Η χαμένη ευκαιρία του Τσίπρα

Ο Τσίπρας κινδυνεύει να αναδειχθεί, ίσως και χωρίς την απόλυτη θέλησή του, σε ένα Δούρειο Ίππο επιστροφής των Δαναών.

Ζούμε στους καιρούς που στα πράγματα βρίσκεται ο ηγέτης της Αριστεράς που κατάφερε να της εξασφαλίσει το μεγαλύτερο ποσοστό στην ιστορία της, ο πρώτος άνθρωπος που κατάφερε να της εξασφαλίσει μια σοβαρή κυβερνητική προοπτική.

Τυπικά, ο Αλέξης Τσίπρας συγκεντρώνει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να καταστήσουν φοβερά χρήσιμο και ισχυρό τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης μιας διεφθαρμένης χώρας σε κρίση. Νέος, φαινομενικά φρέσκος και ελκυστικά θρασύς, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε ήδη να έχει αφήσει αρκετές μονάδες πίσω του στις δημοσκοπήσεις τον Αντώνη Σαμαρά και τους λοιπούς εκπροσώπους του παλιού πολιτικού προσωπικού.

Μέχρι στιγμής δεν τα καταφέρνει, ίσως γιατί δεν θέλει, αλλά κυρίως γιατί μοιάζει να μην μπορεί. Διακωμωδώντας τον επιθετικό προσδιορισμό «ριζοσπαστική», που περιγράφει την Αριστερά που ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρητικά επιχειρεί να ορίσει και να εκπροσωπήσει, ο Τσίπρας επιλέγει να πλειοδοτεί σε κάθε διεκδίκηση κάθε μορφής κατεστημένου της παλιάς Ελλάδας, προτιμώντας να γοητεύσει εκείνους τους πολίτες που μοιάζουν εδώ και χρόνια εθισμένοι στην άσκηση μιας πολιτικής που περιλαμβάνει πολλά «έχετε δίκιο» κι ελάχιστα «όχι, δεν γίνεται».

Την ώρα που καταφέρνει να αναδειχθεί σε προνομιακό συνομιλητή κάθε λογής Φωτόπουλου, ο Τσίπρας αδυνατεί να χτίσει την παραμικρή γέφυρα επικοινωνίας με την αληθινά αποκλεισμένη Ελλάδα, εκείνη που νυχθημερόν εργάζεται και κοπιάζει στους υπολογιστές εταιρειών πληροφορικής, στις πρότυπες καλλιέργειες εξαγωγικών εταιρειών, στα πληκτρολόγια των χιλιάδων αιτήσεων για μετεκπαίδευση ή εργασία στο εξωτερικό.

Εξάλλου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορούσε να εκπροσωπήσει μια Ελλάδα την οποία ουδέποτε συνάντησε στην προσωπική του διαδρομή, τις θυσίες της οποίας έμμεσα υποτιμά κάθε φορά που δηλώνει περήφανος για την ασυνεπή ακαδημαϊκή του πορεία, την οποία και πρόθυμα αντικατέστησε με καταστροφικές για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο μάχες στα φοιτητικά αμφιθέατρα.

Την ώρα που η ελίτ των ξεπεσμένων δεινοσαύρων του ΠΑΣΟΚ μετακομίζει στα πέριξ της πλατείας Κουμουνδούρου, μετρώντας τα κουκιά όπως μόνο αυτή ξέρει, μια μεγάλη μάζα σκεπτόμενων νέων Ελλήνων αγανακτεί για τον τρόπο με τον οποίο ουσιαστικά συκοφαντεί τη γενιά τους ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, ως ρηχός πολιτικός καρπός της Μεταπολίτευσης. Πόσους θα μπορούσε εξάλλου να γοητεύσει για καιρό ένα «αριστερό» όραμα, το οποίο το μόνο που περιλαμβάνει είναι μια Ελλάδα «όπως παλιά»;

Ο Τσίπρας κινδυνεύει να αναδειχθεί, ίσως και χωρίς την απόλυτη θέλησή του, σε ένα Δούρειο Ίππο επιστροφής στα πράγματα όλων εκείνων των Δαναών που όχι μόνο δεν έφεραν δώρα στη χώρα, αλλά φρόντισαν και να στείλουν το λογαριασμό της ύβρης τους στα παιδιά και τα εγγόνια τους.

Αντί επιλόγου και με ακόμα λιγότερα λόγια, τόσο οι κλώνοι όσο και οι τελευταίοι συγκυβερνώντες κληρονόμοι του πελατειακού φεστιβάλ της Μεταπολίτευσης, δεν μπορούν παρά να αποτελούν την ίδια όψη του ίδιου νομίσματος, είτε ως άδοξοι οραματιστές είτε ως κυνικά μέτριοι διαχειριστές. Θα τους χρειαστεί λίγος χρόνος ακόμα για να συνειδητοποιήσουν ότι το «όπως παλιά» τους πέθανε, θα μας χρειαστεί λίγος χρόνος παραπάνω να εντοπίσουμε τους αληθινά άξιους αντικαταστάτες τους.

O Μάκης Μυλωνάς είναι ο ιδρυτής του parapolitiki.com

TAGS :
Σύριζα Τσίπρας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook