαμόγελο.

Το πρόβλημα δεν είναι απλό και δεν αφορά μονάχα τη Χρυσή Αυγή. Νομίζω ότι αφορά τη συνολική κυριαρχία του φτηνού συναισθήματος στην Ελλάδα των τελευταίων τριών δεκαετιών. Όταν μαθαίνεις σταδιακά να προτιμάς ένα γκλαμουράτο εξοχικό από μια καλή παρέα δίπλα στο κύμα, ένα πανάκριβο αυτοκίνητο από ένα δικάβαλο με τον άνθρωπο που αγαπάς στο ταλαιπωρημένο παπάκι σου, όταν μπερδεύεις την καψούρα με τον έρωτα, τότε λογικά ξεχνάς πώς βιώνεται η αληθινή χαρά.

Λοιπόν, άκου να δεις, την αληθινή χαρά (και για εμένα η πιθανότητα να διαλυθεί η Χρυσή Αυγή συνιστά αληθινή, ουσιαστική, χαρά), τη χαίρεσαι! Δίχως «μα» και «μου». Θα έρθει η ώρα για τους προβληματισμούς. Λίγο αργότερα. Όχι τώρα. Τώρα κοίτα απλώς να χαρείς με την ψυχή σου. Κι αν δεν θυμάσαι πώς γίνεται κάτι τέτοιο, άκου το σώμα σου. Είναι σίγουρο ότι αυτό θυμάται…

Ο Κώστας Κεφαλογιάννης είναι δημοσιογράφος.

TAGS :
χρυσή αυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook